Search

Achtergrond De literatuur suggereert dat intersectorale samenwerking belangrijk is om aanslagen door geradicaliseerde personen met psychische problematiek te voorkomen, maar onduidelijk is wat die samenwerking inhoudt en welke percepties daarbinnen opgeld doen. Doel Inzicht verwerven in hoe percepties over radicalisering en psychische problematiek verschillen tussen het veiligheidsdomein en de ggz en hoe dit intersectorale samenwerking beïnvloedt. Methode Kwalitatieve data uit focusgroepbijeenkomsten en interviews met professionals en opleiders uit het veiligheidsdomein en de ggz. Resultaten In de ggz is primair aandacht voor patiëntenzorg, terwijl het veiligheidsdomein veiligheid vooropstelt. De samenwerking wordt benadeeld door te weinig begrip voor en van elkaars domein. Het splitsen van radicalisering met psychische problematiek in strafrecht óf psychiatrie belemmert integrale aanpak. Men ondervindt het beroepsgeheim als struikelblok voor samenwerking. Conclusie Intersectorale samenwerking levert een nuttige bijdrage mits deelnemers hun professionele grenzen bewaken en alleen informatie delen die noodzakelijk en geoorloofd is om tot een effectief plan van aanpak te komen. Veel geïdentificeerde knelpunten zijn algemeen van aard en niet beperkt tot specifieke casuïstiek over radicalisering met psychische problematiek. Zorg- en veiligheidshuizen bieden een goede basis voor intersectorale samenwerking. Opleidingen zouden aanstaande professionals uit verschillende domeinen vertrouwd moeten maken met elkaars (on)mogelijkheden, taken en rollen.

Tijdens de afgelopen ruim 20 jaar heb ik door grote herbivoren geconsumeerd materiaal, met name feces en plantenresten uit kiesplooien, kunnen onderzoeken. In de meeste gevallen ging het om een samenwerkingsverband met Dick Mol en een team van andere experts. Het betrof monsters van pleistocene, in sommige gevallen uitgestorven zoogdieren uit Siberië, Noordwest-Europa, Noord-Amerika en zuidelijk Zuid-Amerika. In deze uitgebreide samenvatting wordt een overzicht gegeven van resultaten uit eerder gepubliceerde artikelen. Van het onderzoek aan pollen uit kiesplooien afkomstig uit de Noordzee (Van Geel et al., 2018, 2019) werd al eerder in Cranium verslag gedaan (Van Geel et al., 2020). Voor het onderzoek aan mammoetmest wordt verwezen naar Van Geel et al. (2008, 2011a, b) en Polling et al. (2021). Recentelijk verscheen een artikel (Van Geel et al., 2022) over onderzoek aan mest van de uitgestorven reuzenluiaard Mylodon darwinii Owen, 1840. Over de hieronder besproken resultaten van het paleo-botanisch onderzoek van voedselresten van de Siberische wolharige neushoorn ‘Sasha’ (Coelodonta antiquitatis (Blumenbach, 1799)) werd niet eerder verslag gedaan.

In 1991 is een scherpe scheiding aangebracht tussen het militair tuchtrecht en het (militair) strafrecht. De bijdrage bespreekt twee aspecten die met de scherpe scheiding verband houden, de aangifteplicht voor commandanten (art. 78 Wmt) en de uitzondering op de scherpe scheiding (art. 79 Wmt). Betoogd wordt dat de materiële uitwerking van zowel de aangifteplicht als de uitzonderingsmogelijkheid onvoldoende aansluiten bij het doel dat met de scherpe scheiding werd beoogd.

Waterschap Rijn en IJssel heeft voor de Berkel een hoogwaterverwachtingssysteem ontwik-keld. Dit wordt gebruikt om bij (dreigend) hoogwater te waarschuwen en om maatregeleneffectiever in te kunnen zetten om daarmee eventuele wateroverlast te voorkomen of ver-minderen. De belangrijkste componenten van het systeem zijn de neerslagafvoermodellengemaakt met WALRUS en de stromingsmodellen gemaakt met Sobek, beide geconfigureerdin een Delft-FEWS systeem. Om de modelverwachtingen goed aan te laten sluiten op deactuele afvoer- en waterstandsmetingen is daarnaast gebruik gemaakt van data-assimi-latie met behulp van OpenDA. In deze data-assimilatie worden de interne toestanden vande WALRUS-modellen aangepast met behulp van het zogenaamde Deterministic EnsembleKalmanfilter (DEnKF). In dit artikel leggen we de opzet en de prestaties van dit systeem uiten laten we zien dat moderne data-assimilatiemethoden nuttig zijn voor het operationeelwaterbeheer in Nederland.

In delirium, there is an acute change of consciousness with fluctuations in attention, cognition and perception. Delirium can be provoked by medical conditions, or the use or withdrawal of drugs. Risk factors include older age and cognitive impairment. Delirium is associated with many complications, represents a significant emotional burden for the patient and caretakers, increases length of stay in the hospital, and causes higher health care costs. Non-pharmacological measurements can sometimes prevent delirium, and are essential for its treatment with proven effectiveness. Antipsychotics should be administered only as an exception, not as a rule. Antipsychotics may be of use when the patient puts himself or others in danger, or when he suffers substantially from hallucinations.

Volgens een internationale werkgroep die zich bezighoudt met dwangstoornissen zou in deze tijden van corona farmacotherapie de aangewezen behandeling zijn om cliënten met smetvrees te behandelen. Lisbeth Utens en collega’s van expertisecentrum Dwang, Angst en Tics (DAT) van LEVVEL verwonderen zich over dat advies en pleiten ervoor eerst Exposure en Response Interventie (ERP) toe te passen. ‘Wij achten het zinvoller om met cliënten te bespreken wat verstandige maatregelen zijn (RIVM-richtlijn), en wat ‘teveel van het goede’ is (dwangrituelen).’

Een van de doelstellingen van het Nationaal Actieplan soa, hiv en seksuele gezondheid 2017-2022 is dat er actuele en betrouwbare cijfers beschikbaar moeten zijn om de preventie en bestrijding van seksueel overdraagbare aandoeningen te versterken. (1) Hiervoor kan ook laboratoriumsurveillance ingezet worden en de huidige informatiesystemen van laboratoria zouden meer kunnen worden benut. Dit artikel beschrijft een onderzoek naar het opzetten van een landelijke laboratoriumsurveillance voor soa en de toegevoegde waarde ervan naast de al bestaande surveillancesystemen.

Aanleiding van het onderzoek De gemeente Tilburg signaleert een structurele toename van het aantal dak- en thuisloze mensen en wil meer inzicht krijgen in de oorzaken van dakloosheid om haar beleid op dit gebied aan te scherpen en preventieve maatregelen te kunnen nemen. De gemeente Tilburg heeft onderzoeksinstituut IVO daartoe gevraagd onderzoek uit te voeren. Methoden We hielden semigestructureerde interviews met twintig recent aangemelde cliënten van Traverse, de stichting voor maatschappelijke opvang in Tilburg. De resultaten van de interviews zijn bediscussieerd in een focusgroep met negen professionals. Ook hebben we onze resultaten vergeleken met eerder onderzoek. Resultaten Individuele factoren, waaronder psychische problemen, problematisch middelengebruik en geen hulp willen of kunnen vragen, waren volgens respondenten de belangrijkste oorzaak van hun dakloosheid. Ook structurele factoren konden een rol spelen, bijvoorbeeld de slechte beschikbaarheid van betaalbare huurwoningen of wet- of regelgeving (bijvoorbeeld de kostendelersnorm). Maar er was bijna altijd al langere tijd sprake van meerdere problemen. Een meerderheid van de respondenten gaf aan dat hun dakloosheid waarschijnlijk voorkomen had kunnen worden: door zelf iets anders gehandeld te hebben, een betere beschikbaarheid van betaalbare woningen en door een meer proactieve of persoonlijke ondersteuning. Professionals herkenden de onderwerpen die uit de interviews naar voren kwamen als belangrijke factoren. Daarnaast benadrukten zij het ontbreken van een steunend sociaal netwerk als belangrijke risicofactor voor dakloosheid. Conclusies Meestal waren de routes naar dakloosheid van de respondenten uit dit onderzoek een opeenstapeling van hardnekkige problemen op meerdere levensgebieden. Door respondenten en professionals werd benoemd dat deze cliënten niet snel om hulp vragen. Het is een thema dat in diverse verhalen van respondenten een belangrijke rol speelt bij het oplopen en opstapelen van problematiek.

Een pensioencontract is een langetermijnrelatie, vaak van zestig jaar of meer. Wanneer men dat bedenkt, dan blijken de meeste pensioenfondsen kerngezond.

Contains fulltext : 232821.pdf (Publisher’s version ) (Open Access) 6 p.

Resistentie tegen antibiotica is wereldwijd een steeds grotere bedreiging voor de volksgezondheid. Te veel en onnodig gebruik van antibiotica zijn belangrijke oorzaken van die stijging. Nederlandse artsen schrijven in het algemeen niet snel antibiotica voor. Toch is er nog winst te halen als zij het alleen geven als het echt nodig is. De landelijke aanpak antibioticaresistentie uit 2015 wil 'onjuist' antibioticagebruik met 50 procent verminderen. Hiervoor is het belangrijk te weten hoe vaak en in welke situaties artsen antibiotica voorschrijven aan ouderen, en hoe vaak dit als onjuist aangeduid kan worden. Het RIVM heeft hiervoor met de academische werkplaats ouderenzorg van Amsterdam UMC (UNO-VUmc) een methode ontwikkeld. De methode geeft met een minimale registratie in het elektronisch cliëntendossier inzicht in het voorschrijfgedrag van artsen die werken in de langdurige zorg. Het gaat om artsen die werken met ouderen in verpleeghuizen en kwetsbare personen die lange tijd zorg nodig hebben. Deze mensen krijgen relatief vaak antibiotica voor infecties aan de lage luchtwegen en urinewegen. De artsen hebben als proef drie maanden bijgehouden hoe vaak en wanneer zij antibiotica voorschreven voor deze twee infecties. Het RIVM en UNO-VUmc hebben de gegevens verzameld, geanalyseerd en de resultaten aan de artsen gegeven. Met deze 'spiegelinformatie' worden artsen bewuster van hun voorschrijfgedrag en kunnen zij dit zo mogelijk verbeteren. De artsen vonden deze informatie heel nuttig. Alle deelnemers willen de registraties in de toekomst herhalen. De methode was in een eerder proefproject ontwikkeld en is nu verbeterd. De artsen vonden de methode nu veel gebruiksvriendelijker. Ook zijn er twee nieuwe richtlijnen in verwerkt om de genoemde mensen te behandelen voor infecties aan de lage luchtwegen en infecties aan de urinewegen. De methode blijkt een hulpmiddel voor artsen om goed volgens de twee nieuwe richtlijnen te handelen.

Molaren van acht soorten grote herbivoren (reuzenhert Megaloceros giganteus, edelhert Cervus elaphus, rendier Rangifer tarandus, eland Alces alces, steppewisent Bison priscus, muskusos Ovibos moschatus, wolharige neushoorn Coelodonta antiquitatis en bosneushoorn Stephanorhinus kirchbergensis) werden ex situ verzameld uit opgebaggerde pleistocene en Holocene zandafzettingen uit de Noordzee en uit Nederlandse vindplaatsen in het binnenland. In de plooien van vele molaren bevonden zich gekauwde plantenresten en daarbij ook microfossielen. We determineerden pollen (stuifmeel) en sporen en interpreteren op basis hiervan voedselkeuzes en de mogelijke effecten op de pollenspectra als een deel van het bloeiseizoen vertegenwoordigd is. We bediscussiëren ook de effecten van de veranderende vegetatiesamenstelling in relatie tot het klimaat en de ouderdom van de molaren. Verschillende factoren hebben bijgedragen aan de samenstelling van het pollen. Toch geven de pollenspectra een beeld van de vegetatie en kunnen we de voedselkeuze en de ouderdom afleiden en krijgen we een beeld van de landschapstypen, van subarctische open gebieden tot interglaciaal bos. Ecologische en statistische analyses van de resultaten laten verschillen zien tussen de voedselkeuze van, en de beschikbaarheid van plantensoorten voor de verschillende zoogdiersoorten. Deze bijdrage is gebaseerd op een artikel dat eerder in Quaternary Science Reviews verscheen. -- Molars of eight large herbivore species (Megaloceros giganteus, Cervus elaphus, Rangifer tarandus, Alces alces, Bison priscus, Ovibos moschatus, Coelodonta antiquitatis and Stephanorhinus kirchbergensis) were collected ex situ from Pleistocene and Holocene sands dredged in the North Sea, and from Dutch inland sites. Folds in many molars contained compacted masticated plant remains, and also microfossils. We identified pollen, spores, and non-pollen palynomorphs and on this basis interpret food preferences, represented flowering seasons, or parts of flowering seasons. We also discuss effects of changing vegetation composition in relation to climate and age of the molars, based on the pollen spectra. Various confounding factors have contributed to the recorded pollen composition, but nevertheless the pollen spectra show valuable aspects of vegetation composition, food choice, age, and landscapes, from subarctic open areas to interglacial forest. Ecological and statistical analysis of the results shows dietary differences between the mammal species analyzed. This contribution is based on a paper that appeared in Quaternary Science Reviews.

commentary on Article 8 EVRM, specifically from the perspective of family law

Dat het eten van insecten (entomofagie) een veelbelovend alternatief is voor het eten van vlees is al geruime tijd bekend. Maar een willekeurige vriend, bekende of vreemde vragen of ze wel eens insecten thuis eten, levert vrijwel altijd een ontkennend antwoord op. Onderzoek laat zien dat er meerdere barrières zijn in keten van productie, verwerking en consumptie van insecten. Met name de consumentenacceptatie vormt een barrière. Op het gebied van verduurzaming van het productieproces, wetgeving en voedselveiligheid zijn er eveneens nog belangrijke stappen te zetten.

Begin juni lijkt er een eind gekomen te zijn aan het titanengevecht tussen enerzijds minister Koolmees plus werkgevers en anderzijds werknemers. Het pensioenakkoord werd geboren, al was het dan ook een tangverlossing. Maar zal deze baby wel gezonder blijken dan de baby die we nu met het badwater dreigen weg te gooien?

'Law is like literature’, stelde Dworkin meer dan twintig jaar geleden. Deze rechtsfilosoof beschouwt het recht als een ketenroman, geschreven door rechtsvormers. Die Dworkiniaanse metafoor is sinds haar verschijnen luidkeels bejubeld, maar wordt, zoals het grote gedachten vaak vergaat, met vergelijkbare hartstocht verguisd. Als we aannemen dat het recht inderdaad als literatuur is, dan kan de wet, de concrete manifestatie van het recht, worden gezien als een verhaal. Zijn mooiste versie zou een vertelling zijn die niet alleen zijn schrijvers, maar ook zijn lezers overtuigt. Dit verhaal zou de morele kracht van het recht, spiegel van waarden in onze samenleving, onbegrensd verwoorden omdat een splinter van deze spiegel aanwezig zou zijn in het hart van iedere rechtsregel. In die splinter zou dezelfde kracht schuilen als in de hele spiegel, zodat de lezers van het verhaal in al zijn regels het grotere beeld zouden kunnen zien. Als het recht zo zou zijn, dan zouden we ademloos luisteren naar dit verhaal, zijn fictie niet betwijfelen. Zo zou het verhaal van de wet geschreven moeten worden. Feit is dat deze vertelling, deze fictie (nog) niet bestaat. Dan rijst de vraag of schrijvers van literaire fictie wellicht wetgevers de maat kunnen nemen. Deze bijdrage onderzoekt de inspiratie die de literatuur onze (fiscale) wetgever kan bieden. In deze korte vertelling speelt de rechtsfictie een hoofdrol. Recht en literatuur ontmoeten elkaar immers in het alsof van de rechtsfictie.