Search

Objective: To give an overview of disciplinary cases regarding action taken by paediatricians and paediatric residents in cases of (suspected) child abuse and to discuss the considerations of the disciplinary board in these cases. Design: Retrospective, descriptive study. Method: We considered all disciplinary cases instigated from 2001 to 2013 against paediatricians or paediatric residents and selected complaints regarding action taken in cases of (suspected) child abuse. We divided these complaints into six categories and studied the considerations of the disciplinary board in these cases. Results: From 33 disciplinary cases instigated from 2001 to 2013, we selected 76 complaints regarding action taken by paediatricians or paediatric residents in cases of (suspected) child abuse. The majority of these complaints concerned the reporting or requesting of information in the context of (suspected) child abuse. All of the complaints in the category 'unwarranted reporting of child abuse' were declared unfounded by the disciplinary judge. Conclusion: The disciplinary board declared all complaints unfounded in cases where the paediatrician or paediatric resident had followed the Dutch national protocol regarding reporting of child abuse and domestic violence. The disciplinary board examines whether action was taken in accordance with reasonable standards of professional competence and considers that paediatricians have an important role in identifying child abuse.

Objective: To give an overview of disciplinary cases regarding action taken by paediatricians and paediatric residents in cases of (suspected) child abuse and to discuss the considerations of the disciplinary board in these cases. Design: Retrospective, descriptive study. Method: We considered all disciplinary cases instigated from 2001 to 2013 against paediatricians or paediatric residents and selected complaints regarding action taken in cases of (suspected) child abuse. We divided these complaints into six categories and studied the considerations of the disciplinary board in these cases. Results: From 33 disciplinary cases instigated from 2001 to 2013, we selected 76 complaints regarding action taken by paediatricians or paediatric residents in cases of (suspected) child abuse. The majority of these complaints concerned the reporting or requesting of information in the context of (suspected) child abuse. All of the complaints in the category 'unwarranted reporting of child abuse' were declared unfounded by the disciplinary judge. Conclusion: The disciplinary board declared all complaints unfounded in cases where the paediatrician or paediatric resident had followed the Dutch national protocol regarding reporting of child abuse and domestic violence. The disciplinary board examines whether action was taken in accordance with reasonable standards of professional competence and considers that paediatricians have an important role in identifying child abuse.

Dit onderzoek is een retrospectieve analyse, waarin de onderliggende diagnoses worden vergeleken in twee groepen kinderen met een achterstand in de ontwikkeling (oa): 45 moeilijk lerende kinderen (mlk; iq 70-80) en 68 kinderen met een milde mentale retardatie (mmr; iq 50-70). Daarnaast worden geassocieerde medische problemen vergeleken met die bij kinderen die regulier basisonderwijs volgen. Resultaten: Het aantal oorzakelijke diagnoses (55%) was in beide groepen gelijk en gelijkelijk verdeeld over erfelijke, verworven of familiaire oorzaken. Genetische syndromen kwamen frequent voor in beide groepen (27%). Diagnoses kwamen merendeels tot stand dankzij anamnese en lichamelijk onderzoek door een multidisciplinair team. Kinderen met een achterstand hadden significant vaker dan kinderen in het regulier onderwijs geassocieerde medische problemen (35%); deze betroffen vooral epilepsie, gedrag, gehoor en groei. Voor motorische revalidatie werd 70% verwezen, voor psychiatrische behandeling 15% en voor genetische advisering 60%. Conclusie: Bij kinderen met een onverklaarde achterstand in de ontwikkeling kon, zowel in mlk als in mmr, in een op de twee een diagnose worden gesteld. Kinderen in deze studie met een milde ontwikkelingsachterstand werden vaker dan gezonde kinderen door geassocieerde medische problemen gehinderd. Er is geen goede reden om de diagnostiek te beperken tot kinderen met een mentale retardatie (iq

Veel te vroeg geboren kinderen lopen een groter risico op neurosensorische handicaps en ontwikkelingsproblemen dan op tijd geboren kinderen. Vroeggeboorte, intra-uteriene groeiachterstand, en de combinatie hiervan, zijn ook mogelijke risicofactoren voor lichamelijke ziekten op de volwassen leeftijd. Omdat hier tot nu toe weinig onderzoek naar is verricht, zijn in de pops-cohort (Project On Preterm and Small for gestational age infants) de eerste tekenen hiervan bekeken. Vroeggeboorte lijkt een risicofactor te zijn voor het ontwikkelen van insulineresistentie. Bij een latere neiging tot vetzucht is dat risico extra groot. Nog groter wordt dat als hieraan een intra-uteriene groeiachterstand voorafging. De systolische bloeddruk is gemiddeld hoger bij ex-prematuren maar is niet gerelateerd aan de mate van intra-uteriene groeiretardatie. De nierfunctie (klaring en eiwituitscheiding) is op de jongvolwassen leeftijd minder gunstig voor die individuen die naast de vroeggeboorte ook zijn blootgesteld aan intra-uteriene groeiretardatie. Te vroeg geboren kinderen hebben als jongvolwassenen meer luchtwegklachten en een minder goede longfunctie. De conclusie is dat neonatale follow-up niet alleen noodzakelijk is voor veel te vroeg geboren kinderen maar ook voor kinderen met een ernstige intra-uteriene groeiachterstand. De kinderarts moet in het contact met zowel ouders en kind als met de huisarts benoemen dat een voorgeschiedenis van vroeggeboorte of groeiachterstand ook een mogelijke risicofactor is voor chronische ziekten op de volwassen leeftijd. Bij te vroeg geboren kinderen met intra-uteriene groeiachterstand is actieve preventie van obesitas vanaf jonge leeftijd geïndiceerd. Vanaf jongvolwassen leeftijd zal de huisarts extra alert moeten zijn op het ontstaan van met name hypertensie en microalbuminurie door dit bijvoorbeeld tweejaarlijks te controleren. Voor het kind zelf kan de voorgeschiedenis een extra reden zijn om overgewicht te vermijden, om aan sport te doen en om niet te beginnen met roken.

Veel te vroeg geboren kinderen lopen een groter risico op neurosensorische handicaps en ontwikkelingsproblemen dan op tijd geboren kinderen. Vroeggeboorte, intra-uteriene groeiachterstand, en de combinatie hiervan, zijn ook mogelijke risicofactoren voor lichamelijke ziekten op de volwassen leeftijd. Omdat hier tot nu toe weinig onderzoek naar is verricht, zijn in de pops-cohort (Project On Preterm and Small for gestational age infants) de eerste tekenen hiervan bekeken. Vroeggeboorte lijkt een risicofactor te zijn voor het ontwikkelen van insulineresistentie. Bij een latere neiging tot vetzucht is dat risico extra groot. Nog groter wordt dat als hieraan een intra-uteriene groeiachterstand voorafging. De systolische bloeddruk is gemiddeld hoger bij ex-prematuren maar is niet gerelateerd aan de mate van intra-uteriene groeiretardatie. De nierfunctie (klaring en eiwituitscheiding) is op de jongvolwassen leeftijd minder gunstig voor die individuen die naast de vroeggeboorte ook zijn blootgesteld aan intra-uteriene groeiretardatie. Te vroeg geboren kinderen hebben als jongvolwassenen meer luchtwegklachten en een minder goede longfunctie. De conclusie is dat neonatale follow-up niet alleen noodzakelijk is voor veel te vroeg geboren kinderen maar ook voor kinderen met een ernstige intra-uteriene groeiachterstand. De kinderarts moet in het contact met zowel ouders en kind als met de huisarts benoemen dat een voorgeschiedenis van vroeggeboorte of groeiachterstand ook een mogelijke risicofactor is voor chronische ziekten op de volwassen leeftijd. Bij te vroeg geboren kinderen met intra-uteriene groeiachterstand is actieve preventie van obesitas vanaf jonge leeftijd geïndiceerd. Vanaf jongvolwassen leeftijd zal de huisarts extra alert moeten zijn op het ontstaan van met name hypertensie en microalbuminurie door dit bijvoorbeeld tweejaarlijks te controleren. Voor het kind zelf kan de voorgeschiedenis een extra reden zijn om overgewicht te vermijden, om aan sport te doen en om niet te beginnen met roken.

Many children with developmental problems, especially with problems in cognition or in social and emotional functioning, go to schools for special education. Whether pupils in special education have more physical limitations, handicaps and other health problems than pupils in mainstream education has not been documented recently. Therefore, child health doctors and nurses collected data regarding limitations on 2630 children in special education and on 5515 children in mainstream education, in the age-range 4-15. Results show that the prevalence of 'serious physical limitations', for example in speaking or walking, is higher in children in special education than in children in mainstream education (20.0 and 4.1%, respectively) and that the same applies for 'any physical limitation' (49.3 and 19.8%, respectively). These limitations frequently interfere with daily life and children in special education experience significantly more handicaps too. Moreover, they have other health problems more frequently, and have a higher use of health care. We conclude that the need for medical care of children in special education is great. Healthcare providers, especially in paediatrics, will have relatively many of these children among their patients but should also realise that many of these children will not seek a paediatric diagnosis and treatment. The studies as described have been performed some years ago. It can be expected that the health problems among pupils in special educations have increased since then, because current policies aim at the integration of children with developmental problems in mainstream education. Therefore, morbidity is likely to increase among those remaining in special education, but paradoxically also in mainstream education.

The Dutch Paediatric Surveillance System was initiated by the Dutch Paediatric Society and is housed within the TNO Prevention and Health office. The purpose of the surveillance system is (a) to gain insight on a population level into the prevalence of rare and new diseases in youths (0-18 year), and (b) to promote scientific research addressing the background, nature and prognosis, as well as the treatment and prevention, of these diseases. A monthly report card is sent to all clinically active paediatricians with maximally 10 diseases under surveillance. The response rate is approximately 90%. The information from the registration can lead to primary or secondary prevention (prevention of the disease or of its complications, respectively). The system provides information for the amelioration of quality of care and for health management and at the same time, acts as an instrument for scientific research.

The Dutch Paediatric Surveillance System was initiated by the Dutch Paediatric Society and is housed within the TNO Prevention and Health office. The purpose of the surveillance system is (a) to gain insight on a population level into the prevalence of rare and new diseases in youths (0-18 year), and (b) to promote scientific research addressing the background, nature and prognosis, as well as the treatment and prevention, of these diseases. A monthly report card is sent to all clinically active paediatricians with maximally 10 diseases under surveillance. The response rate is approximately 90%. The information from the registration can lead to primary or secondary prevention (prevention of the disease or of its complications, respectively). The system provides information for the amelioration of quality of care and for health management and at the same time, acts as an instrument for scientific research.

In een samenwerkingsproject van de Nederlandse kinderartsen werden in 1983 perinatale gegevens bijeengebracht over 1338 kinderen, levend geboren na een zwangerschap van minder dan 32 weken en/of met een geboortegewicht onder 1500 g (‘Project on preterm and small for gestational age infants’, POPS). Hun toestand werd onderzocht na 2 jaar door hun kinderartsen, na 5 jaar door een team van onderzoekers en na 9, 10-11 en 14 jaar door middel van een vragenlijst ingevuld door ouders, leerkrachten en de kinderen zelf. Uit deze 14 jaar naonderzoek bleek dat een gering percentage van deze kinderen (10) een ernstige handicap of beperking had op de schoolleeftijd. Hoewel dus 90 op die leeftijd geen ernstige beperkingen had, ondervond de helft van hen aanzienlijke problemen in het dagelijkse leven. Lichte ontwikkelingsstoornissen en gedrags- en leerstoornissen namen toe naarmate deze kinderen ouder werden. Dergelijke stoornissen kunnen zelfstandig functioneren op volwassen leeftijd ernstig belemmeren. Afwijkingen vastgesteld tijdens gestandaardiseerd neurologisch onderzoek op jonge leeftijd hebben een hoge voorspellende waarde voor deze latere problemen. Vroege signalering van ontwikkelingsstoornissen bij te vroeg geboren kinderen en het vroeg starten van gerichte interventies zouden een belangrijk instrument kunnen zijn om de late gevolgen te beperken.

In een samenwerkingsproject van de Nederlandse kinderartsen werden in 1983 perinatale gegevens bijeengebracht over 1338 kinderen, levend geboren na een zwangerschap van minder dan 32 weken en/of met een geboortegewicht onder 1500 g (‘Project on preterm and small for gestational age infants’, POPS). Hun toestand werd onderzocht na 2 jaar door hun kinderartsen, na 5 jaar door een team van onderzoekers en na 9, 10-11 en 14 jaar door middel van een vragenlijst ingevuld door ouders, leerkrachten en de kinderen zelf. Uit deze 14 jaar naonderzoek bleek dat een gering percentage van deze kinderen (10) een ernstige handicap of beperking had op de schoolleeftijd. Hoewel dus 90 op die leeftijd geen ernstige beperkingen had, ondervond de helft van hen aanzienlijke problemen in het dagelijkse leven. Lichte ontwikkelingsstoornissen en gedrags- en leerstoornissen namen toe naarmate deze kinderen ouder werden. Dergelijke stoornissen kunnen zelfstandig functioneren op volwassen leeftijd ernstig belemmeren. Afwijkingen vastgesteld tijdens gestandaardiseerd neurologisch onderzoek op jonge leeftijd hebben een hoge voorspellende waarde voor deze latere problemen. Vroege signalering van ontwikkelingsstoornissen bij te vroeg geboren kinderen en het vroeg starten van gerichte interventies zouden een belangrijk instrument kunnen zijn om de late gevolgen te beperken.