Search

Chronische lagerugklachten is een veelvoorkomend probleem in de fysiotherapiepraktijk. Uit cijfers van het Nederlands instituut voor onderzoek van de gezondheidszorg (Nivel) blijkt dat lagerugpijn zonder uitstraling (circa 12%) en rugsymptomen of -klachten (circa 8%) beide afzonderlijk in de top drie staan van de meest voorkomende verwijsdiagnosen of klachten in de fysiotherapiepraktijk (LiPZ, 2012). Dat betekent dat een op de vijf patienten in de fysiotherapiepraktijk problemen heeft met zijn rug. Patienten met chronische lagerugklachten ondervinden niet zelden dusdanige beperkingen dat zij niet meer kunnen werken en een depressieve stemming krijgen. Aangezien niet voor alle patienten een effectieve behandeling voorhanden is, blijft een grote groep patienten op zoek naar een goede behandeling. Daardoor leiden deze klachten tot hoge maatschappelijke en sociale kosten.

Fecale incontinentie is een groot gezondheidsprobleem, dat vooral gepaard gaat met schaamtegevoelens en dat 5 tot 10 procent van de zelfstandig wonende volwassenen treft (Norton & Cody, 2012). Bij 1 tot 2 procent heeft dit significante impact op de algemeen dagelijkse activiteiten. Vanwege evidente onderrapportage zijn de genoemde prevalentiecijfers waarschijnlijk slechts het topje van de ijsberg (Whitehead, 2005).

De jumper’s knee (patellatendinopathie) is een frequent voorkomende, lastig te behandelen blessure die gekenmerkt wordt door be lastingafhankelijke pijn ter plaatse van de apex patellae. De etiologie is multifactorieel: aanleg, overbelasting en verstoringen in de spierpeesfunctie en bewegingsketen lijken een belangrijke rol te spelen. Histopathologisch is er bij een chronische patellatendinopathie sprake van een gestoord regeneratieproces (tendinose) en niet zoals vaak gedacht werd een tendinits. Vasculoneurale ingroei is mogelijk de oorzaak van de pijn. Dit heeft consequenties voor de behandelstrategie. Die moet meer gericht zijn op het bevorderen van de regeneratie en niet zozeer op het bestrijden van een inflammatoir proces. Dit verklaart mogelijk waarom in de afgelopen decennia een grote diversiteit aan (anti-inflammatoire) behandelingen met weinig succes werd toegepast.Het revalidatieprogramma van een sporter met een patellatendinopathie is een langdurig proces (3-6 maanden) waarin aanpassen van de belasting, (excentrische) oefentherapie gericht op verbetering van de spier-peesfunctie en optimalisering van de bewegingsketen zeker aan bod moeten komen. Later dienen ook meer sportspecifieke oefeningen te worden ingebouwd. Extracorporele Shockwave Therapie (ESWT) kan mogelijk een additioneel therapeutisch effect hebben. Wanneer conservatieve behandeling faalt, is operatief ingrijpen nog een optie. De resultaten zijn echter wisselend en een operatie is zeker geen garantie om snel terug te keren op het oorspronkelijke sportniveau. Op het nieuwe histopathologisch inzicht gebaseerde experimentele behandelmethoden zoals scleroseren van de neovascularisaties en toepassing van groeifactoren lijken veelbelovend maar nader onderzoek is nodig alvorens zij in de klinische praktijk kunnen worden toegepast.

Van de hele bevolking maakt 60 tot 90 procent ooit een episode van lagerugklachten door (KNGF, 2005). Het is dan ook niet verwonderlijk dat lagerugklachten de meest voorkomende klachten zijn waarmee patienten zich aanmelden in de kinesitherapeutische/fysiotherapeutische praktijk (Landelijk Informatiesysteem Paramedische Zorg (LiPZ), 2012). Aspecifieke lagerugklachten is een veel voorkomende verwijsdiagnose (31,8% van de verwijzingen naar de kinesitherapeut/fysiotherapeut) (KNGF, 2005). Men spreekt van aspecifieke lagerugklachten als er geen aantoonbare structurele oorzaak is voor de klachten. Ongeveer 35 procent van de patienten die zich met lagerugklachten bij de huisarts melden, heeft na twaalf weken nog steeds klachten en tot drie kwart van de lagerugklachten kan binnen een jaar recidiveren (KNGF, 2005).

Jaarboek Fysiotherapie Kinesitherapie 2014

Jaarboek Fysiotherapie/Kinesitherapie 2012 (Yearbook Physiotherapy) P. Calders, JJXR Geraerts, J Nijs, C. Veenhof, EEH van Wegen, CP van Wilgen (eds) Houten, The Netherlands: Bohn Stafleu van Loghum 2012 (350p).

Hoofdpijn is in de fysiotherapiepraktijk een veelvuldig voorkomende klacht. Het gaat vaak gepaard met symptomen in de nekregio. Bovendien is er in toenemende mate evidentie voor fysiotherapeutische zorg. Dit maakt dat hoofdpijn de nodige aandacht van fysiotherapeuten verdient. Bovendien bevelen recente richtlijnen aan om hoofdpijnpatiënten vooral in de eerste lijn op te vangen, wat de kans op aanmelding bij de fysiotherapeut vergroot. In deze bijdrage willen we een praktische leidraad bieden. De aandacht gaat naar indicaties en contra-indicaties en naar aangrijpingspunten voor (effectiviteit van) therapie en naar relevante uitkomstmaten.