Search

Mental health is a complex and difficult to define concept, about which - both in (scientific) literature and in practice - there is still very little consensus on it (Manwell, Barbic, Robertson, & al, 2015; Van Agteren & Iasiello, 2019;World Health Organization, 2004, 2008). The term is often defined from a mental illness perspective (Cattan & Tilford, 2006): one is mentally healthy when there are no symptoms present that indicate illness.Subsequently, a narrative is created that can be be summarized: you need to notice your own negative psychological experiences, examine them introspectively and then seek help - preferably professional - for this (Foulkes,2021). More than twenty years after Seligman & Csikszentmihalyi (2000) cited in their widely cited article that "psychology is not just the study of pathology, weakness and damage" (p. 7), the same dominant discourse emphasizingpsychopathology is still present. Partly from this observation, we brought together recent scientific insights about (positive) mental health and developed a new "educational model" - the happiness triangle - that can serve as the can serve as a basis for communication, methodology development and preventive work on mental well-being.

Dit boek geeft een overzicht van de domeinen van de vier 'traditionele' groepen van personen met een handicap (een verstandelijke, fysieke, visuele of auditieve handicap), en daarnaast ook nog van personen met gedragsstoornissen, personen met een autisme spectrumstoornis, personen die middelen misbruiken, personen met ernstig meervoudige beperkingen en personen met een dubbele diagnose. Telkens komen nagenoeg dezelfde onderwerpen terug: eerst historiek, etiologie, terminologie, indeling en psychologische aspecten, daarna de orthopedagogische- agogische theorie en praktijk. Door de verschillende vormen van handicap die mensen kunnen hebben bijeen te brengen, biedt die boek een totaalbeeld voor iedereen die een inzicht wil verwerven in de bijzondere behoeften van die mensen en de aangewezen ondersteuning. Voor studenten uit diverse opleidingen is het een aangewezen basisstudieboek. Het is ook zeer geschikt voor wie reeds in de praktijk staat, als referentiekader voor zijn eigen handelen.

Het belang van sociale steun in het rehabilitatie-proces van middelenmisbruikers wordt algemeen aanvaard (zie: Soyez, 2004 voor een overzicht). Onderzoek heeft aangetoond dat significante anderen een belangrijke rol vervullen bij het engageren van middelenmisbruikers tot behandeling. Sociale steun tijdens de behandeling leidt tot duidelijke gedragsverbeteringen (zoals verminderd druggebruik of minder delen van spuiten in de loop van een ambulante behandeling) en is geassocieerd met meer retentie, terwijl de aanwezigheid van druggebruikers in het sociaal netwerk gedurende het behandelproces verbonden is met voortdurend druggebruik. Tot slot is steun na behandeling belangrijk om behandelingsresultaten te behouden en het risico op herval te reduceren. Meer en meer raakt men er binnen de hulpverlening dan ook van overtuigd dat het noodzakelijk is significante anderen op één of andere manier bij dit rehabilitatieproces te betrekken (Copello & Orford, 2002; Soyez & Broekaert, 2005b). In relatie tot voorgaande springen twee belangrijke aspecten in het oog. In de eerste plaats is het zo dat vaak voorbijgegaan wordt aan de inspanningen die het verlenen van deze (intensieve) steun voor de sociale netwerkleden met zich mee brengt. Hun eigen noden worden niet echt (h)erkend. Daarnaast moeten we vaststellen dat, anders dan in de literatuur rond alcoholmisbruik, in onderzoek bij illegale drugverslaafden hoofdzakelijk aandacht besteed wordt aan (steun verleend door) de familie van oorsprong (Fals-Stewart & Birchler, 1998; Stanton, 1997). Studies hebben evenwel aangetoond dat ook andere subgroepen sociale netwerkleden, zoals partners of broers en zussen, een belangrijke bron van sociale steun kunnen vormen.