Search

The concept of ‘scholarly personae’ emerged about a decade ago in the history of science. Since then it has increasingly been used both inside and outside the historical discipline. This article examines where this interest comes from, what shapes it takes, and what types of research it stimulates. The thesis advanced in this article is that interest in scholarly personae, defined as ideal-typical models of being a scholar, emerges from at least four different sources. (1) The theme enables historical theorists to develop a ‘philosophy of historical practices’. (2) It offers historians the possibility of writing an integrated history of the sciences and the humanities. (3) It challenges linear story lines in historical writing. (4) Last but not least, it stimulates moral reflection on contemporary models of being a scholar, if only by providing a vocabulary for those wishing to judge models like the ‘successful grant applicant’ on their relative merits. This article is part of the special issue 'Scholarly Personae'. Bronnen van het zelf: wetenschappelijke personae als repertoires van wetenschappelijke identiteitEen jaar of tien geleden deed het concept ‘wetenschappelijke personae’ zijn intrede in de wetenschapsgeschiedenis. Sindsdien wordt het zowel binnen als buiten de historische wetenschap in toenemende mate gebruikt. Dit artikel onderzoekt waar deze belangstelling vandaan komt, welke vormen zij aanneemt en wat voor typen onderzoek zij stimuleert. De these die het artikel ontvouwt, luidt dat interesse in wetenschappelijke personae, opgevat als ideaaltypische modellen van wetenschapper-zijn, uit tenminste vier verschillende bronnen voorkomt. (1) Het thema stelt geschiedtheoretici in staat een ‘filosofie van historische praktijken’ te ontwikkelen. (2) Het biedt historici de mogelijkheid een geïntegreerde geschiedenis van natuur- en geesteswetenschappen te schrijven. (3) Het stelt lineaire verhaallijnen in de geschiedschrijving ter discussie. (4) Last but not least stimuleert het concept morele bezinning op contemporaine modellen van wetenschapper-zijn, onder andere door een vocabulaire ter beschikking te stellen aan wie modellen als de ‘succesvolle subsidieaanvrager’ op hun merites wil beoordelen. Dit artikel maakt deel uit van het themanummer 'Scholarly Personae'.

The idea that academic work requires certain personal qualities, character traits or dispositions is as old as the university. However, no matter how ubiquitous the phenomenon, it is only in recent years, in the wake of a ‘cultural turn’ in the history of science, that historians have begun exploring ideals and practices of scholarly selfhood. This theme issue seeks to make a modest contribution to this emerging field of scholarship with articles that offer conceptual reflection, as well as case studies drawn from the Low Countries. They do so under the banner of ‘scholarly personae’, not with the intention of excluding competing vocabularies, but by way of entry into a new and not yet clearly defined field of study. This article is part of the special issue 'Scholarly Personae'. Introductie: repertoires voor de academische identiteitHet idee dat academisch onderzoek bepaalde persoonlijke kwaliteiten, karaktertrekken en talenten vereist is zo oud als de universiteit zelf. Toch zijn historici pas recent, in het kielzog van de ‘cultural turn’ in de wetenschapsgeschiedenis, de idealen en praktijken van de academische identiteit gaan onderzoeken. Dit themanummer wil met conceptuele reflecties en casestudies over de Lage Landen een bescheiden bijdrage leveren aan dit opkomende veld van onderzoek. De artikelen gebruiken daarvoor het concept ‘schoarly personae’, niet met de bedoeling om andere benaderingen uit te sluiten, maar bij wijze van ingang in een nieuw en nog niet helder afgebakend onderzoeksgebied. Dit artikel maakt deel uit van het themanummer 'Scholarly Personae'.

The philosophy of history is unlikely to disappear in a world beset by crises. Crises, understood as anomalies in how people conceive of their past-present relationships, serve as impetuses rather than as obstacles to philosophy of history. The more societies wonder whether economic growth is endless, or whether children in the West will ever reach the prosperity levels of their parents or how growing burdens of public debt will affect the ‘social contract between the generations’, the more likely they are to rethink their inherited past-present relationships. In a sense then, philosophy is a crisis phenomenon: the genre thrives in times of uncertainty. This does not imply that philosophy of history will always be taught in academic history departments: the genre has often, not to say usually, been practiced by non-historians. Historians might want to consider though, how well they serve their societies if they allow the philosophy of history to be practiced without the critical checks and balances of professional historiography. This article is part of the forum 'Theoretical History'.