Search

Kennis van factoren die samenhangen met arbeidsongeschiktheid kan helpen bij het identificeren van groepen die een hoog risico lopen om (langdurig) een WIA-uitkering te ontvangen en om effectieve interventies voor deze groepen te ontwikkelen. In deze studie wilden we de volgende onderzoeksvragen beantwoorden: (1) Wat zijn de belangrijkste diagnoses bij toekenning van een WIA-uitkering en hoe verschillen deze voor leeftijd, geslacht en opleiding? (2) Welke klanten stromen binnen vijf jaar uit de WIA? Voor 31.733 klanten die een WIA-uitkering toegekend kregen in de periode juli 2010 t/m juni 2011 is data verzameld uit UWV-systemen. De belangrijkste diagnose bij toekenning van een WIA-uitkering was psychische klachten. Diagnoses verschillen tussen leeftijdscategorieen, opleidingsniveaus en type uitkering; psychische klachten werden vaker geregistreerd bij jongeren, hoger opgeleiden en klanten die een IVA-uitkering ontvingen. Vijf jaar na toekenning ontving 82% van de klanten nog steeds een WIA-uitkering. Onder klanten met (meerdere) psychische klachten en klanten met comorbiditeit van psychische en lichamelijke klachten was de uitstroom het laagst.

Jaarlijks wordt door ruim 4300 werknemers met kanker een WIA-uitkering aangevraagd (UWV, 2016). Behandeling van kanker kan gepaard gaan met negatieve langetermijneffecten, zoals vermoeidheid en psychische klachten, met invloed op ervaren gezondheid en kwaliteit van leven (Duijts et al. 2014). Een matig ervaren gezondheid en kwaliteit van leven kan ook op lange termijn negatieve invloed hebben op mogelijkheden tot arbeidsparticipatie (Mehnert et al. 2011). Het is van belang bij deze werknemers een inschatting te kunnen maken van ervaren gezondheid en kwaliteit van leven op de langere termijn. Het kan de verzekeringsarts wellicht helpen eventuele mogelijkheden in werk op langere termijn te voorspellen.

Bij een WIA-aanvraag kan de beoordeling van de belastbaarheid van werknemers die behandeld zijn voor kanker complex zijn. Met dit onderzoek werd op kwalitatieve wijze onderzocht welke factoren verzekeringsartsen betrekken bij de beoordeling van deze werknemers. Er werden drie groepsinterviews gehouden waarbij vooraf vastgestelde onderwerpen werden besproken. De data werden geanalyseerd volgens de methode van de thematische analyse. Verzekeringsartsen blijken zich verantwoordelijk te voelen voor een goede beoordeling, waarbij zowel medische als niet-medische factoren worden betrokken. Verzekeringsgeneeskundige protocollen worden echter niet altijd gebruikt en meer aandacht hiervoor kan een uniforme werkwijze versterken. Een voorspelmodel, gebaseerd op de beste combinatie van gegevens, om een mogelijke uitkomst in de toekomst te voorspellen, kan de verzekeringsarts eveneens ondersteunen bij de beoordeling van de belastbaarheid. Om verzekeringsartsen vertrouwd te maken met een dergelijk model lijkt een implementatiestrategie gewenst.