Search

Op 1 januari 2015 is in het kader van de Participatiewet de Wet Wajong 2015 ingevoerd. Bij de Participatiewet is de arbeidsondersteuning aan de gemeente toegewezen. Financiele ondersteuning is in de Wajong 2015 geregeld. Centraal in de Wet Wajong 2015 staat de term arbeidsvermogen. Arbeidsvermogen wordt gedefinieerd als het vermogen van een individu om doelgerichte handelingen in een arbeidsorganisatie te verrichten die resulteren in producten of diensten die een economische waarde hebben. Iemand zonder arbeidsvermogen is niet in staat om tegen enige loonwaarde te werken, ook niet onder beschutte omstandigheden.

Doel van dit onderzoek is te inventariseren tegen welke problemen in het werk werknemer en werkgever aanlopen wanneer een werknemer kanker krijgt. Daarnaast te onderzoeken welke oplossing zij gekozen hebben en waar werknemer en werkgever (specifiek) behoefte aan hebben. In het onderzoek is een literatuurstudie gedaan en zijn focusgroepen met werknemers en interviews met werkgevers uitgevoerd. Werknemers hebben bovenal behoefte aan begrip, ondersteuning en meer kennis over kanker en werk op de werkvloer. In samenwerking met de werkgever en bedrijfsarts willen zij een plan van aanpak op maat met oog voor de langetermijngevolgen van de diagnose en behandeling. Werkgevers willen meer ondersteuning van de bedrijfsarts of van een externe deskundige voor henzelf en voor de werknemer. Ook is er behoefte aan minder strakke regelgeving waarin flexibiliteit en maatwerk mogelijk zijn. Tot slot hebben werkgevers behoefte aan adequate informatie over de re-integratiemogelijkheden en aan financiele compensatie.

Om terugkeer naar werk te bewerkstelligen bij psychische klachten zijn vele interventies ontworpen en onderzocht, maar veelal in een werknemerspopulatie. In deze studie is onderzocht of een vroegtijdige diagnostische interventie (Psyon Verzuimanalyse, PVA) een positief effect heeft op de duur tot eerste vermindering van het arbeidsongeschiktheidspercentage en op de duur van een arbeidsongeschiktheidsclaim bij zelfstandigen met een arbeidsongeschiktheidsverzekering die zich ziekmelden vanwege psychische klachten. Design van de studie was een randomised-controlled-trial met een follow-up duur van 12 maanden en met een interventiegroep (N=41) en een controlegroep (N=47). De duur tot eerste vermindering in arbeidsongeschiktheid is gemiddeld 49.3 dagen eerder in de interventiegroep (p=0.009). Het gemiddeld verschil in duur tot sluiting van de arbeidsongeschiktheidsclaim is 63.2 dagen (p=0.056), in het voordeel van de interventiegroep. De diagnostische PVA-interventie draagt mogelijk bij aan een vroegtijdige start van behandeling en levert aldus een positieve bijdrage aan verkorting van de duur van de arbeidsongeschiktheidsclaim., Numerous studies interventions for return to work have been developed and evaluated for workers with mental health problems, often in employee populations. This current study evaluated a diagnostic intervention in which an early intervention (Psyon Verzuimanalyse, PVA) was conducted among self-employed workers who filed for disability benefits due to mental health problems. Evaluated outcomes were duration until first reduction of disability percentage and duration of disability claim. A randomized controlled trial was conducted with a follow-up of 12 months. The intervention group contained N=41, the control group N=47. The duration until first reduction of disability percentage was on average 49.3 days shorter in the intervention group (p=0.009). The mean difference in duration until claim closure was 63.2 days, in favour of the intervention group (p=0.056). The diagnostic PVA intervention might contribute to the early start of treatment and thus may lead to a shortened duration of the disability claim.

In 2001 werd de heer Kramer (1945) op het spreekuur van de bedrijfsarts uitgenodigd naar aanleiding van enkele signalen op de vragenlijst van het preventief medisch onderzoek. Hij was projectmanager van een productiebedrijf, waarbij hij veel contact had met klanten. Zijn klachten waren ‘zich minder goed kunnen concentreren’, ‘prikkelbaar’ en ‘vermoeidheid’. Het gemaakte audiogram gaf aanwijzingen voor een versterkte presbyacusis.

Lawaaischade ontwikkelt zich sluipend en aanvankelijk onmerkbaar, aangezien gehoorverlies eerst bij de hoge frequenties optreedt en het spraakverstaan dan nog mogelijk is. Slechthorendheid treedt op als er auditieve eisen aan het gehoor worden gesteld. Het moeten kunnen horen kost veel energie vooral in rumoerige omgevingen. Oververmoeidheid is een kenmerkende klacht van slechthorenden.

Hoewel meer dan de helft van de kankerpatienten binnen 6 maanden na de diagnose kanker het werk hervat1 ervaart een groot deel van hen problemen met cognitief functioneren op het werk. Deze cognitieve symptomen kunnen veroorzaakt worden door de tumor, maar kunnen ook het resultaat zijn van de behandeling daarvan.2 Omdat eerder onderzoek laat zien dat het hebben van cognitieve symptomen kan samenhangen met werkfunctioneren, productiviteit en duurzame inzetbaarheid3-8, is het belangrijk om de werkgerelateerde cognitieve symptomen van kankerpatienten in kaart te brengen.

Het Nederlands Centrum voor Beroepsziekten (NCvB) heeft een beroepsziekteregistratierichtlijn ontwikkeld voor Chronic Obstructive Pulmonary Disease (COPD). Uit systematisch literatuuronderzoek komt naar voren dat blootstelling aan schadelijke stoffen op het werk kan bijdragen aan het ontstaan of verergeren van COPD. Werknemers die zijn blootgesteld aan sommige dampen, gassen, stof en/of rook hebben een 40% hogere kans op COPD. COPD dient als vermoede beroepsziekte te worden gemeld. Van belang is om vroegtijdig preventieve acties in te zetten bij kans op het optreden van een (vermoede) beroepsgebonden COPD.

De overwegingen voor het vaststellen van een beroepsziekte volgen de zes stappen systematiek van het -Nederlands Centrum voor Beroepsziekten.

Steeds meer mensen krijgen tijdens hun werkzame leven te maken met een chronische ziekte. Een belangrijke ontwikkeling in de zorg inclusief de zorg voor werkbehoud en terugkeer naar werk is de centrale rol van de chronisch zieke werkende met regie over zijn/haar gezondheid met hulp van naasten en zorgprofessionals. Zorgprofessionals bieden vooral expertise en ondersteuning. Hierdoor verandert de rol van bedrijfsartsen en verzekeringsartsen. Dit vormt de rode draad in een nieuw onderzoeksprogramma. Een proeftuinproject vormt een integraal onderdeel. Hiermee ligt de focus vanaf het begin op de context van chronisch zieke werkenden en het benutten van ervaringsdeskundigheid uit de praktijk.

Eerdere onderzoeken toonden aan dat de NVAB-richtlijn Psychische problemen in de praktijk zeer weinig gebruikt wordt. Dit artikel geeft een overzicht van de barrières die bedrijfsartsen ervaren bij het gebruik van deze richtlijn.31 bedrijfsartsen bespraken in zes groepen de inhoud en aanbevelingen, in acht bijeenkomsten. De geluidsopnames werden letterlijk uitgeschreven en met software voor kwalitatief onderzoek geanalyseerd.Gebrek aan kennis van de richtlijn bleek een cruciale barrière te zijn voor gebruik in de praktijk. Ook wisten bedrijfsartsen vaak niet hóé ze de richtlijnaanbevelingen konden opvolgen. Daarnaast waren er praktische barrières en vond men het lastig om oude gewoonten te veranderen. Ze voelden zich in meerdere opzichten niet in staat gesteld om de richtlijn te volgen.De voornaamste barrières die bedrijfsartsen ervaren kunnen worden verholpen door meer scholing in kennis en vaardigheden, door het verbeteren van IT-systemen en door bedrijfsartsen meer tijd en ruimte te bieden om volgens de richtlijn te werken.

De Nationale Politie heeft recentelijk de voorpagina gehaald met de financiele kosten voortkomend uit psychische trauma’s. De Nationale Politie heeft sinds 2014 het Meldpunt PTSS Politie en is met een inhaalslag bezig om PTSS als beroepsziekte te erkennen. Honderden aanvragen zijn al beoordeeld en gedupeerden kunnen voor financiele vergoedingen in aanmerking komen (NRC Next).1 Daarnaast worden de preventieve programma’s op de werkvloer aan de hand van de opgedane ervaringen aangepast.

Werkgerelateerde kanker is kanker die mede is ontstaan als gevolg van blootstelling aan kankerverwekkende factoren tijdens de uitvoering van het werk. Hiermee is het een breder begrip dan de term beroepskanker. Bij beroepskanker moet namelijk vastgesteld zijn dat werk de belangrijkste oorzaak van de kanker is.1

Recent heeft het Coronel Instituut de richtlijn ‘Chronisch Ziek en Werk’ ontwikkeld. Aanleiding van deze richtlijn is dat werk(zoek)enden met een chronische ziekte vaak tegen dezelfde moeilijkheden aanlopen en dezelfde oplossingen hebben in het behouden van of terugkeren naar werk. De methode van ontwikkeling volgde de stappen van de evidence-based richtlijnontwikkeling. De richtlijn geeft een overzicht van de belangrijkste factoren die werkparticipatie kunnen belemmeren en bevorderen. Het vroegtijdig inzetten van de interventies kan deze belemmeringen (gedeeltelijk) wegnemen en arbeidsparticipatie bevorderen. Belangrijk uitgangspunt is dat de werk(zoek)ende zelf, indien mogelijk, de touwtjes in handen heeft. Veel aanbevelingen uit de richtlijn richten zich op het bevorderen van zelfregie.

In het kader van een onderzoek naar interventies om psychosociale risico’s en musculoskeletale aandoeningen aan te pakken, werd een studie uitgevoerd in 24 Belgische organisaties. Volgende aandachtspunten worden besproken: het belang van algemene risicoanalyses, soorten van interventies, betrokkenen in de interventie, effectiviteit en efficientie en bevorderende en belemmerende factoren voor het doorvoeren van een succesvolle interventie. De resultaten van deze studie kunnen niet als volledig representatief beschouwd worden, maar toch kunnen belangwekkende aanbevelingen voor de praktijk getrokken worden vermits de gevalstudies uit diverse bedrijfsgrootten en sectoren komen: een beleidsmatige aanpak kan groeien uit concrete interventies; meerdere interventies worden doorgevoerd om tot preventie te komen; management is belangrijk als initiatiefnemer; participatieve inbreng van werknemers is cruciaal; kosten-baten analyses worden te weinig doorgevoerd.

Veel mensen ervaren wel eens dat ze minder goed kunnen ruiken, bijvoorbeeld na een verkoudheid. In zo’n periode is ook de smaak minder, maar gelukkig herstellen reuk en smaak zich meestal vanzelf weer, nadat de verkoudheid is verdwenen. Toch kan het reukvermogen door uiteenlopende oorzaken ook langdurig of blijvend worden aangetast en dat heeft grote invloed op het welbevinden en het functioneren van mensen.