Search

Esej razotkriva heterogenu globalnu situaciju kasnih 1960-ih i ranih 1970-ih, periodu globalnih društvenih nemira i promena, u kojemu su se stvarnost i film češće nego što je to obično slučaj prelivali jedno u drugo. Godina 1968. predstavljala je preokret. Tet ofanziva u Vijetnamu; praško proleće; Demokratska konvencija u Chicagu, suzavac i pendreci; Mexico City, masakr preko stotinu demonstranata pred Olimpijske igre; vrhunac angažmana SAD-a u Vijetnamu... Sami filmovi s naglaskom na dokumentarne predstavljali su deo mnogo većeg projekta. Oni su bili oruđe, korišćeno u sveobuhvatnom kontekstu. Bili su “sredstva, centralna tačka oko koje se razvijao javni diskurs i mobilizovanje ljudi na akciju.” Kao što je to filmski kolektiv Newsreel New York poručio u svom prvom javnom saopštenju, decembra 1967: “Za većinu nas filmsko stvaralaštvo je nerazdvojno od društvene aktivnosti u ovom ili onom obliku.” Radilo se zapravo o kreativnom sjedinjavanju kulturne i političke aktivnosti. Kao i o tome “kako upotrebiti takve filmove za uvećavanje i aktiviranje društvene i političke svesti.” Istina o sada već davnim istorijskim događajima koju su autori ovih filmova herojski i posvećeno snimali, dijametralno se razlikovala od onoga što su ljudi širom sveta mogli da vide na večernjim TV vestima ili da saznaju čitajući izveštaje iz štampe. [ABSTRACT FROM AUTHOR]