Search

Türkiye’ye göç eden Suriyeli mültecilerin toplumsal uyumlarının istenilen şekilde gerçekleşmemesi ve mültecilere ait bir politikanın olmaması, mültecilerin toplumsal uyum ve kabullerini oldukça zorlaştırmaktadır. Bu sorun sadece mültecileri değil, mültecilerle birlikte Türkiye’de özellikle yoğun sığınmacı nüfusunun olduğu bölgelerde yaşayan insanları da oldukça risk altına sokmaktadır. Ankara’nın Altındağ bölgesinde yaşayan ve sosyal hizmet merkezini aktif olarak kullanan ve Suriyeli komşuları ile ilgili sorunlarını dile getiren 6 kadın müracaatçı ile mültecilere ilişkin görüş ve tutumların değerlendirilmesi amacı ile odak grup görüşmesi planlanmıştır. Bu görüşmenin ardından Suriyeli kadın müracaatçılar ile görüşülmüş ve onlardan Türkiye’deki yaşamları ve yerel halk ile ilgili görüşleri alınmıştır. Türkiyeli katılımcıların Suriyelilere ilişkin görüşleri değerlendirilmiş ve doğru, resmi ve yasal dayanaklarla bilgilendirme yapılarak, farklı ve yanlış görüşlerin değiştirilmesi amaçlanmıştır. Çalışmadan elde edilen bulgulardan Türk katılımcıların Suriyeli misafirler ile ilgili birçok farklı, yanlış ve abartılı görüşleri olduğu, yasal düzenlemeler ve verilen haklar ile ilgili sağlıklı bilgilerinin olmadığı anlaşılmıştır. Katılımcılar bilgilendirme oturumu ve Suriyeli katılımcılar ile görüşmelerinin ardından görüşlerinin değiştiğini ve farkındalıklarının arttığını bildirmiştir. Benzer çalışmaların daha geniş popülasyonla tekrarlanması tavsiye edilmektedir.

Şii ulemanın dini-fıkhi otoritenin yanısıra imamın siyasi otoritesini de temsil ettiği manasında velayet-i fakih anlayışının Humeyniden önce açık bir şekilde dile getirilmediği dikkat çekmektedir. Şii siyasi fıkhında dönüm noktası olan gaybetten önce, masum imamların yaşamış oldukları dönem, gaybet sonrası Şii ulemanın siyasi otorite hakkındaki görüşlerinin anlaşılması bakımından önemli bir zaman dilimi olmakla birlikte, kendi içinde oldukça kapalı ve problemli bir dönemdir. Çünkü bu dönemle ilgili bilgiler 3/9 ve 4/10. yy tarihçileri tarafından doktrine dayalı birtakım sebeplerle sonradan kaleme alınmış malumattan ibarettir. Sünni kaynaklarda da bu konudaki bilgiler yetersizdir. Bu çalışmada gaybet sonrası Şii ulemanın siyasi otoriteyle ilgili görüş ve tavırları değerlendirmeye tabi tutulmuştur.

Mutlak siyasi otoritenin imamın hakkı olduğunu savunan şii ulemaya göre , gaybet öncesi dönemde imamların haytta olmaları sebebiyle en azından teoride meşruiyet problemi yoktu. Hz. Ali'den sonraki imamlar sahip oldukları mutlak siyasi otoritelerini herhangi bir devletin b8ünyesinde icra edemediler ve Sunni devletlerin hakimiyeti altında takiyye dönemi yaşadılar. Makalede İran İslam devletinin kuruluşu ile on iki imamın temsilcisi sayılan velayet-i fakih ve bu düşüncenin gelişimi hakkında bilgi verilmektedir.