Search

Grzegorz z Nazjanzu i Jan Chryzostom na przestrzeni czasu zostali uznani za najwybitniejszych kaznodziejów Kościoła na Wschodzie. Celem obecnego artykułu jest wykazanie, że różnili się w sposobie opracowania tekstów publicznych wystąpień, co implikuje potrzebę odrębnego podejścia do ich dorobku. Obaj Ojcowie tworzyli w okresie, gdy retorykę wykorzystywano bardziej na potrzeby rozrywki niż przekazu wiedzy, a znani z biegłości krasomówczej sofiści uchodzili za przekupnych i zdeprawowanych. Na przestrzeni kilkudziesięciu lat doprowadziło to w Kościele do odrzucenia warsztatu retorycznego na rzecz bardziej przystępnego co do formy i języka gatunku – homilii.

Praca składa się z dwóch części. We wstępie krótko zreferowałem życiorys Rabana Maura, następnie opisałem jego homilie mając na uwadze tradycję oraz kontekst epoki. W ostatniej części wstępu krótko opisałem treść tłumaczonych przeze mnie homilii. W samych homiliach autor porusza następujące tematy: wierność zasadom religii chrześcijańskiej, przestrzega przed uleganiem wpływom pogaństwa, wyjaśnia najważniejsze prawdy wiary, umacnia własne przepowiadanie poprzez obfite cytowanie Pisma Świętego, a także korzystanie z dorobku Ojców Kościoła. W swoich homiliach Raban Maur porusza także inne tematy, takie jak: udziela przestrogi przed polowaniami i grą w kości w dni świąteczne, zakazuje prowadzenia rozmów w kościele oraz prac w polu w dni świąteczne, prosi o troskę o biednych i niewolników. Sprawy te, wydające się być mniejszej wagi, miały jednak istotne znaczenie dla współczesnych mu ludzi. W przypisach umieściłem najważniejsze uwagi filologiczne, teologiczne, biograficzne oraz geograficzne, pozwalające czytelnikowi właściwie zrozumieć kontekst tłumaczonych homilii.

Tłumaczenie na język polski dzieła św. Jana Chryzostoma "De Davide et Saule. Homilia tertia"

Praca jest pierwszym tłumaczeniem na jezyk polski drugiej homilii o Dawidzie i Saulu św. Jana Chryzostoma. Przekład został opatrzony komentarzami oraz poprzedzony poglądowym życiorysem św. Jana Chryzostoma, jak również został zarysowana kwestia datacji omawianego tu utworu.

W dotychczasowej literaturze dotyczącej mariologii patrystycznej, stosunkowo mało miejsca poświęcano badaniom nad przepowiadaniem pastoralnym Ojców Kościoła, co było skutkiem mniejszej liczby takich wypowiedzi Ojców Kościoła. Pisarze wczesnochrześcijańscy bowiem, w okresie formowania doktryny, także tej w zakresie mariologii, w obliczu walki z herezjami, więcej uwagi poświęcali rozstrzygnięciom dogmatycznym niż kwestiom pastoralnym. W niniejszym zatem artykule opierając się na wybranych, reprezentatywnych dziełach autorów wczesnochrześcijańskich, związanych z codziennym życiem i troską duszpasterską, został ukazany obraz Maryi, jaki autorzy ci prezentują do naśladowania swym wiernym. Teksty Orygenesa, Hieronima, Cyryla Jerozolimskiego, Jana Damasceńskiego, Zenona z Werony, Piotra Chryzologa, Chromacjusza z Akwilei pozwalają zobaczyć, że oprócz wymiaru dogmatycznego ich wypowiedzi, są w nich również obecne ekshortacje duszpasterskie, z których najważniejsza jest jedna – życie wiarą na wzór Maryi.

W artykule zajęto się opracowaniem nauczania Jana Chryzostoma na temat Maryi, zawartego w jego Homiliach na Ewangelię według św. Mateusza, jednak w zasadzie skupiono się na analizie trzech (4, 5 i 44) spośród dziewięćdziesięciu homilii, gdyż w nich zawarte są najważniejsze treści na ten temat. Z wypowiedzi kaznodziei wynika, że postrzegał on Maryję jako tę, dzięki której mógł zostać zrealizowany Boży plan odkupienia człowieka. Maryja – będąc dziewicą – poczęła w cudowny sposób (bez udziału mężczyzny) i urodziła Jezusa. Niezwykłość tych faktów jest pewna i niepodważalna, i dlatego wszelkie dociekania i dyskusje na ten temat są zbyteczne i jałowe. Mówiąc o narodzinach Chrystusa Chryzostom – zgodnie z założeniami chrystologii antiocheńskiej – podkreślał rzeczywistość Jego ludzkiej natury. Maryja była dla niego przede wszystkim matką człowieka Jezusa (podkreślał to nauczyciel i mistrz Jana Chryzostoma – Diodor z Tarsu), co najprawdopodobniej było też przyczyną nieposługiwania się terminem Θεοτόκος w odniesieniu do Maryi. Kaznodzieja akcentował też wieczne dziewictwo Maryi: jest ona dziewicą zarówno przed, jak i po urodzeniu Jezusa. Chociaż Chryzostom przypisywał Maryi pewne „niedoskonałości” czysto ludzkie (nieznajomość Pisma Świętego, mała wiara, czy nawet próżność), to jednak wyraźnie wskazywał ją słuchaczom kazań jako wzór godny naśladowania, gdyż potrafiła pełnić w życiu wolę Bożą.

Artykuł prezentuje spostrzeżenia Anastazego Synaickiego, dotyczące obecności i zachowania wiernych, jemu współczesnych podczas nabożeństw. Niegodne zachowanie w miejscu świętym skłaniają mnicha do pogłębionej refleksji nad stanem ducha i wzajemnych relacji wierzących w Chrystusa. Ukazując niemoralne postawy, rozluźnienie obyczajów oraz brak pogłębionej wiedzy religijnej Synaita, odwołując się do Biblii i przykładów z życia wziętych stara się uleczyć duchową chorobę swoich wiernych. Homilia posiada charakter upominający, moralno – dydaktyczny oraz hortatywny.

Copyright of Vox Patrum is the property of Wydzial Teologii KUL and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Vox Patrum is the property of Wydzial Teologii KUL and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Artykuł prezentuje myśl Anastazego Synaity, odnoszącą się do śmierci w aspekcie chrześcijańskim. Autor stara się w szczegółowy sposób opisać proces odejścia człowieka z uwzględnieniem nie tylko samego momentu śmierci, ale przedstawia cały wachlarz zachowań, gestów, a także wypowiedzi zarówno ze strony umierającego, jak i jemu towarzyszących. Mowę pogrzebową autor opiera na tekstach biblijnych. Wykorzystuje również motywy zaczerpnięte z życia i zachowania ludzi i zwierząt. Homilia ma charakter dydaktyczno – konsolacyjny.

Posty znane były od wieków, zarówno w świecie grecko-rzymskim, jak i na Wschodzie. Ojcowie Kościoła podkreślali wartość wewnętrzną postów, krytykując pomijanie elementu duchowo-moralnego. Ich traktaty o poście wykazują wzajemną zależność pisarzy, czytali oni bowiem swoich poprzedników, powtarzali ich idee, ale także po swojemu przedstawiali temat postu. Bardzo wyraźnie widać takie działanie w przypadku analizy mów Bazylego Wielkiego i Rufina z Akwilei. Rufin swoje mowy pisał pod wyraźnym wpływem homilii Bazylego. Rufin nie tylko przetłumaczył dwie homilie Bazylego o poście, ale je zinterpretował. Łaciński tekst często bowiem pokazuje, że Rufin pewne wątki z greckiego tekstu znacząco rozwija, a niektóre pomija. Zarówno Bazyli, jak i Rufin zwracają uwagę na moralno-duchowe nastawienie osoby poszczącej oraz podkreślają duchowo-cielesne dobro i pożytek płynący z postu dla samego poszczącego i jego otoczenia. Wzywają do wstrzemięźliwości w piciu alkoholu i do czystości seksualnej.

Copyright of Vox Patrum is the property of Wydzial Teologii KUL and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Niniejsza praca stanowi przekład VII homilii Jana Chryzostoma dotyczącej cyklu homilii do Listu do Filipian. Jest to pierwszy polski przekład wspomnianej homilii. Tekst poprzedzony został krótkim wstępem, w ramach którego omówione zostały kwestia czasu i miejsca powstania omawianej mowy, a także jej przedmiot. Wyróżnione zostały również główne zagadnienia podejmowane przez Złotoustego w obrębie homilii. Część wstępu stanowi opis struktury tekstu Chryzostoma, będący analizą elementów wskazujących na retoryczny kunszt autora. Przekład opatrzony został krótkim komentarzem w formie przypisów, dotyczących passusów, które mogą stanowić problem interpretacyjny.

The article treats of terms concerning the parents of the Virgin Mary, that were used by John of Damascus in his homily on the Nativity of the Blessed Virgin Mary. Anna and Joakeim are here described with terms referring to religiousness, fertility and obtaining the fruits of the earth. The most expressions concern Anna and her maternity, whereas Joakeim is mentioned only when Annas name appears.

bibliografia

Hac in brevi dissertatiuncula explicantur duae dramaticae homiliae: faise attributa Gregorio Thaumaturgo patriarchae Gregorii Antiocheni et Pseudo-Eusebii Alexandrini, quae iuxta auctorem constituunt validum momentum in processu formandi dramatis christiani; uti appendix proponitur prima Polonorum translatio homiliae pseudo-Eusebianae de baptismo.

BRAK

L'omelia patristica e l'entrare nella richezza del mondo divino, il quale si effettua per mezzo delfiniziazione alla Sacra Scrittura. L'omelia era intesa come l'evento salvifico irrepetibile che teneva luogo nell’asemblea liturgica. Similmente l'omelia era intesa nella Sinagoga d'Israele. I testi patristici delle omelie, che sono pervenuti ai nostri tempi, sono quasi „una partitura" del canto fatto dai maestri antichi della predieazione della parola di Dio.

L'auteur d'article analyse quelques textes d'Origene concernants la participation eventuelle des laics aux fonctions suivantes reservees aujourd'hui au clerge: la proclamation publique des commentaires de la Bibie pendant la liturgie; l'absolution des peches, l'imposition de la penitence et la direction spirituelle; le ministere des prophetesses et de diaconesses.

tłumaczenie

tłumaczenie

dokument

dokument

dokument

dokument

Il mistero dell’incarnazione presentato nei sermoni di Pietro Crisologo, vescovo di Ravenna (380-450), occupa un posto importante, intorno al quale si svolge la riflessione teologica del Dottore della Chiesa. Tale mistero mette in rilievo il Verbo di Dio, generato dal Padre, consostanziale a Lui, che per la nostra salvezza assume la nostra natura umana nel grembo verginale di Maria.

Sanctum Petrum Chrysologum, illustrissimum theologum et scriptorem christianum, ecclesiam Ravennatem ineunte saeculo quinto summa cum alacritate ac diligentia rexisse auctore Felice item episcopo Ravennae eiusąue successore octavo saeculo vitam degente satis inter viros doctos constat. At hoc eius vitae Chrysologi curriculum perbreve et adumbratum accuratiore laborum illius ac curae descriptione caret, quo fit, ut omnia fere, quae de moribus eius ac studio necnon amore, quo oves sibi a Domino commissas navus paverit, ex sermonibus eius cognoverimus.

S. Giovanni Crisostomo era un vescovo, che si interessato piu alla vita pastorale che dei problemi della teologia.

Die Homilie ist primar gekennzeichnet von pastoraler Sorge um die christliche Lebenspraxis. Zum wahren Leben kann nur eine Uberwindung des Kórperlichen am Menschen fiihren. Fur Sallust erreicht es, „qui aliquo negotio intentus praeclari facinoris aut artis bonae famam quaerit”; der Autor der Homilie iiberbitet ihn, indem er verlangt, man rniiBe gerade dieser Form von Leben absagen, um eine evangelica vita zu fuhren.

dokument Kościoła

tłumaczenie