Search

W niewielkim piśmie De mortalitate, napisanym w formie listu, św. Cyprian z Kartaginy zawarł piękną katechezę na temat cierpienia, umierania i śmierci. Biskup pociesza tych, którzy zostali dotknięci przez panującą zarazą i stoją w obliczu odejścia z tego świata. Poucza ich, by patrzyli na śmierć z perspektywy człowieka wierzącego i dostrzegali w niej, chociaż bolesne, to jednak pozytywne zjawisko. Należy ją bowiem przeżywać w duchu eschatologicznym, ponieważ jest ona spotkaniem z Chrystusem zmartwychwstałym i z tymi wszystkimi, którzy poprzedzili nas w pielgrzymce do wieczności. Śmierć, według biskupa Kartaginy, uczy też człowieka właściwych postaw, takich jak cierpliwości, odwagi, pogodzenia się z wolą Bożą. Wskazuje też św. Cyprian na konkretne korzyści, jakie śmierć przynosi chrześcijaninowi. Nazywa ją podróżą do lepszego, wiecznego życia. Dlatego nie powinien się jej bać ten, kto swoje doczesne życie związał z Chrystusem. Celem niniejszego opracowania jest zatem przestudiowanie wypowiedzi św. Cypriana zawartych w De mortalitate na temat śmierci. Nie chodzi wyłącznie o jej ocenę, co przede wszystkim o odczytanie praktycznych wskazań kierowanych do chrześcijan, w jaki sposób powinni zachować się wobec tej nieuniknionej rzeczywistości, zwłaszcza zaś podczas panującej zarazy.

Copyright of Vox Patrum is the property of Wydzial Teologii KUL and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Artykuł podejmuje temat refleksji mariologicznej w najstarszych tekstach patrystycznych autorstwa św. Ignacego Antiocheńskiego, św. Justyna męczennika i św. Ireneusza, biskupa Lyonu. Ukazuje mocne powiązanie mariologii z chrystologią u wszystkich trzech autorów. Św. Ignacy odrzuca zdecydowanie nauczanie doketów i ukazuje, że Maryja zrodziła Chrystusa, dała Mu prawdziwe ciało ludzkie, które później pozwoliło Mu cierpieć i umrzeć. U św. Justyna pojawia się przeciwstawienie dzieła Ewy i Maryi, a narodzenie Jezusa Chrystusa z Dziewicy ukazane jest w świetle zapowiedzi starotestamentalnych. Z kolei św. Ireneusz pogłębia w kontekście polemiki z gnostycyzmem paralelizm Ewa – Maryja, biorąc pod uwagę także porównanie między Adamem i Chrystusem. Jak Adam został uformowany z dziewiczej ziemi, tak Chrystus, nowy Adam, został ukształtowany z Dziewicy Maryi, która przez swoją wiarę i posłuszeństwo otworzyła rodzajowi ludzkiemu drogę do nowego życia.

Nauczanie o jednym działaniu w Chrystusie, znane jako monoenergizm (mÒnh ™nšrgeia, m…a ™nšrgeia), głosi, że Chrystus dokonywał zarówno ludzkich, jak i boskich czynów przez jedno bosko-ludzkie działanie. Artykuł składa się z trzech punktów. Dotyczą one nauczania św. Maksyma Wyznawcy o dwóch naturach Chrystusa; jego argumentacji na temat dwóch działań w Chrystusie zgodnie z Jego dwiema naturami; wizji harmonii działania w Chrystusie. Zastosowano analizę dzieł Maksyma Wyznawcy. W wyniku analizy podkreślono główne idee nauczania Maksyma o działaniu w Chrystusie, które poddano także porównaniu i syntezie. Stanowisko Maksyma Wyznawcy wobec nauczania o działaniu w Chrystusie stopniowo się rozwijało: od zainteresowania, przez krytyczne podejście, do wyraźnej opinii. Św. Maksym zdecydowanie nie akceptuje nauki o jednym bosko-ludzkim działaniu w Chrystusie. Uzasadnia natomiast naukę o dwojakim i jednocześnie jedynym działaniu Chrystusa. Dwojakie działanie jest związane z dwiema naturami Chrystusa. Działanie każdej natury jest jej naturalnym oraz istotowym elementem. Jedyne zaś działanie wypływa z faktu, że działanie ludzkiej natury przez przebóstwienie było podporządkowane Słowu, jako zasadzie całego działania Chrystusa. Między dwoma rodzajami działania nie zachodziło przeciwstawienia, ponieważ Chrystus w aspekcie sprawowania ludzkich czynów nie posiadał skłonności do grzechu, którą posiada zwykły człowiek.

Copyright of Vox Patrum is the property of Wydzial Teologii KUL and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Chrysostom`s Homilies on the Acts of the Apostles bring a vision for the Church that induced some scholars to think of his communist ideology. Other un­derline his pure stoic principles. Is it really so? The analysis of Homily 7, in which Saint John Chrysostom speaks about the Christian community in Jerusalem, shows that there is something more than the only economy that leads people to become brothers. There is something more than the only perfection of virtues that one should desire. There is also something more than the only demagogic influence of preacher that create the Christian community from the sinners who have crucified Christ. People have their role to play, but there is also someone else who makes the community grow.

W opracowaniu

La concepción del hombre como imagen de Dios vertebra el pensamiento teológico y ascetico de Gregorio de Nisa.

Ex analysi operum Sancti Augustini evenit, ut terminus petra varias significationes acceperit, quae sunt: Christus, Petrus, Ecclesia, fides et gratia. Petra Petrum et eius fidem significat. Super hanc fidem Petri Christus Ecclesiam suam aedificat, quam portae inferi non vincent.

The article treats of the most famous sort of Irish protective prayer, which name is lorica (breastplate). The author talks over this kind of prayer and inserts its translation. Next, on the base of article of O'Donoghue, the author analyzes every stanza of S. Patrick's lorica. First and eight stanza tells about Trinity and God, in the second and second the power of Christ is invoked in all its main manifestations: his birth, his baptism, his death and burial, his resurrection and his coming in judgment. The third stanza descends from the sphere of deity to the world of the first creation - angels. The fourth stanza dips down from heavenly host to the visible cosmos in its spheres and elements: sun, moon, and firmament, and the four elements: fire, air, water and earth. In the fifth stanza we are back at the source of creation, a natural progression from the invocation of created nature in the fourth stanza. The sixth stanza tells about spells cast by women and blacksmiths and druids.

Il tema dell’Incarnazione appare nell’iconografia cristiana all’inizio del IV secolo rappresentato soprattutto nei bassorilievi sui sarcofagi. Cristo, raffigurato precedentemente come Buon Pastore o taumaturgo senza i tratti fisionomici individuali, vi appare come un personaggio storico delle scene descritte dagli evangelisti essendo, nel contempo, una figura particolare, da distinguersi dagli altri partecipanti degli eventi grazie ai tratti del viso particolarmente belli e ai capelii lunghi, caratteristiche affini al tipo iconografico degli antichi dei e degli eroi.

Origene (185-253/4) fut le premier parmi les theologiens du debut de la chretiente gui entreprit de faire une synthese de l'enseignement sur la plenitude humaine de Jesus-Christ, sur la structure de sa nature humaine et de ses fonctions. C'etait un evenement dans le milieu alexandrin, attache plutut a la contemplation de la divinite du Christ et au modele de christologie venant d'en haut. En esquissant l'enseignement d'Origene sur la plenitude de la nature humaine de Jesus, unie etroitement avec sa nature divine, l'article fait relever le fondamental modele trichotomique d'anthropologie (esprit - ame - corps) qui, d'apres Origene, se rapporte a chaque homme, pour presenter sur ce fond la conception de la structure de l'humanite du Christ chez Origene.

Auctor huius commentationis primum enumerat Sedulii opera omnia, deinde de rebus et partibus Paschalis carminis nec non de eruditis gentilibus, quibus hoc carmen a poeta est destinatum, postea Boleslai Gładysz et Michaelis Mazzega laudat dissertationes, in quibus mentio quaedam de peccato originali apud Sedulium in genere quidem, sed non in specie est facta.

L’autore di questo articolo rivolge l’attenzione sulla riflessione concemente l’Eucaristia nell’Enarratio in Ps. XXXIII in cui sant’Agostino parła di questo sacramento come del sacramento dell’umilta di Cristo. L’umilta della Trinita soprattutto l’umilta del Figlio di Dio, Gesu Cristo, manifestatasi nell’Incarnazione e fonte da cui sorge l’Eucaristia.

BRAK W PDF

L'articolo, dopo una, piuttosto ampia, descrizione della cosiddetta spelonca dei tesori, esamina i brani di un'opera siriaca del VI secolo - "La spelonca dei tesori", a proposito del sangue del Signore.

La cristologia degli scrittori latini del IV/V s. era dominata dalle correnti antiapollinaristiche. Agostino, attraverso Alipio, all'inizio era sotto l'influsso delle teorie di Apollinare.

BRAK

Le but du communique c’est d’attirer l’attention sur les vieux et nouveaux elements contenus en Eph 5,22-33.

Wenn man die Schriften des hl. Ambrosius in chronologischer Ordnung untersucht, kann man bemerken, dass er originelle Lehre uber das geistige Leben des Menschen geschaffen hat.

Im ersten Buch des “Padagogen” treffen wir 87 verschiedene Substantiv- und 53 Adjektivbezeichnungen, die auf die Person von Jesus Christus bezogen sind.

Im Artikel wird detallliert aufgezelgt, wie das wahrscheinlich in den Jahren 460-468 in Rom entstandene patristische Werk "De vocatione omnium gentium" eine bestimmte Theologie der Geschichte nicht nur des Individuums, sondern auch der Nation beinhaltet.

Der Artikel weist auf drei Arten der frühesten Darstellungen des Kreuzes hin: crux dissimulata, die sogenannten Monograme und das lateinische Kreuz. Die gesammelten Darstellungen, die sich auf den christlichen Grabobiekten befinden, sind im Licht der patristischen Quellen interpretiert.

L’auteur de l’artlcle s’efforce de montrer comment l’expression blblique: "Etoile radieuse du matin".