Search

„Hyperborea” to pojęcie dobrze znane już badaczom starożytności. Porozmawiaj święta Północ biblijna, jako antyteza złowrogiej Północy Goga, jest dobrze do złaczom Biblii. Ten artykuł wyjścia za punkt wyjścia te dwie koncepcje. Jednak celem niniejszego artykułu jest skonfrontowanie biblijnej i antycznej wizji Północy z wybranymi źródymi patrystycznymi i średniowiecznymi. Chodzi o przedstawienie zmian w historycznym i geograficznym znaczeniu „Hyperborea”. Literatura grecka opisuje Hyperboreę jako raj leżący na najdalszych krańcach Północy. Pozornie ta wizja Północy się się być podobna do północnego raju w Biblii. Jednak literatura patrystyczna, która dobrze zna grecki mit o Hyperborejczykach, nie aplikuje żadnych dalszych analiz egzegetycznych. Hyperborea jest dla Ojców Kościoła „przedłużeniem” Scytii, a więc nie jest ona ona ani rajem, ani też idealną ziemią obiecaną. Jest ona odpowiedzią ekumeny i posiada wszystkie dobre i złe cechy terytorium, które zamieszkują zwykli ludzie. Hyperborea została przekształcona z greckiej krainy idealnej w historyczną, realnie wcześnie rzeczywistość. Nazwa ta wymagana jest podróżon do terytorium scytyjskiego, jak i do terenów leżących na północ od Scytii. Jednak rozwój horyzontu geograficznego przesuwał nieaktualne pojęcie „Hyperborea” coraz bardziej na północ. Linia tego horyzontu geograficznego wyznaczona w literaturze bizantyńskiej przez Teofanesa w VIII wieku i przez Nicefora Gregorasa w wieku XIV. Ten ostatni skazał na Ruś Moskiewską jako na leżącą na północnym-wschodzie chrześcijańską Hyperboreę. Taka sama linia geograficznego horyzontu w literaturze łacińskiej została bardzo delikatnie wskazana przez Adama z Bremy, który pisał o hyperborejskiej Skandynawii. Obok horyzontu geograficznego funkcjonował horyzontstricte literacki, gdzie dominował klasyczny topos, oparty na tekstach autorów klasycznych.

Tworząc "De ortu et obitu Patrum", Izydor nawiązuje do tradycji hagiograficznej, przejmując zarówno wypracowane przez nią wzorce kompozycyjne, jak też cele. Ułożone przez niego żywoty wybitnych biblijnych postaci w pierwszej kolejności służą zbudowaniu czytelnika. Funkcje perswazyjna, komunikacyjna i rekreacyjna wraz ze służebną wobec nich funkcją poetycką są z różnym natężeniem realizowane w różnych częściach relacji, prowadząc – zgodnie z konwencją przyjętą w hagiografii – ku realizacji dzieła zbawienia w życiu czytelnika. Odstępując od wymogów gatunku, Izydor przekazuje również informacje nieprzydatne do charakteryzacji prezentowanych postaci. Ich obecność w tekście świadczy o jego ciekawości świata, uniwersalistycznym spojrzeniu na dzieje oraz zmyśle natury, stanowi też o dodatkowej atrakcyjności utworu dla czytelnika.

Pseudo-Garnier z Langres zawarł w swoim glosariuszu symboli biblijnych sześć alegorycznych znaczeń śmierci. Kojarzy się ona z umartwieniem, pychą, diabłem, nienawiścią do braci, grzechem oraz wieczną karą przeznaczoną dla grzeszników. Wszystkie interpretacje alegoryczne mają wydźwięk moralny i zdecydowana większość (z wyjątkiem umartwienia) ujmuje śmierć z negatywnej perspektywy. W toku badań udało się dotrzeć do wszystkich źródeł stanowiących bezpośrednie inspiracje dla Pseudo-Garniera z Langres, są to mianowicie: Moralia Grzegorza Wielkiego, Glossa Ordinaria oraz Komentarz do Psalmów Manegolda z Lautenbach, przypisywany Bedzie Czcigodnemu. Jednak pośrednio można dopatrzeć się inspiracji sięgających św. Augustyna. Autor glosariusza stara się pozostać wierny źródłom, z których korzysta. Ma świadomość, że jego praca stanowi posługę, mającą na celu uporządkowanie i sklasyfikowanie spuścizny interpretacji alegorycznej. Jego dzieło nie ma charakteru twórczego, lecz stara się przedstawić te skojarzenia symboliczne, które stanowią główny nurt chrześcijańskiej alegorystyki biblijnej.

Copyright of Vox Patrum is the property of Wydzial Teologii KUL and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Vox Patrum is the property of Wydzial Teologii KUL and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Utwór Izydora De ortu et obitu patrum zawiera życiorysy wybitnych biblijnych postaci od Adama do Tytusa. Zgodnie z tym, co Sewilczyk zapowiada w tytułach i przedmowie traktatu, opowiada on o pochodzeniu (ortus), charakterze, cnotach i osiągnięciach (vita), a także okolicznościach śmierci i pochówku (obitus) bohaterów, wśród których czytelnik znajdzie patriarchów, sędziów, królów, proroków, apostolów i uczniów Pana. W większości są to mężczyźni: za wyjątkiem kilku bohaterek (Estery, Judyty, Matki Jezusa Marii), którym Izydor poświęca osobne rozdziały, prezentuje on biblijne niewiasty w sposób bardzo powierzchowny. Charakterystyki bohaterów mają charakter laudacyjny. Biogramy są bardzo różnorodne, dzięki czemu tekst staje się urozmaicony i przyjemny w odbiorze. Izydor poszerza granice świata hiszpano-rzymskich czytelników, zapoznając ich z topografią Ziemi Świętej. Czas traktatu to czas zbawienia, czas Boga, który wkracza w dzieje ludzkości, oraz współpracujących z Nim - i ze sobą nawzajem - jednostek, niepowtarzalnych dzięki otrzymanym od Stwórcy darom.

In this article we point out the initial stage of the consolidation of the Christian text of Scripture, the major problems occurring during this process and the final expression of its specific character. The first and the major witness of this pro­cess is Justin Martyr thanks to whom we learn about first relations and tensions between Greek and Jewish tradition concerning Scripture. He advocated the uni­versalist approach based on truth, which allowed him to find the way to conciliate those tensions. Furthermore, such an approach allowed him to look favourably on extra-Biblical tradition and recognise it as a preparation for the incarnation of the Eternal Word. Saint Irenaeus in his approach to the text of the Bible appreciated the divine origin and inspiration which decides about its superiority and universa­lism. By the end of the 3rd century the question of the Christian text of Scripture had been determined, and the emphasis was put rather on the issue of the books, that is the canon.

In the above article, based on the correspondence of St. Jerome and St. Augustine, there has been shown how these two outstanding the Bible experts, translators and interpreters understood the principles used in its translation. In three parts – entitled: Work, Man, Way – the importance and significance of the Bible and its translations, above all the Septuagint, the tasks and features of the man who translates, the methods and ways of translating were shown. Both of them in their letters indicated: the necessity of an exceptional and proper ap­proach to the Holy Scriptures, a good preparation of the translator and the use of a method that would be appropriate to the translated piece: in the case of the Bible – a beautiful translation preserving the arrangement of the words of the inspired Scriptures; and in the case of non-canonical pieces – expressing the thoughts using the rules of the language into which the work is translated.

Origen is the exegete and Old Christian writer whose influence on the under­standing of the Bible has always been determinative. Undoubtedly, for ecclesiasti­cal reasons he deemed the Septuagint superior and regarded it as the Christian Old Testament. He thought highly of Hebrew text as well, which he often used for his research. An expression of this belief was among others the Hexapla worked out by Origen, which can be regarded as an exceptional manifestation of esteem towards the Old Testament and its Hebrew version. Origen’s attitude towards the Bible can be characterized by two approaches: on the one hand it is the ecclesiastical approach which gives the first place to the text commonly accepted in the Church namely the Septuagint, but on the other hand he is open to every other text Hebrew or Greek, trying to understand it and take it into account in his commentary.

Isidore’s treatise De ortu et obitu patrum (On the Lifes and Deathes of the Fathers) contains biographies of outstanding biblical figures from Adam to Titus. Among them there are four women, to which the bishop of Seville dedicates spe­cial chapters. These are Esther, Judith, John Baptist’s mother Elisabeth and Mary, Mother of Jesus. He also mentions 26 women while presenting famous biblical patriarchs, judges, kings and prophets. Mothers and grandmothers, sisters and daughters, wives and widows participate in different important biblical events, support men on their way to salvation, as well as lead them to the moral fall and suffer because of it. Except four above mentioned heroins, Isidore describes bibli­cal women very superficially, giving only those details of their lifes and characters that help him to introduce his male heroes. Although the erudite bishop admires the virtue both in men as well as in women and hates the sin regardless of the sin­ner’s sex, it seems that he considers the history of Salvation to be the history of relations between God and mankind represented first of all by a man. In Isidore’s feeling it is the latter who is responsible before the Lord not only for himself, but for the whole world and for a woman as well.

Before turning to the wonderful Saviour’s deeds, that he strives to praise in Paschale Carmen, Sedulius introduces his reader into the old testamental history of salvation. In the Book 1, which fulfils the functions of a preface to the poem, he recounts 18 miracles that took place before Christ was born, since the ages of the Patriarchs to the period of the Babylonian captivity. These relations appear to be separate, self-contained stories. The longest is devoted to the miraculous fate of the prophet Elijah (lines 170-187); in the shortest the poet tells about the Balaam’s donkey, an animal without speech, who spoke to its master with a human voice (lines 160-162). Miracles fascinate Sedulius as extraordinary events, which deny the laws of nature and contradict common sense. At that they are sometimes con­nected with a marvelous metamorphosis. God performs miracles in order to show to the mankind His might, providence and kindness; to educate human beings and to prepare them for the coming of Christ; to foretell cosmic redemption at the end of times. Telling about the old testamental miracles Sedulius tends to refer both to the unbelievers and to the believers the revealed truth. He also aims to awake in the readers’ hearts wonderment, gratitude, love and trust towards the Holy Trinity.

The article presents the complex symbolism of salt that was strongly in­fluenced by the rites and beliefs of the pagan and the biblical world as well as early Christian literature. The salt is an element present in every aspect of human life (food, medicine and religious cults). It played an important role in sacrifices and offerings of Old Testament. For this reason, Jesus’ use of this metaphor was extremely familiar to His followers. On the biblical bases the various allegorical motifs of salt were present in Christian authors. Metaphors associated with the salt became precise and rich. Salt was a symbolic figure of wisdom, moral cleanness and incorruptibility. God’s salt enabled one to triumph over the spiritual enemy. The Fathers taught to point others to the way of life, to show how they might be preserved from death and destruction. They pointed out how the purpose of Christian life depended on their spiritual saltiness.

The standard interpretation of the biblical idea of the image of the God in Genesis (Gen 1:26 ff.), so called ontic interpretation, which sees in Him a reli­gious basis for the metaphysical dogma of the creation of a man as a spiritual-corporeal being, is detached from its biblical meaning. For the biblical authors, the primary issue is not the question what kind of the human being was called by the God from nothingness into being, but that when the human being receives the status of the image and character of the God in the existential dimension. John the Baptist reached the status of the image of God at the time when he became the Anthropos (John 1:6). In turn, Paul, by the moving of the idea of the image of Jesus as a man at the turning point of the process of salvation (Romans 8:29), created the foundation for the study of triple-imaging of the God as in Jesus, as well as in initiated.

The author formulates the topic in a synthetical way, elaborating on it in three parts: Hebrew Bible, deuterocanonical books and message of the New Testament. The fake di­lemma (gerontocracy or gerontophobia) is overcome in the light of Revelation: Bible presents the wisdom as a source of truth and goodness, and as a solidarity with the elderly, because only the truth can set people free (J 8, 23). The truth revealed in Christ can also overcome the modern forms of discrimination in the world.

It seems there could be no connection of the biblical truth on the subject of creation with philosophy, which has never known the idea of creation. Nonetheless, several attempts have been made to unify them. The article presents three that are most renowned: of Philo, Origen and Gregory of Nyssa. They have one important feature in common: under the influence of Platonism, all three speak of dual creation.

Nur paar Mai kommt der Name Ararat im hebraischen AT vor Er entspricht dem assyrischen Urartu, womit ursprtinglich das Land um See Van und nachtraglich das dort enstandene Reich benannt wurden. Der Name Armenien dagegen erscheint allein im griechischen Text von Jes 37, 38 (LXX). Der Artikel bespricht die obengenannten biblischen Stellen und versucht einen Uberblick tiber den heutigen Stand der Forschungen auf dem Berg Ararat und dereń Ergebnisse zu geben.

Die Liebe zur Heiligen Schrift kennzeichnet nicht den hl. Ambrosius allein. Sein Beispiel ist dennoch besonders vielsagend. Die Erforschung des Gottes Wortes, durch die man zugleich Christus selbst kennenlernt, sei - wovon Ambrosius uberzeugt war - die menschliche Tatigkeit im echten Sinn. Jeder Mensch solle sein Dasein so gestalten, damit da im Zentrum liebeserftilltes Bibelstudium stehe. Die exegetische Forschung werde dagegen im Gebet, also durch mystische Begegnung mit dem Wort vervollstandigt. Dies ist auch eine deutliche Sendung Ambrosius' fur uns.

Andrzej Chryzostom Załuski (1648-1711), comme le premier, fut au XVIIIe siècle un traducteur d’une anthologie des citations et sentences choisies des oeuvres de Saint Augustin. Le Siècle des lumières, en Pologne, se fit remarquer par l’activité des Pères Scholarum Piarum tout d’abord à Varsovie où ils dirigèrent un collège, ayant une imprimerie typographique. Dans cet établissement, parut en 1686, un livre qui porte le titre suivant: Praecepta Christiana de libris s. Augustini excerpta.

La meditazione elaborata negli ambienti anacoretici assunse il significato di recitare a voce bassa, ed aveva come soggetto la parola di Dio.