Search

Zaburzeniom odżywiania często towarzyszy brak umiejętności radzenia sobie z emocjami. Alkoreksja jest zjawiskiem, które występuje głównie wśród grupy studentów. Zaburzenie to charakteryzuje się występowaniem znacznych restrykcji żywieniowych oraz nadmiernej aktywności fizycznej celem możliwości spożycia większej ilości alkoholu bez obawy o przyrost masy ciała. Jej podstawy upatruje się w presji rówieśników, popularyzowaniu szczupłej sylwetki oraz chęci zwiększenia stanu odurzenia. Kobiety częściej zgłaszają występowanie drunkoreksji wraz z występowaniem innych zaburzeń odżywiania. Jak każde zaburzenia odżywiania, alkoreksja może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych, lecz także zwiększenia ryzyka przemocy, napaści na tle seksualnym i wypadków samochodowych. Drunkoreksja wymaga leczenia uzależnienia alkoholu oraz korekty nieodpowiednich nawyków żywieniowych. Alkoreksja jest terminem stosunkowo nowym i wymaga opracowania kryteriów rozpoznania oraz strategii pomocy osobom zmagającym się z tym zaburzeniem. Należy odróżnić alkoreksję od choroby alkoholowej i innych zaburzeń odżywiania. Konieczne jest szerzenie wiedzy na temat tego typu zachowań, ich konsekwencji oraz edukacja w zakresie radzenia sobie ze stresem.

Anoreksja występująca w przebiegu ciąży może oddziaływać destrukcyjnie na fizjologiczny obraz kliniczny ciężarnej, jej zdrowie psychiczne oraz rozwój płodu. Wynika to z faktu, że zachowania żywieniowe, proces programowania płodowego oraz relacje behawioralno-poznawcze przyczyniają się do kształtowania warunków wewnątrzmacicznych. Dysfunkcje na poziomie neuronalnym predysponują do zaburzonej relacji z jedzeniem, obniżonej samoakceptacji, depresji w okresie okołoporodowym oraz negatywnego postrzegania obrazu ciała. Konsekwencje zdrowotne wynikające z obniżonej podaży energetycznej w przebiegu anoreksji występującej w okresie ciąży przyczyniają się do ujawniania się matczynej ketonurii, ketonemii, przyrostu ekskrecji (wydalania) azotu podczas diurezy, obniżenia syntezy glukoneogennych aminokwasów po okresie głodzenia w ciąży. Doniesienia naukowe potwierdzają destrukcyjny wpływ zaburzeń behawioralnych skupionych na znacznym ograniczeniu spożycia pokarmu. Opieka medyczna i psychologiczna w pregoreksji (anoreksji ciężarnych) stanowi integralny element wsparcia w przebiegu ciąży i okresie okołoporodowym. Pomoc zawiera psychoedukację, obejmuje monitorowanie masy ciała, zdrowia psychicznego i fizycznego oraz rozpoznanych czynników ryzyka. Interdyscyplinarny zespół obejmujący opieką ciężarną z anoreksją powinien składać się z ginekologa, położnych, psychiatry, dietetyka klinicznego, psychodietetyka, psychoterapeuty, psychologa oraz zaangażowanych członków rodziny. Długofalowa, sukcesywnie realizowana edukacja żywieniowa wraz z wykorzystywaniem dedykowanych narzędzi diagnostycznych w postaci Skali Diagnostyki Zaburzeń Odżywiania (EDDS) oraz interwencja psychodietetyczna bazująca na dialogu motywującym powinna stanowi integralną część terapii poznawczo-behawioralnej.

Cel pracyCelem badania była ocena samopoczucia pracowników korporacyjnych i czy ono uległo zmianie od początku pierwszej fali COVID-19 (marzec) do rozwoju drugiej fali zachorowań (październik). Istotą pracy było oszacowanie ryzyka wystąpienia objawów depresyjnych w badanej populacji.MetodaW badaniu udział wzięło 250 pracowników korporacyjnych z branży IT. Badanie przeprowadzone zostało z użyciem kwestionariusza WHO-5 i testu Becka. Istotność statystyczną określano za pomocą testu Wilcoxona (p=0,05).WynikiW pierwszym etapie badań średnie samopoczucie respondentów ocenione zostało na 20,2 punktów (80,8%), co oznacza samopoczucie na poziomie umiarkowanym. Zaobserwowano, że średnie samopoczucie gorsze było w grupie kobiet (18,4 punktów) niż wśród mężczyzn (22,0 punkty). W ostatnim etapie badań respondenci oceniali swoje samopoczucie jako złe (11 punktów) – poziom zły samopoczucia (10,0 punktów u kobiet i 12,0 punktów u mężczyzn). Stwierdzono, że w etapie październikowym odsetek osób z łagodną i umiarkowaną depresją jest wyższy niż w etapie marcowym.WnioskiNa tej podstawie przeprowadzonych badań można stwierdzić, że COVID-19 i związane z nim restrykcje wpłynęły negatywnie na kondycję psychiczną badanych.

Cel pracyGłównym celem pracy była ocena wpływu izolacji społecznej i rodzinnej z powodu COVID19 na samopoczucie psychiczne pacjentów przebywających w zakładzie opiekuńczo-leczniczym oraz ocena skuteczności podjętych działań terapeutycznych.MetodaBadanie przeprowadzono wśród chorych przebywających w zakładzie opiekuńczo-leczniczym (58 chorych). Do oceny stopnia nasilenia zaburzeń depresyjnych zastosowano krótką formę Geriatrycznej Skali Oceny Depresji. Porównano również liczbę interwencji medycznych i psychologicznych w poszczególnych miesiącach izolacji.WynikiW lutym 2020 roku, kiedy nie było żadnej izolacji, 87,9% badanej grupy nie cierpiało na depresję w porównaniu z 72,4% w okresie pełnej izolacji. Po wprowadzeniu metod kontrolowanego kontaktu z najbliższymi, liczba osób bez objawów depresyjnych ponownie wzrosła. W okresie pełnej izolacji wykonano średnio 1,76 interwencji medycznych i 0,23 interwencji psychologicznych na jednego pacjenta.WnioskiLiczba interwencji medycznych i psychologicznych była większa w okresie pełnej izolacji w porównaniu z miesiącami, w których nie wprowadzono ograniczeń związanych z pandemią COVID19. Po wprowadzeniu pełnej izolacji wyniki w GDS były istotnie wyższe, co oznacza, że pacjenci byli w większym stopniu narażeni na zaburzenia depresyjne niż w miesiącach bez izolacji.