Search

Ze względu na trwające prace nad reformą szkolnictwa wyższego w Polsce w artykule podjęto dyskusję na temat efektywności i skuteczności kształcenia akademickiego. Dokonano przeglądu literatury zagranicznej i krajowej w tym zakresie. W artykule zaprezentowano również wyniki wstępnych badań, które dotyczyły 58 uczelni podlegających nadzorowi Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego (MNiSW). W pomiarze efektywności działalności dydaktycznej wykorzystano podejście nieparametryczne (metodę DEA) – model BCC ukierunkowany na maksymalizację efektów. Zaś w pomiarze skuteczności zastosowano hierarchiczną metodę aglomeracyjną (metoda Warda), jako miarę odległości wykorzystano odległość euklidesową.

Kształcenie umożliwiające zdobycie umiejętności funkcjonowania w układach europejskim i globalnym, w polskim przypadku musi być rozpatrywane zarówno na tle tendencji w kształceniu (zasygnalizowanych w raportach Komisji Europejskiej oraz OECD), jak i wyzwań globalnych. Na podstawie studiów doświadczeń europejskich i światowych można stwierdzić, iż priorytetem w kształceniu staje się umiejętność kreowania innowacji jako podstawowego czynnika określającego poziom konkurencyjności przedsiębiorstw, gospodarki i społeczeństwa. Dlatego też autorka koncentruje uwagę na próbie odpowiedzi na pytanie, czy polski system edukacji jest do tego zadania przygotowany oraz na poszukiwaniu wyznaczników zmian sposobów kształcenia, a także sformułowaniu propozycji programowych kształcenia na potrzeby rozwoju innowacji technologicznych. Przedmiotem artykułu jest zatem swoista wewnętrzna dyskusja mająca na celu wykazanie nieadekwatności obecnego systemu edukacji do potrzeb kreowania, zarządzania i spożytkowania innowacji, będących dla wielu kluczem do osiągnięcia sukcesu w planie międzynarodowym. Pytanie, czy wszystkie kraje powinny opierać rozwój na innowacyjności, czy w tej dziedzinie tylko wybrani skazani są na sukces?

W artykule podejmowana jest problematyka aktualnej sytuacji absolwentów uczelni wyższej o profilu technicznym na współczesnym rynku pracy. Prezentowane są podstawowe założenia oraz wnioski z badania, które zostało przeprowadzone wśród absolwentów Politechniki Gdańskiej z rocznika 2010. Autorzy postawili sobie za zadanie przedstawienie koncepcji, metodologii badania oraz wykorzystanego narzędzia badawczego (uwzględniającego specyfikę badania absolwentów uczelni wyższej), czyli ankiety w formie elektronicznej. W jednym z głównych wniosków sformułowanych na podstawie badań należy podkreślić stwierdzenie, że badani respondenci to zbiorowość dobrze przygotowana do realiów zmieniającego się rynku pracy, zadowolona oraz optymistycznie orientująca się na przyszłość. W związku z tym możliwe jest również budowanie kapitału społecznego, który będzie łączył Politechnikę Gdańską z jej byłymi studentami, tworzenie oferty oraz zmiana w obszarze jakości kształcenia całej Uczelni.

Wśród funkcjonujących w naszym kraju uczelni ważne miejsce przypada szkołom wyższym o profilu rolniczym. Ich działanie wspomaga rozwój rolnictwa poprzez kształcenie wysokiej klasy specjalistów, kreowanie rozwiązań innowacyjnych i podejmowanie wysiłków na rzecz ochrony środowiska przyrodniczego, z którego czerpią niezbędne surowce oraz inne zasoby. Celem artykułu jest ukazanie roli i znaczenia uczelni rolniczych w środowisku regionalnym.

Autor przedstawia koncepcję publicznego uniwersytetu wirtualnego zajmującego się kształceniem wykwalifikowanych kadr z zakresu informatyki dla różnych dziedzin gospodarki. W ostatnich latach dużo mówi się i pisze o potrzebie budowy gospodarki opartej na wiedzy. Ważnym składnikiem tego typu procesu staje się społeczeństwo informacyjne. Na jego powstanie i funkcjonowanie może mieć wpływ uniwersytet wirtualny.

Autorka omawia - na podstawie literatury przedmiotu - główne kierunki przemian w procesie kształcenia doktorantów w krajach Unii Europejskiej. W centrum rozważań znajdują się zmiany w modelu kształcenia (przejście od modelu „mistrz-uczeń” do kształcenia grupowego), dywersyfikacja modeli kształcenia oraz czynniki generujące wyżej wymienione zmiany. W tym kontekście uwidoczniona została rola Procesu Bolońskiego w procesie przechodzenia do kształcenia na stopień doktora jako studiów III poziomu/stopnia/ na III szczeblu. Wskazano również na nowe tendencje i kierunki zmian w procesie kształcenia doktorantów, determinowane międzynarodową współpracą szkół wyższych i mobilnością uczonych.

Zawod ratownika medycznego, obok zawodu lekarza ratunkowego i pielęgniarki ratunkowej, jest kluczowym zawodem w tworzonym w Polsce systemie ratownictwa medycznego. Odpowiedzialne kształcenie w szkołach wyższych na kierunku ratownictwo medyczne ma na celu przygotowanie wyspecjalizowanej kadry medycznej, zdolnej do samodzielnych działań ratunkowych na miejscu wypadku, wypadku masowego i katastrofy, zwłaszcza w zakresie ratowania osob w stanie bezpośredniego zagrożenia życia lub zdrowia. Wiedza i umiejętności praktyczne zdobyte podczas nauki zawodu oraz sprawność ratownika medycznego w znacznym stopniu decydują o skuteczności medycznych czynności ratunkowych podejmowanych przez niego na miejscu nagłego zdarzenia. Autor omawia wyzwania i problemy kształcenia ratownikow medycznych w szkołach wyższych w Polsce, ze szczegolnym uwzględnieniem doświadczeń Uniwersytetu Medycznego w Lublinie. Przedstawiony w pracy plan i program nauczania został wyrożniony przez Ministerstwo Zdrowia i uznany za wzorcowy dokument dla innych uczelni w Polsce prowadzących kształcenie na kierunku ratownictwo medyczne.