Search

Światowy terroryzm wymusza przedsięwzięcia w zakresie koalicyjnej walki często z dala od terytoriów narodowych państw nim zagrożonych. Nie zwalnia to jednak przywódców państw, odpowiedzialnych za bezpieczeństwo ich społeczeństw, od braku zainteresowania ochroną i obroną terytorium narodowego. A to z kolei wymusza dodatkowe wzmocnienie struktury służącej tej ochronie i obronie – tj. instytucji obrony narodowej. W Polsce tymczasem następuje powolna degradacja tej instytucji i komponentu wojskowego jej służącemu. Przez to Ministerstwo Obrony Narodowej staje się organem zagranicznej interwencji wojsk operacyjnych, w małym stopniu zajmującym się ochroną i obroną terytorium narodowego Polski. A to w wypadku geopolitycznego położenia RP i wniosków z historii staje się problemem strategicznym, wywołującym konieczność pilnego wstrzymania tego destrukcyjnego dla bezpieczeństwa narodowego procesu. Wyjściem z tej niekomfortowej strategicznie sytuacji jest właściwe opracowanie strategii bezpieczeństwa narodowego, strategii obrony narodowej i narodowej strategii wojskowej oraz odtworzenie sprawdzonych w innych państwach demokratycznych, oraz w Polsce, komponentów wojsk, które byłyby nie tylko gwarantem niepodległości RP, lecz także siłami interwencji wojewodów na potrzeby wewnętrzne państwa polskiego m.in. w czasie sytuacji kryzysowych.

Sprowadzanie działań wojennych do wybranych przedsięwzięć noszących znamiona precyzyjnych „cięć skalpelem” powoduje nie tylko selektywne wykorzystanie technologii do walki zbrojnej, ale także podejmowanie tych działań spośród form walki zbrojnej, które są w stanie sprostać wyzwaniom chwili. Czyli być skuteczne na taką okoliczność. Stąd w miarę wzrostu znaczenia precyzyjnych uderzeń z wykorzystaniem najnowszych środków walki ze strony najbogatszych państw w skali globalnej nabierają znaczenia działania nieregularne, a w ich ramach działania precyzyjne, do których należy także terroryzm.