Search

Baklagil yem bitkileri azot ihtiyaçlarını simbiyotik yolla karşılayabildiğinden fosforlu gübrelemeye iyi tepki verirler. Diğer yandan kimyasal gübrelerin fiyatının artması e çevre kirliliğine sebep olmasına bağlı olarak çevreye dost alternatif fosfor kaynaklarına ilgi artmıştır. Erzurum sulu şartlarında 2009-2010 yılları arasında yürütülen bu çalışmada tek doz fosfat çözücü bakteri (Bacillus megaterium M-3, 10-8 CFU ml-1), 2 farklı dozda (0.3 t ha-1) tavuk gübresi ve 3 farklı dozda (0, 50, 100 kg P2O5 ha-1) uygulanan fosforlu gübrenin Macar fiğinde tohum verimi ve verim unsurları üzerine etkileri ele alınmıştır. Bakla sayısı ortalama 13.58 adet; ana dal sayısı 2.01 adet; baklada tane sayısı 4.58 adet; 1000 tane ağırlığı 32.93 gr ve tohum verimi ise 1.59 t ha-1 olarak belirlenmiştir. Bu sonuçlara göre Erzurum gibi yüksek rakımlı ve fosfor yönünden fakir veya orta topraklara sahip alanlarda suluda Macar fiğinde tohum üretmek için 100 kg ha-1 P2 O5 uygulamasına ilaveten fosfor çözücü bakteri ve 3 ton ha-1 tavuk gübresi uygulaması yüksek verim için uygun olacaktır.

Bu araştırmada, ayçiçeğine Helianthus annuus L. yapraktan uygulanan metanolun bitkinin bazı morfolojik karakterleri ile tohum verimi üzerine etkisi saptanmaya çalışılmıştır. Araştırma, 2004 yılında tesadüf bloklarında bölünmüş parseller deneme desenine göre üç tekrarlamalı olarak kurulmuş ve materyal olarak C 207, Coban yağlık, hibrit ve KG-R–123 çerezlik, sentetik çeşitleri kullanılmıştır. Çeşitler ana parsellere kontrol, yalnız su, % 30 ve % 40 metanol uygulamaları ise alt parsellere 15 m2 yerleştirilmiştir. Uygulanan metanol dozlarının incelenen özellikler üzerine etkileri çeşitlere göre değişmiştir. Hasatta ölçülen bitki boyu ile çiçeklenme başlangıcı döneminde kaydedilen yaprak sayısı ve uzunluğu üzerine sadece çeşitlerin etkisi olmuştur. Bu üç özellik haricinde, diğer tüm özellikler bakımından Coban çeşidinde % 30 metanol uygulaması en düşük değerleri vermiştir. C 207 çeşidinin tabla çapı, çiçeklenme başlangıcındaki bitki boyu, bin tohum ağırlığı ve tohum veriminde ise en düşük değerler % 40 metanol uygulamasından alınmış, sadece tohum uzunluğunda uygulamalar arası fark olmamıştır. KG-R–123 çeşidinde metanol uygulamaları yalnızca tabla çapı ve bin tohum ağırlığını olumlu yönde etkilemiş ancak incelenen özellikler bakımından su, % 30 ve % 40 metanol uygulamaları istatistiksel olarak aynı grupta yer almıştır. Tohum verimi ve tohum verimi ile doğrudan ilgili karakterler bin tohum ağırlığı, tohum uzunluğu vb ile incelenen morfolojik karakterler dikkate alındığında; uygulanan metanol dozlarının istatistiksel açıdan çok önemli olumlu bir etkisi gözlenmemiştir

Bu çalışmada, dünyada ve ülkemizde önemli tarımsal potansiyele sahip üçgül türlerinden olan İran üçgülü hatlarının tohum verimi ve verim komponentleri incelenerek en yüksek tohum verimini sağlayan bitkilerin ortaya konulması amaçlanmıştır. Araştırma 2005 yılında Ankara Üniversitesi Ziraat Fakültesi Tarla Bitkileri Bölümü deneme tarlasında yürütülmüştür. Çalışmadan elde edilen verilere göre, bitkisel ve tarımsal özellikleri incelendiğinde kömeçte çiçek sayısı en çok 5400 numaralı hatta 27.61 adet, en uzun bitki boyu 5400 numaralı hattan 74.47 cm, en geniş sap çapı 5464 numaralı hattan 6.36 mm, ana dalda kömeç sayısı en fazla 5480 numaralı hattan 34.80 adet, en geniş kömeç çapı 5453 numaralı hattan 8.97mm, kömeçte tohum sayısı en fazla 5461 numaralı hattan 20.07 adet, çiçekte tohum sayısı en fazla 5453, 5456 ve 5461 numaralı hatlardan 1.2 adet, bin tohum ağırlığı en fazla 5475 numaralı hattan 1.40 gram, en fazla tohum verimi 5480 numaralı hattan 59.23 kg/da, en fazla çimlenme oranı 5480 numaralı hattan % 95.93, en fazla sert tohumluluk 5456 numaralı hattan % 1.83 elde edilmiştir. Araştırma sonuçlarına göre, tohum üretmek amacıyla yapılacak İran üçgülü yetiştiriciliğinde 5480 ve 5475 numaralı hatlar Ankara koşullarında öne çıkmıştır

Bu çalışma bakteri aşılamasının yaygın fiğin kuru ot ve tohum verimine etkisini belirlemek ve kuru ot ve tohum verimi bakımından en stabil çeşidi tespit etmek amacıyla 2001 ve 2003 yılları arasında Samsun ve Ankara koşullarında yürütülmüştür. Kubilay, Ürem, Kara Elçi, Uludağ, Emir, Çubuk, Nilüfer yaygın fiğ çeşitleri ve Rhizobium leguminasorum materyal olarak kullanılmıştır. Denemeler her iki lokasyonda da bölünmüş parseller deneme desenine göre 3 tekerrürlü olarak kurulmuştur. İki yılın ortalaması olarak, her iki lokasyonda da en yüksek kuru ot verimi bakteri aşılaması yapılan Kara Elçi çeşidinden elde edilmiştir. En yüksek tohum verimi ise Ankara koşullarında bakteri aşılaması yapılan Çubuk çeşidinde, Samsun koşullarında ise bakteri aşılaması yapılan Emir çeşidinde belirlenmiştir. Stabilite analizi sonuçlarına göre kuru ot ve tohum verimi bakımından Kubilay en stabil çeşit olarak bulunmuştur

Bu çalışma Ankara koşullarında kışlık yetiştirilen koca fiğin (Vicia narbonensis L.) değişik hatları ile, kışlık ve yazlık ekimin tane verimi ile bazı bitkisel özellikler üzerine olan etkilerini incelemek amacıyla yapılmıştır. Ankara Üniversitesi Ziraat Fakültesi Tarla Bitkileri Bölümü deneme tarlalarında kıraç şartlarda tesadüf blokları bölünen parseller deneme desenine göre 3 tekrarlamalı olarak 2002-2003 yetiştirme yılında yürütülen denemede, beş farklı koca fiğ hattı kullanılmıştır. Parseller tohum elde amacıyla yetiştirilmiş ve bitkiler alt baklalar sararma dönemine eriştiğinde hasat edilmiştir. Çalışmadan elde edilen sonuçlara göre, kışlık ve yazlık olarak yetiştirilen fiğ hatlarında 1000 tane ağırlığı, tohum verimi ve hasat indeksinde ekim mevsimi bakımından istatistiki olarak önemli farklılıklar elde edilmiştir. Fiğ hatları arasında ise önemli sayılabilecek bir farklılık bulunamamıştır. Araştırmada denenen hatlara göre dal sayısı 1.8-2.3 adet, bakla sayısı18.00-20.33 adet, baklada tane sayısı 3.67-5.33 adet, tohum verimi 61.67-134.67 kg/da hasat indeksi %23.47-39.87 ve 1000 tane ağırlığı 150.67-238.00 g arasında değişmiştir. Çalışmada ele alınan koca fiğ hatlarının kışlık ekimleri yazlığa göre daha erken hasat olgunluğuna ulaşmışlardır. Bitkiler kışlık yetiştirildiğinde daha yüksek tohum verimi elde edilmiştir.

Bu araştırma, yem amacıyla geliştirilmiş bazı bezelye hatlarının Ankara koşullarında ot ve tane verimini belirlemek için Ankara Üniversitesi Ziraat Fakültesi Tarla Bitkileri Bölümü deneme tarlasında 2002 ve 2003 yıllarında sulanmaksızın yazlık ekim şeklinde yürütülmüştür. Araştırmada materyal olarak Bursa Uludağ Üniversitesi Ziraat Fakültesi Tarla Bitkileri Bölümünden temin edilen 09, P 98, P 101, P 104 ve P 57K yem bezelyesi hatları kullanılmıştır. Araştırma sonucuna göre, tüm bezelye hatlarında en fazla bitki boyu, yeşil ot ve kuru madde verimleri 2002 yılında genellikle P.98, P 101 ve P.57K nolu hatlardan, 2003 yılında ise P 98, P 101 ve P.104 nolu hatlardan elde edilmiştir. Tohum verimi ve verim komponentlerinde ise kurak geçen 2003 yılı vejetasyon dönemi 2002 yılından farklı sonuçlar alınmasına neden olmuştur Buna göre: diğerlerine göre kısa boylu bir bezelye hattı olan 09 nolu hat bitkide meyve sayısında her iki yılda da en yüksek sonuçları verirken, meyvede tohum sayısı 2002 yılında en fazla P.98, P.101, P 104, P.57K ve 2003 yılında P.104, P.57K nolu hatlardan, tohum verimi 2002 yılında en fazla P.98, P.101, P.57K ve 2003 yılında P.101, P.57K nolu hatlardan, biyolojik verim 2002 yılında en fazla P 98 ve 2003 yılında P.57K hatlarından, bin tane ağırlığı 2002 yılında en fazla P.101 ve 2003 yılında P.98, P 101, P 104. P.57K nolu hatlardan, hasat indeksi ise 2002 yılında en fazla P.101, P 104, P.57K ve 2003 yılında da P 101 nolu hatlardan elde edilmiştir. Araştırmada iki yılın birleştirilmiş sonuçlarına göre, Ankara koşullarında yeşil ot veya kuru ot amacıyla yetiştirildiğinde P.98 ve P.101 nolu hatlar, tohum elde etmek içinde P.57K ve P.101 nolu hatlar en yüksek sonuçları vermiştir.

Bu araştırma, korungaya uygulanan değişik sıra aralıkları {15, 30, 45, 60 ve 75 cm) ve tohum miktarlarının (2, 4, 6, 8 ve 10 kg/da) tohum verimine etkilerini belirlemek amacıyla Uludağ Üniversitesi Ziraat Fakültesi Tarımsal Araştırma ve Uygulama Merkezinde 2000-2003 yılları arasında yürütülmüştür. Araştırına tesadüf bloklarında bölünmüş parseller deneme desenine göre dört tekrarlamah olarak kurulmuştur. Çalışmada salkımda meyve sayısı, m2'de salkım sayısı, 1000 bakla ağırlığı ve tohum verimi tespit edilmiştir. Araştırmada elde edilen sonuçlara göre, Güney Marmara Bölgesi'nde korungada tohum üretimi için 60 ve 75 cm sıra aralıkları ve 8 kg/da tohum miktarının kullanılması gerekmektedir.

Bu çalışmanın amacı; farklı orijinli kışlık kolza (Brassica napus ssp. oleifera. L.) çeşitlerinin Ankara koşullarında verim ve verim öğelerinin karşılaştırılmasıdır. Araştırma, Ankara Üniversitesi Ziraat Fakültesi Tarla Bitkileri Bölümü deneme tarlalarında 1999-2000 ve 2000-2001 yıllarında iki yıl süre ile yürütülmüştür. Denemede materyal olarak Almanya orijinli 16 kışlık kolza çeşidi (Atilla, Alaska, İris, Orabel, Pronto, VVotan, Express, Lisabel, Apex, Magnum, Alpine, Orkan, Mohican, Oxident, Artus ve Lirajet), Danimarka orijinli 2 kışlık kolza çeşidi (Chang ve Hansert), 6 Fransa orijinli kışlık kolza çeşidi (Licord, Liberator, Bristol, Capitol, Contact ve Samurai) ve 1 Amerika orijinli kışlık kolza (Cescade) çeşidi olmak üzere toplam 25 kışlık kolza çeşidi kullanılmıştır. En yüksek tohum verimi , 2000 yılında 265.00 kg/da ile Contact çeşidinden, 2001 yılında ise 301.33 kg/da ile Licord çeşidinde belirlenirken, her iki yılın ortalamasına göre en yüksek tohum verimi 263.83 kg/da ile yine Licord çeşidinden elde edilmiştir. Benzer olarak en yüksek yağ verimi, 2000 yılında 114.10 kg/da ile Contact çeşidinden, 2001 yılında ise 136.67 kg/da ile Licord çeşidinde belirlenirken, her iki yılın ortalamasına göre en yüksek yağ verimi 114.98 kg/da ile yine Licord çeşidinde saptanmıştır.

Bu araştırma, 2001 ve 2002 yıllarında adi fiğde farklı tohumluk miktarlarının ot ve tohum verimine etkisini belirlemek amacıyla iki yıl süreyle yazlık olarak yürütülmüştür. Deneme, bölünmüş parseller deneme desenine göre 3 tekrarlamak olarak kurulmuştur. Araştırmada çeşitler (Ürem-79, Kubi!ay-82, Karaelçi, Uludağ) ana parselleri, tohumluk miktarları (6, 8, 10, 12 kg/da) ise alt parselleri oluşturmuştur. Deneme yılları ortalamasına göre gerek çeşitler ve gerekse tohumluk miktarları arasında önemli farklılıklar bulunmuştur. Araştırmada en yüksek yaş ot, tohum ve saman verimleri Karaelçi; en yüksek kuru ot ve bin tane ağırlığı Kubilay-82; en yüksek metrekaredeki bitki sayısı ise sırasıyla Ürem-79 ve Kubilay-82 çeşitlerinden elde edilmiştir. Tohumluk miktarı arttıkça yaş ot, kuru ot, tohum ve saman verimleri ile metrekaredeki bitki sayısı önemli ölçüde artarken, bin tane ağırlığı azalmıştır. Bu durumda, bin tane ağırlığı bakımından en yüksek değerler 6 kg/da; yaş ot, kuru ot, tohum ve saman verimleri ile metrekaredeki bitki sayısı bakımından ise 12 kg/da tohumluk miktarından elde edilmiştir.

Bu çalışma 1998-1999 ve 1999-2000 yetiştirme dönemlerinde Dicle Ünıv. Ziraat fakültesi Tarla Bitkileri Bölümü deneme alanında yürütülmüştür. Araştırmada sekiz farklı kimyon hattının Diyarbakır koşullarına adaptasyonunun belirlenmesi amaçlanmıştır Deneme, tesadüf blokları deneme desenine göre üç tekerrürlü olarak kurulmuştur Çalışmada, bitki boyu, meyveli dal sayısı, bitki başına şemsiye sayısı, şemsiyede tohum sayısı, bitki başına tohum verimi, tohum verimi, 1000 tohum ağırlığı ve uçucu yağ oranı özellikleri incelenmiştir. Araştırma sonucunda, bitki boyu 24.20-30 27 cm, meyveli dal sayısı 6.88-7 96 adeVbitkı, şemsiye sayısı 7 80-11 77 adet/bitkı, şemsiyede tohum sayısı 18 60-21 30 adet/şemsiye, bitki başına tohum verimi 0 49-0.86 g/bitki, 1000 tohum ağırlığı 2.90-3 99 g. tohum verimi 56 80-122.80 kg/da ve uçucu yağ oranı % 1.87-2 37 arasında değişmiştir