Search

Diffuse belasting van het oppervlaktewater met nutriënten vormt een probleem voor het waterbeheer in Nederland. De inzet van ecotechnologische maatregelen kan bijdragen aan de reductie van de emissies. Met name moerasbufferstroken, waarbij het te zuiveren water in contact komt met de bovenste bodemlagen, laten een hoge verwijdering zien. In dit artikel staat een onderzoek centraal naar de werking van een moerasbufferstrook langs de Strijbeekse beek (Noord-Brabant), waarbij het drainagewater direct in de bufferstrook uitkomt, én het economische rendement van zo’n systeem. De verwijdering van stikstof blijkt beperkt door de hoge kweldruk en daaruitvolgende lage infiltratie van drainagewater. De verwijdering van fosfaten is juist hoog vanwege de hoge adsorptiecapaciteit van de bodem door de aanwezigheid van ijzerionen. Met een alternatieve inrichting en beheer is het mogelijk ook de verwijderingsefficiëntie voor stikstof te verhogen. Uit de economische analyse komt naar voren dat de bufferstrook van 350 meter niet rendeert. Indien bufferstroken met een gezamenlijke lengte van 6,5 kilometer zouden worden aangelegd, zijn meer maatschappelijke baten te verwachten, maar dan nog zijn deze niet voldoende om op te wegen tegen de kosten van uit productie genomen landbouwgrond

Voor een 3,5 jaar oude bufferstrook met gras langs een sloot op zandgrond zijn gedurende twee opeenvolgende uitspoelseizoenen de stikstofconcentraties in het bovenste grondwater regelmatig bemonsterd op diverse afstanden van de sloot. De stikstofconcentraties onder de bufferstrook waren significant lager dan onder de aangrenzende akker en namen in de richting van de sloot af. Deze verlaging is te wijten aan denitrificatie, hetgeen is aangetoond op basis van verandering in de verhouding chloride-nitraat én de natuurlijke variatie in 15N. In de bestudeerde periode bleek dat de nitraatconcentraties in het bovenste grondwater vaak boven de nitraatnorm uitkwamen. De bufferstrook zorgde dus niet voor een voldoende verlaging van de concentratie nitraat

De fosfaatbelasting van oppervlaktewater moet omlaag. Naast regelgeving kan dat door draagvlak te creëren in de agrarische sector. De grondslag van de bemestingsadvisering voor fosfaat dient daarvoor te worden aangepast. Dat moet leiden tot een meer autonome realisatie van doelstellingen zoals in de Kaderrichtlijn Water, betogen de auteurs

Vanaf 2002 werken Plant Research International, VEWIN, ZHEW, Monsanto Europa en Alterra aan de ontwikkeling van een systeem voor duurzaam onkruidbeheer op verhardingen. Uitgebreide praktijktests in negen gemeenten hebben uitgewezen dat onkruidbestrijding volgens deze richtlijnen effectief is en dat bij inzet van herbiciden de afspoeling naar oppervlaktewater wordt gereduceerd. De kwaliteitsnormen voor oppervlaktewater worden niet overschreden, waardoor ook het risico met betrekking tot de drinkwaterproductie afneemt. Kern van het systeem is een aantal praktische richtlijnen waarmee beheerders en uitvoerders van onkruidbestrijding eenduidige afspraken kunnen maken over randvoorwaarden, preventie, inzet van methoden en bestrijdingsmiddelen en registratie van het gebruik ervan. Dit artikel bevat de resultaten van de onderzoeken en de ervaringen met duurzaam onkruidbeheer in afgelopen drie jaar

In Limburg is de laatste decennia veel succes geboekt met het verbeteren van de waterkwaliteit. Dit is met name te danken aan een gestructureerde aanpak bij de sanering van de puntbronnen. Uit waterkwaliteitsonderzoek blijkt dat de meeste oppervlaktewateren echter (nog) niet voldoen aan de normen. Probleemstoffen in oppervlaktewater zijn onder andere chemische onkruidbestrijdingsmiddelen. Met name het gebruik van chemische middelen door de gemeenten leidt tot hoge concentraties in oppervlaktewater, omdat bij regenval de middelen direct of via de riolering afspoelen naar het oppervlaktewater. Om een impuls te geven aan het omschakelen naar een gifvrij beheer van de openbare ruimte in Limburg, hebben het Zuiveringschap Limburg, Provincie Limburg, Rijkswaterstaat directie Limburg en de gemeenten Echt-Susteren, Heerlen, Helden, Horst aan de Maas, Maastricht, Roermond, Roerdalen en Venlo gezamenlijk het initiatief genomen om de omschakeling naar gifvrije onkruidbestrijding door gemeenten nadrukkelijk onder de aandacht brengen. Dit resulteerde in 2001 in het project 'Gifvrije onkruidbestrijding Limburg'. Het vormt één van de speerpuntprojecten van het 'Gemeenschappelijk actieprogramma diffuse bronnen Limburg'. Het project is inmiddels afgerond. In dit artikel staan de belangrijkste succesfactoren, valkuilen en conclusies op een rij

Bij duurzaam stedelijk waterbeheer hoort schoon water; beperking van diffuse emissies speelt daarbij een belangrijke rol. Het Platform Diffuse Bronnen in de provincie Utrecht selecteerde een aantal voorbeeldprojecten en mogelijke maatregelen in de procesfasen ruimtelijke ordening, maaiveldontwerp, beheer openbare ruimte en materiaalgebruik op gebouwniveau. Speciale aandacht kregen de succes- en faalfactoren bij het aanpakken van de diffuse-bronnenproblematiek, uitmondend in een serie aanbevelingen voor de verschillende fasen van een bouwproces

Uitleg over de totstandkoming van de door het College voor de Toelating van Bestrijdingsmiddelen (CTB) gehanteerde normen voor het bepalen van de risico's van bestrijdingsmiddelen voor het aquatisch ecosysteem, en hoe deze toelatingsnormen zich verhouden tot de in het waterkwaliteitsbeleid gehanteerde maximaal toelaatbare risiconiveaus (MTR's). Beide normen worden vergeleken met de waargenomen effecten van stoffen (insecticiden, herbiciden, fungiciden) in veldexperimenten. Daaruit blijkt dat de CTB-normen voldoende bescherming bieden voor waterorganismen

Door Alterra en PRI is een model ontwikkeld dat een volledig bodem-gewas-systeem simuleert (FUSSIM2-CNGRAS), en waarmee maatregelen ter vermindering van de stikstof- en fosfaatbelasting van het oppervlaktewater kunnen worden doorgerekend. Als illustratie een analyse van de stikstofbelasting van het oppervlaktewater bij aan- en afwezigheid van een onbemeste bufferstrook op een graslandperceel

Om tot meer duurzame rioolwaterzuiveringsinstallaties te komen is een groot aantal zuiveringsscenario's, bestaande uit fysisch-chemische voorzuiveringsstappen gecombineerd met fysisch-chemische en/of biologische nazuiveringsstappen, vergeleken op de aspecten energiebalans, slibhoeveelheid na verwerking, chemicalienverbruik, effluentverzouting door chemicalien, ruimteverbruik en kosten

Waarom het Nederlandse Mineralen Aangifte Systeem (MINAS) niet werkt bij het halen van de Europese Nitraatrichtlijn: de verliezen zijn groter dan op papier berekend, de verliezen beschermen het grondwater met name op de droge zandgronden onvoldoende, en de heffingen zijn te laag om overschrijding van de normen te voorkomen ('mest als vierde gewas')

In dit artikel wordt eerst een theoretische afleiding gegeven voor de relatie tussen de concentratie in water dat aan de bovenzijde van de verzadigde zone infiltreert en de concentratie in het water dat uit deze zone treedt. Vervolgens wordt deze theorie met een drietal voorbeelden van - in de praktijk vaak voorkomende - stromingssituaties geillustreerd

Considerable losses of nutrients and pesticides in conventional agriculture severely affect groundwatercycles. In integrated farming leaching is still a problem. The combination of high nitrogen efficiency and the absence of pesticides makes organic farming systems the most approppriate farming systems in catchment areas for drinking water production