Search

Serce jest jednym z głównych pojęć pojawiających się w dziełach Filona z Aleksandrii. Jest one interpretowane w sposób alegoryczny. Filon wskazuje na ścisły związek serca z umysłem. W jego odczuciu, serce spełnia rolę kierowniczą i ożywiającą umysł. Po przez serce człowiek może doskonalić się w cnotach chrześcijańskich. Dzięki cnotom człowiek zbliża się do Boga.

Stan zdrowia człowieka jest pojęciem wielowymiarowym oraz zjawiskiem dynamicznym, zmieniającym się w czasie. Określając człowieka zdrowym, należy przez to rozumieć, że dana osoba znajduje się w stanie względnej stabilizacji i harmonii wewnętrznej różnych sfer: fizycznej, psychicznej i duchowej. Pojęcie zdrowia człowieka, funkcjonujące w prawosławnej antropologii, jest nierozerwalnie związane ze stanem natury ludzkiej, jaką obdarzony został pierwszy człowiek – Adam i którą miał on doprowadzić, w synergii jego wolnej woli z Bożą łaską, do doskonałości. Chrześcijański sposób przeżywania chorób cechuje pokora, cierpliwość oraz pokładanie nadziei w Bogu. Wiara pomaga zrozumieć i nadać sens chorobie. Człowiek wierzący postrzega okres utraty zdrowia jako czas próby i nawrócenia, w którym drogą pokajania może odnowić swą relację z Bogiem. Stan zdrowia jest celem osiągalnym dopiero w perspektywie wieczności i jako taki powinien być przedmiotem stałego zaangażowania i nieustannej troski wszystkich ludzi.

Przedstawiony artykuł, stanowiący część rozprawy dysertacyjnej, porusza szczegółowe, acz bardzo istotne dla prezentacji procesu chrystianizacyjnego Bułgarii zagadnienie: świadomości narodowej jako fundamentu percepcji chrześcijaństwa. Autor wskazuje, iż mieszkańcy Pierwszego Carstwa nie byli Słowianami, sugeruje też, iż proces slawizacji mógł się zakończyć nawet po roku 1018. Przeto początki chrześcijańskiego wymiaru życia jednego z najważniejszych w swojej epoce państw Ortodoksji to de facto proces zderzenia mentalności ałtajskiej z tradycją świętych Cyryla i Metodego oraz kontaktami z papieżem Mikołajem I.

Paradygmat Edenu i rodzinę ludzką przedstawiono tu nie przeciwstawnie, lecz w ich komplementarności. W świetle Edenu życie rodzinne, wspólnota rodzinna najpełniej odsłania godność człowieka i jego możliwości wiary. Autor tego artykułu omija wszelako jakąkolwiek formę prozelityzmu, wprost przeciwnie, pragnie jedynie przedstawić prawdę zarówno egzystencjalną, jak biblijną czy patrystyczną. Paradygmat Edenu, według Autora, składa się z trzech elementów: przyjaźni z Bogiem, jednakowej godności ludzkiej (takiej samej u kobiety, jak u mężczyzny) oraz otwartości religijnej (przebóstwienie). Dzięki tym trzem elementom odsłania się też godność rodziny, nie tylko podstawowej „komórki” społeczeństwa, lecz przede wszystkim Cerkwi.

Serce jest jednym ze słów, które bardzo często pojawia się w pismach świętego Bazylego Wielkiego. W jego ujęciu, serce jest głównym organem w człowieku. Stanowi siedzibę uczuć i fizycznej siły życiowej. Jest symbolem całego wnętrza człowieka. W sercu skupia się pełnia życia duchowego, które ogarnia całego człowieka z jego myślami, słowami oraz działaniami. Według nauki świętego Bazylego, to poprzez serce Bóg wchodzi w duchową relację z człowiekiem.

Od samego początku człowiek poszukiwał odpowiedzi na dręczące go pytania odnośnie początków jego istnienia, jak powstał świat i czy istnieje jakaś obiektywna prawda. Problem zdefiniowania pojęcia prawdy trapił w starożytności przede wszystkim filozofów a w starożytnej greckiej metafizyce można znaleźć kilka sformułowań określających to pojęcie. Pierwszy kto dokonał zdefiniowania pojęcia prawdy był Arystoteles. Stary Testament miał swoją prawdę. Nie mówimy bowiem dogmaty Starego czy też Nowego Testamentu a mówimy prawdy Starego bądź też Nowego Testamentu albo też ogólnie prawdy zawarte w Piśmie św. Natomiast Nowy Testament ogłosił, że Prawda ciałem się stała. Interpretując pojęcieprawdy w nowym Testamencie św. Klemens Rzymski stwierdził, że nie tylko sam Chrystus jest Prawdą ale wszystko co głosi jest prawdą. Historia Kościoła jest świadkiem tego, jak atakowana przez heretyków prawda przeobraża się w dogmat. Kościół przez dwa tysiąclecia chroni dogmatyczne określenia świętych Soborów Powszechnych, które są fundamentem naszej wiary i gwarantem prawidłowego wzrastania w Chrystusie i ostatecznie naszego zbawienia.