Search

Amaç: Birçok faktör hematopoetik kök hücre (HKH) engraftmanını etkiler. Bu çalışmada hematolojik kanseri olan hastalarda kemik iliğindeki myelofibrozis ve anjiogenezisin engraftman üzerine etkisi araştırılmıştır. Gereç ve Yöntem: Otolog kök hücre nakli yapılan 34 hasta (20 erkek, 14 kadın) verileri değerlendirildi. Nakilden önceki son kemik iliğindeki fibrozis 0-3 arasında derecelendirildi, anjiogenezis stereolojik metod ile ölçüldü. Hastalar anjiogenezis parametrelerinin yoğunluğuna göre de iki gruba ayrıldı. Bulgular: Hastaların çoğunluğu (%73.5) multipl myelom idi ve yarısında fibrozis saptandı. On bir hasta derece 1, 6 hasta derece 2 fibrozise sahipti. Trombosit ve eritrosit engraftman günleri açısından derece 2 fibrozisi olan grupla fibrozis saptanmayan grup arasında istatistiksel anlamlı farklılık vardı. Derece 1 ve 2 fibrozis gruplarında fibrozisi olmayanlara göre VSD ve NVES düzeyleri anlamlı olarak yüksekti. Toplam yaşam derece 2 fibrozisi olan grupta daha düşük olmakla birlikte istatistiksel anlamlılık yoktu. Sonuç: Kemik iliği myelofibrozisinin bağımsız bir risk faktörü olduğu saptanmıştır. Bunun toplam yaşamı etkilemeden otolog nakil sürecinde trombosit ve eritrosit engraftmanı üzerine negatif etkisi olabilir. Fibrozisin derecesi ile doğru orantılı olarak artmış anjiogenezis arasındaki ilişkiyi açıklamak için ileri çalışmalar gereklidir. Purpose: Hematopoietic stem cell (HSC) engraftment is influenced by many factors. We investigated the effects of bone marrow fibrosis and angiogenetic structure on engraftment in patients with hematological malignancies. Materials and Methods: Data were collected from 34 patients (20 males and 14 females) who underwent autologous HSC transplantation. Bone marrow myelofibrosis was graded from 0 to 3, angiogenesis was quantified using a stereological method in the most recent bone marrow biopsy before the transplantation. Patients were categorized into two groups according to intensity of angiogenesis parameters. Results: Half of the patients had fibrosis and majority had multiple myeloma (73.5%). Eleven patients had grade 1, six had grade 2 myelofibrosis. The engraftment day (ED) for platelets and erythrocytes was significantly different between the grade 2 fibrosis and non-fibrosis groups. VSD and NVES levels were significantly higher in the grades 1 and 2 fibrosis groups than the no fibrosis group. While the overall survival time was shorter in the grade 2 fibrosis group than the others, the difference was not statistically significant. Conclusion: Bone marrow fibrosis was found to be independent risk factor. It may have a negative effect on platelet and erythrocyte engraftment time of autologous transplantation process but this effect does not influence survival.

Amaç: Orak hücre hastalığının sık görüldüğü bölgemizde eritrosit alloimmmünizasyon sıklığını ve ilişkili durumları araştırmayı amaçladık.Gereç ve Yöntem: bu çalışma tek merkezli, zamansal kesitli ve geriye dönük kohort çalşıması olarak planlanmıştır. Toplamda 216 orak hücre hastalığı [Hemoglobin (Hb) SS, Hb S-β talasemi, Hb S-α talasemi] tanısı olan hasta çalışmaya dahil edilmiştir. Hastalar transfüzyon miktarına gore iki gruba ayrılmıştır. Yılda 6’dan daha az transfüzyon alan ya da eritroferez öyküsü olmayan hastalar Grup 1’e, yılda 6 ve daha fazla basit transfüzyon alan ya da eritroferez işlemine alınan hastalar Grup 2’ye dahil edilmiştir.Bulgular: Çalışmamıza 216 hasta dahil edilmiştir. Transfüzyon tedavisi alan toplam 216 hastanın 67 (%31.0)’sinde, Grup 1’deki 56 hastanın 17’sinde (%30.4), Grup 2’deki 160 hastanın 50’sinde (%31.3) tespit edilmiştir. Hastalar alloimmünizasyon gelişimi açısından analiz edildiğinde, çalışmamız ne orak hücre komplikasyonlarının alloimmünizasyon gelişimi için ne de alloimmünizasyonun ölüm için bir risk faktörü olmadığını göstermiştir.Sonuç: Çalışmamamızda bulunan yüksek alloimmünizasyon sıklığı, tecrübeli merkezler dışında yapılan transfüzyonlarda alloimmünizasyonu önleyici politikalara yeteri kadar uyulmadığı konusunda fikir vermektedir. Bu nedenle orak hücre anemili hastalarda alloimmünizasyon, ayrıntılı eritrosit antijen tanımlama işlemi yapılarak azaltılabilir veya önlenebilir., Purpose: We aimed to investigate erythrocyte alloimmunization frequency and related factors in our region where SCD is common.Material and Methods: This study was planned as a single center, cross-sectional and retrospective cohort study. A total of 216 patients who had been followed up due to SCD [Hemoglobin (Hb) SS, Hb S-β thalassemia, Hb S-α thalassemia] were included in this study. Patients were divided to two groups according to amount of transfusion. The patients who had received less than 6 transfusions per year and who did not have the history of erythropheresis were allocated to Group 1, and the patients who had received 6 or more simple transfusion per year or who had undergone erythrocyte exchange were allocated to Group 2.Results: Of 216 SCD patients included in the study. Alloimmunization was detected in 67 (31.0%) out of 216 patients who underwent transfusion, and in 17 (30.4%) out of 56 patients in Group 1 and in 50 (31.3%) out of 160 patients in Group 2. When the patients were analyzed according to alloimmunization development, our study revealed that neither SCD complications are a risk factor for alloimmunization nor alloimmunization increases mortality rates.Conclusion: High alloimmunization frequency found in our study suggests the insufficient adherence of alloimmunization-prevention policies in RBC transfusions performed except experienced institutions. Therefore alloimmunization may be reduced or prevented through performing extended red cell typing among SCD patients