Search

Danielova apokaliptika mogla bi se, u užem smislu riječi, fokusirati isključivo na poglavlja 7 – 12. Međutim, u širem smislu Danielova apokaliptika obuhvaća i poglavlja 2 – 6, ali ne u svojoj cjelovitosti, nego više u svojim elementima koji se mogu nazvati apokaliptičkim. Tako termini poput sanje, tajne i posljednjega dana u 2. poglavlju, kao i kip i sin božanstva u 3. poglavlju, ili snoviđenje i sveti čuvar u 4. poglavlju te pismo i zvijeri u 5. i 6. poglavlju upućuju na apokaliptičke termine koji jedino stavljeni u kontekst s božanskim interventom dobivaju svoj puni smisao. Dakle, premda se može diskutirati o tome što je u Danielovoj knjizi apokaliptično, a što nije, motivi koji se provlače kroz cijelo djelo upućuju na apokaliptički žanr kojemu odgovaraju naznačeni termini, a koji uključuju sljedeće događaje: borba Boga i svijeta; konačna pobjeda dobra nad zlom; kolaps svijeta i kolaps institucija; poraz i sud silâ suprotstavljenih Bogu; početak novog svijeta u kojemu vlada Bog., The classical division of the Book of Daniel into the narrative (1 – 6) and visions (7 – 12) should not be excluded from further theological discussion because it is not insignificant for modern exegetes whether Daniel 1 – 6 belongs to apocalyptic literature or not, or whether Chapter 7 corresponds to the narrative or vision in the Book of Daniel. Our position is that Chapters 1 – 6 contain apocalyptic elements. The first four chapters cover the prehistorical period up to the Hebrew exile and Diaspora. The figure of the king Nebuchadnezzar in this section represents all the turbulent historical background of the events in which the Temple, the Kingdom and the Nation were lost. This historic part of Daniel 1 – 4 is slightly different in the Hellenistic period, and why itbecomes much more detailed and concrete in Sections 5 – 8 is still not entirely known. Finally, Chapter 9 begins with futuristic enigmas of the numbers and ends with the theology of the Resurrection in Chapter 12. Therefore, Daniel 1 – 6 and 7 – 12 can be divided into Daniel 1 – 4, 5 – 8 and 9 – 12, where, in the microcosmic framework, the writer or the editor includes the past (1 – 4), the present (5 – 8) and the future (9 – 12). For example, not only with Daniel and the sages in Chapter 2, but with Daniel and his compatriots in Chapter 3, and in Nebuchadnezzar’s dream in Chapter 4, a three‑dimensional sequence of events is clearly specified in which the former is reflected in the future through the nucleus of the present, which occupies a key role linking the natural and climatic category with the supernatural, timeless, final and permanent. The background of all of Daniel’s postulates consists of the socio‑ ethical components of the historical events, which could be summarized in the nucleus of the current situation and environment of the writer, from which, similar to the proportions of the past context, the thesis of the future time in launched. Daniel could not be called apocalyptic writer, much less an eschatologist, unless we include these three realties: the past, through which the present filter catalyst hints at future events, which resemble each other, but, by their system and completeness, metamorphose Israelite history into the supernatural sphere of apocalyptic reality.

Lom između vjere i kulture iskustvo je mnogih suvremenih svećenika. U prvom dijelu članka govori se o temeljnoj poruci Isusa Krista, o Božjem kraljevstvu, i to pod aspektom kako je ono razumljeno, odbačeno ili prihvaćeno u Isusovu svijetu, od Isusovih suvremenika. Na toj novozavjetnoj podlozi odnosa evanđelja i svijeta tematiziraju se zatim dva upitna modela suvremene ekleziologije i unutarnjih dva tipa svećenika. Riječ je na jednoj strani o svećenicima kao konkurentima svijetu (posvjetovnjenje), a na drugoj o onim svećenicima koji – jedini svoj svijet – shvaćaju neprijateljskim prema sebi, vjeri, Crkvi. Na koncu se, opet na temelju Božje objave u Isusu Kristu i na temelju Isusove prakse, nudi ono humano (ljudsko) kao mogući put proročkoga susreta Isusova evanđelja i svijeta, kršćanstva i kulture, Crkve i društva., The rift between faith and culture is the experience of many contemporary priests. The first part of the article addresses the fundamental message of Jesus Christ, God’s kingdom, in particular considering the way it has been understood, rejected or accepted in Jesus’ world, by Jesus’ contemporaries. Against this New Testament background to the relation of Gospels and the world, two questionable models of contemporary ecclesiology and within them two types of priests are expounded. On the one hand there are priests as competitors to the world (secularization), and priests who see their only world as hostile towards them, the faith and the Church. However, based on God’s revelation in Jesus Christ and Jesus’ practice, the very humane (human being) is what is ultimately offered as a possible path that leads towards a prophetic encounter of Jesus’ Gospel and the world, Christianity and culture, Church and society.

Da bismo razumjeli temu teološkog promišljanja duhovnosti za naše vrijeme, dat ćemo najprije povijest najvažnijih promjena kako na razini same duhovnosti kao »sinteze nekog duhovnog življenog sadržaja« kroz teološki razvoj zadnjega stoljeća, ali ćemo makar samo djelomično spomenuti kontekst društveno-političkih zbivanja na ovom našem prostoru. U našem prikazu zadržavamo se poglavito na vremenu koje se u teologiji naziva »vremenom obnove« tj. od dvadesetih godina XX. stoljeća nadalje. Možda i nije posve prihvaćeno, barem ne u našem teološkom okolišu, da desetljeća što prethode Drugom vatikanskom koncilu pripadaju velikim razdobljima povijesti teologije i Crkve. Mišljenja smo da bi to vrijeme valjalo smjestiti odmah nakon otačkih vremena ili odmah nakon najživljih trenutaka skolastičkog srednjeg vijeka. Riječ je o razdoblju koje, zbog bogatstva vrenja koja ga prožimaju, vrlo teško možemo rekonstruirati. Prema njemu se odnosimo s osjećajem ljubomore i žaljenja: vrijeme rada, istraživanja, umora, polemika, rasprava, nerazumijevanja, nepovjerenja, osuda. Smjelost i plodnost, te držimo da je uvelike izazvalo II. vatikanski koncil. Upravo po tim zbivanjima problemi vremena postajali su stvarnost kako koncilske misli tako i njegova usmjerenja. Zadivljuju nas velikani toga vremena tako da njihova intelektualna i duhovna veličina premašuje granicu geografske i kulturološke omeđenosti: stvarali su svijet jedne gotovo posve nove budućnosti za čovjeka koji vjeruje. Čini nam se da možemo uočiti dvije odnošajne točke i dva usmjerenja koja se nameću obnoviteljima toga vremena: s jedne strane povratak izvorima kojega su mnogi pokreti obnove uzimali kao imperativ i, s druge strane, dijalog sa suvremenim svijetom, nakon što su propali modernistički pokušaji. Pojavljuju se posve nove kategorije unutar duhovnosti koja bi trebala hraniti vjeru: kategorija povijesnosti, subjektnosti, svjetovnosti. Tako jake naglaske ne nalazimo u klasičnoj teologiji, osobito ne u onoj od Tridentskog koncila naovamo koja je postupno postajala sve spekulativnija i životno prazna. Susrećemo se, dakle, s dva pravca međusobno različita kako s obzirom na njihov izvor tako i na njihov dinamizam, ali s težnjom sjedinjenja u svojim najznačajnijim nositeljima. Jedna tenzija gotovo introvertna i druga ekstrovertna uspjele su se susresti na istoj cesti. Iskra je nastala u stapanju ovih dvaju gledišta u jedno., To understand the theme of theological reflection of spirituality in our times, we shall firstly offer a history of the most important changes in spirituality as »a synthesis of some spiritually lived content« developed in the last century. We shall also, if only partly, mention the social and political events in this area. Our presentation transgresses an era called the »the time of renewal«, dating from the 1920s onwards. In our theological environment it seems that the decade prior to the Second Vatican Council is not accepted as belonging to one of the great periods of theology and the Church. We believe that this decade before the Council should be placed immediately after the times of the Church fathers or immediately following the liveliest moments of the scholastic middle ages. We are talking of a time that is difficult to situate and reconstruct because of its rich activity. We can only relate to this with envy and sorrow: it was a period of work, research, fatigue, polemics, discussions, confusion, mistrust, judgement, courage and productivity. We conclude with the premise that these factors were the justification for the Second Vatican Council. It is these events and the problems of the times that became a reality for the orientation of the Council. We are impressed by the great names of that time with their intellectual and spiritual magnitude overcoming the geographical boundaries and cultural restrictions, they were able to create a world with a completely new future for the man of faith. Two orientations were observed and imposed on those seeking renewal at that time. On the one hand, a return to the sources was essential and which the movements promoting renewal adopted as an imperative. On the other hand, once modernistic attempts had failed, dialogue with the contemporary world could begin. There appear altogether new categories (historicity, subjectivity, and secularity) within spirituality nurtured by faith. Which faith should be nurturing. Such views were not present in classical theology, especially not in the time of the Tridentine Council, up to the present day, which had become all the more speculative and existentially void. We encounter, therefore, two orientations for theology, different, in relation to their source and their dynamism, but with the same desire for union through its most prominent promoters. One carrying a tension introverted while the other exhibited an extroverted tension. The spark of renewal occurred when these two merged.

Budući da je tema ovoga članka svijet u Naravnomu bogoslovlju Antuna Bauera autor slijedi Bauera koji svijet kao stvoreni bitak stavlja u odnos prema Bogu o kojemu taj svijet ontološki zavisi i u svomu fieri i u svomu esse. Svijet Baueru služi kao polazišna točka u dokazivanju Božje opstojnosti. Naime, on, slijedeći pet putova sv. Tome, polazi od svijeta koji se giba ili mijenja, od svijeta kao skupa proizvedenih bića, od svijeta kao skupa kontingentnih bića, od svijeta u kojemu se očituju manje ili više savršena bića, i konačno od svijeta koji je svrhovit i uređen i dolazi do prvoga neproizvedenog uzroka koji sve giba i koji je sve stvorio, Boga - kao nužnoga bića. Bauer smatra da tvrdnja biti stvoren i biti odvijeka jest nešto apsurdno i metafizički nemoguće. Zato on tvrdi da ovaj svijet nije vječan i u tome ne slijedi sv. Tomu. Bog je ovaj svijet slobodno stvorio, ne iz neke pratvari nego ni iz čega, prema svojoj božanskoj zamisli. Bog je, prema njemu, mogao stvoriti i savršeniji svijet. Suprotno Leibnizevu optimizmu on tvrdi da Bog nije mogao stvoriti najsavršeniji svijet jer nijedan stvor ne može biti neograničeno savršen. Ovaj svijet nije prepušten sebi nego ga Bog uzdržava u bitku. Protiv panteizma, koji tvrdi da je Bog i svijet jedna supstancija, Bauer dokazuje da se to protivi svojstvima Božjega bitka, jer bi tada ograničeno bilo neograničeno, nepromjenjivo promjenjivo, jednostavno sastavljeno, što je očito protuslovno. Osim toga svijest našega »ja« koje je različito od svega drugoga protivi se panteističkoj viziji svijeta i Boga. Dakle, svijet nije Bog. Svijet je Baueru poslužio kao neupitni temelj na kojemu je sagradio, spekulacijom i klasičnom argumentacijom, most prema Bogu, kao nužnomu biću, kao Ensu a se, odnosno Actusu Purusu, od kojega zavisi sav stvoreni bitak, a tako i svijet., II tema di questo articolo è »Il mondo nella Teologia naturale di Anton Bauer«. L'articolista segue il Bauer che considera il mondo come un essere creato, e lo mette in relazione a Dio, da cui esso dipende ontologicamente nel suo fieri e nel suo esse. Per il Bauer, il mondo è il punto di partenza nella dimostrazione dell 'esist 'enza di Dio. Nel giungere alla prima causa non causata, che da movimento a tutto e che ha creato tutto: a Dio, ente necessario, egli nell'esposizione segue le »cinque vie« di San Tommaso, presumendo il mondo in movimento o in cambiamento; il mondo che rappresenta l'universalità delle creature fatte, degli enti contingenti; il mondo in cui ci sono gli enti più o meno perfetti; il mondo che ha il proprio fine e proprio ordine. Il Bauer ritiene che l'affermazione essere creato ed essere da sempre rappresenta un 'affermazione assurda, metafìsicamente impossibile. Pertanto, secondo lui, il mondo non è eterno, e a questo punto non segue San Tommaso: il mondo è stato creato da Dio liberamente, non da una pra-materia, ma dal nulla, secondo il proprio progetto divino. Il Bauer afferma che Dio poteva creare il mondo anche più perfetto. In questo argomento si oppone all'ottimismo di Leibnitz e ribadisce che Dio non poteva creare il mondo assolutamente perfetto, perché nessuna delle creature può essere assolutamente perfetta. Il mondo è mantenuto da Dio nell'essere, è non e abbandonato a sé stesso. Nel negare l'affermazione del panteismo, secondo la quale Dio e il mondo sono una unica sostanza, il Bauer afferma che una cosa del genere è opposta alle proprietà dell'essere divino perché il limitato sarebbe illimitato, il mutabile sarebbe immutabile, il semplice sarebbe composto, il che è evidentemente contraddittorio. Egli aggiunge inoltre che anche la coscienza del nostro »io«, diverso da tutto il resto, è contraria alla visione pantelstica del mondo e di Dio. Così il mondo non è Dio. Il mondo per il Bauer è un fondamento indubbio sul quale egli, con la sua speculazione a con la classica argomentazione, costruisce il ponte verso Dio, che l'Essere necessario, l'Ens a sé, cioè Actus purus, da cui dipendono sia ogni essere che il mondo stesso.

Izlaganje je podijeljeno na sljedeće točke: 1. Kristološka okosnica Jubileja u povijesti i vremenu, gdje se naglašava da je specifičnost kršćanske vjere u Božjoj suverenoj i osobnoj inicijativi prema svijetu i čovjeku, koji su kao Božji stvorovi dobri, unatoč čovjekove grešnosti i kontingencije svijeta. Takvom svijetu i čovjeku Bog u svom Sinu dolazi u susret kao Spasitelj i Osloboditelj; 2. Značajke svijeta na kraju drugog tisućljeća karakterizira ne samo emancipacija svijeta i čovjeka u odnosu na Boga nego i radikalna imanencija na području znanosti, tehnike i ljudskog ponašanja. U opasnosti je i svijet (ekološki problem) i čovjek; 3. Tematske cjeline papina pisma za pripravu Velikog Jubileja su sljedeće: Drugi vatikanski koncil; Sinode biskupa; Služenje rimskog biskupa; Svete godine; Urušavanje komunizma; Socijalna zauzetost. Ovim temama papino pismo pristupa zahvalom Bogu za dar Crkve i za plodove svetosti, radošću evanđeoskog obraćenja, kajanjem za grijehe u prošlosti i ispitom savjesti u prihvatu Koncila i njegovih dokumenata; 4. Kritički osvrt na našu krajevnu stvarnost i naznake za budućnost oslanjaju se na papin poziv u pismu. Valja učiniti ispit savjesti na planu crkvenih zajednica, na društvenom, političkom i javnom polju: a) za grijehe protiv jedinstva i zajedništva; b) za vjersku indiferentnost; c) za grijehe protiv dostojanstva i prava čovjeka; d) za zastoj i umor u primjeni II. vatikanskog koncila. Budući da se u pripremi za Jubilej nalazimo u godini Isusa Krista, predlaže se da se još ove godine organizira jedan svećenički skup koji bi bio posvećen Isusu Kristu., La relazione racchiude i seguenti argomenti: 1. Il parametro cristolagico del Giubileo nella storia e nei tempo dove si insiste che la specificità della fede cristiana sta nell' iniziativa sovrana e personale di Dio verso il mondo e verso l'uomo, tutti e due creature buone di Dio, nonostante la peccaminosità dell'uomo e la contingenza del mondo, che nel Figlio di Dio l'uomo Gesù di Nazaret trovano il loro Salvatore e Liberatore; 2. Le caratteristiche del mondo alla fine del secondo millennio riguardano non solo l'emancipazione del mondo e dell'uomo rispetto a Dio, bensì una radicale immanenza sul campo della scienza, delle tecnologie e del comportamento umano. Il pericolo sovrasta al mondo (il problema ecologico) e all 'uomo 3. Le unità tematiche della lettera del Papa toccano: Il Concilio vaticano secondo; I Sinodi dei vescovi; Il Servizio del vescovo di Roma; Gli Anni santi; La sollecitudine sociale; Il crollo del comunismo. Questi temi la lettera del Papa affronta con un ringraziamento a Dio per il dono della Chiesa e per i frutti della santità, esprìmendo la gioia per la conversione evangelica e invitando al pentimento per i peccati commessi nel passalo e ad un esame di coscienza nell'accettazione del Concilio e dei suoi documenti; 4. Salutazione crìtica della nostra situazione ecclesiale e sodale riguarda l'esame di coscienza sul piano delle comunità ecclesiali, nonché sul piano sociale, politico e pubblico: a) per i peccati contro l'unità e la comunione; b) per l'indifferenza religiosa; e) per i peccati contro la dignità e i diritti dell'uomo; d) per il ristagno nell' applicazione del Concilio vaticano secondo. Essendo nella preparazione per il Giubileo nell'anno di Gesù Cristo, viene proposto che si organizzi quest' anno ancora un 'assemblea per i sacerdoti che sarebbe dedicata al tema di Gesù Cristo.

Prateći nastajanje konačne verzije Predgovora (br. 1-3) Konstitucije »Gaudium et spes« ovaj napis posebno ističe pomake u samom shvaćanju i pristupu Crkve suvremenom svijetu. Ti su pomaci svjedočanstvo sazrijevanja Koncilske misli u postavljanju Crkve u odnos s današnjim čovjekom. Može se, u usporedbi s prošlim stoljećima, govoriti o »novom stilu« prisutnosti Crkve u svijetu. Sve je prožeto »solidaranošću« sa svijetom što se očituje u dijalogu, suradnji i služenju svijetu., Der Autor verfolgt den Werdegang der definitiven Version der einführenden Nummern der Pastoralen Konstitution über die Kirche in der Welt »Gaudium et Spes«. Dabei kommen zum Vorschein die Verschiebungen und neue Akzente im Verständnis und im Zugang der Kirche zur heutigen Welt. Darin bezeugt sich das Heranreifen des Konzils hinsichtlich der Bestimmung der Kirche im Verhältnis zum Menschen von heute. Im Vergleich mit den vergangenen Jahrhunderten könnte man von einem »neuen Stil« der Anwesenheit der Kirche in der Welt sprechen. Allbeherrschendes Thema ist die Solidarität mit der Welt; das zeigt sich im Dialog mit der Welt, im Dienst an der Welt und in der Mitarbeit mit der Weit.

Ovaj teološki rad istražuje kako vjerništvo kao konstanta Crkve i redovništvo kao transcendentno njezino sada, po djelomičnoj dohvatljivosti božanskoga koje se krije u evanđeoskim savjetima kao kristoliko življenoj stvarnosti milosti, jesu novost Crkve pred samom sobom. Ova spoznaja Crkve o sebi dovodi do revalorizacije svojih mogućnosti i svoje poslanosti. Budi dinamizam vjere i nade kako bi oživotvorila ukupnu ljubav. Crkva se smije radovati zbog same sebe, gojiti i svjedočiti zahvalnost kao oblik nazočnosti u svijetu. Crkva sa svojim darom redovništva nalazi se suočena s novim prilikama u društvu. Ona je u rađanju tih novih prilika svakako sudjelovala, iako ih sustavno nije tvorila. U svojoj sastavnici redovništva, Crkva se nalazi pred zadatkom da dade evangelizacijske odgovore na izazove postojećih novih prilika. U tom evangelizacijskom radu redovništvo će se, s jedne strane, usredotočiti na ozdravljivanje duhovnog ozračja ovih prostora promičući, snagom evanđeoskog radikalizma, otkrivanje izvornosti stvorenoga, ukazujući na prioritet čovjeka, stvarajući duh i strukture solidarnosti protiv interesa, praksu dijaloga kao stila suživota sa svima različitima nasuprot mržnji, tvoriti ozračje mira nasuprot opciji oružja. S druge strane, redovništvo je pozvano suočiti se sa izazovima nadolazeće novosti. Ona je gotovo identična već postojećem stanju Zapadne Europe s naznakama vidne dekadencije svetoga, moralnoga, vrednota duha, transcendencije čovjeka, padom duhovnih zvanja. Odgovori na ove izazove trebaju biti teološki utemeljeni, karizmatski dosljedni, kulturološki prikladni, eklezijalno svrsishodni i opravdani. Područja su brojna i zahtijevaju duhovno odrasle i stručno osposobljene ljude: osobe vjere, znanja, kulture; ljubitelje ovoga vremena, ove povijesti spasenja i vrednota što ih ovo vrijeme stvara; privržene čovjekoljupce. Bit će to djelo stvaranja prostora za Boga i za čovjeka u povijesti te mogućnost njihova partnerskog susreta i djela., Diese theologische Arbeit untersucht wie die Gläubigkeit als eine Konstante der Kirche und das Ordenswesen als ihr transzendentes Jetzt durch die teilweise Erreichbarkeit des Göttlichen, das sich in den evangelischen Räten als Christus änlicher gelebter Gnadenwirklichkeit verbirgt, die Neuheit der Kirche vor sich selbst sind. Diese Selbsterkenntnis der Kirche führt zur Neubewertung ihrer Möglichkeiten und ihrer Sendung, erweckt einen Dynamismus des Glaubens und der Hoffnung, um die ganze Liebe zu beleben. Die Kirche darf sich über sich selbst freuen und die Dankbarkeit als eine Weise der Anwesenheit in der Welt pflegen und bezeugen. Die Kirche mit der Gabe des Ordenswesens ist mit den neuen Umständen in der Gesellschaft konfrontiert. Sie hat natürlich bei der Entstehung dieser neuen Umstände mitgewirkt, obwohl sie sie nicht systematisch gebildet hat. Hinsichtlich des Ordenswesens als ihres Bestandteiles befindet sich die Kirche vor der Aufgabe die Evangelisierungsantworten auf die Herausforderungen der vorhandenen neuen Umstände zu geben. Bei dieser Evangelisierungsarbeit wird sich das Ordenswesen auf der einen Seite der Genesung der geistigen Atmosphäre in diesen Gebieten widmen, indem es Kraft des evangelischen Radikalismus die Ursprünglichkeit des Geschaffenen entdeckt, auf die Priorität des Menschen hinweist, den Geist und die Strukturen der Solidarität im Gegensatz zu den Interessen schafft, das Dialog als Lebensstil in der Beziehung zu allen Verschiedenen im Gegensatz zum Haß praktiziert, die Stimmung des Friedens im Gegensatz zur Option der Waffe bildet. Auf der anderen Seite ist das Ordenswesen dazu berufen sich mit den Herausforderungen der kommenden Neuheit zu konfrontieren. Diese ist fast identisch wie im gegenwärtigen Zustand in Westeuropa mit sichtbaren Merkmalen der Dekadenz des Heiligen, des Moralischen, der Werte des Geistes, der Transzendenz des Menschen, des Mangels an geistlichen Berufen. Die Antworten auf diese Herausforderungen sollen theologisch begründet, charismatisch treu, kulturologisch geeignet, eklesiologisch sinnvoll und gerechtfertigt sein. Die Bereiche sind zahlreich und verlangen geistig reife und fachlich befähigte Menschen; die Persönlichkeiten des Glaubens, des Wissens, der Kultur, die diese Zeit, diese Heilsgeschichte und die Werte die diese Zeit schaß, lieben, die aufrichtigen Menschenfreunde. Das wird das Werk des Schaffens des Raumes für Gott und für den Menschen in der Geschichte wie auch die Möglichkeit ihrer partnerschaftlicher Begegnung und des Wirkens sein.

U prvom dijelu razmatra se pitanje konteksta u kojem govori Katekizam Katoličke crkve. Autor pokazuje da Katekizam ne polazi od opisa čovjekove situacije i njegovih religioznih pitanja i iskustava, jer se ne želi previše vezati uz konstelacije trenutka. Polazi od čovjekove »otvorenosti« za Boga u čijim temeljima stoji da je čovjek pozvan u zajedništvo s Bogom. Drugi dio ocrtava sliku Boga. Uvažavajuće načelo »hijerarhije vjerskih istina«, Katekizam pokazuje da je Presveto Trojstvo središnje otajstvo kršćanske vjere i života. Trinitarna je dimenzija ujedno i ukupna perspektiva izlaganja. Drugo žarište »hijerarhije vjerskih istina« je otajstvo Isusa Krista. Treći dio donosi sliku čovjeka. Opsežnu građu Katekizma autor sažeto izlaže u tri koraka. U perspektivi stvaranja čovjek je vrhunac Božjega stvarateIjskog djela, jer je stvoren »na sliku Božju«. Čovjek se usprotivio prvotnom Božjem određenju; to je bio njegov prvi - istočni grijeh. Isus Krist ga je otkupio i omogućio mu život u zajedništvu s Trojedinim Bogom., Dem Thema entsprechend wird in dem ersten Teil nach dem Kontext gefragt, in dem der Katechismus über Gott und Mensch spricht. Es wird gezeigt, daß er nicht bei der Beschreibung der Situation des Menschen und seiner religiösen Fragen und Erfahrungen ansetzt, weil er sich nicht zu stark an die Konstellationen des Augenblicks binden will. Als Ansatz seiner Auslegung wählt der Katechismus die Gottfähigkeit des Menschen. In dem zweiten Teil wird das Gottesbild dargestellt. Ausgehend vom dem Prinzip der »Hierarchie der Wahrheiten« hebt der Katechismus hervor, daß das Mysterium der heiligsten Dreifaltigkeit das zentrale Geheimnis des christlichen Glaubens und des Lebens ist. Demzufolge ist die trinitarische Dimension auch die Gesamtperspektive seiner Auslegung. Gleichzeitig hat der Katechismus den christozentrischen Akzent. Der reichliche anthropologische Stoff des Katechismus wird im letzten, dritten Teil zusammenfassend in dreifacher Hinsicht geordnet. In der Perspektive des Schöpfungshandelns Gottes ist der Mensch der Gipfel des Schöpfungs-werkes, weil er nach dem Bilde Gottes geschaffen ist; in der Perspektive seines Widerspruchs gegen Gott gesehen ist der Mensch durch die Erbsünde gezeichnet; in der Perspektive der Erlösung betrachtet wird dem Menschen das Leben in der Gemeinschaft mit Gott wieder ermöglicht.