Search

Literature to date has primarily reported examining athletes’ muscle function and lower extremity lean muscle mass independently. Additionally, few studies have examined the relationship between asymmetries in contralateral lean mass and muscle function, despite the utility that examining this association may have for lower extremity injury risk assessment. To address these limitations, our laboratory recently developed and demonstrated the accuracy of a lateral scanning method to examine upper-leg compartmental (i.e., ipsilateral) lean mass using the gold standard body composition assessment method dual X-ray absorptiometry (DXA). However, validation of this method has only been conducted on one DXA scanner model, the GE Lunar iDXA. Therefore, evaluating this novel scanning method’s accuracy on a DXA scanner made by a different manufacturer is important and may allow for this method’s more widespread use in the sport performance and rehabilitation settings. Further, no studies have examined lateral view DXA-measured upper-leg compartmental lean mass in relation to isokinetic peak torque and jump mechanography-measured force production in healthy athletes and athletes with prior anterior cruciate ligament (ACL) injury and reconstruction. This assessment is warranted to examine how lean mass influences muscle function and how this relationship changes as a result of prior ACL injury. Thus, conducting studies which fill the preceding literature gaps is important. This dissertation's purpose was to: (a) examine the lateral segmentation method’s measurement accuracy on another DXA scanner model, the Hologic Horizon A; and (b) evaluate DXA-measured leg lean mass’s relationship with strength and force production in healthy athletes and previously ACL-injured athletes.

Despite the squat jump's intriguing dynamical properties and prevalence in athletics, there is a lack of information regarding the comprehensive functional role of muscles during the squat jump. To increase our understanding of the strategies the human body uses in accelerating joints and contributing energy to body segments, we incorporated experimental data from trained collegiate men and women into musculoskeletal computer simulations. We evaluated the simulations to determine fundamental coordination principles of the squat jump, and the effect of increased loading and gender on muscle strategies employed during the squat jump. Our results revealed that the plantar flexors and vasti were primarily involved in increasing the mechanical energy of the body, while the proximal muscles were primarily involved in redistributing energy throughout the body. The erector spinae muscles extended the lumbar spine, and contributed energy to the torso, while gluteus maximus and hamstrings extended the hip joint, and contributed energy to the pelvis. The vasti extended the knee joint, and contributed energy to the pelvis and torso. Our results suggested that the rectus femoris plays a critical role in converting rotational energy into vertical kinetic energy. Greater barbell loads reduced the rate of lumbar extension, and resulted in increased normalized energy contributions from soleus and vasti to the torso. When comparing the squat jumps between men and women, our results suggested that soleus and vasti are more active in men than women during the body-weight squat jump.

The purpose of this study was to investigate the effects of a plyometric exercise performed during a typical sprint warm up on subsequent 20 and 40 meter sprint performances. Testing was conducted in two testing sessions on consecutive Mondays. Subjects were randomly selected to either an experimental group or control group for the first testing session, and then groups were switched for the second testing session. The test consisted of a warm up followed by three 40 meter sprint trials with splits recorded at 20 and 40 meters. The experimental group performed the same warm up, but prior to the sprint trials, performed 2x8 plate jumps. Results showed a 1.15% decrease in average 20 meter sprint time and 1.24% decrease in 40 meter sprint time with the experimental group. (p

กีฬาวอลเลย์บอลเป็นกีฬาที่ต้องใช้การกระโดดเป็นอย่างมาก เช่น ในจังหวะของการตบลูกหรือสกัดกั้นลูก ดังนั้น การทดสอบสมรรถภาพการกระโดด (Jump performance) จึงเป็นสิ่งสาคัญ การศึกษาสมรรถภาพการกระโดดในประเทศไทยโดยส่วนใหญ่จะรายงานในเรื่องความสูงของการกระโดด แต่ข้อมูลด้านอัตราการพัฒนาแรง (Rate of force development: RFD) โดยเฉพาะในนักกีฬาวอลเลย์บอลหญิงยุวชน ดังนั้น วัตถุประสงค์ของการศึกษานี้ เพื่อศึกษาสมรรถภาพในการกระโดด (Jump performance) ของนักกีฬาวอลเลย์บอลหญิงทีมชาติไทย (ทีมชาติ) และยุวชนทีมชาติไทย (ยุวชน) นอกจากนี้ ยังเปรียบเทียบระหว่างขาทั้งสองข้าง นักกีฬาวอลเลย์บอลหญิงทีมชาติไทยจานวน 11 คน และยุวชนทีมชาติไทยจานวน 10 คน ได้ทาการทดสอบการกระโดด 2 ท่า คือ squat jump (SJ) และ countermovement jump (CMJ) นักกีฬาจะยืนบนแผ่นวัดแรง ที่เก็บข้อมูลด้วยความถี่ 1000 เฮิรตซ์ จากการทดสอบสถิติด้วย Man Whitney U พบว่ากลุ่มทีมชาติมีเพียงกำลังขาขวาที่มากกว่ากลุ่มยุวชนทีมชาติ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติในทั้งสองท่ากระโดด และจากการทดสอบด้วยสถิติ Wilcoxan sign rank test ไม่พบความแตกต่างระหว่างขาทั้งสองข้างของนักกีฬาแต่ละกลุ่มอย่างไรก็ตาม แม้ว่าจะไม่พบความแตกต่างทางสถิติ แต่กลุ่มทีมชาติมีแนวโน้มว่าค่าสมรรถภาพการกระโดดมากกว่ากลุ่มยุวชนทีมชาติ เนื่องจากอัตราการเกิดแรงมีค่าใกล้เคียงกันทั้งสองกลุ่ม แต่กำลังของกลุ่มนักกีฬาวอลเลย์บอลหญิงทีมชาติมีค่ามากกว่า ดังนั้น กลุ่มนักกีฬาวอลเลย์บอลหญิงยุวชน ควรเน้นพัฒนาการสร้างความเร็วเพื่อเพิ่มกำลังในการกระโดด