Search

Stel, u bent een potje aan het voetballen in uw achtertuin, maar een van uw vrienden geeft de bal een flinke schop, waardoor die in de tuin van de buren belandt. De buurman wil de bal niet teruggeven. Emil Verheul legt in deze amuse uit welke mogelijkheden het BW biedt om de bal terug te krijgen.

Stel, u bent een potje aan het voetballen in uw achtertuin, maar een van uw vrienden geeft de bal een flinke schop, waardoor die in de tuin van de buren belandt. De buurman wil de bal niet teruggeven. Emil Verheul legt in deze amuse uit welke mogelijkheden het BW biedt om de bal terug te krijgen.

The institution of group ownership has rarely been studied in political philosophy. Instead, most property theories in this discipline focus on arguments for and against individual ownership. When group ownership is discussed at all, moreover, this is often in the specific context of workplace governance. What is lacking is a general normative justification of group ownership that explains when and why it is valuable that individuals share a resource. This dissertation provides such a justification. The particular conception of group ownership that it defends is the institutional realisation of a sharing practice, called sharing in common. In this practice, members of a private group determine collectively and democratically how their shared object may be used. This conception of group ownership is irreducible to individual property rights, because under this institu-ion, individual rights to use and/or derive income from an object are authorised and subject to change by the group’s collective decisions. Group ownership so understood is valuable when and because it secures basic non-domination, and that it is also justified for that reason. People enjoy basic non-domination when they have the capabilities that are reasonably required to resist arbitrary power, and are equally in control of the decisions that affect these basic capabilities. This ideal constitutes the basis for a society of equals, where the normative status that belongs to beings capable of practical reason is affirmed for everyone. This dissertation develops two criteria for judging whether property institutions realise basic non-domination. First, they must promote people's ability to use resources to gain their basic capabilities. Secondly, the institutions must place the people who rely on a resource for their basic capabilities, in control of how that resource may be used. Using common property regimes (CPRs) in natural and agricultural resources as the central case study, the dissertation shows how existing institutions that approach the ideal of sharing in common can succeed on both counts. When democratically organised, CPRs al-low resource users to efficiently share and manage their resource themselves, and thus obtain their own livelihoods on their own terms. Other institutions that approach the ideal of sharing in common, such as insurance mutuals, energy cooperatives, worker cooperatives, and knowledge commons, are also briefly discussed for their potential to secure basic non-domination. The dissertation furthermore clarifies when and why alternative strategies for realising basic non-domination – such as through equal individual property rights, strong exit opportunities, and public ownership – fail to achieve that goal. The resulting theory not only defends a particular conception of ownership, but also provides tools that can facilitate research on ownership institutions and on basic non-domination more generally.

The institution of group ownership has rarely been studied in political philosophy. Instead, most property theories in this discipline focus on arguments for and against individual ownership. When group ownership is discussed at all, moreover, this is often in the specific context of workplace governance. What is lacking is a general normative justification of group ownership that explains when and why it is valuable that individuals share a resource. This dissertation provides such a justification. The particular conception of group ownership that it defends is the institutional realisation of a sharing practice, called sharing in common. In this practice, members of a private group determine collectively and democratically how their shared object may be used. This conception of group ownership is irreducible to individual property rights, because under this institu-ion, individual rights to use and/or derive income from an object are authorised and subject to change by the group’s collective decisions. Group ownership so understood is valuable when and because it secures basic non-domination, and that it is also justified for that reason. People enjoy basic non-domination when they have the capabilities that are reasonably required to resist arbitrary power, and are equally in control of the decisions that affect these basic capabilities. This ideal constitutes the basis for a society of equals, where the normative status that belongs to beings capable of practical reason is affirmed for everyone. This dissertation develops two criteria for judging whether property institutions realise basic non-domination. First, they must promote people's ability to use resources to gain their basic capabilities. Secondly, the institutions must place the people who rely on a resource for their basic capabilities, in control of how that resource may be used. Using common property regimes (CPRs) in natural and agricultural resources as the central case study, the dissertation shows how existing institutions that approach the ideal of sharing in common can succeed on both counts. When democratically organised, CPRs al-low resource users to efficiently share and manage their resource themselves, and thus obtain their own livelihoods on their own terms. Other institutions that approach the ideal of sharing in common, such as insurance mutuals, energy cooperatives, worker cooperatives, and knowledge commons, are also briefly discussed for their potential to secure basic non-domination. The dissertation furthermore clarifies when and why alternative strategies for realising basic non-domination – such as through equal individual property rights, strong exit opportunities, and public ownership – fail to achieve that goal. The resulting theory not only defends a particular conception of ownership, but also provides tools that can facilitate research on ownership institutions and on basic non-domination more generally.

The institution of group ownership has rarely been studied in political philosophy. Instead, most property theories in this discipline focus on arguments for and against individual ownership. When group ownership is discussed at all, moreover, this is often in the specific context of workplace governance. What is lacking is a general normative justification of group ownership that explains when and why it is valuable that individuals share a resource. This dissertation provides such a justification. The particular conception of group ownership that it defends is the institutional realisation of a sharing practice, called sharing in common. In this practice, members of a private group determine collectively and democratically how their shared object may be used. This conception of group ownership is irreducible to individual property rights, because under this institu-ion, individual rights to use and/or derive income from an object are authorised and subject to change by the group’s collective decisions. Group ownership so understood is valuable when and because it secures basic non-domination, and that it is also justified for that reason. People enjoy basic non-domination when they have the capabilities that are reasonably required to resist arbitrary power, and are equally in control of the decisions that affect these basic capabilities. This ideal constitutes the basis for a society of equals, where the normative status that belongs to beings capable of practical reason is affirmed for everyone. This dissertation develops two criteria for judging whether property institutions realise basic non-domination. First, they must promote people's ability to use resources to gain their basic capabilities. Secondly, the institutions must place the people who rely on a resource for their basic capabilities, in control of how that resource may be used. Using common property regimes (CPRs) in natural and agricultural resources as the central case study, the dissertation shows how existing institutions that approach the ideal of sharing in common can succeed on both counts. When democratically organised, CPRs al-low resource users to efficiently share and manage their resource themselves, and thus obtain their own livelihoods on their own terms. Other institutions that approach the ideal of sharing in common, such as insurance mutuals, energy cooperatives, worker cooperatives, and knowledge commons, are also briefly discussed for their potential to secure basic non-domination. The dissertation furthermore clarifies when and why alternative strategies for realising basic non-domination – such as through equal individual property rights, strong exit opportunities, and public ownership – fail to achieve that goal. The resulting theory not only defends a particular conception of ownership, but also provides tools that can facilitate research on ownership institutions and on basic non-domination more generally.

In recente geschriften hebben Piketty, Pistor en Posner & Weyl gepleit voor een fundamentele herbezinning op de verdeling van rijkdom. In deze bijdrage wordt de vraag besproken welke rol het goederenrecht speelt bij het in stand houden, of versterken, van scheve vermogensgroei én of het goederenrecht een rol kan spelen bij het tegengaan daarvan. Uiteengezet wordt dat het goederenrecht een antwoord heeft op het alom gesignaleerde fenomeen van toenemende vermogensongelijkheid. Dat vereist vooral een relativering van het temporele aspect van eigendom: voortdurende en alomvattende eigendomsrechten kunnen worden ingeruild voor tijdelijke gebruiksrechten.

In recente geschriften hebben Piketty, Pistor en Posner & Weyl gepleit voor een fundamentele herbezinning op de verdeling van rijkdom. In deze bijdrage wordt de vraag besproken welke rol het goederenrecht speelt bij het in stand houden, of versterken, van scheve vermogensgroei én of het goederenrecht een rol kan spelen bij het tegengaan daarvan. Uiteengezet wordt dat het goederenrecht een antwoord heeft op het alom gesignaleerde fenomeen van toenemende vermogensongelijkheid. Dat vereist vooral een relativering van het temporele aspect van eigendom: voortdurende en alomvattende eigendomsrechten kunnen worden ingeruild voor tijdelijke gebruiksrechten.

In recente geschriften hebben Piketty, Pistor en Posner & Weyl gepleit voor een fundamentele herbezinning op de verdeling van rijkdom. In deze bijdrage wordt de vraag besproken welke rol het goederenrecht speelt bij het in stand houden, of versterken, van scheve vermogensgroei én of het goederenrecht een rol kan spelen bij het tegengaan daarvan. Uiteengezet wordt dat het goederenrecht een antwoord heeft op het alom gesignaleerde fenomeen van toenemende vermogensongelijkheid. Dat vereist vooral een relativering van het temporele aspect van eigendom: voortdurende en alomvattende eigendomsrechten kunnen worden ingeruild voor tijdelijke gebruiksrechten.

This article attempts to explore the controversy surrounding eigendom land (land owned under colonial state management rights) in Surabaya and its relations with the enforcement of the Basic Principles of Agrarian Law (BAL), in an effort to realize the ideals of the Republic of Indonesia-justice and prosperity for all people. The enactment of the BAL, which independently regulated land tenure and ownership, was a milestone in the autonomy of postcolonial Indonesia. One of the effects of the law was agrarian reform, which led to most eigendom land becoming tanah negara, or state-controlled land. This eigendom land has been used for public housing, though some consider such usage to deviate from the BAL. In recent years, the issue has led to conflict between settlers of eigendom land and the municipal government of Surabaya. This article concludes that the existence of eigendom land in the postcolonial era is a reality and its impact can be seen in the form of residents being driven to oppose the government. If the law were consistent with the BAL, there would be no land with eigendom status in Indonesia. The best hope for achieving justice and welfare for the people of Indonesia, in accordance with the goals of agrarian reform, is to convert the status of all eigendom land to the types of land rights determined by BAL., Part of this paper was originally included in the author’s dissertation, “Konflik Pertanahan di Surabaya: Kasus Tanah Bersurat Hijau 1966-2012” (Land disputes in Surabaya: The case of Green Certificate land 1966-2012).

Aristocratic Ownership and Political Roots in Vienna, 1680-1740. The Great Aristocratic Residence and Noble Mobilities. The link between aristocratic ownership and political root is not totally obvious in Vienna during the early modern era. The nobility has to move between the Court, her domains and the provincial diets of the several crowns of the Habsburg Monarchy. That is why the Viennese palaces are frequently in competition with other country and seigniorial houses. Residential customs are multiple : deep-rooted urban integration giving the aristocratical house the role of a political metaphor ; temporary urban ownership ; closing of the houses whenever the family withdraws from the Court. With the increase of the rental property during the first half of the 18th century, the link between the noble lineage and the urban house is altered : owning one’s own house does not seem to be important any more. Then, to study the aristocratical ownership is a relevant way to estimate the appeal of the Vienna Court in a decentralized Habsburg Monarchy., La relation entre propriété aristocratique et ancrage politique ne va pas de soi à Vienne à l’époque moderne. Les élites nobiliaires sont en effet soumises à une nécessaire ubiquité générée par leurs multiples fonctions, curiales, provinciales et seigneuriales, qui maintient sur le long terme une concurrence résidentielle. Les pratiques résidentielles sont ainsi multiples, entre sédentarité éprouvée et assimilation symbolique de la demeure au lignage, propriété épisodique et liquidation en cas de retrait de la cour. La croissance du phénomène locatif au début du XVIIIe siècle induit des évolutions profondes dans la relation du lignage à la demeure urbaine : posséder une demeure n’est clairement plus indispensable à l’ancrage politique. L’étude de la propriété aristocratique constitue alors un bon baromètre de la capacité d’attraction d’une cour inscrite en concurrence à l’échelle de la monarchie des Habsbourg., Aristocratische eigendom en politieke verankering te Wenen, 1680-1740. De grote aristocratische verblijven tegenover het komen-en-gaan van edellieden. Het verband tussen aristocratische eigendom en politieke verankering spreekt niet voor zich in het Wenen van de vroegmoderne tijd. De adellijke elites waren toen door hun vele functies – aan het Hof, op provinciaal of op lokaal niveau – namelijk verplicht op meerdere plaatsen tegelijk te zijn. Verschillende woonpraktijken bestonden door elkaar, gaande van de permanente vestiging (met een symbolische assimilatie van de woning met het geslacht) tot episodische eigendom en liquidatie op het ogenblik dat het Hof werd verlaten. Tijdens het begin van de 18de eeuw werden steeds meer verblijven gehuurd, waardoor de relatie tussen de adellijke geslachten en hun stedelijk verblijf danig veranderde : een woning bezitten in Wenen was duidelijk niet meer nodig om politiek verankerd te kunnen zijn. De studie van de aristocratische eigendom vormt bijgevolg een goede maatstaf voor de aantrekkingskracht van het Hof ten aanzien van de rest van de Habsburgse monarchie., Hassler Éric. Propriété aristocratique et ancrage politique à Vienne, 1680-1740. La grande résidence aristocratique face aux circulations nobiliaires. In: Revue belge de philologie et d'histoire, tome 94, fasc. 2, 2016. Histoire Médiévale, Moderne et Contemporaine – Middleleeuwse, Moderne en Hedendaagse Geschiedenis. pp. 379-391.

Krakers wonen vaak op de meest fantastische plekken, zoals oude forten, monumentale panden, oude boerderijtjes, kloosters of treinloodsen. Het komt voor dat krakers zich vestigen in minder fantasievolle plekken als een "jaren '80 flat", maar er lijkt wel een voorkeur uit te gaan naar plekken met karakter. Hoe zit dat nou? Een visie op de kraker anno 2010, vlak voor een nieuw overheidsbeleid t.a.v. leegstand, waar een kraker geen woonrecht meer heeft.

The Casa da nobile and its Value : the Case of Milano (16th-19th century). The casa da nobile from Milano, erected during the Modern era, provides a model of lodging common to nobles and wealthy merchants seeking social promotion. As part of the Milanese lexicon for real estate, this expression refers to two types of housing : aristocratic residences strictly speaking, but also the dwellings whose architectural characteristics make worth considering their occupation by nobles. This article refers to actual evaluations of a series of casa di nobile real estates, made between the mid of the sixteenth and the end of the nineteenth century, and focuses on the criteria of monetary estimation of those houses. In the long term, it appears that fixing the value of a casa di nobile undergoes an inexorable process of commodification of these goods, which the owners will seek to delay through adopting successive strategies., À Milan à l’époque moderne, la casa da nobile constitue un modèle d’habitat commun aux nobles et aux riches marchands en quête de promotion sociale. À l’intérieur du lexique immobilier milanais, cette expression renvoie en fait à une double typologie de logements : les résidences aristocratiques à proprement parler, mais aussi les habitations dont les caractéristiques architecturales les rendent potentiellement habitables par des nobles. Prenant pour objet les expertises immobilières rendues sur une série de case da nobile entre la moitié du XVIe et la fin du XIXe siècle, cet article se focalise sur les critères d’estimation économique de ces demeures. Dans la longue durée, l’évolution des logiques de fixation de la valeur des case da nobile révèle un inexorable processus de marchandisation de ces biens, que les propriétaires chercheront à retarder à travers l’adoption de plusieurs stratégies., De casa da nobile en haar waarde : casus Milaan (16de-19de eeuw). Tijdens de Vroegmoderne tijd vormt de casa da nobile in Milaan een woonvorm van zowel aristocraten als rijke handelaars op zoek naar sociale promotie. De uitdrukking verwijst binnen het Milanese lexicon naar twee soorten verblijven : eigenlijke aristocratische residenties enerzijds, en woningen die architecturaal gezien in aanmerking komen om door edelen te worden bewoond anderzijds. Op basis van een reeks waardenschattingen van zulke casa da nobile, gemaakt tussen het midden van de 16de eeuw en het einde van de 19de eeuw, focust deze bijdrage op de criteria die gebruikt werden om de economische waarde van deze woonvorm te bepalen. Deze lange-termijnanalyse toont een onverbiddelijk proces aan waarbij deze goederen tot louter koopwaar herleid worden, en dat door de eigenaars op verschillende manieren wordt tegengewerkt., Barbot Michela. La casa da nobile et sa valeur: le cas de Milan (XVIe-XIXe siècle). In: Revue belge de philologie et d'histoire, tome 94, fasc. 2, 2016. Histoire Médiévale, Moderne et Contemporaine – Middleleeuwse, Moderne en Hedendaagse Geschiedenis. pp. 393-406.

In het kader van het Steunpunt Inburgering en Integratie werd een onderzoek ondernomen naar de specificiteit van de woonsituatie voor huishoudens van personen met een migratieachtergrond in Vlaanderen, op basis van surveygegevens verzameld in het Grote Woononderzoek 2013 van het Steunpunt Wonen. Deze groep (ca. 1.500 personen) wordt in dit onderzoek vergeleken met Belgen in de survey en er wordt verder onderscheid gemaakt tussen subgroepen afgebakend naar duur van aanwezigheid en al dan niet geboren zijn in België (recente migranten, migranten die reeds langdurig in het land verblijven en personen geboren in België) enerzijds, en tussen subgroepen afgebakend naar regio van migratieachtergrond (EU15-lidstaten, EU12-lidstaten, niet-EU Europese landen, Turkije, Maghreb-landen en andere landen) anderzijds. In deze studie wordt het eigendomsstatuut onder de loep genomen en wordt het woningtype, de woonkwaliteit, de betaalbaarheid van het wonen, de woontevredenheid, de buurtsamenstelling en de wooncarrières (wijzigingen in eigendomsstatuten, verhuismotieven, verhuisintenties) bestudeerd. Verder wordt vergeleken wat de kans is van huishoudens van personen met een migratieachtergrond uit een bepaalde regio, in vergelijking met huishoudens van respondenten met Belgische achtergrond, om (1) eigenaar te zijn van een woning, (2) te wonen in een woning met kwaliteitsproblemen en (3) geconfronteerd te worden met betaalbaarheidsproblemen. nrpages: 81 status: published

Twintig procent van het Nederlandse bosoppervlak is in handen van particulieren met minder dan vijf hectare. Een onderzoek onder kleine boseigenaren in de gemeente Beekbergen (gemiddeld bosbezit 0,74 hectare) laat zien dat de leefstijl van de boseigenaren heel erg verschillend kan zijn en van invloed is op de manier waarop ze met hun bos omgaan. Het leefstijlenconcept biedt mogelijkheden om de kleine boseigenaren beter in beeld te brengen. Dan kunnen ze benaderd, geholpen en voorgelicht worden

Ingegaan wordt op de nieuwe functies die, naast de landbouw, van het landelijk gebied in Nederland en Vlaanderen worden verwacht, en wie belang hebben bij deze nieuwe functies. Ook wordt de noodzaak voor de vorming van nieuwe coalities voor de nieuwe functies besproken, waarbij veranderingen in de institutionele omgeving optreden. Tenslotte komt de rol van overheid en van financiële instellingen ter sprake

Schets van de strijd om de grond door de eeuwen heen, door grootgrondbezitters, overheid, kerken, steden en stedelingen, en boeren, vanuit verschillende visies op het platteland: utilitaristisch, arcadisch-pastoraal en natuur-empathisch. Toenemend ruimtegebruik betekende toenemende strijd, de noodzaak van coalities tussen de verschillende visies, en uiteindelijk de uitvinding van de 'groene ruimte'. De geschiedenis c.q. de agrarische geschiedenis biedt (naast de cultuurhistorie) belangrijke mogelijkheden om de groene ruimte en de daarin tot uitdrukking komende cultuur te analyseren . Tweede artikel in een themakatern over agrarische geschiedenis en actualiteit

Achtereenvolgens worden behandeld: de markt voor pachtcontracten; de redenen voor verpachten; en het rendement van verpachten, tegenover andere vormen van beleggen. Een onderzoek vanuit Wageningen Universiteit

Deze publicatie betreft een uitgewerkte versie van de 15e Victor Westhofflezing, in verkorte versie uitgesproken op 29 mei 2013. Abstract: Ton Lemaire waarschuwde ruim 30 jaar geleden al voor het te romantische beeld van de jager-verzamelaar als voorbeeld van de ecologisch verantwoorde mens. Volgens Lemaire zijn er voldoende voorbeelden van een discrepantie tussen ideologie en feitelijk gedrag. Voorts moet men bedacht zijn op het risico dat bepaalde tradities of gedragingen wordt ingekleurd met Westerse noties als ‘duurzaamheid’ of voorzien worden van een ethische lading (bijv. ‘diervriendelijk’) die geen recht doen aan het Inuit-denken. Deze kanttekeningen zijn belangrijk maar betekenen niet dat we niet kunnen proberen bepaalde kenmerken van de traditionele Inuit-cultuur bloot te leggen die voor ons eigen denken over milieu- en natuurproblematiek nuttig zouden kunnen zijn. Het gaat er dan niet om het traditionele denken te idealiseren maar veeleer de eigen situatie beter te leren kennen: verdieping in de Inuitcultuur maakt het mogelijk tijdelijk afstand te nemen van de Nederlandse detaildiscussies, de meer fundamentele oorzaken van onze natuurproblematiek beter te begrijpen en te beoordelen of we op de goede weg zijn in onze juridische zoektocht naar oplossingen. Met dit doel waag ik mij daarom in deze 15e Victor Westhofflezing aan een vergelijking tussen een traditionele jager-verzamelaar-samenleving (‘de’ traditionele Inuitcultuur) en de Westerse Nederlandse samenleving (door Adam Smith the ‘stage of commerce’ genoemd). Welke inspiratie voor het Nederlandse debat over natuurbeleid en natuur- beschermingsrecht kunnen we ontlenen aan een vergelijking tussen de traditionele Inuit-cultuur en onze samenleving? Kan deze vergelijking ons meer inzicht geven in de fundamenten van onze ‘natuurproblematiek’ en de rol die we het recht toedichten om de problemen op te lossen? Bij de bespreking van deze vragen wordt de aandacht toegespitst op drie onderling nauw samenhangende thema’s: A) De mens-natuur-relatie (de ‘ontgroening’ van onze samenleving); B) De plaats van het individu in de gemeenschap (met bijzondere aandacht voor het eigendomsrecht); C) De intensiteit van natuurgebruik en accumulatie van individuele rijkdom.

Deze publicatie betreft een uitgewerkte versie van de 15e Victor Westhofflezing, in verkorte versie uitgesproken op 29 mei 2013. Abstract: Ton Lemaire waarschuwde ruim 30 jaar geleden al voor het te romantische beeld van de jager-verzamelaar als voorbeeld van de ecologisch verantwoorde mens. Volgens Lemaire zijn er voldoende voorbeelden van een discrepantie tussen ideologie en feitelijk gedrag. Voorts moet men bedacht zijn op het risico dat bepaalde tradities of gedragingen wordt ingekleurd met Westerse noties als ‘duurzaamheid’ of voorzien worden van een ethische lading (bijv. ‘diervriendelijk’) die geen recht doen aan het Inuit-denken. Deze kanttekeningen zijn belangrijk maar betekenen niet dat we niet kunnen proberen bepaalde kenmerken van de traditionele Inuit-cultuur bloot te leggen die voor ons eigen denken over milieu- en natuurproblematiek nuttig zouden kunnen zijn. Het gaat er dan niet om het traditionele denken te idealiseren maar veeleer de eigen situatie beter te leren kennen: verdieping in de Inuitcultuur maakt het mogelijk tijdelijk afstand te nemen van de Nederlandse detaildiscussies, de meer fundamentele oorzaken van onze natuurproblematiek beter te begrijpen en te beoordelen of we op de goede weg zijn in onze juridische zoektocht naar oplossingen. Met dit doel waag ik mij daarom in deze 15e Victor Westhofflezing aan een vergelijking tussen een traditionele jager-verzamelaar-samenleving (‘de’ traditionele Inuitcultuur) en de Westerse Nederlandse samenleving (door Adam Smith the ‘stage of commerce’ genoemd). Welke inspiratie voor het Nederlandse debat over natuurbeleid en natuur- beschermingsrecht kunnen we ontlenen aan een vergelijking tussen de traditionele Inuit-cultuur en onze samenleving? Kan deze vergelijking ons meer inzicht geven in de fundamenten van onze ‘natuurproblematiek’ en de rol die we het recht toedichten om de problemen op te lossen? Bij de bespreking van deze vragen wordt de aandacht toegespitst op drie onderling nauw samenhangende thema’s: A) De mens-natuur-relatie (de ‘ontgroening’ van onze samenleving); B) De plaats van het individu in de gemeenschap (met bijzondere aandacht voor het eigendomsrecht); C) De intensiteit van natuurgebruik en accumulatie van individuele rijkdom.

Deze publicatie betreft een uitgewerkte versie van de 15e Victor Westhofflezing, in verkorte versie uitgesproken op 29 mei 2013. Abstract: Ton Lemaire waarschuwde ruim 30 jaar geleden al voor het te romantische beeld van de jager-verzamelaar als voorbeeld van de ecologisch verantwoorde mens. Volgens Lemaire zijn er voldoende voorbeelden van een discrepantie tussen ideologie en feitelijk gedrag. Voorts moet men bedacht zijn op het risico dat bepaalde tradities of gedragingen wordt ingekleurd met Westerse noties als ‘duurzaamheid’ of voorzien worden van een ethische lading (bijv. ‘diervriendelijk’) die geen recht doen aan het Inuit-denken. Deze kanttekeningen zijn belangrijk maar betekenen niet dat we niet kunnen proberen bepaalde kenmerken van de traditionele Inuit-cultuur bloot te leggen die voor ons eigen denken over milieu- en natuurproblematiek nuttig zouden kunnen zijn. Het gaat er dan niet om het traditionele denken te idealiseren maar veeleer de eigen situatie beter te leren kennen: verdieping in de Inuitcultuur maakt het mogelijk tijdelijk afstand te nemen van de Nederlandse detaildiscussies, de meer fundamentele oorzaken van onze natuurproblematiek beter te begrijpen en te beoordelen of we op de goede weg zijn in onze juridische zoektocht naar oplossingen. Met dit doel waag ik mij daarom in deze 15e Victor Westhofflezing aan een vergelijking tussen een traditionele jager-verzamelaar-samenleving (‘de’ traditionele Inuitcultuur) en de Westerse Nederlandse samenleving (door Adam Smith the ‘stage of commerce’ genoemd). Welke inspiratie voor het Nederlandse debat over natuurbeleid en natuur- beschermingsrecht kunnen we ontlenen aan een vergelijking tussen de traditionele Inuit-cultuur en onze samenleving? Kan deze vergelijking ons meer inzicht geven in de fundamenten van onze ‘natuurproblematiek’ en de rol die we het recht toedichten om de problemen op te lossen? Bij de bespreking van deze vragen wordt de aandacht toegespitst op drie onderling nauw samenhangende thema’s: A) De mens-natuur-relatie (de ‘ontgroening’ van onze samenleving); B) De plaats van het individu in de gemeenschap (met bijzondere aandacht voor het eigendomsrecht); C) De intensiteit van natuurgebruik en accumulatie van individuele rijkdom.

Naast boeren vormen nu ook buitenlui uitgangspunt voor het natuurbeleid. Onder buitenlui wordt verstaan burgers die in een vrijgekomen boerderij zijn gaan wonen. Alterra onderzocht in Zelhem (Achterhoek) hoe buitenlui omgaan met natuur- en landschapsontwikkeling op hun terreinen, en welke mogelijkheden er zijn om buitenlui te informeren en te ondersteunen bij natuur- en landschapsbeheer. Gemeenten, provincies en natuur- en landschapsorganisaties hebben hierin een taak

NB! Bij dit rapport hoort een bijlage onder hetzelfde nummer (306 p.) De pdf bevat rapport en bijlage (vanaf pagina 227).

NB! Bij dit rapport hoort een bijlage onder hetzelfde nummer (306 p.) De pdf bevat rapport en bijlage (vanaf pagina 227).

I Inleiding. II Conventionalisering van de kwalificatie van goederen. III Conventionalisering van het administratief goederenrecht. IV Conventionalisering van het eigendomsrecht en de beschikkingsbevoegdheid. V Conventionalisering van de beperkt zakelijke rechten. A Erfdienstbaarheden B Erfpacht, opstal en vruchtgebruik. VI Conclusie

I Inleiding. II "In beginsel is de eigenaar beschikkingsbevoegd". A De eigenaar kan zich niet conventioneel onbevoegd maken. B Samenhang tussen bevoegdheid en eigendom ook bij temporeel gescheiden overdrachten. III "Maar een beschikkingsbevoegde is niet noodzakelijk eigenaar". A Dubbele overdracht bij toekomstige goederen. B Beschikkingsbevoegdheid ten voordele van een dere, niet-eigenaar. IV Besluit

Een goed ontwerp voor het kloosterpark Groot Bijsterveld in Oirschot houdt rekening met kwaliteiten uit het verleden en met de behoeften van toekomstige gebruikers. Dat zijn de belangrijkste uitgangspunten voor het herontwerp van het park dat de Wetenschapswinkel van Wageningen UR maakte in opdracht van de Stichting Behoud Erfgoed Oirschot. Aan het ontwerp ging een grondig cultuurhistorisch onderzoek vooraf. Het herontwerp biedt ruimte voor maximaal 35 nieuwe woningen. Het herontwerp van kloosterpark Groot Bijsterveld brengt oude kwaliteiten terug en is gericht op de gebruikers van de toekomst. Dat zijn de nieuwe bewoners, maar ook de andere Oirschotse burgers die nu niet over een openbaar park beschikken. Het herontwerp heeft een boomgaard en een groentetuin. Het park biedt ruimte voor wandelen, bidden en spelen. Daarvoor worden enkele oude wandelroutes, het uitzicht over de vijver en de oorspronkelijke vorm van de weide hersteld. Student-onderzoeker Luc Joosten van Wageningen UR concludeert dat, als rekening wordt gehouden met de kwaliteiten en de afmetingen van het huis Groot Bijsterveld en het park, het aantal nieuwe wooneenheden beperkt moet blijven tot 35. Na 100 jaar in gebruik te zijn geweest als klooster, zijn het huis Bijsterveld en het bijbehorende park (zo goed als) verkocht aan het gemeentelijke Woningbedrijf Oirschot. Door de jaren heen hebben de kloosterlingen het park steeds aangepast en uitgebreid. Voor hen had het park allerlei functies: van bidden en brevieren tot sporten en het verbouwen van groenten. Onder meer door het slinken van de groep bewoners was het onderhoud echter niet meer op te brengen. Hierdoor zijn veel doorkijkjes en bijzondere elementen in de loop der tijd verdwenen. Na aankoop wil het Woningbedrijf Oirschot het complex ombouwen tot een zorgcentrum met een openbaar toegankelijk park. De Stichting Behoud Erfgoed Oirschot staat positief tegenover de functieverandering, maar is het niet eens met de huidige plannen van de gemeente als het gaat om de wijze waarop extra paviljoens in het park worden gebouwd. Daarom heeft de Stichting Behoud Erfgoed Oirschot (SBEO) aan de Wetenschapswinkel van Wageningen UR gevraagd om te zoeken naar een maatschappelijk, cultuurhistorisch en ecologisch duurzame functieverandering voor het park van het Montfortanenklooster in Oirschot.

Krakers wonen vaak op de meest fantastische plekken, zoals oude forten, monumentale panden, oude boerderijtjes, kloosters of treinloodsen. Het komt voor dat krakers zich vestigen in minder fantasievolle plekken als een "jaren '80 flat", maar er lijkt wel een voorkeur uit te gaan naar plekken met karakter. Hoe zit dat nou? Een visie op de kraker anno 2010, vlak voor een nieuw overheidsbeleid t.a.v. leegstand, waar een kraker geen woonrecht meer heeft.