Search

This paper discusses the connection between language and culture, and the challenges in transferring culture through language education. This paper analyzes the relationship between language education and cultural education, and explores the intersectionality, construct, and imagination of alienation. The concept of Academic Territorology, which encompasses five branches of knowledge, is used to discuss the interdisciplinary nature of education. This paper emphasizes the role of the senses in language education, and how they are used to formalize and essentialize knowledge. A teaching system called Interaction Existence Syn-Casting (IESC) is proposed to integrate language and culture in education. This paper argues for a more holistic approach to language education that considers the cultural context in which it operates.

İspanya’nın önemli düşünürlerinden José Ortega y Gasset’e göre, Avrupa’da 19. yüzyılda başlayan kitleselleşme, 20. yüzyılda da toplumsal, kültürel, siyasal alanda önemli bir sorun haline gelmiştir. Kamusal yaşama bütünüyle kültürden yoksun, niteliksiz kitle insanının/kitlelerin hâkim olduğunu ileri süren Gasset, kitlelerin bu anlamda ayaklandığına, insanın kendini ve yaşamını yapılandırıp şekillendiren ortam koşullarının belirleyicisi haline geldiğine dikkat çekmektedir. Kitlelerin kamusal yaşam üzerindeki egemenliğini, kitleselleşme sorunu olarak nitelendiren Gasset, kendilerini dahi yönetmekten aciz olan kitlelerin ayaklanmasıyla birlikte, insanın kökten gerçekliği olarak gördüğü yaşamın her alanında sorumsuzluğun, başıboşluğun hüküm sürdüğünü düşünmektedir. Gasset’in gözünde bu durum, insanlığın geleceğini tehdit etmekte, tarihsel bir bunalımın kapısını aralamaktadır. Bu nedenle kitle insanını yeni baştan düzenlemenin, karakterini iyileştirmenin, ona sorumluluk ruhu, yaşamsal birtakım değerleri aşılamanın şart olduğunu belirtmektedir. Gasset’e göre bu da ancak üniversiteler aracılığıyla gerçekleştirilecek olan kültür eğitimiyle mümkündür. Yaşadığı dönemin toplumsal koşullarını şaşırtıcı bir berraklıkla tespit eden Gasset, kitleselleşme sorununa ilişkin ileri sürdüğü görüşleriyle güncelin ötesinde düşünebilen bir filozof ve eğitimcidir. Onun kitleselleşme sorununa yaklaşımı hem 21. yüzyılın dünyası hem de insanlığın geleceği açısından yol gösterici bir niteliktedir. Bu çalışma, Gasset’in felsefesinin odak noktasını oluşturan kitleselleşme sorununun doğasını, nedenlerini, bu sorunun çözümüyle bağlantılı olarak öne sürdüğü kültür eğitimiyle ilgili görüşlerini ve bu doğrultuda üniversiteye yüklediği misyonu ele almayı konu edinmektedir. Çalışmada Gasset’in, kitleselleşme sorunu ile kültür eğitimi ve üniversite, yükseköğrenim arasında nasıl bir bağ kurduğunu ortaya koymak amaçlanmaktadır. According to José Ortega y Gasset, one of Spain’s most important philosophers, the massification, which began in Europe in the 19th century, has become a significant social, cultural, and political issue in the 20th century. Claiming that public life is completely devoid of culture and unqualified mass people/masses dominate, Gasset draws attention to the fact that the masses revolt in this sense and become the determinant of the circumstance conditions that structure and form one’s self and life. Gasset, who described the domination of the masses over public life as a problem of massification, believed that irresponsibility, aimlessness rule over all aspects of human life that he regarded as the radical reality, with the rebellion of masses, who were unable to govern even themselves. According to Gasset, who stated that this situation threatens the future of humanity, leads up to a historical crisis, and therefore it was essential to reshape mass man, to advance their characters, to plant them spirit of responsibility and certain fundamental values, this could only be accomplished through cultural education provided by universities. Gasset, who identified the social conditions of his time with astonishing clarity, was a philosopher and educator who could think beyond the present with his views on the problem of massification. For this reason, Gasset's approach to the problem of massification is a guide for both the world of the 21st century and the future of humanity. As a result, this research focuses on the nature and origins of the massification problem, which is at the center of Gasset’s philosophy, as well as his ideas on cultural education and the mission he put on the university accordingly. In the study, it is aimed to suggest how Gasset made connection between the problem of massification and cultural education, university, and higher education.

Column bij afsluitend symposium Coolhaven Collab, HipHopHuis Rotterdam, 29-6-2022.

Deze publieksversie richt zich op professionals uit het onderwijs of het culturele veld, die geïnteresseerd zijn om ‘lerend’ met elkaar samen te werken aan cultuureducatie. De publicatie bestaat uit zes onderdelen. In 'Onderzoek' introduceren we het onderzoek zoals wij dat uitvoerdden in de jaren 2017-2021. In ‘Vragen’ beantwoorden wij de vragen die ons gedurende het onderzoek vaak door betrokkenen gesteld werden. In ‘Tool’, introduceren wij de gesprekstool Ruimte die wij gedurende het onderzoek samen met betrokkenen ontwikkelden. Omdat betrokkenen daarnaast vaak behoefte aan voorbeelden hebben, presenteren wij vervolgens drie ‘Verhalen’ van leergemeenschappen. De ‘Processen’ maken zichtbaar hoe enkele leergemeenschappen te werk gingen. Tot slot presenteren we enkele ‘Werkvormen’ die betrokkenen, indien gewenst, kunnen gebruiken om meer grip te krijgen op een ‘lerend’ samenwerkingsproces.

Deze publieksversie richt zich op professionals uit het onderwijs of het culturele veld, die geïnteresseerd zijn om ‘lerend’ met elkaar samen te werken aan cultuureducatie. De publicatie bestaat uit zes onderdelen. In 'Onderzoek' introduceren we het onderzoek zoals wij dat uitvoerdden in de jaren 2017-2021. In ‘Vragen’ beantwoorden wij de vragen die ons gedurende het onderzoek vaak door betrokkenen gesteld werden. In ‘Tool’, introduceren wij de gesprekstool Ruimte die wij gedurende het onderzoek samen met betrokkenen ontwikkelden. Omdat betrokkenen daarnaast vaak behoefte aan voorbeelden hebben, presenteren wij vervolgens drie ‘Verhalen’ van leergemeenschappen. De ‘Processen’ maken zichtbaar hoe enkele leergemeenschappen te werk gingen. Tot slot presenteren we enkele ‘Werkvormen’ die betrokkenen, indien gewenst, kunnen gebruiken om meer grip te krijgen op een ‘lerend’ samenwerkingsproces.

Opiniërend artikel over 'Handreiking voor een nieuwe taal'.

Opiniërend artikel over 'Handreiking voor een nieuwe taal'.

Muziek = Taal + Rekenen is een project van DOK Educatie (Delft) voor onderzoekend leren in de basisschool. Om dit overdraagbaar te maken is een coachingsprogramma ontwikkeld vanuit de pedagogisch-didactische strategieën van de talentdriehoek en met video feedback als vorm. In dit artikel beschrijft Ellen de Vugt de uitgangspunten van het coachingsprogramma en de eerste bevindingen van ermee werken in de praktijk.

Het stellen van open, onderzoekende vragen is een van de drie pedagogisch-didactische strategieën bij talentgericht onderwijs. In een pilotstudie is onderzocht in hoeverre deze aanpak toepasbaar is binnen instrumentale lespraktijken. Herman Veenker belicht de achtergronden en resultaten van deze studie.

Presentatie over idiocultureel muziekonderwijs en doorlopende leerlijnen voor de leergemeenschap Cultuureducatie gemeente Noordenveld

Presentatie in cursus cultuureducatie voor schoolleiders, aangeboden door Kunst & Cultuur.

Gastcollege over discours(analyse) en macht voor studenten van de Master Kunsteducatie.

Bijdrage aan symposium bij het afscheid van Wies Roosenboom van het LKCA

Pleidooi om in het nieuwe programma Cultuurparticipatie meer oog te hebben voor culturele democratie.

Social and cultural changes in society are increasingly challenging and demanding along with the times marked by developments in technology and communication. However, so that every challenge and change does not lead to setbacks and shapes human behavior to positive values, the value of human hedonism must be bound by positive values. This study aimed to analyze the positive values ​​contained in the Holy Qur'an and al-Hadith. The literature review method has been used in this study to produce socio-cultural changes with thematic studies in the Koran contained in Surah QS al Hujurat: 13, Q.S.Al Qur'an S.Ar Ra'ad: 11, Q.S. Al A'raf: 34, Qur'an S. Ali Imran: 110, QS. Al A'raf: 96, QS. Al Maidah: 8, Qur’an S. Al-‘Asr: 3, Q.S.Al Baqarah: 22, QS. On Tour: 21, QS. Arrum: 41, QS. Joseph: 55) and QS.Hud: 37. The conclusion of socio-cultural education with thematic studies is that every change and development will be followed by other changes, but these changes lead to constructive and positive things, and the direction depends on the belief of each party. individual and collective society.

Gastcollege voor eerstejaars studenten Master of Music Prins Claus Conservatorium over praktijkgericht onderzoek naar muziek

Pleidooi voor cultuurbeleid met als uitgangsunt culturele democratie in paats van democratisering van cultuur.

Vooraf opgenomen presentatie bij een online meeting 'Oriëntatieplein’ (‘Orientation market square’) voor student docent trainingsprogramma's muziek en beeldende kunst, IWP Kunsteducatie, Hanzehogeschool Groningen, NL

Socratisch gesprek over moraliteit in onderzoek en onderwijs.

Het stellen van open, onderzoekende vragen is een van de drie pedagogisch-didactische strategieën bij talentgericht onderwijs. In een pilotstudie is onderzocht in hoeverre deze aanpak toepasbaar is binnen instrumentale lespraktijken. Herman Veenker belicht de achtergronden en resultaten van deze studie.

Inleiding op het themanummer over Curious Minds - Kunsteducatie van Cultuur + Educatie, waarin de uitgangspunten van talentkrachtige kunsteducatie worden uiteengezet.

Muziek = Taal + Rekenen is een project van DOK Educatie (Delft) voor onderzoekend leren in de basisschool. Om dit overdraagbaar te maken is een coachingsprogramma ontwikkeld vanuit de pedagogisch-didactische strategieën van de talentdriehoek en met video feedback als vorm. In dit artikel beschrijft Ellen de Vugt de uitgangspunten van het coachingsprogramma en de eerste bevindingen van ermee werken in de praktijk.

Gastredacteur van het themanummer 'Curious Minds - Kunsteducatie' van het tijdschrift Cultuur+Educatie

Reactie op ‘Betovering en betekenis: Trendrapport theater-, dans- en muziekeducatie’

Reflectie utgesproken na het ochtendgedeelte van het Kennis Delen Festival 2019 georganiseerd door het LKCA.

Keynote over cultuureducatie op de Groninger Onderwijsdag 2019

Deze brief werd voorgelezen in het kader van de ‘Perron 18’-werkveldbijeenkomst op 21 maart 2019 van Kunsteducatie Noorderbreed, het samenwerkingsverband van de opleidingen en onderzoekers kunsteducatie van de Hanzehogeschool Groningen . Het thema van de bijeenkomst was ‘Inclusiviteit’.

This paper aims to analyse the text and images of marriage culture in Korean textbooks used in English-speaking countries to reveal the underlying social values, beliefs and ideology. I will analyse what Korean textbooks select as a “traditional and formal marriage” culture, how they describe it (who is being highlighted or excluded), and whose viewpoint is represented. According to the analysis, Korean textbooks’ marriage culture involved the “Confucian patriarchal ideology” centred on male adults, which is one of Korea’s major ideologies, and the “romantic love ideology” to conceal the fact that modern materialism has a stronger influence on marriage than love. This tendency is still marked by patriarchal ideology, and often a patriarchal ideology appears with a romantic love ideology. Through these ideologies, textbooks describe the values of happiness and successful marriage; however, this paper discovered the other side of marriage, where women, poorer and less advantaged people are alienated and materialism is valued.

In de tweede kamer zijn onlangs vragen gesteld over de ‘niet-bezoeker’. In deze notitie schetsen we, op basis van bestaand onderzoek, een beeld van wat er bekend is over de ‘niet-bezoeker’. Uit onderzoek blijkt dat het cultuurbereik in Nederland boven de 90% van de Nederlandse bevolking ligt; beperken we ons tot voorstellingen van gecanoniseerde cultuur dan gaat het om circa 40%. Met die cijfers behoren we tot de Europese koplopers. Daarnaast participeert een aanzienlijk deel van de bevolking – in een sterk veranderende context –actief in cultuur. Om na te denken over het verder vergroten van cultuurbereik is het onderscheid zoals gehanteerd in Van den Broek (2013) nuttig: er bestaan (regelmatige en incidentele) bezoekers, geïnteresseerde niet-bezoekers en niet-geïnteresseerde niet-bezoekers. Voor het verhogen van bezoek onder niet-bezoekers bestaan in de huidige situatie twee aangrijpingspunten: het vergroten van interesse en het wegnemen van praktische drempels. Analyse van huidig onderzoek leert dat het weliswaar voor specifieke groepen nodig zal zijn om in te zetten op het slechten van praktische drempels (bijvoorbeeld fysieke drempels voor mindervaliden of financiële drempels voor gezinnen met een laag inkomen), maar dat een minstens zo grote uitdaging ligt in het opwekken of vergroten van interesse onder de niet-bezoekers. Daarbij kan gebruik worden gemaakt van kennis omtrent de motieven van de huidige bezoekers, maar er mag niet van uit gegaan worden dat de mogelijke bezoekmotieven van niet-bezoekers op hetzelfde vlak liggen. Pogingen om de interesse te vergroten kunnen op verschillende manieren vorm krijgen. Educatie, het aanbod aanpassen aan de smaak van groepen niet-bezoekers, en vormen van dialoog en co-creatie met het beoogde publiek worden alle al in de praktijk gebracht, met wisselend succes. In al deze activiteiten is het fundamenteel doordenken van de waarde van kunst en cultuur van groot belang. Het loslaten van een strikt marktdenken waarin de markt bestaat uit vraag en aanbod en uit producenten en consumenten ten faveure van een meer dialogische en procesgerichte benadering van de waarde van kunst en cultuur kan de basis daarvan zijn. Een belangrijke vraag betreft de overheidsondersteuning en -financiering van kunst en cultuur in Nederland. Indien men van opvatting is dat de waarde van cultuur zich niet beperkt tot gecanoniseerde cultuur en/of dat het van belang is te komen tot een meer gelijkmatige verdeling van overheidsgelden voor cultuur over de hele bevolking, kan het nodig zijn om de uitgangspunten van cultuursubsidiëring opnieuw te doordenken. Het aangaan van deze discussie is geen sinecure omdat het gaat over de grondslagen van ons bestel. Op basis van de huidige kennis over de ‘niet-bezoekers’ lijken er geen ‘quick wins’ te zijn. Daarvoor is enerzijds de mate van cultuurparticipatie in het algemeen te hoog; en waar het het achterblijven van participatie aan gecanoniseerde cultuur betreft, zullen maatregelen op het gebied van het wegnemen van drempels en het vergroten van de motivatie naar verwachting bescheiden resultaat opleveren. Indien de ‘niet-bezoeker’ werkelijk een problematische categorie vormt, dan is het grondig doordenken van de fundamenten van cultuurbeleid geboden.

Referent bij inleiding van Hugo van der Poel over onderzoeksprogrammering in cultuureducatie en -participatie.

Inleiding bij de start van de minor Betekenisvolle Kunsteducatie van de Hanzehogeschool Groningen. De minor is een gezamenlijke minor van PCC, AM en PABO.

In de tweede kamer zijn onlangs vragen gesteld over de ‘niet bezoeker’. In deze notitie schetsen we, op basis van bestaand onderzoek, een beeld van wat er bekend is over de ‘niet bezoeker’. Uit onderzoek blijkt dat het cultuurbereik in Nederland boven de 90% van de Nederlandse bevolking ligt; beperken we ons tot voorstellingen van gecanoniseerde cultuur dan gaat het om circa 40%. Met die cijfers behoren we tot de Europese koplopers. Daarnaast participeert een aanzienlijk deel van de bevolking – in een sterk veranderende context –actief in cultuur. Om na te denken over het verder vergroten van cultuurbereik is het onderscheid zoals gehanteerd in Van den Broek (2013) nuttig: er bestaan (regelmatige en incidentele) bezoekers, geïnteresseerde niet-bezoekers en niet-geïnteresseerde niet-bezoekers. Voor het verhogen van bezoek onder niet-bezoekers bestaan in de huidige situatie twee aangrijpingspunten: het vergroten van interesse en het wegnemen van praktische drempels. Analyse van huidig onderzoek leert dat het weliswaar voor specifieke groepen nodig zal zijn om in te zetten op het slechten van praktische drempels (bijvoorbeeld fysieke drempels voor mindervaliden of financiële drempels voor gezinnen met een laag inkomen), maar dat een minstens zo grote uitdaging ligt in het opwekken of vergroten van interesse onder de niet-bezoekers. Daarbij kan gebruik worden gemaakt van kennis omtrent de motieven van de huidige bezoekers, maar er mag niet van uit gegaan worden dat de mogelijke bezoekmotieven van niet-bezoekers op hetzelfde vlak liggen. Pogingen om de interesse te vergroten kunnen op verschillende manieren vorm krijgen. Educatie, het aanbod aanpassen aan de smaak van groepen niet-bezoekers, en vormen van dialoog en co-creatie met het beoogde publiek worden alle al in de praktijk gebracht, met wisselend succes. In al deze activiteiten is het fundamenteel doordenken van de waarde van kunst en cultuur van groot belang. Het loslaten van een strikt marktdenken waarin de markt bestaat uit vraag en aanbod en uit producenten en consumenten ten faveure van een meer dialogische en procesgerichte benadering van de waarde van kunst en cultuur kan de basis daarvan zijn. Een belangrijke vraag betreft de overheidsondersteuning en -financiering van kunst en cultuur in Nederland. Indien men van opvatting is dat de waarde van cultuur zich niet beperkt tot gecanoniseerde cultuur en/of dat het van belang is te komen tot een meer gelijkmatige verdeling van overheidsgelden voor cultuur over de hele bevolking, kan het nodig zijn om de uitgangspunten van cultuursubsidiëring opnieuw te doordenken. Het aangaan van deze discussie is geen sinecure omdat het gaat over de grondslagen van ons bestel. Op basis van de huidige kennis over de ‘niet-bezoekers’ lijken er geen ‘quick wins’ te zijn. Daarvoor is enerzijds de mate van cultuurparticipatie in het algemeen te hoog; en waar het het achterblijven van participatie aan gecanoniseerde cultuur betreft, zullen maatregelen op het gebied van het wegnemen van drempels en het vergroten van de motivatie naar verwachting bescheiden resultaat opleveren. Indien de ‘niet-bezoeker’ werkelijk een problematische categorie vormt, dan is het grondig doordenken van de fundamenten van cultuurbeleid geboden. In de tweede kamer zijn onlangs vragen gesteld over de ‘niet bezoeker’. In deze notitie schetsen we, op basis van bestaand onderzoek, een beeld van wat er bekend is over de ‘niet bezoeker’. Uit onderzoek blijkt dat het cultuurbereik in Nederland boven de 90% van de Nederlandse bevolking ligt; beperken we ons tot voorstellingen van gecanoniseerde cultuur dan gaat het om circa 40%. Met die cijfers behoren we tot de Europese koplopers. Daarnaast participeert een aanzienlijk deel van de bevolking – in een sterk veranderende context –actief in cultuur. Om na te denken over het verder vergroten van cultuurbereik is het onderscheid zoals gehanteerd in Van den Broek (2013) nuttig: er bestaan (regelmatige en incidentele) bezoekers, geïnteresseerde niet-bezoekers en niet-geïnteresseerde niet-bezoekers. Voor het verhogen van bezoek onder niet-bezoekers bestaan in de huidige situatie twee aangrijpingspunten: het vergroten van interesse en het wegnemen van praktische drempels. Analyse van huidig onderzoek leert dat het weliswaar voor specifieke groepen nodig zal zijn om in te zetten op het slechten van praktische drempels (bijvoorbeeld fysieke drempels voor mindervaliden of financiële drempels voor gezinnen met een laag inkomen), maar dat een minstens zo grote uitdaging ligt in het opwekken of vergroten van interesse onder de niet-bezoekers. Daarbij kan gebruik worden gemaakt van kennis omtrent de motieven van de huidige bezoekers, maar er mag niet van uit gegaan worden dat de mogelijke bezoekmotieven van niet-bezoekers op hetzelfde vlak liggen. Pogingen om de interesse te vergroten kunnen op verschillende manieren vorm krijgen. Educatie, het aanbod aanpassen aan de smaak van groepen niet-bezoekers, en vormen van dialoog en co-creatie met het beoogde publiek worden alle al in de praktijk gebracht, met wisselend succes. In al deze activiteiten is het fundamenteel doordenken van de waarde van kunst en cultuur van groot belang. Het loslaten van een strikt marktdenken waarin de markt bestaat uit vraag en aanbod en uit producenten en consumenten ten faveure van een meer dialogische en procesgerichte benadering van de waarde van kunst en cultuur kan de basis daarvan zijn. Een belangrijke vraag betreft de overheidsondersteuning en -financiering van kunst en cultuur in Nederland. Indien men van opvatting is dat de waarde van cultuur zich niet beperkt tot gecanoniseerde cultuur en/of dat het van belang is te komen tot een meer gelijkmatige verdeling van overheidsgelden voor cultuur over de hele bevolking, kan het nodig zijn om de uitgangspunten van cultuursubsidiëring opnieuw te doordenken. Het aangaan van deze discussie is geen sinecure omdat het gaat over de grondslagen van ons bestel. Op basis van de huidige kennis over de ‘niet-bezoekers’ lijken er geen ‘quick wins’ te zijn. Daarvoor is enerzijds de mate van cultuurparticipatie in het algemeen te hoog; en waar het het achterblijven van participatie aan gecanoniseerde cultuur betreft, zullen maatregelen op het gebied van het wegnemen van drempels en het vergroten van de motivatie naar verwachting bescheiden resultaat opleveren. Indien de ‘niet-bezoeker’ werkelijk een problematische categorie vormt, dan is het grondig doordenken van de fundamenten van cultuurbeleid geboden. In de tweede kamer zijn onlangs vragen gesteld over de ‘niet bezoeker’. In deze notitie schetsen we, op basis van bestaand onderzoek, een beeld van wat er bekend is over de ‘niet bezoeker’. Uit onderzoek blijkt dat het cultuurbereik in Nederland boven de 90% van de Nederlandse bevolking ligt; beperken we ons tot voorstellingen van gecanoniseerde cultuur dan gaat het om circa 40%. Met die cijfers behoren we tot de Europese koplopers. Daarnaast participeert een aanzienlijk deel van de bevolking – in een sterk veranderende context –actief in cultuur. Om na te denken over het verder vergroten van cultuurbereik is het onderscheid zoals gehanteerd in Van den Broek (2013) nuttig: er bestaan (regelmatige en incidentele) bezoekers, geïnteresseerde niet-bezoekers en niet-geïnteresseerde niet-bezoekers. Voor het verhogen van bezoek onder niet-bezoekers bestaan in de huidige situatie twee aangrijpingspunten: het vergroten van interesse en het wegnemen van praktische drempels. Analyse van huidig onderzoek leert dat het weliswaar voor specifieke groepen nodig zal zijn om in te zetten op het slechten van praktische drempels (bijvoorbeeld fysieke drempels voor mindervaliden of financiële drempels voor gezinnen met een laag inkomen), maar dat een minstens zo grote uitdaging ligt in het opwekken of vergroten van interesse onder de niet-bezoekers. Daarbij kan gebruik worden gemaakt van kennis omtrent de motieven van de huidige bezoekers, maar er mag niet van uit gegaan worden dat de mogelijke bezoekmotieven van niet-bezoekers op hetzelfde vlak liggen. Pogingen om de interesse te vergroten kunnen op verschillende manieren vorm krijgen. Educatie, het aanbod aanpassen aan de smaak van groepen niet-bezoekers, en vormen van dialoog en co-creatie met het beoogde publiek worden alle al in de praktijk gebracht, met wisselend succes. In al deze activiteiten is het fundamenteel doordenken van de waarde van kunst en cultuur van groot belang. Het loslaten van een strikt marktdenken waarin de markt bestaat uit vraag en aanbod en uit producenten en consumenten ten faveure van een meer dialogische en procesgerichte benadering van de waarde van kunst en cultuur kan de basis daarvan zijn. Een belangrijke vraag betreft de overheidsondersteuning en -financiering van kunst en cultuur in Nederland. Indien men van opvatting is dat de waarde van cultuur zich niet beperkt tot gecanoniseerde cultuur en/of dat het van belang is te komen tot een meer gelijkmatige verdeling van overheidsgelden voor cultuur over de hele bevolking, kan het nodig zijn om de uitgangspunten van cultuursubsidiëring opnieuw te doordenken. Het aangaan van deze discussie is geen sinecure omdat het gaat over de grondslagen van ons bestel. Op basis van de huidige kennis over de ‘niet-bezoekers’ lijken er geen ‘quick wins’ te zijn. Daarvoor is enerzijds de mate van cultuurparticipatie in het algemeen te hoog; en waar het het achterblijven van participatie aan gecanoniseerde cultuur betreft, zullen maatregelen op het gebied van het wegnemen van drempels en het vergroten van de motivatie naar verwachting bescheiden resultaat opleveren. Indien de ‘niet-bezoeker’ werkelijk een problematische categorie vormt, dan is het grondig doordenken van de fundamenten van cultuurbeleid geboden.

В статті розкривається специфіка культурологічного підходу до становлення культури особистості в сучасному інформаційно – освітньому просторі, аналізується місце і роль навчального закладу як засобу моральної регуляції інтегрованого суспільства, виокремлюється становлення національної свідомості як визначального фактора у формування культурних цінностей. В ракурсі предмета наукового аналізу розглядається ціннісно – смисловий аспект як визначальний чинник у становленні культури особистості. Застосовано методи емпіричного й теоретичного рівнів дослідження, які надають можливість більш детально проникнути в сутність культурологічної науки, а також соціоаксіоматичний метод логічної побудови наукового матеріалу. Наукова значущість роботи полягає в розширенні дослідницького простору культурологічної науки, визначенні загальних аспектів дослідження культурно – історичного процесу, окресленні інтегративних вимог до формування культури освіти, застосуванні традиційних та інноваційних методів навчально – виховної роботи, В статье раскрывается специфика культурологического подхода к становлению культуры личности в современном информационно - образовательном пространстве, анализируется место и роль учебного заведения как средства моральной регуляции интегрированного общества, выделяется становление национального сознания как определяющего фактора в формирование культурных ценностей. В ракурсе предмета научного анализа рассматривается ценностно - смысловой аспект, как определяющий фактор в становлении культуры личности. Применены методы эмпирического и теоретического уровней исследования, которые предоставляют возможность более детально проникнуть в сущность культурологической науки, а также социоаксиоматичний метод логического построения научного материала. Научная значимость работы заключается в расширении исследовательского пространства культурологической науки, определении общих аспектов исследования как культурно - исторического процесса, очерчивании интегративных требований к формированию культуры образования, применении традиционных и инновационных методов учебно - воспитательной работы, In the article opens up specific of the culturological going near becoming of culture of personality in modern informatively - educational space, a place and role of educational establishment as facilities of the moral adjusting of the integrated society are analysed, distinguished becoming of national consciousness as determinative in forming of cultural values. In foreshortening of the article of scientific analysis the valued is examined is a semantic aspect, as a determinative is in becoming of culture of personality. Methods are applied empiric and theoretical levels researches, that give possibility more in detail to get to essence of culturological science, and also socioaksiomatuchniu method of logical construction of scientific material. Scientific meaningfulness of work consists in expansion of research space of culturological science, determination of general aspects

Gastcollege voor de master kunsteducatie, 13/2/2017, Hanzehogeschool/NHL, Groningen, NL

A proposal of itinerant activities for children from 0 to 6 years in the neighborhood of Benimaclet (Valencia). Creation of an itinerary of shows and workshops for the nuturing space Pequeño Mus. Upbringning, learning and unlearning., Propuesta de actividades itinerantes para los niños de 0 a 6 años en el barrio de Benimaclet (valencia). Creación de un itinerario de espectáculos y talleres para el espacio de crianza Pequeño Mus. Crianza Aprendiendo y desaprendiendo.

Autorka prezentuje w oparciu o przegląd literatury przedmiotu działania edukacyjne w muzeach skierowane do dzieci i młodzieży jak również do różnych grup osób dorosłych i starszych. W kontekście pedagogiki kultury, edukacji kulturowej i kulturalnej, wychowania estetycznego, wychowania przez sztukę, edukacji historycznej ukazuje muzeum jako ważny obszar badań edukacyjnych, który w Polsce stosunkowo mało jest eksplorowany w szczególności przez środowisko pedagogów. Zwracając uwagę na dynamiczny rozwój muzealnictwa w Polsce w ostatniej dekadzie, na wybranych przykładach działań prowadzonych przez muzea i literatury przedmiotu wskazuje na muzeum jako aktualną i ważną przestrzeń dla wychowania do aktywnego uczestnictwa w kulturze. Zwraca uwagę na potrzebę podejmowania badań nad edukacją muzealną przez środowisko pedagogów, nauczycieli w aktywnej współpracy z muzealnikami i animatorami kultury. The author presents, on the basis of literature review, educational activitiesin museums addressed to children and youth as well as to various groups of adults and plder [eople. In the context of pedagogy of culture, culture and cultural education, aesthetic education, art education, historical education, the author presents museum as an important area of educational research, which is relatively little explored by pedagogical community in Poland. Noting the dynamic development of museums in Poland in the last decade, on the basis of exemplary activities in museums and literature, the author highlights museum as actual and important space for education for active participation in culture. She draws attention to the need to undertake research on museum education by pedagogues and teachers in active collaboeation with museum experts and cultural animators.

A systematic introduction to culture education for (prospective) primary education teachers.

The current century we are in, is an age of change and transformation. Change in a positive meaning is the first step of developing, with a transformation of a forward looking face through creativity, notion and values. Today, Contemporary culture, Contemporary art, s Contemporary society and of course Contemporary mankind is mentioned with different discourses and different values. As a result of all of the transformation related to contemporary culture, art and society transformation in this paper focuses on key points related to critical reactions; dead end to criticism, social upheaval and consumption frenzy, culture and education policy, the reflection of change on the art education and aim limits in art and culture education.