Search

Objectives: The aim of this study was to determine the effect of intermittent bolus feeding and continuous feeding models on early growth and discharge time in very low birth weight infants. Methods: The study was designed as a prospective, randomized, and controlled study. Infants born in our hospital with birth weight below 1500 g within a 1 year period were included in the study. The number of samples was determined by power analysis. Babies were randomized according to birth weight and fed with intermittent bolus feeding and continuous feeding models. Demographic characteristics, clinical findings, diagnosis, nutritional status, and length of hospital stay were compared. Results: The study was conducted with 80 preterm infants, which consisted of continuous feeding (n=41) and intermittent bolus feeding (n=39). There was no significant difference in gender, gestational week, birth weight, height, and head circumference distribution of the babies between groups. The difference between the reach time to birth weight and maximum weight loss rates, parenteral feeding time, transition time to full enteral feeding, transition time to oral feeding, development of feeding intolerance, mechanical ventilation time, and hospitalization time in intensive care unit were not statistically significant. Necrotizing enterocolitis (NEC) Stage I and II developed in 34.1% of babies fed with continuous feeding model and 28.2% of babies fed intermittently; NEC was detected to start in 4.5±2.8 days in the continuous feeding group and in 2.8±5.2 days in the intermittent group. These differences were found to be insignificant between the two groups (p=0.634 and p=0.266, respectively). Conclusion: There was no difference between growth parameters and discharge time of preterm babies who were applied continuous and intermittent bolus feeding model. Although there was no statistically significant difference on the development of NEC, it was determined that NEC developed earlier in the intermittent bolus feeding model.

Araştırma, çok düşük doğum ağırlıklı (ÇDDA) bebeklerde aralıklı ve devamlı beslenmenin büyüme ve taburculuk süresi üzerine etkisini belirlemek amacıyla gerçekleştirilmiş randomize kontrollü deneysel bir çalışmadır. Araştırma Şişli Hamidiye Etfal Eğitim ve Araştırma Hastanesi Yenidoğan Yoğun Bakım Ünitesi'nde Şubat 2016- Şubat 2017 tarihleri arasında yapılmıştır. Çalışma devamlı beslenme (n=41) ve aralıklı beslenme (n=39) grubu olmak üzere 80 preterm bebek ile tamamlanmıştır.Araştırmaya alınan preterm bebeklerin cinsiyetleri, gestasyon haftası, doğum kilosu, boyu ve baş çevresi ölçümlerinin aralıklı ve devamlı beslenme modeli uygulanan gruplar arasındaki fark istatistiksel olarak anlamsız (p>0,05) olup gruplar homojen dağılmaktadır. Her iki beslenme grubunda yer alan preterm bebeklerin doğum kilosuna ulaşma zamanı ve maximum tartı kaybı oranları, Total Parenteral Beslenme (TPN) aldıkları gün sayısı, tam enteral beslenmeye geçiş süresi, oral beslenmeye geçiş süresi, beslenme intoleransı gelişimi, mekanik ventilasyon süresi, yoğun bakımda kalış süresi, taburculuk gestasyon haftası ortalamaları arasındaki fark istatistiksel olarak anlamsız bulunmuştur (p>0,05). Çok düşük doğum ağırlıklı (ÇDDA) bebeklerin beslenme modeline göre gruplar arasında Nekrotizan Enterokolit (NEK) gelişiminin varlığı karşılaştırıldığında devamlı beslenme modeli %34,1'inde, aralıklı beslenme modeli uygulanan bebeklerin %28,2'sinde Nekrotizan Enterekolit (NEK) geliştiği belirlenmiştir. NEK gelişme sıklığı ve NEK gelişme süresi arasında ise beslenme modeli grupları arasındaki fark istatistiksel olarak anlamsızdır (p>0,05).Araştırmanın sonucunda çok düşük doğum ağırlıklı preterm bebeklere uygulanan iki farklı beslenme modelinin bebeklerin büyüme ve taburculuk süresini etkilemediği bulunmuştur. The study was conducted to determine the effect of intermittent and continuous feeding on growth and discharge duration in very low birth weight (VLBW) infants. Randomized controlled experimental study and carried out between February 2016 and February 2017 at Şişli Hamidiye Etfal Training and Research Hospital Neonatal Intensive Care Unit. Completed with 80 preterm infants, including continuous feeding (n = 41) and intermittent feeding (n = 39) groups.The groups were homogeneously distributed and gender of the preterm infants, gestational week, birth weight, height and head circumference measurements were not statistically significant (p> 0,05). Time to reach birth weight, maximum weight loss rate, number of days Total Parenteral Nutrition(TPN) received, duration of transition to full enteral feeding and oral feeding, development of feeding intolerance, duration of mechanical ventilation and intensive care stay, gestational week at discharge between preterm infants in groups compared and found as insignificant (p >0.05). When the presence of Necrotizing Enterocolitis (NEC) development was compared among the groups according to the nutritional model of VLBW infants, it was determined that at continuous nutrition model NEC developed in 34,1% of the infants and 28,2% of the infants receiving the intermittent feeding model developed. The difference between NEC development frequency and duration of NEC development was statistically insignificant (p> 0.05).As the result of the study, it was found that two different nutrition models applied to very low birth weight preterm infants did not affect the growth and discharge duration of infants. 87

Objective: The aim of this study was to evaluate the clinical characteristics of newborns with birth trauma. Material and Methods: The medical records of 13198 live born infants in our hospital were reviewed retrospectively regarding birth related traumas. Birth-related injuries were defined as, soft tissue lesions, nervous tissue injury and bone tissue injury. The results obtained from this study compared with the results of the study which was performed in 2001-2004 period in our hospital. Results: Birth trauma was detected in 322 (2.4%) of all live births. The gender, mean gestational age and mean birth weight of the infants were 38.6% female, 38.1±3.2 weeks and 3234±694 g, respectively. The mode of delivery was found 65.8% by vaginal delivery. The most common type of birth trauma was soft tissue lesions (93.4%), whereas other lesions were nerve tissue damages (3.4%) and, skeletal fractures (3.2%). The most common risk factors for birth trauma were found to be; prematurity (20.8%), prolonged labour (11.5%) and birth weight >4000 g (8.4%). In the first study, the soft tissue damage, bone tissue injury and nervous tissue injury rations in 1000 live births, found 5.8, 1.0 and 1.4, respectively while in current study this rations detected as 22.8, 0.75 and 0.83, respectively. Conclusions: The most common risk factors for birth trauma were found to be; prematurity, prolonged labor and large birth weight (>4000 g). In our study, is compared to in 1000 live births, bone tissue and nerve tissue injury had significantly decreased. Key words: Newborn; Birth Trauma; Risk Factors., Amaç: Yenidoğanlarda gelişen doğum travmalarının belirlenmesi ve doğum travması gelişiminde saptanan risk faktörlerinin incelenmesi amaçlandı. Gereç ve Yöntemler: Hastanemizde doğan 13198 bebeğin dosyaları retrospektif incelenerek, doğum travması saptanan bebekler çalışmaya alındı. Doğum travmaları; yumuşak doku hasarları (sefal hematom, ekimoz, kaput suksadeneum, cilt kesisi), sinir dokusu hasarları (brakiyal pleksus, periferik sinir hasarları), kemik doku hasarları (klavikula, femur, humerus ve diğerleri) olarak sınıflandırıldı. Perinatal asfiksi, mekonyum aspirasyonu ve yenidoğan konvülsiyonu gibi intrauterin faktörlerden etkilenebilen doğum hasarları çalışmaya alınmadı. Elde edilen veriler hastanemizde 2001- 2004 yılları arasında yapılan benzer çalışma sonuçları ile karşılaştırıldı. Bulgular: Çalışmada 322 (%2,4) bebekte doğum travması saptandı. Bebeklerin 124'ü (%38,6) kız, ortalama gebelik haftası 38.1±3.2 hafta ve ortalama doğum ağırlığı 3234±694 g idi. Doğum şekli %65,8 normal spontan yolla doğum, %34,2 sezaryen idi. Travma saptanan olguların 67'si (%20,8) preterm idi. Yumuşak doku hasarı %93,4, sinir dokusu hasarı %3,4 ve kemik dokusu hasarı %3,2 oranındaydı. Doğum travması saptanan bebeklerin %61,5'inde bir risk faktörü saptanmaz iken; bebeklerde preterm doğum (%20,8), ilerlemeyen travay (%11,5) ve doğum ağırlığının >4000 g olması (%8,4) en sık saptanan risk faktörleri idi. İlk dönemde 1000 canlı doğumda yumuşak doku hasarı, kemik dokusu hasarı ve sinir dokusu hasarı sırasıyla 5.8, 1.0 ve 1.4 iken çalışmamızda bu oranlar sırasıyla 22.8, 0.75 ve 0.83 saptandı. Sonuç: En sık saptanan risk faktörlerinin prematürite, uzamış doğum eylemi ve doğum ağırlığının >4000 g olduğu saptandı. Çalışmamızda kemik dokusu ve sinir dokusu hasarlarının 1000 canlı doğuma oranlandığında anlamlı olarak azaldığı belirlendi. Anahtar kelimeler: Yenidoğan; Doğum Travması; Risk Faktörleri.