Search

Bu araştırmanın amacı, İlişki Doyum İndeksi’ni (İDİ-4) Türkçe’ye uyarlamaktır. Araştırmaya romantik ilişkisi bulunan toplam 670 birey (517 kadın, %77.2; 153 erkek, %22.8) katılmıştır. Katılımcıların yaşları, 18 ile 59 arasında (Ort = 25.66; ss = 8.12) değişmiştir. İlişki süreleri 1 ay ile 444 ay arasında değişmiş (Ort = 57.33, ss = 78.48) ve medyan ilişki süresi 24.5 ay olarak hesaplanmıştır. Demografik Bilgi Formu, İlişki Doyum İndeksi, Algılanan Romantik İlişki Kalitesi Ölçeği ve Öznel Zindelik Ölçeği veri toplama araçları olarak kullanılmıştır. Araştırma bulguları, İDİ-4’ün tek faktörlü orijinal yapısının Türk toplumunda doğrulandığını ve ölçüt-bağıntılı geçerliğe sahip olduğunu göstermiştir. Cronbach alfa ve test-tekrar test güvenirlik katsayıları sırasıyla .93 ve .71 olarak hesaplanmıştır. Ölçme değişmezliği test sonuçları, İDİ-4’ün faktör yapısının ve yüklerinin medeni duruma göre ölçme değişmezliğine sahip olduğunu göstermiştir. Sonuç olarak, araştırma bulguları, İDİ-4’ün Türkiye’deki çiftlerde romantik ilişki doyumunu ölçmede kısa, geçerli ve güvenilir bir ölçme aracı olduğuna ilişkin kanıtlar sunmaktadır., The aim of the present research was to adapt and validate the Couples Satisfaction Index (CSI-4) in Turkish population. The study comprised 670 individuals (517 women, 77.2%; 153 men, 22.8%) who are currently being in a romantic relationship. The ages of the participants ranged from 18 to 59 (M = 25.66; sd = 8.12). The mean relationship length was 57.33 months (sd = 78.48) and ranged from 1 to 444 months, with a median of 24.5 months. The Demographic Information Form, the Couples Satisfaction Index, the Perceived Romantic Relationship Quality Scale, and the Subjective Vitality Scale were used as instruments. The findings indicated that original one-factor structure of the CSI-4 was confirmed in Turkish population and had criterion-related validity. The Cronbach’s alpha and test-retest reliability coefficients were .93 and .71, respectively. The results of the measurement invariance tests indicated that the factor structure and loadings of the CSI-4 were invariant across marital status. In conclusion, the present findings provide evidence that the CSI-4 is a short, valid, and reliable instrument to assess romantic relationship satisfaction in Turkish couples.

Bu ara?tırmada, Akademik Azim Ölçeği’nin (AAÖ) Türkçe formunun geçerlik ve güvenirliği incelenmi?tir. Çok a?amalı küme örnekleme tekniğinden yararlanılarak ortaokul ve lise öğrencilerini içeren iki ayrı örneklem grubundan (N1 = 511, %60.5 kız, Ortya? = 14.42, ssya? = 2.06; N2 = 388, %52.8 kız, Ortya? = 14.50, ssya? = 1.54) veriler toplanmı?tır. Ara?tırmada, veri toplama araçları olarak Demografik Bilgi Formu, Akademik Azim Ölçeği (AAÖ), Kısa Azim (Sebat) Ölçeği (KAÖ) ve Çok Boyutlu Öğrenci Ya?am Doyumu Ölçeği Kısa Formu (ÇBÖYDÖKF) kullanılmı?tır. Ara?tırma bulguları, AAÖ’nin 10 maddeli tek faktörlü orijinal yapısının hedef örneklemde doğrulandığını göstermi?tir. AAÖ ile KAÖ ve ÇBÖYDÖKF arasında hesaplanan pozitif yönde anlamlı korelasyon katsayıları AAÖ’nin ölçüt-bağıntılı geçerliğini desteklemi?tir. AAÖ’nin Cronbach alfa katsayısı .92, testtekrar test güvenirliği .90 olarak hesaplanmı?tır. ?kinci örneklem grubundan elde edilen veriler, AAÖ’nin çapraz geçerlik ve güvenirliğini desteklemi?tir. Çoklu grup doğrulayıcı faktör analizi sonuçları, AAÖ’nin cinsiyete (kız, erkek) ve ergenliğin geli?im a?amalarına (ilk ergenlik, orta ergenlik ve ileri ergenlik) göre yapısal ve metrik deği?mezliğe sahip olduğunu göstermi?tir. Tüm bu bulgular, ortaokul ve lise öğrencilerinin akademik azim düzeylerinin incelenmesinde AAÖ’nin geçerli ve güvenilir bir ölçme aracı olduğunu göstermi?tir. Ara?tırma bulguları ve sınırlılıklar tartı?ılmı?, gelecek ara?tırmalar için öneriler sunulmu?tur., The present study aimed at examining validity and reliability of the Academic Grit Scale (AGS). By using multi-stage cluster sampling, two separate sample groups involving middle and high school students (N1 = 511, 60.5% female, Mage = 14.42, sdage = 2.06; N2 = 388, 52.8% female, Mage = 14.50, sdage = 1.54) were enrolled in the study. Demographic Information Form, Academic Grit Scale (AGS), Short Grit Scale (GRIT-S), Brief Multidimensional Students’ Life Satisfaction Scale (BMSLSS) were used as measuring instruments. Findings indicated that 10-items one-factor structure of the AGS was confirmed in the target sample. Positive and significant correlation coefficients between AGS, GRIT-S, and BMSLSS supported criterion-related validity of the AGS. Cronbach’s alpha and test-retest reliability coefficients were .92 and .90, respectively. Data gathered from a second sample supported the AGS’s cross-validation and reliability. The results of multigroup confirmatory factor analyses indicated that AGS has configural and metric invariance across gender (female, male) and stages of adolescence (early adolescence, middle adolescence, and late adolescence). All these findings demonstrated that AGS is a valid and reliable instrument to assess academic grit of middle and high school students. Findings and limitations were discussed and suggestions for future research were provided.

Bütün kültürlerde çocuk yetiştirmek yetişkinler için önemlidir ve bu görevi çoğunlukla çocuğun gelişiminde sorumluluk üstlenen ebeveynler yürütmektedir. Aile sistemleri kuramıyla birlikte aile düzeyindeki analizler ebeveyn-çocuk ve evlilik alt sistemleri gibi bireysel sistemlerin ötesine taşınarak ebeveynler arası etkileşim ve bunun aile işlevleri ve çocuğun uyumuna yönelik etkilerine odaklanmaya başlamıştır. Bir aile alt sistemi olarak tanımlanan bu durum birlikte ebeveynlik olarak kavramsallaştırılmaktadır. Ebeveynler arası eşgüdümün niteliğini tanımlayan birlikte ebeveynlik kavramı, ebeveynlerin romantik, cinsel, ekonomik ya da diğer ilişkilerini içermemesi açısından evlilik ilişkisinden ayrışmaktadır. Bu çalışmada, birlikte ebeveynlik kavramsal ve kuramsal olarak tanıtılmış, aile işleyişi ve çocukların uyumu açısından sonuçları sunulmuştur. Birlikte ebeveynlikle ilgili yapılan görgül araştırmaların sonuçları, birlikte ebeveynliğin aile yaşamı ve çocuğun uyumu üzerinde önemli etkilere sahip olduğunu göstermektedir. Ayrıca, sınırlı sayıda da olsa önceki çalışmalar, birlikte ebeveynliğin aile çalışmaları açısından erken müdahaleye uygun bir aile sistemi olduğunu da göstermektedir. Birlikte ebeveynliğin uygulama ve gelecek çalışmalar için sonuçları tartışılmıştır.

In this study,psychometric properties of Turkish long and short version of the MentalToughness Scale for Adolescents (MTS-A) were examined. In the research,data were collected from two different samples that consisted of 11 to 18-year-oldmiddle and high school students (N1 = 357, 54.6 %boys, Mage = 14.92, sdage = 2.09; N2= 307, 52.4 % boys, Mage = 14.97, sdage= 1.55). The results of confirmatory factor analysis indicated that both18-items six-factor original structure and 6-item one-factor short formstructure of the MTS-A were confirmed in the present data. In the research, wedetected significant correlations between long and short form of the MTS-A andChild and Youth Resilience Measure (CYRM-12). Cronbach’s alpha coefficients forMTS-A long and short form were .85 and .72, respectively. Results of thecross-validation and reliability study supported the psychometric properties ofshort form of the MTS-A. The results of multiple-group confirmatory factoranalysis supported that short form of the MTS-A has configural and metricinvariance across stages of adolescent development and gender. Research resultshighlighted that both the original and short form of the MTS-A is a valid and reliableinstrument to assess 11- to 18-year-old adolescents’ mental toughness levels.Research findings were discussed, limitations and suggestions were proposed., Bu çalışmada, Ergenlerİçin Zihinsel Dayanıklılık Ölçeğinin (EİZDÖ) Türkçe uzun ve kısa formununpsikometrik özellikleri incelenmiştir. Araştırmada, 11-18 yaş ortaokul ve liseöğrencilerinin yer aldığı iki ayrı örneklem grubundan (N1 = 357,% 54.6 erkek, Ortyaş = 14.92, ssyaş= 2.09; N2 = 307, % 52.4 erkek, Ortyaş= 14.97, ssyaş = 1.55) veri toplanmıştır. Doğrulayıcı faktöranalizi sonuçları, EİZDÖ’nin 18 maddeli altı faktörlü orijinal yapısı ile 6maddeli tek faktörlü kısa formunun hedef örneklemde doğrulandığınıgöstermiştir. Araştırmada, EİZDÖ uzun ve kısa formu ile Çocuk ve GençPsikolojik Sağlamlık Ölçeği (ÇGPSÖ-12) toplam puanları arasında anlamlıkorelasyonlar saptanmıştır. EİZDÖ’nin uzun ve kısa formuna ait Cronbach alfakatsayıları sırasıyla .85 ve .72 olarak hesaplanmıştır. Çapraz geçerlik vegüvenirlik bulguları, EİZDÖ’nin kısa formunun psikometrik özelliklerinidesteklemiştir. Çoklu grup doğrulayıcı faktör analizi sonuçlarına göre,EİZDÖ’nin kısa formunun ergenliğin gelişim aşamalarına ve cinsiyete göre yapısalve metrik açıdan değişmez olduğu belirlenmiştir. Araştırma sonuçları, EİZDÖ’ninuzun ve kısa formunun gelecek çalışmalarda eğitim ortamlarında 11-18 yaşergenlerin zihinsel dayanıklılık düzeylerinin değerlendirilmesinde geçerli vegüvenilir bir ölçme aracı olarak kullanılabileceğini göstermiştir. Araştırmabulguları tartışılmış, sınırlılıklar ve öneriler sunulmuştur.

Ebeveynler arası çatışmaya maruz kalma, belirenyetişkinlikte psikolojik problemler için önemli bir risk faktörüdür. Buçalışmada, ebeveynler arası çatışma, bilişsel değerlendirmeler ve psikolojiksıkıntı arasındaki bağlantılar incelenmiştir. Yaşları 18 ile 27 (ORT = 19.86,SS = 1.54) arasında değişen toplam 313 beliren yetişkin (228 kadın, %72.8; 85erkek, %27.2) çalışmada yer almıştır. Katılımcılar, Çocukların EvlilikÇatışmasını Algılaması Ölçeği (CPIC), CPIC’ın Tehdit ve Kendini Suçlama altboyutları ile Kısa Semptom Envanteri’ni (KSE) doldurmuşlardır. Araştırmabulguları, ebeveynler arası çatışmanın beliren yetişkinlikte tehdit ve kendinisuçlama değerlendirmelerini doğrudan etkilediğini göstermiştir. Çoklu aracılıkanalizlerinden elde edilen bulgular, tehdit ve kendini suçlama algılarınınebeveynler arası çatışma ve psikolojik sıkıntı arasındaki ilişkide tam aracılıkettiğini göstermiştir. Başka bir deyişle, araştırmada ebeveynler arasıçatışmanın artan tehdit ve kendini suçlama algılarıyla bağlantılı olduğu; bununda daha fazla psikolojik sıkıntıyla ilişkilendiği saptanmıştır. Araştırmabulguları, ebeveynler arası çatışmaya maruz kalmanın çocukluk ve ergenlikdönemlerinin de ötesinde hala potansiyel bir risk faktörü olduğunugöstermiştir., Exposure to interparental conflict is a risk factor for psychological problems in emerging adulthood. The present study explored the links among interparental conflict, cognitive appraisals, and psychological distress in emerging adulthood. Three hundred thirteen emerging adults (228 females, 72.8%; 85 males, 27.2%) between the ages of 18 to 27 (M = 19.86, SD = 1.54) participated in the research. Participants completed measures of Perception of Interparental Conflict Scale (CPIC), Threat and Self-blame scales of the CPIC, and Brief Symptom Inventory (BSI). Findings showed that interparental conflict directly affected the appraisals of threat and self-blame in emerging adulthood. Results from multiple mediation analyses indicated that appraisals of threat and self-blame fully mediate the relationship between interparental conflict and psychological distress. That is, interparental conflict was linked to increased appraisals of threat and self-blame, which in turn was related to greater psychological distress. Results suggest that exposure to interparental conflict is still a potential risk factor beyond childhood and adolescence period.

Bu araştırmada, ebeveynlere ve öğretmenlere uygulanan Mizaç Temelli Müdahale Programı’nın 5-9 yaş grubu çocukların sosyal/duygusal ve öz kontrol davranışları üzerindeki etkileri incelenmiştir. Yarı deneysel desenin kullanıldığı çalışmada, toplam 60 öğretmen ve 109 ebeveyn araştırmanın çalışma grubunu oluşturmuştur. Deney grubundaki ebeveyn ve öğretmenlere ayrı gruplarda toplam 10 oturumu içeren Mizaç Temelli Müdahale Programı uygulanmıştır. Araştırmanın bağımlı değişkenlerini ölçmek amacıyla ebeveynler ve öğretmenler, çocuklar/öğrenciler için Sosyal Yetkinlik ve Davranış Değerlendirme Ölçeği-30 ile Öz Kontrol Derecelendirme Ölçeği’ni doldurmuşlardır. Öntest, sontest ve izleme ölçümlerinin alındığı araştırmada, verilerin analinde Tekrarlı Ölçümler İçin Tek Yönlü Çok Değişkenli Kovaryans Analizi tekniği kullanılmıştır. Sonuçlar genel olarak değerlendirildiğinde, deney grubundaki çocukların kızgınlık-saldırganlık ve kaygı-içe dönüklük puanlarının azaldığı; sosyal yetkinlik puanlarının ise arttığı tespit edilmiştir. Araştırma bulguları tartışılmış, gelecek araştırma ve uygulamalara yönelik önerilerde bulunulmuştur.

Araştırmanınamacı, Çatışma Çözme ve Akran Arabuluculuk Eğitimi Programı’nın ortaokulbeşinci sınıf öğrencilerinin sosyal duygusal öğrenme becerileri ile üst bilişbecerilerinden olumlu üst endişe ve bilişsel izleme üzerindeki etkilerininincelenmesidir. Araştırma, öntest-sontest kontrol ve plasebo gruplu yarı deneysel desen kullanılarakgerçekleştirilmiştir. Deney grubuyla araştırma kapsamında hazırlanan ÇatışmaÇözme ve Akran Arabuluculuk Eğitimi Programı 6 hafta süreyle haftada iki ders saatiolmak üzere toplam 12 oturumda yürütülmüş; kontrol grubuyla herhangi biretkinlik yürütülmemiştir. Plasebo grubuna ise 5 haftalık bir süreçte haftada 2 derssaati olmak üzere toplamda 10 oturumluk Verimli Ders Çalışma Programıuygulanmıştır. Araştırma, Aydın ilindeki iki farklı ortaokulun beşincisınıfları üzerinde yürütülmüştür. Çalışma grubu; 48 deney, 52 kontrol ve 52plasebo grubunda olmak üzere toplam 152 öğrenciden oluşmuştur. Tek yönlü kovaryans analizi ile eldeedilen bulgular, deney grubuna uygulanan Çatışma Çözme ve Akran Arabuluculuk EğitimiProgramı’nın öğrencilerin sosyal duygusal öğrenme beceri düzeylerininartmasında etkili olduğunu göstermiştir. Ancak, üst biliş becerilerilerinden; olumlu üst endişe ve bilişsel izleme boyutlarında bir değişimgözlenmemiştir. Elde edilen bulguların alana etkileri ve öneriler alanyazınışığında tartışılmıştır., The purpose of this research was to examine theeffects of Conflict Resolution and Peer Mediation Training Program on the fifthgrade students’ social emotional learning, positive meta-worry and cognitivemonitoring skills. The research was carriedout using a pretest – posttest control and placebo group quasi-experimentaldesign. Within the scope of the study, Conflict Resolution and Peer Mediation TrainingProgram was applied to the experimental group for a period of six weeks, twocourse hours in a week and in a total of 12 sessions. While any program wasapplied to the control group, the placebo group was given a training about EffectiveStudying for a period of five weeks, two couse hours in a week and in a totalof 10 sessions. Research was conducted with the participation of fifth gradestudents of two middle schools which are located in the city of Aydın. Thestudy group included 152 students; 48 inthe experimental, 52 in the control, and 52 in the placebo group. A one wayanalysis of covariance indicated that ConflictResolution and Peer Mediation Training Program is effective in increasingstudents’ social emotional learning skills. On the other hand, there was nosignificant differences among experimental,control and placebo groups in terms of positive meta-worry and cognitivemonitoring skills. Implications and suggestionsfor future research was discussed in the light of literature.

Bu çalışmada, barış eğitimi programının lise öğrencilerinin öznel iyi oluş ve umut düzeyleri üzerindeki etkileri araştırılmıştır. Yarı deneysel desenin kullanıldığı araştırmada, deney grubunda 42 (kız,n=21; erkek,n=21), kontrol grubunda 42 (kız,n=21; erkek,n=21) olmak üzere toplam 84 (kız,n=42; erkek,n=42) katılımcı yer almıştır. Deney grubundaki katılımcılara 16 oturumdan oluşan Barış Eğitimi Programı uygulanırken; kontrol grubundaki katılımcılara herhangi bir müdahale yapılmamıştır. Araştırmanın bağımlı değişkenlerini ölçmek için Yaşam Doyumu Ölçeği, Pozitif ve Negatif Duygu Ölçeği ve Çocuklarda Umut Ölçeği kullanılmıştır. Öntest, sontest ve izleme ölçümlerinin yapıldığı çalışmada gruplararası farklılıkların tespitinde Tekrarlı Ölçümler İçin Tek Yönlü Çok Değişkenli Kovaryans Analizi (MANCOVA) uygulanmıştır. Araştırma bulguları, öntest puanlarına göre düzeltilmiş sontest ve izleme puanlarının bileşkesi bakımından grup ortalamaları arasında istatistiksel açıdan anlamlı farklılıklar bulunduğunu göstermiştir. Tek değişkenli ANCOVA sonuçları, deney grubundaki katılımcıların, kontrol grubundaki katılımcılara göre, öznel iyi oluş düzeylerinin anlamlı düzeyde arttığını; umut düzeyleri bakımından gruplararasında istatistiksel olarak anlamlı farklılıkların bulunmadığını göstermiştir. Sonuç olarak, araştırma bulguları barış eğitimi programının yalnızca olumsuz özelliklerin önlenmesinde/azaltılmasında değil; öğrencilerin olumlu özelliklerinin geliştirilmesi, desteklenmesi ve güçlendirilmesinde de etkili olduğunu göstermiştir.

The objective of this study was to examine the effects of Peace Education Program on the violence tendencies and social problem solving skills of ninth grade students. The research was carried out using a pretest-posttest-follow-up test control group quasi-experimental design. The study group consisted of a total of 142 students (girls n=72, 51%; boys n=70, 49%), 46 (girls n=24, 52%; boys n=22, 48%) of which were in the experimental group, 48 (girls n=24, 50%; boys n=24, 50%) were in the control group and 48 (girls n=24, 50%; boys n=24, 50%) were in the placebo group. The research was carried out at the western region of our country during the 2013-2014 academic year in Anatolian high schools where mostly children of middle socioeconomic status families are educated and where interpersonal conflicts are frequently observed. The ages of the participants ranged between 14 and 16 (X= 14.70, ss= .53). Violence Tendency Scale and Social Problem-Solving Inventory-Revised were used as measurement instruments. The research findings indicated that violence tendencies of students in the experimental group decreased and social problem solving skills increased significantly in comparison with those of the students in the control and placebo groups., Bu araştırmanın amacı, Barış Eğitimi Programı’nın dokuzuncu sınıf öğrencilerinin şiddet eğilimleri ve sosyal sorun çözme becerileri üzerindeki etkilerinin incelenmesidir. Araştırma, öntest-sontest-izleme kontrol gruplu yarı deneysel desen kullanılarak gerçekleştirilmiştir. Çalışma grubunu, deney grubunda 46 (kız n=24, %52; erkek n=22, %48), kontrol grubunda 48 (kız n=24, %50; erkek n=24, %50) ve plasebo grubunda 48 (kız n=24, %50; erkek n=24, %50) olmak üzere toplam 142 öğrenci (kız n=72, %51; erkek n=70, %49) oluşturmuştur. Araştırma 2013-2014 eğitim-öğretim yılında ülkemizin batı bölgesinde yer alan bir kentin merkezinde bulunan, çoğunlukla orta sosyo-ekonomik düzey ailelerin çocuklarının eğitim gördüğü ve kişilerarası anlaşmazlık olaylarının sık yaşandığı Anadolu liselerinde yürütülmüştür. Katılımcıların yaşları 14 ile 16 (X= 14.70, ss= .53) arasında değişmiştir. Şiddet Eğilimi Ölçeği ve Gözden Geçirilmiş Sosyal Sorun Çözme Envanteri veri toplama araçları olarak kullanılmıştır. Araştırma bulguları, deney grubunda yer alan öğrencilerin, kontrol ve plasebo gruplarında yer alan öğrencilere göre, şiddet eğilimlerinin anlamlı düzeyde azaldığını; sosyal sorun çözme becerilerinin ise anlamlı düzeyde arttığını göstermiştir.

Thepurpose of this study was to investigate teachers’ perspectives related to peacemakingmethod implemented as an alternative to traditional discipline approach inresolving student to student conflicts. In the study, “semi-structuredinterview technique” was used as a method of qualitative research. In theresearch in which criterion sampling technique was used, interviews werecarried out with 5 women, 6 men, and 11 teachers in total. In the analysis of interviewdata, content analysis technique was used. Research results indicated that peaceeducation program implemented as a separate program from curriculum improved peerrelationships on the positive way, enabled student conflicts to resolveconstructively-peacefully, developed peacemaker students’ behaviors, peerrelations, and problem solving skills positively, on the other hand, did not affectcourse achievement significantly., Buçalışmanın amacı, öğrenci-öğrenci anlaşmazlıklarının çözümünde gelenekseldisiplin yaklaşımına bir alternatif olarak uygulanan barışyapıcılık yöntemine ilişkinöğretmen görüşlerini incelemektir. Çalışmada, nitel araştırma yöntemlerinden“yarı yapılandırılmış görüşme tekniği” kullanılmıştır. Ölçüt örneklemetekniğinin kullanıldığı araştırmada 6’sı kadın, 5’i erkek olmak üzere toplam 11öğretmenle görüşmeler yürütülmüştür. Görüşme verilerinin analizinde içerikanalizi tekniği kullanılmıştır. Araştırma bulguları, müfredattan bağımsızolarak uygulanan barış eğitimi programının sınıf içi akran ilişkilerini olumluyönde geliştirdiğini, sınıf içi öğrenci anlaşmazlıklarının yapıcı-barışçıl birbiçimde çözümlenmesini sağladığını, barışyapıcı öğrencilerin davranışlarını,akran ilişkilerini ve sorun çözme becerilerini olumlu yönde geliştirdiğini,ders başarısı üzerinde ise önemli bir etki yaratmadığını göstermiştir.

© 2015, Ankara University. All rights reserved.In this study, the Connected Classroom Climate Inventory (CCCI) was adapted into Turkish and its psychometric properties within high school sample were examined. In adaptation of the CCCI to Turkish, translation, language equivalence, validity, and reliability studies were conducted. In language equivalence study, a high positive correlation was determined between the original and target inventory total scores. The results of exploratory and confirmatory factor analyses indicated that the inventory had a one-factor structure. In concurrent validity study, moderate positive correlations between the CCCI and Safe Learning Environment and Positive Peer Interaction subscale of School Climate Scale, Students subscale of the Quality of Life In High Schools Scale, and Attachment to Friends subscale of School Attachment Scale for Children and Adolescents were found. Test-retest reliability was calculated as .83; Cronbach’s alpha coefficient was determined as .93. Turkish adaptation study of the CCCI that assesses classroom climate in terms of student-to-student connectedness provided evidence for validity and reliability.

İki aşamada yürütülen bu çalışmanın birinci aşamasında deneysel işlemin etkisini incelemek için öntest sontest izleme kontrol gruplu yarı deneysel desen kullanılmıştır. Araştırmanın ikinci aşamasında ise barış eğitimi çalışmalarının uygulama etkileri incelenmiştir. Araştırmanın deney, kontrol ve plasebo gruplarında 24er kız, 24er erkek olmak üzere toplam 48er öğrenci yer almıştır. Bu araştırmanın bağımsız değişkeni, Barış Eğitimi Programıdır. Eğitim programı, her biri 40 dakika süren toplam 16 oturumdan oluşmaktadır. Bu araştırmanın bağımlı değişkenleri şiddet eğilimi, sosyal sorun çözme becerisi ve sınıf iklimidir. Araştırmada kullanılan nicel ölçüm araçları, Şiddet Eğilimi Ölçeği, Gözden Geçirilmiş Sosyal Sorun Çözme Envanteri ve Sınıf İklimi Envanteridir. Araştırmada nitel ölçüm araçları olarak, Barışyapıcılık Kayıt Formu ve barışyapıcı öğrencilere, anlaşmazlığın taraflarına ve öğretmenlere yönelik yarı yapılandırılmış Görüşme Formları kullanılmıştır. Nicel verilerin analizinde Tekrarlanmış Ölçümler İçin Tek Yönlü Çok Değişkenli Kovaryans Analizi ile Tek Yönlü Tek Değişkenli Kovaryans Analizi tekniklerinden yararlanılmıştır. Nitel verilerin analizinde İçerik Analizi tekniği kullanılmıştır. Araştırma sonuçları, barış eğitimi programının dokuzuncu sınıf öğrencilerinin şiddet eğilimlerini azalttığını, sosyal sorun çözme becerilerini ise arttırdığını göstermiştir. Ayrıca, deney okulunda yer alan öğrencilere ait sınıf iklimi puan ortalamalarının, kontrol ve plasebo okullarına göre, anlamlı düzeyde arttığı görülmüştür. Bir dönem boyunca sürdürülen barışyapıcılık uygulamalarında ele alınan toplam 36 anlaşmazlık durumunun %94ünün anlaşmayla sonuçlandığı belirlenmiştir. Barışyapıcı öğrenciler, taraflar ve öğretmenlerle yapılan görüşmeler, barışyapıcılık uygulamalarının öğrenci öğrenci anlaşmazlıklarının yapıcı barışçıl çözümünde önemli bir katkı sağladığını göstermiştir. Tüm bu sonuçlar çerçevesinde, barış eğitimi programının lise düzeyinde öğrencilerin şiddet eğilimlerinin azalmasında, sosyal sorun çözme becerilerinin artmasında ve sınıf ikliminin gelişmesinde etkili olduğu söylenebilir.Anahtar Kelimeler: Barış, barış eğitimi, şiddet eğilimi, sosyal sorun çözme becerisi,sınıf iklimi. In the first phase of this two phase study, in order to examine the effects of experimental treatment, pretest posttest follow up test control group quasi experimental design was used. In the second phase of the research, peace education studies implementation effects were examined. Experimental, control, and placebo groups each included 24 girls, 24 boys, and 48 students in total. The independent variable of the research was Peace Education Program. Training program included 16 sessions whose each of them lasts 40 minutes. The dependent variables of the research were violence tendencies, social problem solving skills, and classroom climate. Quantitative measurement instruments used in the research were Violence Tendency Scale, The Social Problem Solving Inventory Revised, and Connected Classroom Climate Inventory. As qualitative measurement instruments, Peacemaking Record Form and semi structured Interview Forms for peacemakers, conflicting students, and teachers were used. In the analysis of quantitative data, Repeated Measures One Way Multivariate Analysis of Covariance and One Way Univariate Analysis of Covariance techniques were used. In the analysis of qualitative data, Content Analysis technique was used. Research results indicated that peace education program decreased violence tendencies of the ninth grade students and increased their social problem solving skills. In addition, classroom climate mean scores of students studying in experimental school increased significantly compared to control and placebo school. A total of 36 conflict cases sorted out in peacemaking implementations maintained through one semester were resolved through agreement with 94%. Interviews with peacemakers, conflicting students, and teachers showed that peacemaking implementations provided a significant contribution to constructive peaceful resolution of student to student conflicts. In light of these findings, it can be said that peace education program is effective on decreasing students violence tendencies, increasing social problem solving skills, and improving classroom climate in high school level.Key Words: Peace, peace education, violence tendency, social problem solvingskill, classroom climate. 667

Araştırmada, Barış Eğitimi Programı'nın ilköğretim altıncı sınıf öğrencilerinin empati düzeyleri üzerindeki etkilerinin incelenmesi amaçlanmıştır. Araştırma, öntest-sontest kontrol gruplu yarı deneysel desen kullanılarak gerçekleştirilmiştir. Deney grubuyla araştırma kapsamında hazırlanan Barış Eğitimi Programı yürütülürken; kontrol grubuyla herhangi bir etkinlik yürütülmemiştir. Çalışma grubu, 158'i (%56,23; kız n= 84, %53,17; erkek n= 74, %46,83) deney grubunda ve 123'ü (%43,77; kız n= 57, %46,35; erkek n= 66, %53,65) kontrol grubunda olmak üzere 281 öğrenciden oluşmuştur. Çocuklar İçin Empati Ölçeği ve Kişisel Bilgi Formu veri toplama araçları olarak kullanılmıştır. Araştırma, 2010-2011 eğitim öğretim yılı içerisinde İzmir ili Menemen ilçesindeki iki farklı ilköğretim okulunun altıncı sınıfları üzerinde yürütülmüştür. Araştırmanın bulguları, deney grubuna verilen barış eğitimi programının öğrencilerin empati düzeylerinin artmasında etkili olduğunu göstermiştir. Kız ve erkek öğrencilerin empati düzeylerinde deney grubu lehine anlamlı sonuçlar elde edilmiştir Araştırmada, Barış Eğitimi Programı’nın ilköğretim altıncı sınıf öğrencilerinin empati düzeyleri üzerindeki etkilerinin incelenmesi amaçlanmıştır. Araştırma, öntest-sontest kontrol gruplu yarı deneysel desen kullanılarak gerçekleştirilmiştir. Deney grubuyla araştırma kapsamında hazırlanan Barış Eğitimi Programı yürütülürken; kontrol grubuyla herhangi bir etkinlik yürütülmemiştir. Çalışma grubu, 158’i (%56,23; kız n= 84, %53,17; erkek n= 74, %46,83) deney grubunda ve 123’ü (%43,77; kız n= 57, %46,35; erkek n= 66, %53,65) kontrol grubunda olmak üzere 281 öğrenciden oluşmuştur. Çocuklar İçin Empati Ölçeği ve Kişisel Bilgi Formu veri toplama araçları olarak kullanılmıştır. Araştırma, 2010-2011 eğitim öğretim yılı içerisinde İzmir ili Menemen ilçesindeki iki farklı ilköğretim okulunun altıncı sınıfları üzerinde yürütülmüştür. Araştırmanın bulguları, deney grubuna verilen barış eğitimi programının öğrencilerin empati düzeylerinin artmasında etkili olduğunu göstermiştir. Kız ve erkek öğrencilerin empati düzeylerinde deney grubu lehine anlamlı sonuçlar elde edilmiştir

Bu araştırmada, barış eğitimi programının ilköğretim altıncı sınıf öğrencilerinin saldırganlık eğilimleri, empati düzeyleri ve barışa ilişkin görüşleri üzerindeki etkisi incelenmiştir.Araştırma, 2010 ? 2011 öğretim yılında İzmir ili Menemen ilçesinde alt sosyo-ekonomik düzey bir bölgede bulunan 75. Yıl İlköğretim Okulu ve 100. Yıl İlköğretim Okulu'nda öğrenimlerine devam eden altıncı sınıf öğrencilerinin katılımıyla gerçekleştirilmiştir. Araştırmada, öntest ? sontest kontrol gruplu yarı deneysel desen kullanılmıştır. Araştırmacının psikolojik danışman olarak görev yaptığı 100. Yıl İlköğretim Okulu altıncı sınıflarının tamamı (5 şube) deney grubu, 75. Yıl İlköğretim Okulu altıncı sınıflarının tamamı (5 şube) ise kontrol grubu olarak belirlenmiştir. Araştırmanın deney grubunda 158 öğrenci (84 kız, 74 erkek), kontrol grubunda ise 123 öğrenci (57 kız, 66 erkek) yer almıştır. Yirmi dört oturumdan oluşan barış eğitimi programı, haftada 2 ders saati olmak üzere 12 haftalık bir sürede uygulanmıştır. Kontrol grubuna ise herhangi bir işlem yapılmamıştır. Araştırmada nicel ve nitel veri toplama araçları birlikte kullanılmıştır. Deneysel işlem öncesinde ve sonrasında, deney ve kontrol gruplarına Gültekin (2008) tarafından geliştirilen Saldırganlık Ölçeği ve Bryant (1982) tarafından geliştirilen ve Yüksel (2003) tarafından Türkçe'ye uyarlaması yapılan Çocuklar İçin Empati Ölçeği uygulanmıştır. Ayrıca, deney grubunda yer alan öğrencilerin barışa ilişkin görüşlerini incelemek amacıyla, yarı yapılandırılmış Görüşme Formu kullanılmıştır.Araştırmada elde edilen bulgular incelendiğinde, barış eğitiminin ilköğretim altıncı sınıf öğrencilerinin saldırganlık eğilimlerinin azalmasında ve empati düzeylerinin artmasında etkili bir program olduğu görülmüştür. Öğrencilerle yapılan görüşmelerde; öğrencilerin şiddet ve barış kavramlarına ilişkin farkındalık kazandıkları, kişilerarası iletişim ve anlaşmazlık çözüm becerilerinin geliştiği, arkadaşlarıyla, öğretmenleriyle, aileleriyle olan ilişkilerinin geliştiği, sınıf ve okul atmosferinin olumlu yönde dönüştüğü bulgularına ulaşılmıştır. In this research, the effect of peace education program on the sixth grade elementary students? aggressiveness tendencies, empathy levels and perceptions related to peace have been investigated.Pretest ? posttest control group quasiexperimental design has been used in the research. It is determined that, all the sixth grade classes of 100. Year Elementary School in which the researcher worked as a psychological counselor were selected as experiment group and all the sixth grade classes of 75. Year Elementary School were selected as control group. Peace education program which is composed of twenty four sessions were applied on experiment group two hours in a week. Before and after experimental treatment, Aggression Scale developed by Gültekin (2008), and Scale of Empathy for Children which was developed by Bryant (1982) and adapted by Yüksel (2003) have been applied on experiment and control groups. Moreover, with the purpose of investigating the perceptions of students in experiment group related to peace, semi-structured interview form prepared by researcher has been used.When the findings obtained in the research are examined, it is seen that peace education program is effective in increasing the empathy levels and decreasing the aggressiveness tendencies of sixth grade elementary students. In the interviews carried out with students; it is found that students gained awareness related to the concepts of peace and violence; their interpersonal communication and conflict resolution skills and relationships with their peers, teachers and families improved; additionally atmosphere of class and school became more positively. 332

Boşanma, ailelerin hayatlarında birçok değişimi beraberinde getiren stresli bir yaşam deneyimi olabilmektedir. Evlilik ilişkisi yasal olarak son bulsa da boşanma sonrasında müşterek çocuklara sahip çiftler için ebeveynlik ilişkisinin devam ettiği farklı bir ilişki süreci başlamaktadır. Çocuk bakımı sorumluluklarını alan yetişkinlerin ebeveynlik rolleri içerisinde sürdürdükleri ilişki biçimi olarak tanımlanan birlikte ebeveynlik ilişkisi, boşanma sonrasında önemli bir olgu olarak öne çıkmaktadır. Boşanmaların artmaya devam ettiği Türkiye'de ise ulusal alanyazında bu konuda araştırmaların mevcut olmaması önemli bir boşluk oluşturmaktadır. Mevcut araştırmada Türkiye'de eski eşlerin boşanma sonrasında sürdürdükleri birlikte ebeveynlik ilişkilerine dair dinamikler araştırılarak ulusal alanyazında bu boşluğu doldurmak ve ulusal alanyazına katkıda bulunmak amaçlanmaktadır. Araştırmada, nitel araştırma yöntemlerinden fenomenolojik yaklaşım ile eski eşlerin boşanma sonrası birlikte ebeveynlik deneyimleri ve algıları incelenmiştir. Amaçlı örnekleme yöntemlerinden ölçüt örnekleme tekniği kullanılarak ölçütleri karşılayan resmi olarak boşanmış 0-18 yaş aralığında çocuk sahibi olan 14 çift (28 yetişkin) araştırmaya katılım sağlamıştır. Veri toplama süreci kuramsal açıklamalar, ampirik bulgular ve uzman görüşleri dikkate alınarak oluşturulan Demografik Bilgi Formu ve Yarı Yapılandırılmış Görüşme Formu aracılığıyla gerçekleştirilmiştir. Eski eşler ile yüz yüze veya online görüşmelerin gerçekleştirilmesinin ardından elde edilen sözel veriler içerik analizi yöntemiyle incelenmiştir. İçerik analizi sürecinde ilk olarak katılımcıların söylemlerindeki anlamlı parçalar kodlanmış, daha sonra ortak özelliklere sahip kodlardan temalar oluşturulmuş, kodlar ve temaların düzenlenmesinin ardından verileri yorumlama aşamasına geçilmiştir. Veri analiz sürecinde geçerliği arttırmak için uzman görüşüne başvurulmuş olup güvenirlik için iki hafta arayla tek-kodlayıcı güvenirliği hesaplanmıştır. Analizlerde güvenirlik katsayısı, %96.48 olarak belirlenmiştir. Araştırma bulguları genel olarak değerlendirildiğinde, katılımcıların boşanma sonrası çocuk büyütme süreçlerinde birlikte hareket etmeye ve ortak karar vermeye çalıştıkları fakat bu süreçlerin anne temelli ilerlediği veya sorumluluğun daha çok annede olduğu; babanın gerekli durumlarda destek sunduğu ebeveynlik ilişkilerinin de yaygın olduğu görülmüştür. Katılımcıların çocuklarla ilgili kararlarda ve sorumluluklarda annenin baskın olduğu, babaların da annelerin kararlarını destekleyen ve uygulayan taraf olduğu bir anlaşma biçimi sergiledikleri anlaşılmıştır. Eski eşler arasında çocuk yetiştirme süreçlerinde anlaşmazlıkların ise ebeveynlik stili ve davranışlarındaki farklılıklardan kaynaklandığı belirlenmiştir. Anne ve babaların genellikle birlikte ebeveynlik süreçleri içerisindeki yaşantılarını çocuklarıyla ilişkilerine yansıtmadıkları ve bu sebeple çocukları üzerinde belirgin bir etki görmedikleri anlaşılmıştır. Eski eşlerin, ebeveynlik ilişkileri içerisindeki olumsuzluklara çocuklarının tanıklık etmeleri durumunda çocuklarda duygu durum sorunları, davranış sorunları, aile sistemine ve ebeveyne tepkisellik gibi etkiler gözlemledikleri belirlenmiştir. Son olarak araştırma bulguları uluslararası alanyazın kapsamında tartışılmış olup araştırmacılara ve alanda çalışanlara yönelik öneriler sunulmuştur.