Search

Naar verwachting blijven de zorguitgaven tot 2060 stijgen, ook na de 'piek' van de vergrijzing rond 2040. De vergrijzing blijft een belangrijke factor voor de stijgende zorguitgaven maar heeft er na 2035 steeds minder invloed op. De kosten zullen gemiddeld met ongeveer 2,8 procent per jaar toenemen. Ongeveer twee derde daarvan komt door andere factoren dan de vergrijzing. De komende jaren komen steeds meer mensen steeds eerder in aanraking met de zorg. Dat komt door nieuwe mogelijkheden om ziekten vroegtijdig op te sporen en door toenemende medische kennis. Ook worden mensen langer en intensiever behandeld dan vroeger. Bovendien worden voor die behandelingen steeds meer nieuwe, vaak dure, technologie of geneesmiddelen ingezet, zoals bij kanker. In 2060 gaat het meeste geld naar de zorg in ziekenhuizen (groeit 2,8 procent per jaar naar 96 miljard). Ook de uitgaven aan gehandicaptenen ouderenzorg nemen sterk toe. De uitgaven aan geestelijke gezondheidszorg zijn tegen die tijd vervijfvoudigd. Uitgesplitst naar zieken stijgen vooral de uitgaven voor dementie, kanker, hart- en vaatziekten. Dit blijkt uit de verkenning van de mogelijke ontwikkeling van de zorguitgaven tot 2060. Het RIVM heeft dit in opdracht van de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR) gedaan. De WRR gebruikt de bevindingen voor een verkenning naar de houdbaarheid van de Nederlandse gezondheidszorg op de lange termijn. Deze toekomstverkenning is gebaseerd op de Kosten van Ziekten-studie en de Volksgezondheid Toekomst Verkenning (VTV) van het RIVM. De voorspellingen gaan met onzekerheden gepaard. Dat komt doordat demografische ontwikkelingen vaak anders lopen dan verwacht, economische groei lastig te voorspellen is en de medische wetenschap, de zorgpraktijk en overheidsbeleid veranderen. De toekomstprojecties in deze studie zijn stand gekomen voordat Nederland getroffen werd door de Corona-pandemie. De gevolgen daarvan konden daardoor niet meer worden verwerkt in deze studie.

Naar verwachting blijven de zorguitgaven tot 2060 stijgen, ook na de 'piek' van de vergrijzing rond 2040. De vergrijzing blijft een belangrijke factor voor de stijgende zorguitgaven maar heeft er na 2035 steeds minder invloed op. De kosten zullen gemiddeld met ongeveer 2,8 procent per jaar toenemen. Ongeveer twee derde daarvan komt door andere factoren dan de vergrijzing. De komende jaren komen steeds meer mensen steeds eerder in aanraking met de zorg. Dat komt door nieuwe mogelijkheden om ziekten vroegtijdig op te sporen en door toenemende medische kennis. Ook worden mensen langer en intensiever behandeld dan vroeger. Bovendien worden voor die behandelingen steeds meer nieuwe, vaak dure, technologie of geneesmiddelen ingezet, zoals bij kanker. In 2060 gaat het meeste geld naar de zorg in ziekenhuizen (groeit 2,8 procent per jaar naar 96 miljard). Ook de uitgaven aan gehandicaptenen ouderenzorg nemen sterk toe. De uitgaven aan geestelijke gezondheidszorg zijn tegen die tijd vervijfvoudigd. Uitgesplitst naar zieken stijgen vooral de uitgaven voor dementie, kanker, hart- en vaatziekten. Dit blijkt uit de verkenning van de mogelijke ontwikkeling van de zorguitgaven tot 2060. Het RIVM heeft dit in opdracht van de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR) gedaan. De WRR gebruikt de bevindingen voor een verkenning naar de houdbaarheid van de Nederlandse gezondheidszorg op de lange termijn. Deze toekomstverkenning is gebaseerd op de Kosten van Ziekten-studie en de Volksgezondheid Toekomst Verkenning (VTV) van het RIVM. De voorspellingen gaan met onzekerheden gepaard. Dat komt doordat demografische ontwikkelingen vaak anders lopen dan verwacht, economische groei lastig te voorspellen is en de medische wetenschap, de zorgpraktijk en overheidsbeleid veranderen. De toekomstprojecties in deze studie zijn stand gekomen voordat Nederland getroffen werd door de Corona-pandemie. De gevolgen daarvan konden daardoor niet meer worden verwerkt in deze studie.

De gezondheidszorg in Nederland kost veel geld. Het levert veel op, vooral gezondheid en welvaart. De kosten voor de zorg zullen in de toekomst stijgen. Dat vraag om keuzes, want ook andere onderdelen van onze welvaart kosten geld. Door niet alleen naar de zorguitgaven te kijken, kunnen beleidsmakers en politici beter afwegen hoeveel de zorg mag kosten. Het is daarom belangrijk te weten wat de maatschappelijke baten van de gezondheidszorg zijn en of zij de kosten waard zijn. Het RIVM heeft dat op verzoek van de Wetenschappelijk Raad voor de Regering (WRR) op een rij gezet. Het totale effect van de gezondheidszorg is niet zo gemakkelijk in cijfers uit te drukken. Dat komt omdat de gezondheidszorg verschillende soorten zorg omvat. Een nieuwe kankertherapie is iets heel anders dan de zorg voor demente bejaarden, maar ze zijn allebei belangrijk. Ook zijn er andere manieren om de gezondheid te verbeteren, vooral op het gebied van preventie en een gezondere leefomgeving. Deze keuzes moeten tegen elkaar worden afgewogen. Er is een wisselwerking tussen gezondheid en welvaart. Een gezonde bevolking is productiever en draagt zo bij aan economische groei. Omgekeerd betekent meer welvaart dat meer mensen en geld kunnen worden ingezet om de gezondheid te verbeteren. We merken nu hoe een pandemie, waarin een infectieziekte zich over de hele wereld verspreidt, het economisch leven tot stilstand brengt en samenlevingen ontwricht. Maar ook onder gewone omstandigheden zijn gezondheid en welvaart nauw verbonden. Voor een bloeiende economie zijn investeringen in technologie minstens even belangrijk als investeringen in de gezondheidszorg. Dat vraagt net zo goed om afwegingen. Dit onderzoek is uitgevoerd voordat Nederland getroffen werd door de Corona-pandemie. Alle mogelijke gevolgen daarvan voor de gezondheid en de maatschappelijke baten van de zorg zijn daarom slechts summier meegenomen.

De gezondheidszorg in Nederland kost veel geld. Het levert veel op, vooral gezondheid en welvaart. De kosten voor de zorg zullen in de toekomst stijgen. Dat vraag om keuzes, want ook andere onderdelen van onze welvaart kosten geld. Door niet alleen naar de zorguitgaven te kijken, kunnen beleidsmakers en politici beter afwegen hoeveel de zorg mag kosten. Het is daarom belangrijk te weten wat de maatschappelijke baten van de gezondheidszorg zijn en of zij de kosten waard zijn. Het RIVM heeft dat op verzoek van de Wetenschappelijk Raad voor de Regering (WRR) op een rij gezet. Het totale effect van de gezondheidszorg is niet zo gemakkelijk in cijfers uit te drukken. Dat komt omdat de gezondheidszorg verschillende soorten zorg omvat. Een nieuwe kankertherapie is iets heel anders dan de zorg voor demente bejaarden, maar ze zijn allebei belangrijk. Ook zijn er andere manieren om de gezondheid te verbeteren, vooral op het gebied van preventie en een gezondere leefomgeving. Deze keuzes moeten tegen elkaar worden afgewogen. Er is een wisselwerking tussen gezondheid en welvaart. Een gezonde bevolking is productiever en draagt zo bij aan economische groei. Omgekeerd betekent meer welvaart dat meer mensen en geld kunnen worden ingezet om de gezondheid te verbeteren. We merken nu hoe een pandemie, waarin een infectieziekte zich over de hele wereld verspreidt, het economisch leven tot stilstand brengt en samenlevingen ontwricht. Maar ook onder gewone omstandigheden zijn gezondheid en welvaart nauw verbonden. Voor een bloeiende economie zijn investeringen in technologie minstens even belangrijk als investeringen in de gezondheidszorg. Dat vraagt net zo goed om afwegingen. Dit onderzoek is uitgevoerd voordat Nederland getroffen werd door de Corona-pandemie. Alle mogelijke gevolgen daarvan voor de gezondheid en de maatschappelijke baten van de zorg zijn daarom slechts summier meegenomen.

De tandarts stimuleren om aan nascholing te doen. De patient ten dienste staan met volkeramische kronen. Het tandtechnisch laboratorium laten overstappen op innovatieve werkstukken. De zorgverzekeraar de mogelijkheid bieden tegen een gunstige prijs in te kopen. Alle vier partijen in de tandheelkundige zorgketen profiteren ervan. Minister Hoogervorst mag tevreden zijn.

Zorg, energie en openhaar vervoer zijn voorheelden van sectoren die bedrijfsmatig producten en diensten voortbrengen waarmee zwaarwegende publieke belangen zijn gemoeid. Wordt het accent gelegd op het bedrijfsmatige aspect, dan zou de voorkeur gemakkelijk kunnen uitgaan naar het door de markt laten produceren van deze producten en diensten, maar zodra de publieke belangen centraal staan, dan kijkt men al snel richting overheid. Het resultaat is dat de ordening van deze sectoren onvermijdelijk problematisch is. Afhankelijk van waar de discussie overgaat, is er te veel of te weinig markt, respectievelijk overheid. De WRR pleit ervoor boven het dilemma markt versus staat uit te stijgen, door meer ruimte te geven aan de samenleving. Markt, overheid en samenleving zouden in een voortdurend proces tot identificatie en borging van deze publieke belangen moeten komen. Deze conclusies zijn gebaseerd op voorstudies naar de volgende specifieke markten: markten in de zieken- en verpleegzorg, markten van diensten ter bevordering van de gezondheid van werknemers, de markt voor re-integratiediensten, de securitisatie van hypotheken, de markt voor certificering van halal-producten, de Europese markt voor CO2-emissierechten en de marktwerking in de telecommunicatie.

Contains fulltext : 89962-OA.pdf (Publisher’s version ) (Open Access)

In deze dynamische tijd, met veel vluchtige onderzoeksresultaten, is het goed om te weten dat er nog een degelijke, onafhankelijke en weinig dynamische raad bestaat zoals de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR). Maar is de WRR werkelijk zo onafhankelijk? Hoe is haar relatie met de politiek? Waar houdt zij zich mee bezig? En heeft de raad werkelijk een tekort aan dynamiek? Met al deze vragen en veronderstellingen, misschien wel misvattingen, werden de leden van de B.I.L. 3 november jl.in Den Haag ontvangen door dhr. Hemerijck en dhr. Den Hoed van de WRR.

Geen samenvatting beschikbaar

Geen samenvatting beschikbaar

Item does not contain fulltext 21 juni 2007

Contains fulltext : 43993.pdf (Publisher’s version ) (Open Access) 1 p.

Item does not contain fulltext

The government-opposition scheme of a two-party system does not function that clearly in a multiparty system which is the case in Belgium. To examine to what extent the opposition parties in a multi-partysystem are functional for policymaking, the period 1965-1971 was chosen for Belgium, providing a complete scale of government and opposition parties.A content analysis of all political parties' platforms in 1965 permits to determine the policy objectives, classified in policy areas, so that at the end of the six years a survey could be made about the completely andpartly realised planks of the platforms according to government and opposition parties, according to the party-strength which was congruent with the duration of government participation. In Belgium a distinctioncan also be made between the traditional opposition parties and the nonelitist opposition parties, which during the given period were not accepted as possible government parties by the political elite.To obtain a correct evaluation of the realisations, the approach took successively into account the absolute number of platform-planks, the number of specific items of a party and the degree of importance andsocial repercussion of the distinct planks that could be realised.Although respectively for 6, 4 and 2 years in the government the CVP, the BSP and the PVV realise approximately the same number of planks. The non-elitist opposition party Volksunie realised a smaller butstill considerable number of objectives. So did also, but to a smaller extent the RW, KP and FDP. The interpretation of these results could be the loss of distinctiveness of the government-opposition scheme in amultiparty system, the elite-consensus in Belgium, the function of the «zweeppartij» strategy and the definition of the opposition in terms of action.