Search

Artykuł jest kontynuacją tekstu Odniesienie intencjonalne i jego przedmiot w perspektywie transcendentalnego idealizmu Husserla (Diametros 50). Zawiera uzupełniające rozważania dotyczące kwestii satysfakcjonującego rozumienia Husserlowskiego pojęcia noematu, przy czym zmierzam nie tyle do samej interpretacji tekstu Husserla, ile do uchwycenia rzeczowej kwestii: co jest intencjonalnym odniesieniem świadomości. W zgodzie z niektórymi enuncjacjami Husserla staram się bronić stanowiska, że noemat, sens i przedmiot intencjonalny są w zasadzie tożsame. Przy takiej interpretacji pojęcie przedmiotu nie może oczywiście zachować swego zwykłego sensu. Na przykładzie Ingardenowskiej koncepcji przedmiotu czysto intencjonalnego pokazuję trudności, jakie powoduje uznanie, że noemat jest przedmiotem odrębnym od świadomości, choć od niej egzystencjalnie zależnym. Podejmuję też w związku z analizą pojęcia rdzenia noematycznego kwestię roli powszechników w Husserlowskiej teorii świadomości., Diametros, Diametros 52 (June 2017)

Rozważam następujące kwestie: • Na czym polega swoistość „próby wątpienia” zalecanej przez Husserla w Ideach I jako punktu wyjścia drogi prowadzącej do redukcji transcendentalnej • Jak możliwe jest i na czym polega według Husserla intencjonalne odniesienie aktu świadomości • Logiczny związek między charakterystyką odniesienia intencjonalnego a stanowiskiem transcendentalnego idealizmu w Ideach I Husserla • Jak na gruncie transcendentalnego idealizmu Husserla rozumieć utożsamienie noematu jako intencjonalnego odniesienia aktu świadomości i sensu (co to znaczy, że przedmiot intencjonalny jest sensem) W wyniku przeprowadzonych analiz dochodzę do wniosku, że całkowicie spójna interpretacja wypowiedzi Husserla w wyżej wymienionych kwestiach nie wydaje się możliwa – aby taką osiągnąć należy niektóre z tych wypowiedzi zakwestionować lub zmodyfikować w określony sposób. Dokończenie niniejszych rozważań, zatytułowane „Noemat jako sens. Problem przedmiotu świadomości w transcendentalnym idealizmie Husserla” ukaże się również w ICF Diametros., Diametros, No 50 (2016)

W sprawie „ontologii kulturowej” Barbary Tuchańskiej (B. Tuchańska, „Ontologia kulturowa: zarys konstrukcji”, ICF Diametros nr 41 (2014), B. Tuchańska, „Ontologia kulturowa: kulturowość bycia”, ICF Diametros nr 42 (2014)), Diametros, No 43 (2015)

Marek Rosiak,1,2 Susanna Grzeszczak,2 Dariusz A Kosior,2,3 Marek Postuła1,2 1Department of Cardiology and Hypertension, Central Clinical Hospital, the Ministry of the Interior, Warsaw, Poland; 2Department of Experimental and Clinical Pharmacology, Medical University of Warsaw, Poland; 3Mossakowski Medical Research Centre, Polish Academy of Sciences, Warsaw, Poland Abstract: Type 2 diabetes mellitus (T2DM) is a prevalent metabolic disorder, which affects more than 300 million people globally. The common effect of uncontrolled diabetes is the state of hyperglycemia, which results from beta-cell dysfunction as well as insulin resistance, which is accompanied with microvascular and macrovascular complications. As hyperglycemia defines diabetes, glycemic control is fundamental to the management of diabetes. Sodium glucose co-transporter 2 inhibitors (SGLT2) are a new group of oral antidiabetic medications that act by blocking the reabsorption of glucose, causing it to be excreted in the urine. Canagliflozin was the first SGLT2 inhibitor to be approved in the US by the Food and Drug Administration for the treatment and control of T2DM and on September 19, 2013, the Committee for Medicinal Products for Human Use of the European Medicines Agency adopted a positive opinion, recommending the granting of a marketing authorization for the medicinal product Invokana®. Canagliflozin is a SGLT2 inhibitor, which acts upon the proximal tubules of the kidneys and reduces the renal threshold for glucose. It is highly selective, binding 250 times more potently to SGLT2 than sodium glucose co-transporter 1 inhibitor. This action allows a higher amount of glucose to be excreted within the urine, causing the patient's plasma glucose level to be decreased and indirectly causing weight loss. Among the most common adverse events are hypoglycemia, headache, nausea, female genital and urinary tract infections, nasopharyngitis, and transient postural dizziness. Given its high efficacy in reducing hyperglycemia and good safety profile as either monotherapy or an add-on treatment to metformin, sulfonylureas, or insulin, canagliflozin seems to be a promising antihyperglycemic drug. Nevertheless, further large-scale and long-term studies should be conducted to evaluate the impact of canagliflozin on cardiovascular risk in T2DM patients. Keywords: hyperglycemia, SGLT2 inhibitor, hypertension, dapagliflozin, insulin resistance, obesity, blood pressure, weight loss

Recenzja książki: Sebastian Kołodziejczyk (red.), Przewodnik po metafizyce, WAM Kraków 2011, Diametros, No 33 (2012)

The paper aims at a critical investigation of the famous initial chapter of the so called "transcendental deduction of categories" from Hegel's "Science of Logic". At first, some graphic interpretation of the dialectic of becoming is proposed to show how different aspects of it fit the general "thesis–antithesis–synthesis" scheme ruling the transcendental deduction. Then the question is put forward whether the notions involved in Hegel's doctrine of becoming can really serve any explanation or clarification of it. The not very surprising answer is that instead of explaining anything they badly need explanation themselves. A suspicion arises that Hegel's actual intention could have been rather to completely confuse a reader at the very beginning of the exposition of his system, with the hope that after such a shocking treatment he will loose his criticism altogether. Such tactics can be very effective sometimes, as the famous Blitzkrieg invented by German General Staff showed once.

Ajdukiewicz podejmował kilkakrotnie próbę analizy i krytyki metafizycznego idealizmu zarówno w jego wersji obiektywnej, jak subiektywnej. Angażował do tego celu pewne pojęcia i wyniki współczesnej metalogiki, co stanowiło przykład zastosowania właściwej mu metody analizy filozoficznej, zwanej metody parafraz. Analiza Ajdukiewiczowskiej argumentacji ukazuje jej dalece niekonkluzywny charakter, jak również zdaje się wykazywać, że metoda parafraz nie znajduje tu swego efektywnego zastosowania. Konkluzją przedstawionych rozważań jest hipoteza, iż fundamentalne przekonania metafizyczne nie poddają się krytyce o charakterze semiotycznym. Zadanie pt. „Digitalizacja i udostępnienie w Cyfrowym Repozytorium Uniwersytetu Łódzkiego kolekcji czasopism naukowych wydawanych przez Uniwersytet Łódzki” nr 885/P-DUN/2014 dofinansowane zostało ze środków MNiSW w ramach działalności upowszechniającej naukę.

Zadanie pt. „Digitalizacja i udostępnienie w Cyfrowym Repozytorium Uniwersytetu Łódzkiego kolekcji czasopism naukowych wydawanych przez Uniwersytet Łódzki” nr 885/P-DUN/2014 dofinansowane zostało ze środków MNiSW w ramach działalności upowszechniającej naukę.

Dla współczesnych filozoficznych koncepcji człowieka sytuowanie go w sferze kultury jest czymś oczywistym i bezdyskusyjnym. Człowiek porusza się w szeroko rozumianej obszar kultury i zagospodarowuje ją uwzględniając poszczególne jej obszary, jak np. obszar techniki, sztuki, moralności. Jednak pytanie o swoistość (specyfikę) przestrzeni etycznej wydaje się wciąż aktualne. Argumentem za jej szczególnym traktowaniem jest okoliczność, że człowiek dopiero dzięki niej może w pełni afirmować swoje człowieczeństwo. Pojawia się kwestia: Czy sfera etyczna należy bez reszty do obszaru kultury i w nim posiada swoją genezę, i czy powinna być diagnozowana za pomocą środków immanentnie należących do obszaru kultury? Culture versus Morality - Comments on Delimitation Contemporary philosophical conceptions of man place him in the field of culture. That culture is an environment of man is obvious and undisputed. Man is surrounded by the area of culture (in broad sense) which he uses and from which he takes profits. However the question of specificity of this area is still current. Special value of culture can be explained by the fact tht only due to it man can fully take advantage of his humanity. Trying to understand yhe dependence betveen culture and morality we should pose these questiones: is ethics a part of culture; does it have its roots in culture; should we talk about ethics using we talk about ethics using categories specific for culture?