Search

Amaç: Klinimizde, non-Hodgkin lenfoma tanısı konulan ve tedavi edilen çocuk hastalarımızın demografik ve klinik özelliklerini, tedavi yaklaşımlarını ve sonuçlarını değerlendirmektir.Gereç ve Yöntem: 2006-2002 yılları arasında non-Hodgkin lenfoma tanısı alan ve takip edilen hastaların onkolojik dosyaları geriye dönük olarak incelendi.Bulgular: Bu çalışmaya Hodgkin dışı lenfomalı seksen çocuk dahil edildi. Elli beş erkek (%68,8) ve 25 kız (%31,2) vardı. Hastaların yaşları 2 ile 18 yıl arasında değişmekteydi (ortanca: 11,1 yıl). Dokuz hastada (%11,3) primer immün yetmezlik vardı. Hastaların 63'ü evre III (%78,7) idi. Çoğunluk patolojik alt tip Burkitt lenfoma idi (n: 31, %38,8). Genel sağkalım ve olaysız sağkalım oranları sırasıyla %71,7 ve %71,5 idi. Primer immün yetmezliği olmayan ve olan hastaların genel sağkalım oranları sırasıyla %81,1 ve %11,1 idi. Bu iki grup arasında anlamlı bir fark vardı. Cox regresyon analizi, ileri evre ve eşlik eden primer immün yetmezliğin prognoz için risk faktörleri olduğunu göstermiştir.Sonuç: Yoğun tedavi yaklaşımları, Hodgkin olmayan lenfoma olan çocuklarda genel sağkalım oranlarını artırmıştır. Ancak primer immün yetmezliği olan non-Hodgkin lenfoma çocuklarında bu başarı oranı elde edilememektedir., Aim: To evaluate the demographic and clinical characteristics, treatment approaches and outcomes of our pediatric patients with non-Hodgkin lymphoma diagnosed and treated in our center.Material and Methods: Between 2006 and 2002, the oncologic charts of the patients diagnosed and followed up as non-Hodgkin lymphoma were reviewed retrospectively.Results: Eighty children with non-Hodgkin lymphoma were included in this study. There were 55 boys (68.8%) and 25 girls (31.2%). The patients’ ages ranged from 2 to 18 years (median: 11.1 years). Nine patients (11.3%) had primary immunodeficiency. Sixty-three of the patients were stage III (78.7%). The majority pathologic subtype was Burkitt lymphoma (n: 31, 38.8%). The overall survival and event-free survival rates were 71.7% and 71.5%, respectively. The patients’ overall survival rates without and with primary immunodeficiency was 81.1% and 11.1%, respectively. There was a significant difference between these two groups. Cox regression analysis showed that advanced stage and concomitant primary immunodeficiency have been risk factors for prognosis. Conclusion: Intensive treatment approaches have increased overall survival rates in children with non-Hodgkin lymphoma. However, this success rate cannot be achieved in non-Hodgkin lymphoma children with primary immunodeficiency.

Amaç: İndirekt hiperbilirubinemi yenidoğanlarda önemli bir sorundur ve tedavide fototerapi önemli biryere sahiptir. Bu çalışmanın amacı indirekt hiperbilirubinemili yenidoğanlarda fototerapinin hematolojik parametreler üzerindeki etkilerini değerlendirmektir.Gereç ve Yöntemler: Ocak 2021- Mart 2022 tarihleri arasında indirekt hiperbilirubinemi tanısı alan ve tedavi edilen 60 yenidoğan (term = 30 ve preterm = 30) bu çalışmaya dahil edildi.Bulgular: Yenidoğan dönemlerinin 12'sinde (%40) Rh uyuşmazlığı (n = 3) veya ABO uyuşmazlığı (n = 9) vardı, erken doğmuş yenidoğanların 10'unda (%33) Rh uyuşmazlığı (n = 3) veya ABO uyuşmazlığı vardı. (n = 7). Zamanında ve erken doğmuş yenidoğanların medyan fototerapi süreleri sırasıyla 24 (dağılım, 6-40) ve 11 saat (aralık, 4-36) idi. Fototerapi sonrası term bebeklerde beyaz küre sayısı, kırmızı küre sayısı, hemoglobin, kırmızı kan hücreleri ortalama korpüsküler hacmi, kırmızı kan dağılım genişliği (WBC ve RBC, Hb, MCV ve RDW) değerlerinin istatistiksel olarak anlamlı oranda azaldığı saptandı. Preterm yenidoğanlarda WBC ve lenfosit, Hb, MCV ve RDW değerlerinde istatistiksel olarak anlamlı oranda azalma olurken, ortalama korpüsküler hemoglobin konsantrasyonu (MCHC) değerleri ve monosit yüzdelerinde artış saptandı.Sonuç: Çalışmamız fototerapinin bazı hematolojik parametreler üzerine etkisi olduğunu düşündürmektedir. Bu etkilerin bir kısmı Rh veya ABO uyuşmazlığı ile açıklanabilir, ancak Rh veya ABO uyuşmazlığı olmayan yenidoğanlarda hematolojik parametrelerdeki değişiklikleri açıklamak için daha fazla hastada prospektif çalışmalara ihtiyaç vardır., Objective: Indirect hyperbilirubinemia is an important problem in newborns and phototherapy has an important role in treatment. The aim of this study is to evaluate the effects of phototherapy on hematological parameters in newborns with indirect hyperbilirubinemia.Materials and Methods: January 2021- March 2022, 60 newborns (term = 30 and preterm = 30) diagnosed and treated for indirect hyperbilirubinemia were included in this study.Results: Twelve of the term babies (40%) had either Rh (n = 3) or ABO incompatibility (n = 9). Ten of the preterms (33%) had either Rh (n = 3) or ABO incompatibility (n = 7). The median values of phototherapy time of term and preterm newborns were 24 (range, 6-40) and 11 hours (range, 4-36), respectively. After phototherapy, WBC and RBC counts, Hb, MCV and RDW values of term newborns decreased significantly. In preterm newborns white blood cell count, red blood cell count, hemoglobin, mean corpuscular volume of red blood cells, red blood distribution width (WBC and lymphocyte, counts and Hb, MCV and RDW) values decreased significantly, while a statistically significant increase in mean corpuscular hemoglobin concentration (MCHC) values and the percentage of monocyte counts were determined.Conclusion: Our study suggests that phototherapy has various effects on hematological parameters. Some of these effects can be explained by Rh or ABO incompatibility, but prospective studies including more patients are needed to explain the changes in hematological parameters in newborns without Rh or ABO incompatibility.

Amaç: Bu çalışmanın amacı hemanjiyom tanısı alan çocuklarda demografik ve klinik özellikleri ile tedavileri ve tedavi sonuçlarının incelenmesidir.Hastalar ve Yöntemler: Ekim 2017- Eylül 2019 tarihleri arasında hemanjiyom tanısı alan 100 çocuk hastanın dosyası geriye dönük olarak incelendi. Hastaların demografik ve klinik özellikleri, tedavi yaklaşımları ve sonuçları not edildi.Bulgular: Çalışmaya dâhil edilen 100 hastanın 66’sı (%66) kız, 34’ü (%34) erkekti. Hastaların yaş gruplarına göre, 0-3 ay, 3-6 ay, 6-12 ay, 12-24 ay ve >24 ay yaş gruplarında sırasıyla 35, 28, 23, 8 ve 6 hasta vardı. Atmış bir hastada (%61), hemanjiyom baş-boyun bölgesinde yerleşimli iken, baş-boyun dışı yerleşim 39 (%39) hastada saptandı. Tedavi yaklaşımları 71 hastada oral propranolol, 21 hastada topikal timolol damla ve 8 hastada oral propranolol + oral metilprednisolon idi. Oral propranolol ile tedavi edilen 37 hastada (%52), topikal timolol damla ile tedavi edilen 7 hastada (%33,3) ve oral propranolol + oral metilprednisolon ile tedavi edilen üç hastada (37,5) yanıt alındı. Stabil hastalık, oral propranolol alan hastaların 13'ünde (%45,1), topikal timolol damla uygulanan hastaların 13'ünde (%61,9) ve oral propranolol + oral kortikosteroid alan hastaların dördünde (%50) saptandı.Sonuç: çocuklarda, hemanjiyom tedavisinde özellikle oral propranolol tedavisinin etkili ve güvenilir bir tedavi yöntemi olduğu gözlemlenmiştir., Childhood hemangiomas and outcome Objective: The aim of this study is to examine the demographic and clinical characteristics, treatments and outcomes in children diagnosed with hemangioma.Patients and Methods: Between October 2017 and September 2019, the files of 100 pediatric patients diagnosed with hemangioma were evaluated retrospectively. Demographic and clinical characteristics of the patients, treatment approaches and results were noted.Findings: Of the 100 patients included in the study, 66 (66%) were female and 34 (34%) were male. According the age of patients, there were 35, 28, 23, 8, and 6 patients in age groups 0-3 months, 3-6 months, 6-12 months, 12-24 months, and >24 months, respectively. Hemangioma was located in the head and neck region in 68 patients (61%), while extra-head and neck location was detected in 39 (39%) patients. Treatment approaches were oral proporanolol in 71 patients, topical timolol in 21 patients, and oral proporanolol + oral metilprednisolon in 8 patients. Response was obtained in 37 patients (52%) treated with oral propranolol, 7 patients (33%) treated with timolol drops, and three patients (37.5) treated with oral propranolol + oral metilprednisolon. Stable disease was found in 13 (45.1%) of patients receiving oral propranolol, 13 (61.9%) of patients performing topical timolol drop, and four (50%) patients receiving oral propranolol + oral corticosteroid.Result: Oral propranolol has been observed as an effective and safe treatment method for treatment hemangioma.

Objective: The aim of this study is to evaluate the clinical features, treatment approaches and outcomes of primary malign renal tumors in children.Material and Methods: The oncology charts of children diagnosed and followed up with primary malign renal tumors between 2006 and 2020 were retrospectively analyzed. Demographic and clinical characteristics, treatment approaches and follow-up of the patients were noted.Results: In this period, 49 of 950 children with malignant disease had primary renal kidney tumors (5.2%). The patients' age ranged from three days to 13 years (median, 3 years). The male to female ratio was 25/24. The most common symptom and signs were abdominal mass. Both patients had bilateral disease (4.1%). Pathological diagnoses were Wilms tumor (n = 44, 89.8%), mesoblastic nephroma (n = 2, 4.1%), clear cell sarcoma of the kidney (n = 2, 4.1%), and primary synovial sarcoma of the kidney (n = 1, 2%). Only two of the patients with Wilms tumor had diffuse anaplasia. The risk groups of our patients were low (n=4, 8.3%), intermediate (n=35, 72.9%) and high risk (n=9, 18.8%). Follow-up periods ranged from two months to 15 years (median, 5 years). Overall and event free survival rates were 72.7% and 59.7%, respectively. Overall and event-free survival rates of Wilms tumor were 79% and 63%.Conclusion: Multidisciplinary approaches have increased success rates in primary malignant kidney tumors, especially in Wilms tumor. After that, it should be focused on both increasing the success of the treatment and reducing the treatment-related side effects., Amaç: Bu çalışmanın amacı, çocuklarda primer malign böbrek tümörlerinin klinik özellikleri, tedavi yaklaşımları ve tedavi sonuçlarının değerlendirilmesidir.Gereç ve Yöntem: 2006 ile 2020 yılları arasında primer malign böbrek tümör tanısı alan ve izlenen çocuk hastaların onkoloji dosyaları geriye yönelik incelendi. Hastaların demografik ve klinik özellikleri ile tedavi yaklaşımları ve izlemleri not edildi.Bulgular: Bu yıllar arasında izlenen 950 malign hastalıklı çocuğun 49’unda(%5,2) primer malign böbrek tümörü vardı. Hastaların yaşı üç gün ile 13 yıl arasında değişiyordu (ortanca, 3 yıl). Erkek kız oranı 25/24'dü. En sık görülen semptom ve bulgu karında kitle idi. İki hasta da bilateral hastalık vardı (%4,1). Patolojik tanılar, Wilms tümörü (n = 44, % 89,8), mezoblastik nefroma (n=2, % 4,1), böbreğin clear hücreli sarkomu (n=2, % 4,1) ve böbreğin primer sinovyal sarkomuydu (n=1, %2). Wilms tümörlü hastalardan sadece ikinde diffüz anaplazi vardı. Hastalarımızın risk grupları düşük (n = 4, % 8.3), orta (n = 35, % 72.9) ve yüksek riskli (n = 9, % 18.8) idi. Hastaların takip süreleri iki ay ile 15 yıl (ortanca, 5 yıl) arasında değişiyordu. Primer böbrek tümörlerinde genel ve olaysız sağ kalım oranları sırasıyla % 72,7 ve% 59,7 idi. Wilms tümörlü hastaların genel ve olaysız sağ kalım oranları %79 ve %63'dü.Sonuç: Primer malign böbrek tümörlerinde özellikle de Wilms tümöründe multidisipliner yaklaşımlarla başarı oranları yükselmiştir. Bundan sonra hem tedavi başarısının daha da artırılması hem de tedavi ilişkili yan etkilerin azaltılması üzerinde durulmalıdır.

© 2022, Turkish National Pediatric Society. All rights reserved.Background. Nasopharyngeal carcinoma (NPC) is one of the rare malignant diseases of childhood, of which only 1% occurs in children. In recent years, genetic factors have attracted attention in NPC. A very limited data have been reported about clustering within families. Case. Herein, the familial clustering of nasopharyngeal carcinoma in the family of an adolescent with nasopharyngeal carcinoma is presented. Conclusions. There is familial clustering in nasopharyngeal carcinoma (NPC), but our knowledge on this subject is limited, especially in children or adolescent populations. Therefore, we should be more careful in NPC in childhood, especially in first-degree relatives.

Giriş: Febrilkonvülziyon (FK)'nın patogonezi tam olarak bilinmemekle birlikte, ateş ile birliktelik gösteren multifaktöryel nedensellik üzerinde durulmaktadır. Bunlar arasında, son yıllarda yapılan çalışmalarda, genetik yatkınlık ön plana çıkmaktadır.GABA–A reseptörünün Ɣ 2 subünitindeki R43Q (rs211037) mutasyonunun FK gelişiminde etkili olduğu bulunmuştur.Ayrıca; sitokrom P450 (CYP450) sistemi, ilaç metabolizmasında önemli bir yeri olan enzim sistemidir ve antiepileptik ilaçların metabolizmasından sorumludur. CYP2C9 ve CYP2C19 polimorfizmiantiepileptik ilaç tedavisine yanıtı belirlemede önemli rol oynamaktadır; dolaysıyla nöbet türünün davranışına ait bilgiler de sunabilmektedir. FK genetiğinde çok önemli role sahip bu iki antite, bizim çalışmamızın konusu oldu.Gereç ve Yöntem:Ağustos-2015 / Ocak -2016 tarihleri arasında çocuk nöroloji, çocuk acil ve çocuk sağlığı hastalıkları kliniğine başvuran çocuk nöroloğu tarafından FK tanısı alan tedavi ve takip altında olan hastalar retrospektif ve prospektif olarak çalışmaya dahil edildi. Hasta grubu belirlenen kriterlere göre 102 kişiden oluşturuldu. Kontrol grubu belirlenen kriterlere göre 96 kişiden oluşturuldu. Hastaların genetik analizlerinin yanında EEG ve ilaç kullanma durumları da değerlendirildi.Bulgular:Çalışma sonuçlarımızda öne çıkan anlamlı bulgular arasında: (i). Hasta grubunda aile öyküsünde FK bulunması kontrol grubuna göre anlamlı bulundu (p=0,003). (ii). FK'lı hastalarımızın çoğunluğu 1-3 yaş arasında (%58) iken; 1 yaş altı ve 3 yaş üstü daha az sıklıkla belirlendi (sırasıyla %30; %12) (iii). Hastalarımızda erkek cinsiyet baskındı (1,56/1). (iv). Hastalarımızda rekürrens oranı yüksek bulundu (%62; ortalama nöbet sayısı 2,26) (v). Hastalarımız büyük çoğunluğu basit FK (%73) iken; daha az oranını komplike FK oluşturmaktaydı (%27). (vi). Hastalarımızın büyük çoğunluğuna EEG çekimi yapıldı (%92; 92/100) ve bunların yarıdan fazlasında anormal EEG sonuçları elde edildi (%56). (vii). EEG anormalliği olan hastalarımızda ilaç kullanma oranıda yüksekti (37/56, %66,7,p=0,001). (viii).Hasta ve kontrol gruplarımızda R43Q mutasyon dağılımı benzerdi (sırasıyla; hasta grubu: 58 wild tip, %36 heterozigot, %6 homozigot mutasyon ve kontrol grubu: %56,3 wild tip, %35 heterozigot, %7,3 homozigot) (p=0,927). (ix). Hasta grubunda R43Q mutasyonun kliniğe etkisine bakıldığında; EEG anormalliği ve ilaç kullanımını anlamlı bulduk (sırasıyla p=0,032; p=0,021). (x).R43Q homozigot mutasyonu olan hastaların hepsinin EEG anormalliği mevcuttu ve ilaç kullanma oranı da ( 5/6, %83,3) yüksekti. (xi). Hasta grubunda CYP2C19'a ait metabolizör sıklığı: hızlı metabolizör %77, orta metabolizör %22, yavaş metabolizör %1 oranında bulundu. Bu oranların kontrol grubuyla benzeştiği belirlendi (hızlı metabolizör %80,2, orta metabolizör %16,7, yavaş metabolizör %3) (p=0,393) (xii). CYP2C19 polimorfizmine ait hasta grubunda hiçbir anlamlılık bulamadık (cinsiyet, ilk FK yaşı, nöbet sayısı, nöbet tipi, aile öyküsü, akrabalık, EEG ve ilaç); (p>0,05).Sonuç:FK'lı hastalarda R43Q mutasyonu ile CYP2C19 polimorfizmin kontrol grubuna göre benzer dağılım göstermekteydi. Ancak hasta grubunda R43Q mutasyonuna sahip olma EEG anormalliği ve ilaç kullanım gerekliliği için olumsuz katkı sağlamaktaydı. Bu durum FK'lı hastalarda R43Q mutasyonun bulunmasının prognostik önemini gösterebilir.Anahtar Kelimeler:febrilkonvülziyon, R43Q mutasyonu, CYP2C19 polimorfizmi, elektroensefalografi (EEG), ilaç. Introduction: Althoughthe pathogenesis for febrile convulsions (FC) is not known for certain, much emphasis is placed on multifactorial casuality accompanied by high temperature. Recent studies have taken the possibility of genetic susceptibility to the foreground, among others. It has been shown that the mutation R43Q (rs211037) in the Ɣ 2 subunit of the receptor GABA–A leads to the development of FC. In addition, the system cytochrome P450 (CYP450) is an important enzyme system for drug metabolism, and is responsible for the metabolism of antiepileptic drugs. CYP2C9 and CYP2C19 polymorphism is definitive of response to antiepileptic drug treatment, and therefore may provide information on the behaviour of the seizure type. These two entities, both of which play an important part in the genetics of FC, constitute the subject of this study.Materials and Methods:Patients who applied to the clinics of paediatric neurology, paediatric emergency department, and paediatrics and were diagnosed with FC by the paediatric neurologist, whose treatment process or follow up continued between the dates of August 2015 and January 2016 were retrospectively and prospectively included in the study. The study group comprised of 102 patients, and the control group included 96 children who met the above mentioned criteria. The patients were evaluated for EEG and whether they were on medication, as well as being genetically analyzed.Results:Thefindingssuggestthat (i) the presence of FC in thepatienthistory in thecontrolgroupwassignificantwhencomparedtothecontrolgroup (p=0,003); (ii) themajority of FC patients in ourstudywereaged 1-3 (58%), whereastherewerefewerpatientsyoungerthanoneyearorolderthan 3 years (30% and 12%, respectively); (iii) theincidence of FC washigher in boys (1,56/1); (iv) the rate of recurrencewasfoundto be high in FC patients (62%; meanseizurenumber= 2,26); (v) themajority of patientswerediagnosedwithsimple FC (73%), where as complicated FC madeup a muchsmallerportion of thesample (27%); (vi) themajority of patients were subjectedto EEG procedures (92%; 92/100) and in morethanhalf of thecases, abnormal EEG findingswerepresent (56%); (vii) thedruguse rate washigher in patientswithabnormal EEG findings (37/56, %66,7, p=0,001); (viii) thedistributions of R43Q mutationswasfoundto be similar in thestudyandthecontrolgroup (wildtype: 58% studyand 56,3% control; heterozygote: 36% studyand 35% control; andhomozygotemutations: 6% studyand 7,3% control) (p=0,927); (ix) EEG anomalyanddrugusewasfoundto be significant in thestudygroup as regardsclinicaleffects of R43Q mutation (p=0,032 and p=0,021, respectively); (x) all of thepatientswithhomozygous R43Q mutation had abnormal EEG findings as well as higherrates of druguse (5/6, %83,3); (xi) themetabolizerfrequencydistribution of CYP2C19 wasfoundto be similarforbothgroups (rapidmetabolizer in 77% of patientsand 80,2% of controls; intermediatemetabolizer in 22% in patientsand 16,7% of controls; andpoormetabolizer in 1% of patientsand 3% of controls) (p=0,393); and (xii) therewasnosignificantcorrelationbetweenthestudiedvariables (gender, age of first-time FC, number of seizures, type of seizures, familyhistory, relatives, EEG, anddrug) and CYP2C19 polymorphism in the study group (p>0,05).Conclusion: Eventhoughthedistribution of R434Q mutationand CYP2C19 polymorphismwerefoundto be similar in FC patientsandthecontrolgroup, the presence of R43Q mutation in thepatientgroup had a negativecontributiontoabnormal EEGfindingsandthenecessityfordruguse, whichmayindicatetheprognosticimportance of the presence of R43Q mutation in FC patients.Keywords: febrile convulsion, R43Q mutation, CYP2C19 polymorphism, electroencephalography(EEG), drug. 96

Hirschprung Hastalığı enterik sinir sisteminin gelişimsel bir bozukluğu olup distal kolondaki myenterik ve submukozal pleksuslarda ganglion hücrelerinin yokluğu ile karakteriz edir. Bu durum etkilenen barsak kısmında peristaltizmin yokluğuna ve fonksiyonel intestinal tıkanıklığa yol açar. Yaklaşık 5000 canlı doğumda bir görülmekte ve genellikle mekonyum çıkışında gecikme, karın distansiyonu, beslenme intoleransı ve safralı kusma ile karşımıza çıkmaktadır. Burada yenidoğan döneminde Hirschprung Hastalığı tanısı konulmuş erkek bebeğin kliniği ve radyolojik tetkikleriyle değerlendirilmesi sunulmuştur., Hirschsprung disease is a developmental disorder of the enteric nervous system and is characterized by the absence of ganglion cells in the myenteric and submucosal plexuses of the distal in testine. This condition results in absence of peristalsis in the affected bowel and the development of a functional intestinal obstruction. It occurs in approximately 1 in 5000 live born infants and usually presented with delay in the meconium passage, dis tended abdomen, feeding intolerance and bilious vomiting. Here in, clinical and radiological evaluation of a male infant who diagnosed with Hirschsprung's disease in the neonatal period was presented.

Bu çalışmada, tehlike sinyalleyen uyarıcılara karşı tercihli olarak harekete geçen bilişsel mekanizmalardaki hemisferik yanallaşma incelenmiştir. Tehlikeli uyarıcıların erken ve hızlı saptanması, insan zihninin evrimsel süreçte kazandığı düşünülen savunma mekanizmasıyla yakından ilişkilidir. Söz konusu mekanizmayı incelenmek için ekolojik açıdan geçerli uyarıcılar olarak, yüzlerinde duygu ifadesi bulunan kalabalık insan grupları, bir görsel tarama görevinde kullanılmıştır. Davranışsal tepkiler ve göz izleme verileri, kalabalık gruplar içinde sunulan tehlikeli yüz ifadesine sahip (öfkeli) bireylerin dikkati daha erken çektiğini, tehlikeli ifadeli kalabalık gruların ise dikkati daha uzun sure tuttuğunu göstermiştir. Kabalık gruplar içindeki duygu ifadelerinin saptanmasında görsel alan yanlılığının varlığına ilişkin birinde görsel yarı alan tekniği, diğerinde değişimi saptamada yanıp sönme paradigması kullanılan iki çalışma daha yürütülmüştür. Sonuçlar, yüzdeki ifadelerin işlemlenmesine yönelik olarak öne çıkan iki hipotez kapsamında değerlendirilmiştir. Kalabalık yüz grupları içindeki duygu ifadelerinin saptanmasında gözlemlenen sol görsel alan yanlılığının yüz ifadelerinin taranması ve işlemlenmesiyle ilgili olarak çalışan bilişsel mekanizmaların anlaşılmasında yeni bakış açıları kazandıracağı düşünülmektedir. The present thesis examined hemispheric lateralization in preferential activation of cognitive mechanisms in response to threatening stimuli. The early and faster detection of threatening stimuli is closely associated with a defense mechanism, which is likely to be acquired through the evolutionary process of the human mind. In this respect, crowd of human faces with emotional content were used to provide ecologically valid stimuli, and a visual search task was adopted to investigate the mechanism. Behavioral and eye tracking data indicated early attentional capture of faces with a threatening expression (i.e. anger), which were presented among distractor faces, and longer attentional allocation of faces with a threatening expression, which were used as distractors. A visual field bias for detecting emotional faces in crowds was investigated in two follow up experiments by adopting divided visual field methodology and flicker paradigm of change detection. The results were evaluated on the basis of two prominent hypotheses on processing of facial emotions. Evidence for left visual field bias in the detection of emotional faces among crowds would provide new perspectives to understand the cognitive mechanisms for processing and search of facial stimuli. 172

Amaç: Karsinoid tümörler (KT), 15 yaş altı çocuklarda 1-1.4/1.000.000 sıklıkta görülmektedir. Akciğer ve gastrointestinal sistemin diğer bölgelerinde de görülmekle beraber çoğunlukla apendikste görülür. Bu çalışmada kliniğimizde KT tanısı ile izlenen hastaların epidemiyolojik ve klinik özellikleri ile tedavileri retrospektif olarak değerlendirildi. Gereç ve Yöntem: Selçuk Üniversitesi Tıp Fakültesi, Çocuk Onkoloji Kliniği’nde 2010-2017 arasında KT tanısı ile tedavi edilen hastaların dosyaları retrospektif olarak incelendi. Bulgular: Tanı alıp, tedavisi ve izlemi yapılan 10 KT hastası çalışmaya dâhil edildi. Hastaların 7’si kız (% 70) ve 3’ü erkekti (% 30). Hastaların yaşları 10-17 yıl arasında değişiyordu (ortanca yaş:15 yıl). Tümör yerleşimleri apendiks (n: 9, % 90) ve akciğerdi (n: 1, % 10). Apendiks kaynaklı KT hastaların hepsinde başvuru şikâyeti karın ağrısı olup akut apendisit tanısıyla ameliyat edilmişti. Tümör çapları 0,3-2,5cm arasında değişiyordu (ortanca 0,7 cm). Beş hastada tümör apendikste sınırlı iken2 hastada tümör apendiks serozasını aşmıştı. Bu hastalarda tümör çapı 1,7 cm ve 2,5 cm idi. Tümör çapı 2,5 cm olan hastaya sağ hemikolektomi yapıldı. Apendiks kaynaklı KT hastaların hepsi hastalıksız olarak izlemleri devam etmektedir. Akciğer kaynaklı KT hastası, geçmeyen öksürük şikâyeti ile başvurmuş, yapılan bronkoskopide sol akciğer alt lobda KT saptanmıştır. Bu hastaya, lobektomi yapıldı. Bu hasta da halen hastalıksız olarak izlemi devam etmektedir. Hastaların hiçbirinde karsinoid sendrom bulguları yoktu. Sonuç: Çocukluk çağında nadir görülen karsinoid tümörlerin tanısı insidantel olarak konduğu için akut apandisit tanısı ile ameliyatedilen hastaların patolojik incelemelerinin takibi önemlidir., Objective: Carcinoid tumors occur in children under 15 years of age with an incidence of 1 to 1.4 cases per 1,000,000 population. Although carcinoid tumors are seen in the lungs and some parts of the gastrointestinal tract, they mostly occur in the appendix. This stud retrospectively analyzed the epidemiological and clinical characteristics and treatments of carcinoid tumors patients followed up in our clinic. Material and Methods: This study used a retrospective study design to examine the files of patients diagnosed with carcinoid tumors and treated in the Pediatric Oncology Clinic of Selçuk University Faculty of Medicine between 2010 and 2017. Results: 10 carcinoid tumor patients who were diagnosed, treated and followed up were included in the study. Among the patients, seven were female (70%) and three were male (30%). The age of the patients ranged from 10 to 17 years (median age: 15 years). Tumor locations were the appendix (n: 9, 90%) and the lung (n: 1, 10%). All patients with appendiceal carcinoid tumors complained of abdominal pain at admission and had been operated for acute appendicitis. The tumor diameter ranged from 0.3 to 2.5 cm (median 0.7 cm). In five patients, the tumor was limited to the appendix, while in two patients, the tumor extended beyond the appendiceal serosa. In the two patients, the tumor diameter was 1.7 cm and 2.5 cm. The patient with a tumor diameter of 2.5 cm underwent a right hemicolectomy operation. All patients with appendiceal carcinoid tumors are followed up without the disease. The patient with a pulmonary carcinoid tumor presented with the complaint of persistent cough and the bronchoscopy showed a carcinoid tumor in the lower lobe of the left lung. This patient underwent a lobectomy. This patient is still followed up without the disease. None of the patients had symptoms of carcinoid syndrome. Conclusion: It is of vital importance to follow up the pathological examination of patients operated for acute appendicitis because carcinoid tumors, which are rare in childhood, are incidentally diagnosed.

Amaç: Over disgerminomu tanısı ile izlenen hastaların demografik ve klinik özellikleri ile tedavi yaklaşımlarını geriye dönük olarak incelemektir. Gereç ve Yöntem: Selçuk Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Onkoloji Bilim Dalı’nda, 2006-2020 yılları arasında over disgerminom tanısı alan çocuk hastaların dosyaları geriye dönük olarak incelendi. Sonuç: On disgerminom tanısı alan hasta çalışmaya dâhil edildi. Hastaların yaşları 8 ile 17 yıl arasında değişmekteydi (ortanca, 12,5 yıl). Dokuz hastada kitle tek taraflı iken (%90), bir hastada iki taraflıydı (%10). Tüm hastalarda, başvuru şikâyetleri karında şişlik ve karın ağrısı idi. Bir hastada over torsiyonu gelişmişti. Yedi hastada ameliyat öncesi alfa föto protein düzeyleri normal sınırlarda iken, insan koryonik gonadotropin (hCG) düzeyleri yedi hastanın tamamında yüksekti. Laktat dehidrojenaz enzim düzeyi beş hastada bakılmıştı ve hepsinde yüksekti. Beş hasta primer cerrahi uygulandı ve bu hastaların tamamı evre I’di ek tedavi verilmedi. Üç hastada, bilateral hastalık ya da yaygın hastalık nedeniyle neoadjuan tedavi olarak uygulandı. Hastaların izlem süreleri bir yıl ile 13 yıl arasında değişmekteydi (ortanca, 5,5 yıl). Hastaların genel yaşam oranı % 87,5 idi. Yorum: Özellikle ergenlik çağına yakın kız hastalarda hızlı büyüyen karın içi kitlelerde disgerminom akla gelmeli ve tedavi planlaması buna göre yapılmalıdır., Objective: To review retrospectively the demographic and clinical features and treatment approaches of patients with ovarian dysgerminoma. Material and Methods: The files of pediatric patients diagnosed with ovarian dysgerminom between 2006-2020 at Selcuk University Faculty of Medicine, Department of Pediatric Oncology were reviewed retrospectively. Results: Ten patients with dysgerminoma were included in the study. The ages of the patients ranged from 8 to 17 years (median, 12.5 years). While the mass was unilateral in nine patients (90%), it was bilateral in one patient (10%). In all patients, complaints of application were abdominal swelling and abdominal pain. Ovarian torsion developed in one patient. Preoperative alpha-feto protein levels were within normal limits in seven patients, while hCG levels were high in all seven patients. The lactate dehydrogenase enzyme level was measured in five patients and was high in all. Five patients underwent primary surgery, and all of these patients were in stage I. Additional treatment was not given. Neoadjuan treatment was applied in three patients due to bilateral disease or common disease. The follow-up time of patients ranged from one year to 13 years (median, 5.5 years). The overall survival rate of the patients was 87.5%. Conclusion: Disgerminoma should be considered in rapidly developing intraabdominal masses especially in peripubertal girls and treatment planning should be done accordingly

Amaç: Bu çalışmanın amacı, çocuklarda primer malign böbrek tümörlerinin klinik özellikleri, tedavi yaklaşımları ve tedavi sonuçlarının değerlendirilmesidir. Gereç ve Yöntem: 2006 ile 2020 yılları arasında primer malign böbrek tümör tanısı alan ve izlenen çocuk hastaların onkoloji dosyaları geriye yönelik incelendi. Hastaların demografik ve klinik özellikleri ile tedavi yaklaşımları ve izlemleri not edildi. Bulgular: Bu yıllar arasında izlenen 950 malign hastalıklı çocuğun 49’unda(%5,2) primer malign böbrek tümörü vardı. Hastaların yaşı üç gün ile 13 yıl arasında değişiyordu (ortanca, 3 yıl). Erkek kız oranı 25/24’dü. En sık görülen semptom ve bulgu karında kitle idi. İki hastada bilateral hastalık vardı (%4,1). Patolojik tanılar, Wilms tümörü (n = 44, % 89,8), mezoblastik nefroma (n=2, % 4,1), böbreğin clear hücreli sarkomu (n=2, % 4,1) ve böbreğin primer sinovyal sarkomuydu (n=1, %2). Wilms tümörlü hastalardan sadece ikinde diffüz anaplazi vardı. Hastalarımızın risk grupları düşük (n = 4, % 8.3), orta (n = 35, % 72.9) ve yüksek riskli (n = 9, % 18.8) idi. Hastaların takip süreleri iki ay ile 15 yıl (ortanca, 5 yıl) arasında değişiyordu. Primer böbrek tümörlerinde genel ve olaysız sağ kalım oranları sırasıyla % 72,7 ve% 59,7 idi. Wilms tümörlü hastaların genel ve olaysız sağ kalım oranları %79 ve %63’dü. Sonuç: Primer malign böbrek tümörlerinde özellikle de Wilms tümöründe multidisipliner yaklaşımlarla başarı oranları yükselmiştir. Bundan sonra hem tedavi başarısının daha da artırılması hem de tedavi ilişkili yan etkilerin azaltılması üzerinde durulmalıdır., Objective: The aim of this study is to evaluate the clinical features, treatment approaches and outcomes of primary malign renal tumors in children. Material and Methods: The oncology charts of children diagnosed and followed up with primary malign renal tumors between 2006 and 2020 were retrospectively analyzed. Demographic and clinical characteristics, treatment approaches and follow-up of the patients were noted. Results: In this period, 49 of 950 children with malignant disease had primary renal kidney tumors (5.2%). The patients’ age ranged from three days to 13 years (median, 3 years). The male to female ratio was 25/24. The most common symptom and signs were abdominal mass. Both patients had bilateral disease (4.1%). Pathological diagnoses were Wilms tumor (n = 44, 89.8%), mesoblastic nephroma (n = 2, 4.1%), clear cell sarcoma of the kidney (n = 2, 4.1%), and primary synovial sarcoma of the kidney (n = 1, 2%). Only two of the patients with Wilms tumor had diffuse anaplasia. The risk groups of our patients were low (n=4, 8.3%), intermediate (n=35, 72.9%) and high risk (n=9, 18.8%). Follow-up periods ranged from two months to 15 years (median, 5 years). Overall and event free survival rates were 72.7% and 59.7%, respectively. Overall and event-free survival rates of Wilms tumor were 79% and 63%. Conclusion: Multidisciplinary approaches have increased success rates in primary malignant kidney tumors, especially in Wilms tumor. After that, it should be focused on both increasing the success of the treatment and reducing the treatment-related side effects.