Search

Giant cell arteritis (GCA) and Takayasu’s arteritis (TAK) are major forms of large-vessel vasculitis (LVV) that share clinical features. To evaluate their genetic similarities, we analysed Immunochip genotyping data from 1,434 LVV patients and 3,814 unaffected controls. Genetic pleiotropy was also estimated. The HLA region harboured the main disease-specific associations. GCA was mostly associated with class II genes (HLA-DRB1/HLA-DQA1) whereas TAK was mostly associated with class I genes (HLA-B/ MICA). Both the statistical significance and effect size of the HLA signals were considerably reduced in the cross-disease meta-analysis in comparison with the analysis of GCA and TAK separately. Consequently, no significant genetic correlation between these two diseases was observed when HLA variants were tested. Outside the HLA region, only one polymorphism located nearby the IL12B gene surpassed the study-wide significance threshold in the meta-analysis of the discovery datasets (rs755374, P = 7.54E-07; ORGCA = 1.19, ORTAK = 1.50). This marker was confirmed as novel GCA risk factor using four additional cohorts (PGCA = 5.52E-04, ORGCA = 1.16). Taken together, our results provide evidence of strong genetic differences between GCA and TAK in the HLA. Outside this region, common susceptibility factors were suggested, especially within the IL12B locus.

Giant cell arteritis (GCA) and Takayasu's arteritis (TAK) are major forms of large-vessel vasculitis (LVV) that share clinical features. To evaluate their genetic similarities, we analysed Immunochip genotyping data from 1,434 LVV patients and 3,814 unaffected controls. Genetic pleiotropy was also estimated. The HLA region harboured the main disease-specific associations. GCA was mostly associated with class II genes (HLA-DRB1/HLA-DQA1) whereas TAK was mostly associated with class I genes (HLA-B/MICA). Both the statistical significance and effect size of the HLA signals were considerably reduced in the cross-disease meta-analysis in comparison with the analysis of GCA and TAK separately. Consequently, no significant genetic correlation between these two diseases was observed when HLA variants were tested. Outside the HLA region, only one polymorphism located nearby the IL12B gene surpassed the study-wide significance threshold in the meta-analysis of the discovery datasets (rs755374, P = 7.54E-07; ORGCA = 1.19, ORTAK = 1.50). This marker was confirmed as novel GCA risk factor using four additional cohorts (PGCA = 5.52E-04, ORGCA = 1.16). Taken together, our results provide evidence of strong genetic differences between GCA and TAK in the HLA. Outside this region, common susceptibility factors were suggested, especially within the IL12B locus., This work was supported by SAF2012– 34435 from the Spanish Ministry of Economy and Competitiveness, BIO-1395 from Junta de Andalucía, and RD12/0009/0004 from the RETICS Program (RIER) of Instituto de Salud Carlos III (ISCIII). FDC was recipient of a grant from the ‘Ramón y Cajal’ programme of the Spanish Ministry of Economy and Competitiveness (RYC-2014–16458). MCC and JHR are supported by Ministerio de Economía y Competitividad (SAF 14/57708R), cofunded by “Fondo Europeo de Desarrollo Regional, Unión Europea, Una manera de hacer Europa” [Instituto de Salud Carlos III and Fondo Europeo de desarrollo regional (FEDER) (PIE 13/00033)]. The Vasculitis Clinical Research Consortium has received support from the National Institute of Arthritis and Musculoskeletal and Skin Diseases (U54AR057319), the National Center for Research Resources (U54 RR019497), the Office of Rare Diseases Research, and the National Center for Advancing Translational Science. The VCRC is part of the Rare Diseases Clinical Research Network (RDCRN).

DOI: 10.26650/IUITFD.426162Amaç: Romatoid Artrit (RA), nedenibilinmeyen, esas olarak periferik eklemleri progresif olarak tutan kronikmultisistemik bir hastalıktır. Hümoral ve hücresel immün yanıtları arasında birbağ olan, IgG‘ nin Fc reseptörleri otoimün hastalıkların etyoloji vepatogenezinde oldukça ilgi çekmektedir. Geniş genetik varyasyon sergileyen bubölge Romatoid artrit de dahil olmak üzere çeşitli kronik inflamatuvarhastalıklara yatkınlık ile ilişkilidir. Bu çalışmasında Romatoid Artrit‘ teFcγRIIIA V158F gen polimorfizminin sıklığının araştırılması ve hasta klinik velaboratuar bulgularıyla karşılastırılması amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: Çukurova Üniversitesi TıpFakültesi Romatoloji Bilim Dalı polikliniğine Nisan 2010-Haziran 2011 tarihleriarasında başvuran ve Amerikan Romatizma Derneği‘ nin tanı kriterlerine göre RAtanısı almış 105 RA‘lı hasta ve 110 sağlıklı kontrol çalışmaya dahil edildi.Hasta ve kontrollerden öyküsünde diyabet, tiroid fonksiyon bozuklukları,geçirilmiş veya mevcut kalp hastalıkları, malignite, nörolojik hastalıklar ilekronik inflamatvuar hastalıklardan bir ya da daha fazlası olanlar çalışma dışıbırakıldı. RA‘ lı hastaların hastalıkla ilgili semptomları, sistemik hastalıkvarlığı, ilaç kullanımı, hastalık süreleri ve aile öyküsü sorgulandı. Tümolgulara genel fizik muayene ve romatolojik muayeneleri yapıldı ve rutinlaboratuvar tetkikleri ile CRP, RF, ESR, ANA, Anti-DNA düzeyleri istendi. Hastagrubu ARA‘nın fonksiyonel sınıflandırması kullanılarak evrelere ayrıldı. Alınankan örneklerinde real time PCR yöntemi ile FcγRIIIA V158F gen polimorfizmleriaraştırıldı.Bulgular: Hasta ve kontrol grubunun Fc γRIIIA gen polimorfizm dağılımları arasında anlamlı fark saptanmadı (p=0,106).Hastaların tanı aldıkları yaş dağılımları ile gen polimorfizmi arasında anlamlıfark saptanmadı (p=0,919). Hastaların cinsiyet dağılımlarına göre de genpolimorfizmi açısından anlamlı fark saptanmadı (p=0,552). Hastalığın klinikbulgularından olan akciğer ve göz tutulumları, romatoid nodül varlığı ile genpolimorfizmi arasında ilişki saptanmadı. RF ve ANA sonuçları ile genpolimorfizmi arasında da anlamlı fark saptanmadı (p=0,625, p=0,716). Hastalarınanti-CCP sonuçları ile gen polimorfizmi arasında anlamlı fark saptanmadı(p=0,136). Sonuç: Çalışmamızda RA patogenezi ile Fc γRIIIA 158 gen polimorfizmi arasında anlamlı bir ilişki saptanmamıştır., DOI: 10.26650/IUITFD.426162Objective: Rheumatoid Arthritis (RA) is achronic multisystem disease with unknown etiology that progressively affectsperipheral joints. Receptors, which serve as links between humoral and cellularimmune responses, recognize the Fc region of immunoglobulin G (FcR) and havebecome the focus of many research studies concerning the etiology andpathogenesis of autoimmune diseases. This region displays extensive geneticvariation, which has been associated with susceptibility to various chronicinflammatory disorders including RA. This study aimed to investigate thefrequency of the FcγRIIIA V158F genetic polymorphism and compare clinical andlaboratory findings in RA.Materials and Methods: Between April 2010and June 2011, 105 patients, who had been diagnosed with RA according to theAmerican Rheumatology Association (ARA) diagnostic criteria, were admitted tothe Cukurova University Department of Rheumatology outpatient clinic and 110healthy controls were included in this study. Patient groups were divided intostages using the ARA functional classification. The FcγRIIIA V158F gene polymorphismof patients was investigated from blood samples using the real-time PolymeraseChain Reaction (PCR) method.Results: There was no significantdifference in the distribution of the FcγRIIIA polymorphism between patientsand controls (p=.106). There were no significant differences between thedistribution of age at diagnosis of patients with the gene polymorphism(p=.919) or in the gene polymorphism (p=.552). No association was found betweenthe gene polymorphism and clinical signs of disease such as eye involvement andthe presence of rheumatoid nodules. There was also no significant associationbetween the gene polymorphism with rheumatoid factor, anticyclic citrullinatedpeptide, and antinuclear antibodies (p=.625, p=.136, p=.716, respectively).Conclusion: In our study, no significantrelationship was found between the FcγRIIIA V158F gene polymorphism and thepathogenesis of RA.

Amaç: Kompleman aktivasyonunun lektinyolağında rol oynayan ve doğal immün sistemin bir parçası olan mannoz bağlayıcılektin (MBL), çeşitli patojenlerin mannan gruplarının uyarısı ile aktive olur.MBL genindeki bazı polimorfizmler (örn. kodon 52, kodon 54 polimorfizmleri)MBL’nin serum düzeylerinde değişikliklere yol açarak, infeksiyon hastalıklarınayatkınlığa neden olabildiği gibi, bazı otoimmün ve inflamatuvar hastalıklarınpatogenezine de katkıda bulunabilir. Bu çalışmada, ailesel Akdeniz ateşi (AAA)hastalarında MBL geni kodon 52 ve kodon 54 polimorfizmlerinin sıklığını vebaşta sekonder amiloidoz olmak üzere, hastalığın klinik özellikleri ile olasıilişkilerini araştırmayı amaçladık.Gereç ve Yöntem: Yüzelli-yedi AAAhastasında ve hastalarla akrabalık ilişkisi olmayan benzer demografikdağılımdaki 150 sağlıklı kontrolde MBL genindeki R52C C>T ve G54D G>Apolimorfizmleri sekanslama yöntemi ile araştırıldı. AAA hastalarının MEFV genianalizleri, klinik özellikleri ve ataksız dönemdeki serum CRP düzeylerikaydedildi. Genetik sonuçlar ile klinik ve laboratuvar bulgular arasındakiolası ilişkiler incelendi.Bulgular: MBL geni R52C C>T polimorfizmihastaların %12,7’sinde, kontrol grubunun %10,6’sında saptandı. G54D G>Apolimorfizmi hastaların %26,8’sinde, kontrollerin %26,7’sinde saptandı.Polimorfizm sıklığı açısından, iki grup arasında anlamlı fark bulunamadı(p=0,79 ve 0,98). İncelenen MBL geni polimorfizmleri ile hastaların çeşitliklinik özellikleri (ör. amiloidoz, ateş, kolşisin yanıtı, MEFV mutasyonları)arasında anlamlı ilişki bulunamadı. AAA hastalarının ortalama CRP değeri4,90±6,72 mg/dL olup, ataksız dönemde serum CRP düzeyi normalden yüksek(>0,8 mg/dL) olan hastalarda MBL kodon 52 polimorfizmi sıklığı %25,2, kodon54 polimorfizmi sıklığı %14,8 oranında bulundu. AAA hastalarında yüksek CRPdüzeyine göre kodon 52 ve kodon 54 polimorfizmi sıklıkları farklı bulunmadı(p=0,399). AAA hastalarında M694V mutasyonu ile amiloidoz arasında (p=0,002) veM694I mutasyonu ile kolşisin direnci arasında (p=0,016) anlamlı ilişkisaptandı.Sonuç: AAA hastaların ataksız dönemdeki CRPdüzeyleri ve taşıdıkları klinik özellikler ile MBL polimorfizmleri arasındaanlamlı ilişki bulunamaması, AAA hastalarının proinflamatuvar durumda olduğunuve MBL aracılı mekanizmaların bu süreçlere katkısının olmadığınıdüşündürmektedir. Olgularımızda M694I ile kolşisin direnci arasında anlamlıilişki saptanmış olması dikkate değer bir bulgudur. Yine olgularımızda M694Vile amiloidoz arasında anlamlı ilişki bulunması önceki literatür bulguları ileuyumludur ve M694V’nin hastalık şiddeti ve prognozu için önemli olduğu görüşünüdesteklemektedir., Objective: Mannose-binding lectin (MBL),which takes part in the lectin pathway of the complement system as a componentof innate immunity, is activated by the stimulation of various bacteriallectins. It is known that some of the MBL gene polymorphisms (eg, codon 52,codon 54) that may lead to alterations in MBL serum levels are responsible forthe susceptibility to infectious diseases and contribute to the pathogenesis ofvarious autoimmune and inflammatory diseases. In this study, we planned toinvestigate the frequencies of codon 52 and codon 54 polymorphisms of the MBLgene in FMF patients and their association with the clinical features of thedisease.Materials and Methods: MBL genepolymorphisms of the R52C C>T and G54D G>A were investigated bysequencing in 157 FMF patients and 150 unrelated healthy controls. MEFV genemutations in FMF patients were investigated by sequencing method. The clinicalcharacteristics of the patients and the C-reactive protein (CRP) values inattack-free phase were recorded. Statistical analysis of the findings wasperformed with the SPSS version 18.0.Results: The MBL gene R52C C>Tpolymorphism was detected in 12.7% of the patients and 10.6% of the controls.G54D G>A polymorphism was detected in 26.7% of the patients and 26.6% of the controls. There was no significantdifference between the two groups (p=0.794). No significant correlationsbetween MBL gene polymorphisms and various clinical characteristics of patients(amyloidosis, fever, colchicine response) were found. Mean CRP level of the FMFpatients was 4.90±6.72 mg/dL. In FMF patients with elevated serum CRP levels(>0.8 mg/L), codon 54 MBL polymorphism frequency was 14.8%, codon 52polymorphism frequency was 25.2%. Codon52 and codon 54 polymorphism frequencies were not different between the groupsaccording to CRP level (p>0.05). In FMF patients, significant correlationswere found between M694V and amyloidosis (p=0.002) as well as between M694I andcolchicine resistance (p=0.016).Conclusion: The absence of a relationshipbetween MBL polymorphisms and high CRP levels in attack-free phase of FMFpatients suggests that the proinflammatory state in some FMF patients is notrelated to MBL mediated mechanisms. In our cases, the significant relationshipbetween M694I and colchicine resistance is remarkable. Our finding of thesignificant relationship between M694V and amyloidosis is consistent with previousliterature and demonstrating the importance of M694V in disease severity andprognosis.

Giant cell arteritis (GCA) and Takayasu’s arteritis (TAK) are major forms of large-vessel vasculitis (LVV) that share clinical features. To evaluate their genetic similarities, we analysed Immunochip genotyping data from 1,434 LVV patients and 3,814 unaffected controls. Genetic pleiotropy was also estimated. The HLA region harboured the main disease-specific associations. GCA was mostly associated with class II genes (HLA-DRB1/HLA-DQA1) whereas TAK was mostly associated with class I genes (HLA-B/MICA). Both the statistical significance and effect size of the HLA signals were considerably reduced in the cross-disease meta-analysis in comparison with the analysis of GCA and TAK separately. Consequently, no significant genetic correlation between these two diseases was observed when HLA variants were tested. Outside the HLA region, only one polymorphism located nearby the IL12B gene surpassed the study-wide significance threshold in the meta-analysis of the discovery datasets (rs755374, P = 7.54E-07; ORGCA = 1.19, ORTAK = 1.50). This marker was confirmed as novel GCA risk factor using four additional cohorts (PGCA = 5.52E-04, ORGCA = 1.16). Taken together, our results provide evidence of strong genetic differences between GCA and TAK in the HLA. Outside this region, common susceptibility factors were suggested, especially within the IL12B locus.

WOS: 000411824101022 …

Breast cancer is the most frequently diagnosed type of cancer and the foremost reason of the death of women from cancer. Hormone receptor positive breast cancer is the most frequent type of breast cancer. Anastrosole is one of the aromatase inhibitors which is indicated for early stage of hormone receptor positive breast cancer of postmenopausal women. A 67-year-old woman was refered to Rheumatology Department from Medical Oncology Department for skin rashes which have started 3 months ago. In her medical history, she was diagnosed as infiltrative ductal carcinoma grade-2 in the right breast. She had a modified radical mastectomy operation for the right breast and subsequently, anastrosole was started as her hormone receptor was found positive in histopathological examination. The drug was stopped after 5 years by her oncologist however she went on using the drug on her own demand. Three months before her referral, non-itchy, painless reddish rash was started on legs and arms. After careful physical and laboratory examination and histopathologic alevaluation, she was diagnosed as middle-vessel necrotising vasculitis. Anastrosole was stopped. Steroid and azathyoprine were started. On the fifth month of therapy, all skin lesions were resolved with postinflammatory hyperpigmentation. No additional problem was met. This case report is suggesting that, anastrosole which is a frequently preferred agent in recentyears, could also cause leucocytoclastic vasculits. Very rare cases with cutanous vasculitis were previously presented. This case report suggests that, during the management of patients under anastrosole therapy, cutanous vasculitis should be monitored carefully., Meme kanseri en fazla tanı konulan kanser çeşididir ve kadınların kanserden ölümlerin en önde gelen sebebidir. Hormon reseptör pozitif meme kanserleri en sık görülen meme kanserleridir. Aromataz inhibitörlerinden biri olan anastrozol, postmenopozal erken dönem hormon reseptörü pozitif olan kadınlar için endikedir. 67 yaşında kadın hasta, üç ay önce başlayan ve giderek artan cilt döküntüleri nedeniyle Medikal Onkoloji bilim dalı tarafından romatoloji bilim dalına konsülte edildi. Anamnezden öğrenildiğine göre hasta, 2001 yılında sağ meme infiltratifduktalkarsinom grade-2 tanısı almıştı. Sağ meme radikal mastektomi uygulanmış ve ardından hormon reseptörü pozitif ve postmenopozal bir hasta olması nedeniyle anastrozol tedavisinin başlanmıştı. Hastanın anastrozol tedavisinin 5. yılında doktoru tarafından gerekli sürenin tamamlandığı söylenerek ilacı kesilmiş ancak hasta kendi arzusuyla ilacı satın alarak devam etmişti. Başvurudan üç ay öncesinde kol ve bacaklardan başlayan kırmızı, ağrısız, kaşıntısız ülsere döküntüler olduğu öğrenildi. Hastaya orta damar nekrotizanvasküliti tanısı konuldu. Anastrozol kesildi ancak diğer iki ilaca devam etti. Steroid tedavisi ile birlikte azatioprin 2mg/kg/ gün başlandı. Steroid dozu tedrici olarak 48 mg/gün den 5 ayda 2 mg/güne inildi. Azatioprine devam edildi. Tedavinin beşinci ayında bütün ülsere lezyonlar iyileşti, yerine postinflamatuvarhiperpigmentasyonu düşündüren kahverengi maküler lezyonlar kaldı. Ek problem saptanmadı. Bu vaka sunumu, son yıllarda meme kanserinde sık tercih edilen bir ajan olan anastrozolün de lökositoklastikvaskülite neden olabileceğini göstermektedir. Literatürde de sınırlı sayıda benzer vaka sunumu mevcuttur. Bu vaka sunumunun da desteklediği literatür bilgisi ışığında, anastrozol tedavisi altındaki hastaların takibinde kutanözvaskülit açısından da dikkatli olmak gerektiği vurgulamak isteriz.

WOS: 000353775900027, PubMed ID: 25604533, Objective. Takayasu arteritis is a rare large vessel vasculitis with incompletely understood etiology. This study was undertaken to perform the first unbiased genome-wide association analysis of Takayasu arteritis. Methods. Two independent cohorts of patients with Takayasu arteritis from Turkey and North America were included in our study. The Turkish cohort consisted of 559 patients and 489 controls, and the North American cohort consisted of 134 patients and 1,047 controls of European ancestry. Genotyping was performed using the Omni1-Quad and Omni2.5 genotyping arrays. Genotyping data were subjected to rigorous quality control measures and subsequently analyzed to discover genetic susceptibility loci for Takayasu arteritis. Results. We identified genetic susceptibility loci for Takayasu arteritis with a genome-wide level of significance in IL6 (rs2069837) (odds ratio [OR] 2.07, P = 6.70 x 10(-9)), RPS9/LILRB3 (rs11666543) (OR 1.65, P = 2.34 x 10(-8)), and an intergenic locus on chromosome 21q22 (rs2836878) (OR 1.79, P = 3.62 x 10(-10)). The genetic susceptibility locus in RPS9/LILRB3 lies within the leukocyte receptor complex gene cluster on chromosome 19q13.4, and the disease risk variant in this locus correlates with reduced expression of multiple genes including the inhibitory leukocyte immunoglobulin-like receptor gene LILRB3 (P = 2.29 x 10(-8)). In addition, we identified candidate susceptibility genes with suggestive levels of association (P < 1 x 10(-5)) with Takayasu arteritis, including PCSK5, LILRA3, PPM1G/NRBP1, and PTK2B. Conclusion. Our findings indicate novel genetic susceptibility loci for Takayasu arteritis and uncover potentially important aspects of the pathophysiology of this form of vasculitis., University of MichiganUniversity of Michigan System; Vasculitis Foundation; NIH (National Institute of Arthritis and Musculoskeletal and Skin Diseases)United States Department of Health & Human ServicesNational Institutes of Health (NIH) - USANIH National Institute of Arthritis & Musculoskeletal & Skin Diseases (NIAMS) [U54-AR-7319, U01-AR5-1874-04]; NIH (National Center for Research Resources)United States Department of Health & Human ServicesNational Institutes of Health (NIH) - USANIH National Center for Research Resources (NCRR) [U54-RR-9497]; NIH (National Center for Advancing Translational Sciences, Office of Rare Diseases Research); NIHUnited States Department of Health & Human ServicesNational Institutes of Health (NIH) - USA [3-P50-CA-093459, 5-P50-CA-097007, 5-R01-ES-011740, 5-R01-CA-133996]; AbbVieAbbott Laboratories; MSD; PfizerPfizer; Hoffmann-La RocheHoffmann-La Roche; GlaxoSmithKlineGlaxoSmithKline; Arthritis Research UKVersus Arthritis [19289], Supported by the University of Michigan and the Vasculitis Foundation. The Vasculitis Clinical Research Consortium has received support from the NIH (National Institute of Arthritis and Musculoskeletal and Skin Diseases grants U54-AR-7319 and U01-AR5-1874-04, National Center for Research Resources grant U54-RR-9497, and the National Center for Advancing Translational Sciences, Office of Rare Diseases Research). Genotyping data from European American controls were obtained from the High Density SNP Association Analysis of Melanoma: Case-Control and Outcomes Investigation data set (dbGaP study accession: phs000187.v1.p1). Research support for this data set was provided by the NIH (grants 3-P50-CA-093459, 5-P50-CA-097007, 5-R01-ES-011740, and 5-R01-CA-133996).; Dr. Aydin has received consulting fees, speaking fees, and/or honoraria from AbbVie, MSD, and Pfizer (less than $10,000 each). Dr. Pagnoux has received consulting fees, speaking fees, and/or honoraria from Hoffmann-La Roche and GlaxoSmithKline (less than $10,000 each).

Takayasu arteritis is a rare large vessel vasculitis with incompletely understood etiology. This study was undertaken to perform the first unbiased genome-wide association analysis of Takayasu arteritis.Two independent cohorts of patients with Takayasu arteritis from Turkey and North America were included in our study. The Turkish cohort consisted of 559 patients and 489 controls, and the North American cohort consisted of 134 patients and 1,047 controls of European ancestry. Genotyping was performed using the Omni1-Quad and Omni2.5 genotyping arrays. Genotyping data were subjected to rigorous quality control measures and subsequently analyzed to discover genetic susceptibility loci for Takayasu arteritis.We identified genetic susceptibility loci for Takayasu arteritis with a genome-wide level of significance in IL6 (rs2069837) (odds ratio [OR] 2.07, P = 6.70 × 10(-9)), RPS9/LILRB3 (rs11666543) (OR 1.65, P = 2.34 × 10(-8)), and an intergenic locus on chromosome 21q22 (rs2836878) (OR 1.79, P = 3.62 × 10(-10)). The genetic susceptibility locus in RPS9/LILRB3 lies within the leukocyte receptor complex gene cluster on chromosome 19q13.4, and the disease risk variant in this locus correlates with reduced expression of multiple genes including the inhibitory leukocyte immunoglobulin-like receptor gene LILRB3 (P = 2.29 × 10(-8)). In addition, we identified candidate susceptibility genes with suggestive levels of association (P1 × 10(-5)) with Takayasu arteritis, including PCSK5, LILRA3, PPM1G/NRBP1, and PTK2B.Our findings indicate novel genetic susceptibility loci for Takayasu arteritis and uncover potentially important aspects of the pathophysiology of this form of vasculitis.

Vascular involvement is one of the major causes of mortality and morbidity in Behçet disease (BD). There are no controlled studies for the management of vascular BD (VBD), and according to the EULAR recommendations, only immunosuppressive (IS) agents are recommended. In this study, we aimed to investigate the therapeutic approaches chosen by Turkish physicians during the initial event and relapses of VBD and the association of different treatment options with the relapses retrospectively. Patients with BD (n = 936, female/male: 347/589, mean age: 37.6 ± 10.8) classified according to ISG criteria from 15 rheumatology centers in Turkey were included. The demographic data, clinical characteristics of the first vascular event and relapses, treatment protocols, and data about complications were acquired. VBD was observed in 27.7% (n = 260) of the patients during follow-up. In 57.3% of the VBD patients, vascular involvement was the presenting sign of the disease. After the first vascular event, ISs were given to 88.8% and AC treatment to 59.8% of the patients. Median duration of AC treatment was 13 months (1–204) and ISs, 22 months (1–204). Minor hemorrhage related to AC treatment was observed in 7 (4.7%) patients. A second vascular event developed in 32.9% (n = 86) of the patients. The vascular relapse rate was similar between patients taking only ISs and AC plus IS treatments after the first vascular event (29.1% vs 22.4%, P = 0.28) and was significantly higher in group taking only ACs than taking only ISs (91.6% vs 29.1%, P

Reaktif artrit, enfeksiyon süreci sonucunda başlayan akut, steril, nonsüpüratif ve inflamatuar bir artropatidir. Sıklıkla gastrointestinal ve genitoüriner sistem enfeksiyonu sonrasında gürülmektedir. Reiter sendromu ise reaktif artritin çok yaygın görülen bir örneğidir. Reiter sendromu, reaktif artritli geniş bir hasta grubunda tipik ekstraartiküler spesifik organ patolojileri sergiler. Hem reaktif artrit hem de Reiter sendromu enfeksiyon sonrasında başlayan, inflamasyonun devam etmesi ile karakterize ve HLA-B 27 pozitifliği ile bağlantılı seronegatif spondiloartropati grubundan hastalıklardır. Reiter sendromunda klinik triad artrit, konjuktivit ve üretrit olarak tariflenmiştir. Klasik klinik triad yalnızca % 33 Reiter sendromu'lu hastada gözlenmektedir. Tanı için son zamanlarda seronegatif asimetrik artrit ve tipik ekstraartiküler tutulumun yeterli olduğu kabul edilmektedir. Ancak reaktif artrit tanısında tam bir uzlaşma oluşturulamamıştır. Tedavi konusunda da yeterli randomize kontrollü çalışma yoktur., Reactive arthritis is an acute, sterile, non-suppurative and inflammatory arthropaty which has occured as a result of an infectious processes, mostly after gastrointestinal and genitourinary tract infections. Reiter syndrome is a frequent type of reactive arthritis. Both reactive arthritis and Reiter syndrome belong to the group of seronegative spondyloarthropathies, associated with HLA-B27 positivity and characterized by ongoing inflammation after an infectious episode. The classical triad of Reiter syndrome is defined as arthritis, conjuctivitis and urethritis and is seen only in one third of patients with Reiter syndrome. Recently, seronegative asymmetric arthritis and typical extraarticular involvement are thought to be adequate for the diagnosis. However, there is no established criteria for the diagnosis of reactive arthritis and the number of randomized and controlled studies about the therapy is not enough.

Behçet Sendromu, bir primer vaskülittir. Mukokutanöz, göz ve kas iskelet sistemine ait belirtiler dışında vena cava superior sendromu ve buna bağlı olarak nadiren plevra hatta perikard sıvısı birikimi olan olgular bildirilmiştir. Bu makalede vena cava superior sendromuna bağlı olarak gelişen bilateral plevra ve perikard sıvısı olan, plevara sıvısının tıbbi tedaviye dirençli olması nedeni ile tek taraflı intraplevral Bleomisin ile plevra yaprakları yapıştırılan bir Behçet Sendromu olgusu sunulmuştur.

Purpose: Behçet"s disease (BD) is a vasculitis of unknown origin. In autoimmune and vasculitic disorders the risk of malignancies has been extensively studied. In BD patients more than hundred cases associated with malignancies have been published. However, the direct relationship with BD has not been proved. We aimed to to investigate the incidence of malignancies in BD patients Material and Methods: Here in we assessed 105 cases retrospectively between 2005-2010 with BD diagnosed according to International Study Criteria (ISG) . The patient"s data were reviewed for development of histopathologically confirmed malignancy Results: One of our 105 patients with BD was found to have solid tumor in the rate of 0.9 %. The remaining 104 patients with BD were in follow up without any malignancy in this period. The malignancy that we reported was invasive right breast carcinoma in a 55-year-old woman with BD. A radically modified right mastectomy and axillary lymphadenectomy were performed and postoperative doxorubicin, cyclophosphamide therapy for four cycles and hormonal therapy with tamoxifen and leuprolide acetate was administered as adjuvant therapy. This patient had a history of 16 years colchicine usage as medication for BD. Conclusion:The rheumatologic diseases can predispose malignancy, the autoimmune nature of BD or the immunosupressive medicines could be possible causes of this carcinoma. However, in our study only one patient had malignancy. The another point of view; management and also prevention of cancer with BD is important entity., Amaç: Behçet Hastalığı vaskülitik bir hastalıktır. Behçet Hastalığı ile kanser birlikteliği çok sık değildir. Biz çalışmamızda Behçet Hastalığı kanser ilşkisini araştırdık. Hastalar ve Yöntem: 2005-2010 yılları arasında takip edilmiş 105 Behçet Hastası ça lışmaya alındı. Histopatolojik olarak konfirme edilmiş malignensisi olan hastalar belirlendi. Bulgular: Bu takip süresinde klavuzlara uygun olarak düzenli taramaları yapılan hastalardan sadece birinde malignensi gözlendi. Bu hasta 55 yaşında meme kanseri tanısı aldı ve 16 yıl kolşisin kullanımı mevcuttu. Meme kanserine yönelik olarak modifiye radikal mastektomi ve 4 kür doksorubisin; siklofosfamid kombinasyonu uygulandıktan sonra tedaviye Tamoksifen ve LHRH anologu ile devam edildi. Sonuç: Bazı romatolojik hastalıklar kanser gelişimine predispozisyon yaratabilir. Hastalığın natürü ve kullanılan immunsupresif ilaçlar bundan sorumlu olabilir. Bizim çalışmamızda direk böyle bir ilişki gösterilemedi. Ama diğer bir yandan önemle vurgulanması gereken Behçet Hastalığı ile malignensi birlikteliğinde her 2 hastalığın birlikte dikkatlice yönetimidir.

WOS: 000325120000010 PubMed ID: 23517396 Background: Eosinophil cationic protein (ECP) is a matrix protein of eosinophils and has been reported to reflect eosinophil activity. Few studies have examined the role of eosinophils in the pathogenesis of Behcet's disease. Objective: The purpose of the present study was to investigate the serum ECP levels in BD and its relation to clinical activity. Methods: Forty-seven consecutive patients with BD (22 active, 25 inactive), 21 age and sex matched patients with allergic rhinitis and 21 healthy controls were evaluated cross-sectionally. The serum ECP levels were measured by the flourescein enzyme immunoassay method. Results: Mean serum ECP levels of active patients with BD (34.28 +/- 23.43 mu g/L) were found to be significantly lower than those of the inactive patients (65.69 +/- 46.32 mu g/L, p

Objectives: To determine the direct and indirect costs due to rheumatoid arthritis (RA) and ankylosing spondylitis (AS) patients in Turkey. Methods: An expert panel was convened to estimate the direct and indirect costs of care of patients with RA and AS in Turkey. The panel was composed of 22 experts chosen from all national tertiary care rheumatology units (n=53). To calculate direct costs, the medical management of RA and AS patients was estimated using "cost-of-illness" methodology. To measure indirect costs, the number of days of sick leave, the extent of disability, and the levels of early retirement and early death were also evaluated. Lost productivity costs were calculated using the "human capital approach", based on the minimum wage. Results: The total annual direct costs were 2,917.03 Euros per RA patient and 3,565.9 Euros for each AS patient. The direct costs were thus substantial, but the indirect costs were much higher because of extensive morbidity and mortality rates. The total annual indirect costs were 7,058.99 Euros per RA patient and 6,989.81 for each AS patient. Thus, the total cost for each RA patient was 9,976.01 Euros and that for an AS patient 10,555.72 Euros, in Turkey. Conclusion: From the societal perspective, both RA and AS have become burden in Turkey. The cost of lost productivity is higher than the medical cost. Another important conclusion is that indirect costs constitute 70% and 66% of total costs in patients with RA and AS, respectively. Abbott Company

Takayasu arteritis is a rare inflammatory disease of large arteries. We performed a genetic study in Takayasu arteritis comprising 6,670 individuals (1,226 affected individuals) from five different populations. We discovered HLA risk factors and four non-HLA susceptibility loci in VPS8, SVEP1, CFL2, and chr13q21 and reinforced IL12B, PTK2B, and chr21q22 as robust susceptibility loci shared across ancestries. Functional analysis proposed plausible underlying disease mechanisms and pinpointed ETS2 as a potential causal gene for chr21q22 association. We also identified >60 candidate loci with suggestive association (p < 5 x 10(-s)) and devised a genetic risk score for Takayasu arteritis. Takayasu arteritis was compared to hundreds of other traits, revealing the closest genetic relatedness to inflammatory bowel disease. Epigenetic patterns within risk loci suggest roles for monocytes and B cells in Takayasu arteritis. This work enhances understanding of the genetic basis and pathophysiology of Takayasu arteritis and provides clues for potential new therapeutic targets., National Institute of Arthritis and Musculoskeletal and Skin Diseases of the National Institutes of HealthUnited States Department of Health & Human ServicesNational Institutes of Health (NIH) - USANIH National Institute of Arthritis & Musculoskeletal & Skin Diseases (NIAMS) [R01 AR070148]; National Institute of Arthritis and Musculoskeletal and Skin DiseasesUnited States Department of Health & Human ServicesNational Institutes of Health (NIH) - USANIH National Institute of Arthritis & Musculoskeletal & Skin Diseases (NIAMS) [U54 AR057319, U01 AR51874 04]; National Center for Research ResourcesUnited States Department of Health & Human ServicesNational Institutes of Health (NIH) - USANIH National Center for Research Resources (NCRR) [U54 RR019497]; Office of Rare Diseases Research of the National Center for Advancing Translational Sciences; Imperial College, National Institute for Health Research, Biomedical Research Centre; Wellcome TrustWellcome TrustEuropean Commission [WT107881]; Medical Research CouncilUK Research & Innovation (UKRI)Medical Research Council UK (MRC)European Commission [MC_UU_00002/4], This work was supported by the National Institute of Arthritis and Musculoskeletal and Skin Diseases of the National Institutes of Health grant R01 AR070148 to A.H.S. The Vasculitis Clinical Research Consortium has received support from the National Institute of Arthritis and Musculoskeletal and Skin Diseases (U54 AR057319 and U01 AR51874 04), the National Center for Research Resources (U54 RR019497), and the Office of Rare Diseases Research of the National Center for Advancing Translational Sciences. J.C.M., A.P.K., and R.M.M. acknowledge support from the Imperial College, National Institute for Health Research, Biomedical Research Centre. C.W. and G.R. acknowledge support from The Wellcome Trust (WT107881) and the Medical Research Council (MC_UU_00002/4). This work was supported by the use of study data downloaded from the dbGaP website, under dbGaP: phs000272.v1.p1, phs000431.v2.p1, phs000583.v1.p1, and phs000444.v1.p1.

WOS: 000463722100007, PubMed ID: 30489254, Objective: Familial Mediterranean fever (FMF) is the most common autoinflammatory disease. Most of the identified disease-causing mutations are located on exon 10. As the number of studies about the effect of the exonal location of the mutation and its phenotypic expression is limited, we aimed to investigate whether the exonic location of the Mediterranean fever (MEFV) mutation has an effect on the clinical manifestation in patients with FMF. Methods: Study population was derived from the main FMF registry that included 2246 patients from 15 different rheumatology clinics. We categorized the mutations according to their exon locations and retrieved the clinical and demographic information from the database. Results: Patients having the MEFV mutations on exon 2 or 10 (n: 1526) were divided into three subgroups according to the location of the MEFV mutations: Group 1 (exon 2 mutations), Group 2 (exon 10 mutations), and Group 3 (both exon 2 and exon 10 mutations). Group 2 patients were of a significantly younger age at onset, and erysipel-like erythema, arthritis, amyloidosis, and a family history of FMF were more common in this group. Conclusion: Patients with FMF and exon 10 mutations show more severe clinical symptoms and outcome. Exon 2 mutations tend to have a better outcome.

Romatoid Artritte CRP Gen Polimorfizm Sıklığının ve Hastalığın Klinik Belirtileriyle Ilişkisinin AraştırılmasıAmaç: Serum CRP düzeyi, Romatoid artrit (RA) hastalarında hastalık aktivitesini değerlendirmek için yaygın olarak kullanılır ve hastalık aktivite skorunun (DAS28) bir parçasıdır. CRP'nin RA patogenezi ve klinik karar verme sürecinde, genotip dağılımlarındaki farklılıklar RA'lı hastalarda patogenez için önemli etkilere sahiptir. CRP seviyeleri genetik etki altındadır ve CRP geninde ve haplotiplerinde tek nükleotid polimorfizmleri, aktif inflamasyonda CRP seviyeleri ile ilişkilendirilmiştir. Çalışmamız Türkiyede RA hastalarında CRP gen polimorfizminin değerlendirildiği ilk çalışmadır. Çalışmamızda CRP geninde tanımlanmış rs1205, rs1130864, rs1800947 tek nükleotid polimorfizmlerinin RA hastalarında ve sağlıklı kontrol grubundaki sıklığını, hasta grubunda CRP gen polimorfizmleri ile serum CRP seviyesi ve DAS28 skoruyla ilişkisini ve kliniğe yansımasını araştırmayı amaçladık.Gereç ve Yöntem: Çalışmaya Romatoid Artrit hastalığı sınıflandırma kriterlerini karşılayan ve rastgele seçilen 120 Romatoid artrit hastası dahil edilmiştir. Yaş ve cinsiyet açısından hasta grubu ile uyumlu, herhangi bir sağlık problemi ve RA ile ilgili herhangi bir bulgu ve öyküsü olmayan 100 gönüllü kontrol grubunu oluşturmuştur. DNA örnekleri, Taq Man sistemi kullanılarak rs1205, rs1130864 ve rs1800947 için genotiplendirildi.Bulgular: CRP gen polimorfizmlerin sıklığı açısından hasta ve kontrol grupları arasında rs1130864 polimorfizmi hasta grubunda TT Homozigot ve CT Heterozigot oranı sağlıklı kontrol grubuna göre anlamlı düzeyde daha düşük bulunmuştur (p:0,002). Rs1205 polimorfizmi ve rs1800947 polimorfizmi ile çalışma grupları arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmamıştır. Akciğer tutulumu olan hastalarda olmayan hastalara göre rs1130864 polimorfizmi açısından TT homozigot vakaların oranı daha yüksek, CT heterozigot ve CC homozigot bireylerin oranı daha düşük bulunmuştur (p:0,017). CRP polimorfizmlerinin, aktif hastalıkta serum CRP seviyesi ve DAS28 skoru ile arasında anlamlı bir ilişki saptanmamıştır. RA'nın diğer klinik ve laboratuvar bulguları ile polimorfizmler arasında istatistiksel olarak anlamlı ilişki bulunmamıştır.Sonuç: Yapılan çalışmalar sonucunda RA hastalarında CRP polimorfizmlerinin CRP seviyesi ve DAS28 skoruna etkisi olmadığını saptadık. Hastalığın klinik bulgularından akciğer tutulumu olan hastalarda olmayan hastalara göre rs1130864 TT homozigot polimorfizmi ile anlamlı ilişki bulunmuştur. Bu konuyla ilgili daha net sonuçlar elde edebilmek için çalışmaların daha büyük hasta grubunda yapılması gerekmektedir.Anahtar sözcükler: Romatoid artrit, CRP, polimorfizm, DAS28, klinik Investigation Of The Frequency Of Crp Gene Polymorphism In Ra And The Relationship Between Clinical Symptoms Of Ra And Crp Gene Polymorphism In Rheumatoid ArthritisObject: Serum CRP level is widely used to evaluate disease activity in patients with rheumatoid arthritis (RA), and is also used to calculate disease activity score (DAS28). Differences in genotype distributions of CRP have significant effects on RA pathogenesis. And these genotype distrubitions play important role at management of disease. CRP levels are under genetic influence and single nucleotide polymorphisms in the CRP gene and haplotypes have been associated with CRP levels in active inflammation. Our study is the first study to evaluate the CRP gene polymorphism in patients with RA in Turkey. In our study, we investigated the frequency of rs1205, rs1130864, rs1800947 single nucleotide polymorphisms identified in CRP gene in RA patients and healthy controls. We also aimed to investigate the relationship between CRP gene polymorphisms and serum CRP level and DAS28 score in the RA group.Material and Method: We included 120 randomly selected rheumatoid arthritis patients who met the diagnostic criteria of rheumatoid arthritis. We formed a control group consisting of 100 healthy volunteers who were compatible with the patient group in terms of age and gender, without any health problems and no signs and history of RA. DNA samples were genotyped for rs1205, rs1130864 and rs1800947 using the Taq Man system.Results: In terms of the frequency of CRP gene polymorphisms, the ratio of TT Homozygote and CT Heterozygote was significantly lower in the rs1130864 polymorphism patient group compared to the healthy control group (p: 0.002). There was no statistically significant difference between rs1205 polymorphism and rs1800947 polymorphism and study groups. The rate of TT homozygous cases of rs1130864 polymorphism was higher and CT heterozygous and CC homozygous individuals were lower in patients with lung involvement (p: 0.017). No significant correlation was found between CRP polymorphisms and serum CRP level and DAS28 score in active disease. No statistically significant relationship was found between other clinical and laboratory findings of RA and polymorphisms.Conclusion: We found that CRP polymorphisms had no effect on CRP level and DAS28 score in RA patients. There was a significant relationship between rs1130864 TT homozygous polymorphism in patients with pulmonary involvement. To achieve more accurate results, larger patient groups need to be studied.Key words: Rheumatoid arthritis, CRP, polymorphism, DAS28, clinical 62

Amaç: Sistemik lupus eritematozus (SLE), çeşitli organlarda fonksiyon bozukluğuna sebep olan ve etyolojisinde birçok faktörün rol oynadığı sistemik, otoimmun bir hastalıktır. SLE'nin etiyopatogenezinde kompleman sisteminin ve opsonizasyon defektlerin rol aldığı bilinmektedir. Özellikle apoptotik hücre atıklarının temizlenmesinin kusurlu olması, bu sebeple biriken immunkompleksler SLE'de otoimmunite ve inflamasyondan sorumludur. Apoptotik cisimciklerin temizlenmesini sağlayan ve opsonizasyonda önemli rol oynayan C-Reaktif Protein düzeylerini etkileyen faktörler Sistemik Lupus Eritematozus gelişimini zemin hazırlar. CRP genini kodlayan gende görülen polimorfizmler CRP seviyesini etkiler ve hastalığın laboratuvar ve klinik bulgularının görülme sıklığı ile ilişkili olduğunu gösteren çalışmalar mevcuttur. Çalışmamızda CRP geninde tanımlanmış rs1205, rs1130864, rs1800947 tek nükleotid polimorfizmlerin sıklığını SLE hastalarında ve sağlıklı kontrol grubunda inceleyerek, hasta grubunda CRP polimorfizmlerinin CRP düzeylerine etkisi olup olmadığını ve lupusun klinik bulguları ile ilişkisini araştırdık.Gereç ve Yöntem: Çalişmamıza sistemik upus eritematozus sınıflama kriterlerine uygun rastgele seçilen 74 SLE hastası dahil edilmiştir. Yaş ve cinsiyet açısından hasta grubu ile uyumlu, herhangi bir sağlık problemi ve SLE ile ilgili herhangi bir bulgu öyküsü olmayan 80 gönüllü kontrol grubunu oluşturmuştur.Bulgular: CRP gen polimorfizmlerin sıklığı açısından hasta ve kontrol grupları arasında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık görülmedi. C-Reaktif Protein geninde görülen rs1205, rs1130864, rs1800947 tek nükleotid polimorfizmleri sağlıklı ve kontrol grupta incelenmiş olup SLE duyarlılığı ile ilişkili bulunmamıştır. Bu polimorfizmlerin klinik bulgularla ilişkisini incelediğimizde rs1205 polimorfizminin SLE hastalarında oral ülser görülme sıklığı ile ilişkili saptadık. SLE'nin diğer klinik ve laboratuvar bulguları ile polimorfizmler arasında sonuçlar istatistiksel olarak anlamlı ilişki bulunamadı.Sonuç: C-reaktif protein geninde görülen rs1205, rs1130864, rs1800947 tek nükleotid polimorfizmlerinin CRP düzeylerine etkisi ile olmadığını tespit ettik. Bu polimorfizmler ile SLE yatkınlığı arasında ilişki saptanmamış olup, hastalığın klinik bulgularından oral ülser ile ilişkili olduğunu gözlenmiştir. Bu konuyla ilgili daha net sonuçlar elde edebilmek için çalışmaların daha büyük hasta grubunda yapılması gerekmektedir.Anahtar Sözcükler: rs1205, rs1130864, rs1800947, CRP, polimorfizm, SistemikLupus Eritematozus Objective: Systemic Lupus Erythematosus is an autoimmune, systemic disease that causes dysfunction in multıple organ systems. Complement system and opsonization defects take part in SLE etiopathogenesis. C-reactive protein is responsible for clearing apoptotic cell debris and opsonization. The factors affecting CRP functions, lead to SLE development by immune comlex accumulation. CRP gene polimorphisms affect CRP level and functions. There are studies showing that CRP gene polimorphisms are related to the frequency of clinical and laboratory findings of the disease. In our study, the single nucleotid polimorphisms (rs 1205, rs1130864, rs1800947) defined in CRP gene were studied in SLE patients and healthy controls. Relationship of CRP polymorphisms with the clinical findings of SLE patients as well as with CRP levels were investigated. Materials and Methods: Seventy four SLE patients which randomly selected according to SLICC 2012 criteria and 80 healthy controls included in this study. Control and patient groups were adjusted for age and gender. Findings: There was no statistically significant difference in the frequency of CRP gene polymorphisms in the patient and control groups. Single nucleotide polymorphisms of rs1205, rs1130864, rs1800947 in the C-reactive protein gene were examined in the healthy and control group and were not associated with SLE susceptibility. However there are studies showing that these polymorphisms increase the frequency of SLE development. When we examined the association of these polymorphisms with clinical findings, rs1205 polymorphism found to be associated with the frequency of oral ulcers in SLE patients. On the other hand the relationship between polymorphisms and other clinical or laboratory findings of SLE, the results were not statistically significant.Conclusion: Our study showed no association of single nucleotid polimorphisms rs1205, rs1130864, rs1800947 in CRP gene and SLE susceptibility. However it was associated with clinical findings (oral ulcers) of SLE. Studied CRP gene polymorphisms were not associated with CRP levels as well. We conclude that more studies are needed with larger patient groupsKey Words: rs1205, rs1130864, rs1800947, CRP, polimorfizm, Sistemik LupusEritematozus 79

Romatoid artritte KIR genleri polimorfizminin hastalıkla ve hastalıgın klinik özellikleri ile ilişkisinin araştırılmasıAmaç:KIR genlerinin özellikle transplantasyon reddi ve hastalıklarla iliksisini gösteren çalışmaların sayısının artmasıyla birlikte tüm toplumlarda KIR genleri,genotipleri ve allellerinin belirlenmesine yönelik populasyon taramalarıyapılmaya başlanmıştır. KIR genlerini kodlayan genler çok yüksek bir polimorfizm sergilerler, bu da popülasyonlar arasında önemli ölçüde çeşitlilik olduğunu gösterir. Bu da akraba olmayan iki farklı kişide aynı KIR genotipini bulmanın çok zor olduğunugöstermektedir1. Bu karakteristik özelliklerden dolayı KIR genleri iyi bir popülasyon genetik belirleyicisi olarak değerlendirilebilinir.Ülkemizde de bazı otoimün hastalıklarla KIR genlerinin ilişkisini gösteren çalışmalar yapılmaktadır. Çalışmamız Türkiyede Romatoid artritli hastalarda KIR gen frekanslarının, haplotip ve genotip oranlarının değerlendirildiği ilk çalışmadır. Çalışmamızda buldugumuz oranların diğer populasyonlarla karşılaştırılarak bölgemizin genotip yapısının belirlenmesi, Romatoid artrit hastalarında hastalığın patogenezinde rol oynayabilecek immunogenetik belirteçlerden 16 farklı KIR geninin ortaya konması ve KIR genleri ile RA hastalarının klinik özellikleri arasındaki ilişkiyi değerlendirmeyi amaçladık.Gereç ve Yöntem:Çalışmaya Romatoid Artrit hastalığı sınıflandırma kriterlerini karşılayan ve rastgele seçilen 120 Romatoid artrit hastası dahil edilmiştir. Yaş ve cinsiyet açısından hasta grubu ile uyumlu, herhangi bir sağlık problemi ve RA ile ilgili herhangi bir bulgu öyküsü olmayan 120 gönüllü kontrol grubunu oluşturmuştur. KIR tiplendirmesi SSOP yöntemi ile yapılmıstır (Luminex100, Tepnel Lifecodes). Bu yöntem; isaretli tek sarmallı PCR ürünlerinin SSO problarına hibridizasyonuna dayanmaktadır.Hasta ve kontrol gruplarında KIR genlerinin oranlarının karşılaştırılmasında Minitab 17 istatistik programı ile iki oran karşılaştırma testi ve Fisher'in kesin Ki-kare testleri kullanıldıBulgular:Sağlıklı ve hasta grubu karşılaştırıldığında, hasta grupta aktivatör genlerden KIR2DS5 geni sağlıklı gruba göre daha anlamlı olarak fazla bulunmuşken, sağlıklı grupta inhibitör genlerden 3DL1 geni anlamlı olarak daha fazla bulunmuştur. Tüm grubu genotipler açısından incelediğimizde AA genotipi taşıyan bireylerin sayısının 33 (% 27,4), BX genotipi taşıyan bireylerin sayısının 87 (%72.6) olduğu gözlemlenmiştir. Çalışma sonucu 6 yeni genotip elde edilmiştir. Hasta grup içinde DAS28, CRP ve RF degerleri açısından anlamlı farklılıklar bulunmamıştır. Anti-CCP negatifligi olanlarda Anti-CCP pozitif olan gruba göre KIR2DS4 geninde anlamlı bir fazlalık saptanmıştır. KIR2DS4 geninin Anti-CCP negatif grupta fazla olması şiddetli hastalıktan koruyucu bir rolü olabileceğini düşündürmüştür.Sonuç: Yapılan çalışmalar sonucunda genel olarak RA hastalarında sağlıklı gruba göre aktivatör genlerden bazılarının daha anlamı olarak fazla bulunduğu gözlemlenmiştir. Farklı populasyonlarla karşılaştırmalarda farklı sonuçlar elde edilmiştir. Çalışamalar arası farklılıkların nedenı etnik farklılık ve yeterı kadar fazla olmayan hasta sayısı olabilir.Anahtar sözcükler: Romatoid artrit, KIR, klinik, polimorfizm Investigation of the relationship between KIR genes polymorphism and disease and disease clinical characteristics in rheumatoid arthritisBackground and aims: Relation of KIR genes to transplantation rejection and diseases in particular with the increasing number of studies showing, KIR genes in all societies,Population screening for identification of genotypes and alleles started to be done. The genes encoding the KIR genes exhibit a very high polymorphism, indicating that there is a significant diversity among populations. This suggests that it is very difficult to find the same KIR genotype in two unrelated individuals1. Because of these characteristics, KIR genes can be evaluated as a good population genetic determinant. In our country, studies showing the relation between some autoimmune diseases and KIR genes are being made. Our study is the first study to evaluate the KIR gene frequencies, haplotype and genotype ratios in patients with rheumatoid arthritis in Turkey. We aimed to determine the genotype structure of our region by comparing the ratios we found in our study with the other populations, to identify 16 different KIR genes from immunogenetic markers that could play a role in the pathogenesis of the disease in rheumatoid arthritis patients and to evaluate the relationship between KIR genes and clinical characteristics of RA patientsMaterial and methods:120 randomized patients with rheumatoid arthritis who met the criteria for studying rheumatoid arthritis disease classification were included. We formed 120 volunteer control groups in terms of age and gender that were compatible with the patient group and had no health problems or any findings related to RA. KIR typing of these subjects were evaluated by SSOP (Luminex100, Tepnel Lifecodes). This method is based on hybridization of tagged and single stranded PCR to SSO probes. The ratio of KIR genes in the patient and control groups were compared using the Minitab 17 statistical program and the two ratio comparison test and Fisher's exact Chi-square testsResults: When the healthy and the patient group were compared, it was found that the KIR2DS5 gene was significantly more frequent in the patient group than the activator gene in the healthy group, while the 3DL1 gene was found to be significantly larger in the healthy group than the inhibitor genes. When we examined the genotypes of the whole group, it was observed that the number of individuals bearing the AA genotype was 33 (% 27,4) and the number of individuals carrying the BX genotype was 87 (% 72,6). The study resulted in 6 new genotypes. There were no significant differences in DAS28, CRP and RF values in the patient group. A significant excess in the KIR2DS4 gene was detected in the anti-CCP negative group compared to the anti-CCP positive group. The excess of the KIR2DS4 gene in the Anti-CCP negative group suggests that it may have a protective role in severe disease. Conclusion: As a result of the studies performed, it has been observed that some of the activator genes are more meaningful in the RA patients than in the healthy group. Different results were obtained in comparison with different populations. The differences between the workshops may be due to ethnic disparities and the number of patients not being high enough.Keywords: aRA, aKIR, aclinical, apolymorphism 76

Objective. Takayasu arteritis is a rare large vessel vasculitis with incompletely understood etiology. This study was undertaken to perform the first unbiased genome-wide association analysis of Takayasu arteritis. Methods. Two independent cohorts of patients with Takayasu arteritis from Turkey and North America were included in our study. The Turkish cohort consisted of 559 patients and 489 controls, and the North American cohort consisted of 134 patients and 1,047 controls of European ancestry. Genotyping was performed using the Omni1-Quad and Omni2.5 genotyping arrays. Genotyping data were subjected to rigorous quality control measures and subsequently analyzed to discover genetic susceptibility loci for Takayasu arteritis. Results. We identified genetic susceptibility loci for Takayasu arteritis with a genome-wide level of significance in IL6 (rs2069837) (odds ratio [OR] 2.07, P = 6.70 x 10(-9)), RPS9/LILRB3 (rs11666543) (OR 1.65, P = 2.34 x 10(-8)), and an intergenic locus on chromosome 21q22 (rs2836878) (OR 1.79, P = 3.62 x 10(-10)). The genetic susceptibility locus in RPS9/LILRB3 lies within the leukocyte receptor complex gene cluster on chromosome 19q13.4, and the disease risk variant in this locus correlates with reduced expression of multiple genes including the inhibitory leukocyte immunoglobulin-like receptor gene LILRB3 (P = 2.29 x 10(-8)). In addition, we identified candidate susceptibility genes with suggestive levels of association (P < 1 x 10(-5)) with Takayasu arteritis, including PCSK5, LILRA3, PPM1G/NRBP1, and PTK2B. Conclusion. Our findings indicate novel genetic susceptibility loci for Takayasu arteritis and uncover potentially important aspects of the pathophysiology of this form of vasculitis.

Amaç: Spondiloartropatilerin (SPA) patogenezinde genetik ve çevresel faktörlerin rol oynadığı bilinmektedir. Kollektin ailesinin bir üyesi olan mannoz bağlayıcı lektin (MBL), doğal immün sistemin önemli bir parçasıdır. MBL eksikliğinde enfeksiyonlara yatkınlık artmaktadır. MBL genindeki birçok varyant MBL eksikliği ile sonuçlanmaktadır. MBL gen polimorfizminin ve MBL eksikliğinin çok sayıda otoimmün ve inflamatuar hastalıklarla ilişkisi gösterilmiştir. MBL seviyesi yada MBL gen polimorfizm ile SPA arasındaki ilişki daha önce birkaç küçük çalışmada araştırılmıştır. Bu çalışmada Türk hastalarda SPA gelişiminde MBL geninin rolünü değerlendirmeyi amaçladık.Gereç ve Yöntem: Çalışmamıza 132 tane SPA hastası (75 kadın, 57 erkek, ortalama yaş: 43,0±12,4) ve 87 tane sağlıklı kontrol grubu (58 kadın, 29 erkek, ortalama yaş: 40,3±13,4) alındı. SPA hastalarından 89 tanesi ankilozan spondilit (AS), 43 tanesi ankilozan spondilit dışı SPA (ASD-SPA) hastasıydı. MBL geninin birinci ekzonunda bulunan kodon 52, 54 ve 57'deki polimorfizmleri araştırmak için sekanslama yöntemi kullanıldı. MBL gen polimorfizm ile hastalık ilişkisinin ve SPA hastalarının klinik özellikleri ile olan ilişkisi SPSS versiyon 23.0 programı ile analiz edildi.Bulgular: Hasta ve sağlıklı grup arasında G54D G>A polimorfizmi arasında anlamlı fark yoktu (p=0,291). R52C C>T ve G57E G>A polimorfizm sıklığı hastalarda sağlıklı gruba göre belirgin derecede yüksek bulundu (p=0,019 ve p=0,001 sırası ile). ASD-SPA hastalarında R52C C>T ve G57E G>A polimorfizmi (p=0,004 ve p=0,000 sırası ile) anlamlı bulunurken, AS hastalarında sadece G57E G>A polimorfizmi (p=0,113 ve 0,014 sırası ile) sağlıklı gruba göre anlamlı bulundu. MBL polimorfizm ile AS hastaları ve ASD-SPA hastalarının klinik özellikleri arasında bir ilişki bulunmadı. Daha önceki yapılan bir çalışmada ankilozan spondilitli Güney Kore hastalarında, MBL genin haplotip polimorfizm ile hastalık arasında bir ilişki bulunmuş. Bizim çalışmamız, MBL gen polimorfizmi ile SPA ilişkisini gösteren Türkiye'de yapılan ilk ve tek çalışmadır.Sonuç: Göreceli olarak düşük sayıda örnekle yapılan çalışmamızda R52C C>T ve G57E G>A polimorfizmi Türk SPA hastalarında belirgin derecede yüksek bulundu. Bu yüzden MBL gen polimorfizminin hastalığa yatkınlık açısından ilişkili olduğunu düşünmekteyiz.Anahtar Kelimeler:Spondiloartropati, Mannoz bağlayıcı lektin gen polimorfizm, Ankilozan spondilit Objectives: Genetic and environmental factors are known to play a role in the pathogenesis of spondyloarthropathies (SPA). Mannose binding lectin (MBL) which is a member of collectin family proteins, is an important component of innateimmunity. Low levels of MBL is associated with susceptibility to infections. Several variants of MBL gene may result in MBL deficiency. MBL gene polymorphisms and MBL deficiency are shown to be related with several autoimmune andinflammatory diseases.The relationship between the MBL levels or MBL gene polymorphisms and SPA predisposition haspreviously been investigated in a few small studies with conflicting results. In this particular study, we aimed to assessthe relationship of the MBL genes in the develepoment of SPA in a group of Turkish patients.Methods: Study included 132 patients with SPA (75 female, 57 male, mean age: 43.0±12.4) and 87 healthy subjects (58 women, 29 men, mean age: 40.3±13.4) as control group. Eighty nine of the SPA patients had ankylosing spondylitis (AS) and 43 had non-AS SPA. MBL gene single nucleotide polymorphisms (SNP) in the codons 52, 54 and 57 of exon 1 were studied by sequencing method. Genetic polymorphisms and their associations with susceptibility and the clinical characteristics of SPA were analyzed using by SPSS program version 23.0.Results: G54D G>A polymorphism was not different between the patient and the healthy control groups (p=0.291). Thefrequencies of R52C C>T and G57E G>A polymorphisms were found to be significantly higher in the SPA patients thanthose of the healthy controls (p=0.019 and 0.001 respectively). While the non-AS subgroup showed significancy for both R52C C>T and G57E G>A polymorphisms (p=0.004 and 0.000 respectively), the AS subgroup showed significancyonly for G57E G>A (p=0.113 and 0.014 respectively). Clinical characteristics of either AS or non-AS SPA patients werenot associated with any of the MBL polymorphisms. In a previous study, haplotypes of MBL genetic polymorphismswere found to be associated with AS in Korean patients. Our study is the first one from Turkey indicating the relationshipbetween SPA's and MBL gene polymorphisms.Conclusions: Even though we had rather small sample size, our results showed significantly higher R52C C>T andG57E G>A polymorphisms in Turkish patients with SPA. Therefore we may suggest that MBL gene polymorphisms couldbe related with the predisposition of the diseaseKeywords:Spondiloartropathy,mannose binding lectin gene polymorphism, Ankylosing spondylitis 88

WOS: 000365587100005, PubMed ID: 27708953, Objective: The reactivation of hepatitis B virus (HBV) infection is a well-known event in hepatitis B surface antigen (HbsAg)-positive patients receiving immunosuppressive therapy. The objective of this study was to assess the antiviral practice and course of HBV infection in inflammatory arthritis. Material and Methods: Nineteen rheumatology centers participated in this retrospective study. HbsAg-positive patients who were taking disease-modifying antirheumatic drugs and who were being tested for HBV viral load at a minimum of two different time points were included. The case report form (CRF) consisted of demographic data, rheumatic diseases, treatment profiles, transaminase levels, viral hepatitis serological markers, and HBV viral load. The reactivation of HBV was defined as the abrupt rise in HBV replication by an increase in serum HBV DNA levels in a patient with a previously inactive HBV infection. Results: In total, the data of 101 (female 50.5%) patients were included (76 patients with inactive HBV carriers and 25 patients with chronic HBV infection). The mean age of patients was 44 +/- 12 years, and the mean follow-up duration was 31 +/- 22 months. Of the 101 patients, 70 (69.3%) received antiviral treatment. HBV reactivation was detected in 13 of 76 (17.1%) patients with inactive HBV carriers. HBV reactivation was observed less frequently, not although significantly, in those patients receiving antiviral prophylaxis compared with those not receiving prophylaxis [5/41 (12.2%) vs. 8/33 (24.2%), p=0.17]. Forty-two patients (31 patients had inactive HBV carriers) were using anti-tumor necrosis factor agents. HBV reactivation was detected in 6 of the 31 (19.3%) patients. Twenty-five patients had chronic hepatitis, and five (20%) of them had not received antiviral prophylaxis. HBV viral loads were persistently elevated in 7 (28%) of 25 patients (three patients under and four patients not under antiviral treatment). Conclusion: HBV reactivation was observed in approximately 17% of patients under immunosuppressive treatments. HBV reactivation was more frequently observed in those who did not receive antiviral prophylaxis.

Objective.To assess bladder toxicity of cyclophosphamide (CYC) and uroprotective effect of mesna in rheumatic diseases.Methods.Data of 1018 patients (725 women/293 men) treated with CYC were evaluated in this retrospective study. All of the following information was obtained: the cumulative CYC dose, route of CYC administration, duration of therapy, concomitant mesna usage, and hemorrhagic cystitis. Cox proportional hazard model was used for statistics.Results.We identified 17 patients (1.67%) with hemorrhagic cystitis and 2 patients (0.19%) with bladder cancer in 4224 patient-years. The median time for diagnosis to hemorrhagic cystitis was 10 months (4–48) and bladder cancer was 8 years (6–10.9). There were 583 patients (57.2%) who received mesna with intravenous CYC therapy. We observed similar incidence rate for hemorrhagic cystitis in both patient groups concomitantly treated with or without mesna [9/583 (1.5%) vs 8/425 (1.8%) respectively, p = 0.08]. Cumulative CYC dose (HR for 10-g increments 1.24, p < 0.001) was associated with hemorrhagic cystitis.Conclusion.Cumulative dose was the only risk factor for hemorrhagic cystitis in patients treated with CYC. No proof was obtained for the uroprotective effect of mesna in our cohort.

WOS: 000333263500025, PubMed ID: 24369413, Methods. Fifteen centres from the different geographical regions of Turkey were included in the study. Detailed demographic and medical data based on a structured questionnaire and medical records were collected. The diagnosis of amyloidosis was based on histological proof of congophilic fibrillar deposits in tissue biopsy specimens. Results. There were 2246 FMF patients. The male/female ratio was 0.87 (1049/1197). The mean age of the patients was 34.5 years (s.d. 11.9). Peritonitis was the most frequent clinical finding and it was present in 94.6% of patients. Genetic testing was available in 1719 patients (76.5%). The most frequently observed genotype was homozygous M694V mutation, which was present in 413 (24%) patients. Amyloidosis was present in 193 patients (8.6%). Male sex, arthritis, delay in diagnosis, M694V genotype, patients with end-stage renal disease (ESRD) and family history of amyloidosis and ESRD were significantly more prevalent in patients with amyloidosis compared with the amyloidosis-negative subjects. Patients with homozygous M694V mutations had a 6-fold higher risk of amyloidosis compared with the other genotypes (95% CI 4.29, 8.7, P < 0.001). Conclusion. In this nationwide study we found that 8.6% of our FMF patients had amyloidosis and homozygosity for M694V was the most common mutation in these patients. The latter finding confirms the association of homozygous M694V mutation with amyloidosis in Turkish FMF patients.

Amaç: Ankilozan spondilit (AS), sıklıkla aksiyel iskelet sistemini tutan, kronik, progresif bir inflamatuar hastalıktır. Etyolojisi tam bilinmemekle birlikte genetik faktörler, AS gelişiminde önemli rol oynamaktadır. Mevalonat kinaz (MVK) enzimi, kolesterol biyosentez yolağında yer alan bir enzimdir. MVK geni mutasyonları, Hiperimmünglobulinemi D ve periyodik ateş sendromu patogenezinden sorumlu tutulmaktadır. AS?de MVK gen polimorfizmleri daha önce araştırılmamıştır. Biz bu çalışmada, AS hastalarında MVK gen polimorfizmleri araştırarak, patogeneze katkısını ve klinik bulgulara etkisini bildirmeyi amaçladık.Gereç ve Yöntem: Bu kesitsel çalışmaya 18 yaş üstü, 1984 Modifiye New York kriterlerini karşılayan ardışık, 32 erkek ve 19 kadın olmak üzere toplam 51AS hastası alındı. Kontrol olarak, SpA bulguları, sistemik otoimmün ve otoinflamatuar hastalık öyküsü olmayan, yaş ve cinsiyet uyumlu 31 erkek ve 21 kadın toplam 52 sağlıklı gönüllü birey alındı. Periyodik ateş semptomları sorgulandı. AS hastalarının spinal mobilite ölçümleri ve fizik muayenesi yapıldı. Hastaların eş zamanlı bakılan ESR ve CRP düzeyleri kaydedildi. Hastalar, BASDAI ve BASFI formunu doldurdu. AS hastalarının IgD düzeyi radial immünodifüzyon yöntemi ile çalışıldı. MVK gen analizi, periferik kan örneklerinden DNA?ları elde edilip PCR/sekans yöntemi ile çalışıldı. Kontrol ile AS hastaları arasında bu polimorfizmler açısından farklılıklar araştırıldı. Bulunan MVK geni polimorfizmlerinin, AS?in klinik bulguları ve tutulum şekillerine etkisi incelendi.Bulgular: 51 AS?li hastanın yaş ortalaması 37,31±10,297 yıl idi. 32?si (% 62,7) erkek ve 19?u (% 37,3) kadındı. Kontrol grubunun yaş ortalaması 33,81±12,367 yıldı. Birinci grup semptomatik olarak adlandırılan tek nükleotid polimorfizmlerinden, c.769-38 C>T heterozigot, c.769-7 T>G heterozigot, c.769-38 C>T homozigot, hasta ve kontrol grubunda sıklığı benzer bulundu (p=0,646). İkinci grup semptomatik olmayan tek nükleotid polimorfizmleri, AS hastalarında kontrole göre daha fazla bulundu (83/58), ancak bu sonuç istatistiksel olarak anlamlı değildi (p>0,05). Yeni bulunan tek nükleotid polimorfizmleri, AS hastalarından dördünde, I56V A>G heterozigot, E281D G>D heterozigot, V80I G>A heterozigot, C173Y G>A heterozigot olarak tespit edildi. Bu polimorfizmlere literatür taraması ve Infevers web sitesinde rastlanmadı. Tüm MVK gen polimorfizmleri değerlendirildiğinde, 36 (% 70,6) AS hastasında ve 33 (% 63,4) kontrol grubunda tek nükleotid polimorfizmleri vardı. Her iki grup arasında sıklık farkı anlamlı değildi (p>0,05). AS hastalarında MVK geni polimorfizmleri taşıyanlarla taşımayanlar arasında klinik bulgularda fark bulunmadı.Sonuç: AS hastalarında toplam MVK gen polimorfizm sıklığı sağlıklı kontrollerden daha fazla bulundu. Ancak, klinik bulgulara etkisi saptanmadı. Sağlıklı bireylerde de bulunan bu polimorfizmlerin, AS?de daha sık görülmelerin nedenini araştırmak ve klinik bulgulara etkisini incelemek için daha geniş çaplı hasta gruplarında ve farklı popülasyonlarda benzer çalışmalar tekrar edilmelidir. Bu çalışmada daha önce bildirilmeyen dört adet yeni tek nükleotid polimorfizmi bulunmuştur. Objective: Ankylosing spondylitis (AS) is a chronic, progressive, inflammatory disorder, which generally affects the axial skeletal system. Despite the fact that its etiology is largely unknown, genetic factors have a substantial role in the development of AS. Mevalonate kinase (MVK) is an enzyme involved in cholesterol biosynthesis pathway. The MVK gene mutations are known to be responsible for the pathogenesis of hyperimmunoglobulinemia D and periodic fever syndrome. There is no study investigating the MVK gene polymorphisms in AS patients. In this study, we aimed to examine the MVK gene polymorphisms in AS patients to report its contribution to the pathogenesis, and its effect on the clinical symptoms.Material and Method: A total of 51 AS patients, consisting of 32 male (62.7 %)and 19 female (37.3 %), who are older than 18 years of age and meet the 1984 Modified New York criteria are included in the study. Control group was consisted of age and sexmatched 52 healthy volunteers (31 male and 21 female) who had neither sign of SpA nor the history of systemic autoimmune or autoinflammatory disease. All persons were questioned about symptoms of periodic fever syndrome. Measurements of spinal mobility and physical examination were performed for AS patients. ESR and CRP levels were simultaneously analyzed and recorded. AS patients were asked to fill BASDAI and BASFI forms. IgD levels of patients with AS were carried out by using the radial immunodiffusion assay. After DNA extraction from the peripheral blood samples, PCR/sequence-based typing technique was performed to identify polymorphic sites within the MVK gene. Differences in terms of these polymorphisms were investigated between AS patients and the control group. MVK gene polymorphisms detected in the patient group were further studied with respect to their effects on the clinical symptoms of AS and the type of involvement.Results: The mean age of the patient and control groups was 37,31±10,297 and 33,81±12,367 years respectively. Single nucleotide polymorphisms, named as the first group symptomatic, c.769-38 C>T heterozygote, c.769-7 T>G heterozygote, c.769-38 C>T homozygote were found to have similar frequencies in patient and control groups (p=0,646). The second group, called asymptomatic single nucleotide polymorphisms, were detected in higher number in the AS group compared to the control group (83/58), however the difference was not statistically significant (p>0.05). The newly found single nucleotide polymorphisms, including I56V A>G heterozygote, E281D G>D heterozygote, V80I G>A heterozygote, and C173Y G>A heterozygote were identified in four of AS patients. These polymorphisms could not be found neither during literature search nor in the Infevers website. When all polymorphisms in the MVK gene were evaluated, 36 patients (70.6%) with AS and 33 subjects (%63.4) from control group were found to have single nucleotide polymorphisms. Differences in frequencies were not statistically significant between the groups (p>0.05). There was no difference in the clinical symptoms in AS patients with and without single nucleotide polymorphisms in the MVK gene.Conclusion: The frequency of total MVK gene polymorphisms was found to be higher in AS patients compared to the control group. However, no effect on the clinical symptoms was detected. Further studies with larger number of patients and on different populations should be conducted in order to investigate the reason why the same polymorphisms were found in both groups but in higher proportion in the patient group as well as the impact of these polymorphisms on the clinical signs and symptoms. Four previously unknown single nucleotide polymorphisms were described in this study.Keywords: Ankylosing spondylitis, IgD, Mevalonate kinase gene, Periodic fever, 83

Giriş: Romatoid Artrit (RA); nedeni bilinmeyen, esas olarak periferik eklemleri progresif olarak tutan kronik multisistemik bir hastalıktır. Hümoral ve hücresel immün yanıtları arasında bir bağ olan, IgG' nin Fc reseptörleri otoimün hastalıkların etyoloji ve patogenezinde oldukça ilgi çekmektedir. Geniş genetik varyasyon sergileyen bu bölge Romatoid artrit de dahil olmak üzere çeşitli kronik inflamatuvar hastalıklara yatkınlık ile ilişkilidir. Bu çalışmasında Romatoid Artrit' te Fc?RIIIA V158F gen polimorfizminin sıklığının araştırılması ve hasta klinik ve laboratuar bulgularıyla karşılastırılması amaçlanmıştır.Materyal ve Metod: Çukurova Üniversitesi Tıp Fakültesi Romatoloji BD polikliniğine Nisan 2010?Haziran 2011 tarihleri arasında başvuran ve Amerikan Romatizma Derneği' nin tanı kriterlerine göre RA tanısı almış 105 RA'lı hasta ve 110 sağlıklı kontrol çalışmaya dahil edildi. Hasta ve kontrollerden öyküsünde diyabet, tiroid fonksiyon bozuklukları, geçirilmiş veya mevcut kalp hastalıkları, malignite, nörolojik hastalıklar ile kronik inflamatvuar hastalıklardan bir ya da daha fazlası olanlar çalışma dışı bırakıldı. RA' lı hastaların hastalıkla ilgili semptomları, sistemik hastalık varlığı, ilaç kullanımı, hastalık süreleri ve aile öyküsü sorgulandı. Tüm olgulara genel fizik muayene ve romatolojik muayeneleri yapıldı ve rutin laboratuvar tetkikleri ile CRP, RF, ESR, ANA, Anti-DNA düzeyleri istendi. Hasta grubu ARA'nın fonksiyonel sınıflandırması kullanılarak evrelere ayrıldı. Alınan kan örneklerinde real time PCR yöntemi ile Fc?RIIIA V158F gen polimorfizmleri araştırıldı.Bulgular: Hasta ve kontrol grubunun Fc RIIIA gen polimorfizm dağılımları arasında anlamlı fark saptanmadı (p=0,106). Hastaların tanı aldıkları yaş dağılımları ile gen polimorfizmi arasında anlamlı fark saptanmadı (p=0,919). Hastaların cinsiyet dağılımlarına göre de gen polimorfizmi açısından anlamlı fark saptanmadı (p=0,552). Hastalığın klinik bulgularından olan akciğer ve göz tutulumları, romatoid nodül varlığı ile gen polimorfizmi arasında ilişki saptanmadı. RF ve ANA sonuçları ile gen polimorfizmi arasında da anlamlı fark saptanmadı (p=0,625, p=0,716). Hastaların anti-CCP sonuçları ile gen polimorfizmi arasında anlamlı fark saptanmadı (p=0,136).Sonuç: Çalışmamızda RA patogenezi ile Fc ? RIIIA 158 gen polimorfizmi arasında anlamlı bir ilişki saptanmamıştır.Anahtar Kelimeler: Romatoid artrit, Fc?RIIIA gen polimorfizmi. Introduction: Rheumatoid Arthritis (RA) is a chronic multisystemic disease with unknown etiology, mainly involving the peripheral joints progressively. As a link between humoral and cellular immune responses, receptors recognizing the Fc region of immunoglobulin G (FcR) have attracted much interest concerning the aetiology and pathogenesis of autoimmune diseases. This region displays extensive genetic variation, which has been associated with susceptibility to various chronic inflammatory disorders including rheumatoid arthritis. This study aimed to investigate the frequency of Fc?RIIIA V158F gene polymorphism and comparison of clinical and laboratory findings in rheumatoid arthritis (RA).Materyal and Methods: 105 Patients admitted to the Cukurova University Faculty of Medicene, Rheumatology BD outpatient clinic between April 2010-June 2011 who had been diagnosed with RA according to American Rheumatism Association diagnostic criteria and 110 healthy controls were included in this study. Patients and controls who has diabetes, thyroid disorders, previous or current cardiac disease, malignancy, neurological diseases and chronic inflammatory diseases and those with one or more were excluded from the study. In patients with RA disease-related symptoms, the presence of systemic disease, medication use, disease duration and family history were recorded. General physical examination and rheumatologic examination was performed in all cases and routine laboratory tests and CRP, RF, ESH, ANA, anti-DNA levels were asked. Patient groups were divided into stages using the ARA functional classification. Fc?RIIIA V158F gene polymorphism of the patients were investigated in blood samples taken by real-time PCR method.Results: There was no significant differences in distributions of the polymorphism of the Fc RIIIA between patients and controls (p=0.106). There was no significant difference between the distributions of age at diagnosis of the patients with the gene polymorphism (p=0.919). Distribution of patients according to gender, there was also no significant difference in gene polymorphism (p=0.552). No association was found between gene polymorphism with the clinical signs of disease that such as and eye involvement and the presence of rheumatoid nodules. There was also no significant association between the gene polymorphism with the results of RF and ANA (p=0.625, p=0.716). There was no significant difference between the gene polymorphism with the results of anti-CCP (p=0.136).Conclusion: In our study, no significant relationship was found between Fc?RIIIA V158F gene polymorphism and the pathogenesis of RA.Keywords: Rheumatoid arthritis, Fc?RIIIA V158F gene polymorphism 68

Sistemik Lupus Eritematozusta serumda solubl Fas, solubl FasL düzeyleri ve Fas, FasL gen polimorfizmlerinin araştırılmasıAmaç: Sistemik Lupus Eritematozus hastalarında sFas, sFasL düzeylerinin hastalığın klinik bulguları ile olan ilişkisini incelemek ve Fas-670A/G, FasL-844T/C tek nükleotid polimorfizmlerinin sıklığı ve bu polimorfizmlerin hastalığın aktivasyonu ve klinik bulguları ile olan ilişkisini araştırmak.Gereç ve Yöntemler: Çalışmaya Sistemik Lupus Eritematozus tanısı alan 67 hasta (56/11, K/E) ve 30 sağlıklı kontrol grubu (17/13, K/E) alındı. Hastaların yaş ortalaması (33,5±10,8) ve sağlıklı kontrol grubunun 33,4±7,2 idi. sFas ve sFasL düzeylerine ELİSA yöntemi ile bakıldı. Fas-670A/G ve FasL-844T/C polimorfizmlerinin belirlenmesinde PCR-RFLP tekniği uygulandı. Hasta ve sağlıklı kontrol gruplarında sFas, sFasL düzeyleri ve polimorfik genlerin ilişkisine bakıldı. Hasta grubu içinde bu değerlerin hastalığın klinik ve laboratuvar verileri ile olan ilişkisi araştırıldı. Sonuçların değerlendirilmesi için veriler SPSS 16 paket programına aktarıldı.Bulgular: Sistemik Lupus Eritematozus' lu hasta ve sağlıklı kontrol grupları arasında sFas, sFasL düzeyleri ve polimorfik genlerin sıklığı karşılaştırıldığında, iki grup arasında istatistiksel olarak anlamlı fark olmadığı tespit edildi. sFas, sFasL düzeyleri ile hastalığın klinik bulguları kıyaslandığında hematolojik tutulumu olan Sistemik Lupus Eritematozus' lu hastalarda sFasL düzeyinin arttığı ve bu artışın istatistiksel olarak anlamlı olduğu gözlendi (p=0,007). Fas-670A/G ve FasL-844T/C polimorfizmleri ile hastalığın aktivasyonu yada klinik bulguları ile ilişkisinin olmadığı gözlendi.Sonuç: Sistemik Lupus Eritematozus hastalarında sFas düzeyleri ile Fas-670A/G ve FasL-844T/C polimorfizmlerinin hastalık patogenezine katkısı gösterilememiştir. sFasL düzeyi ile hastalığın hematolojik tutulumu arasında saptadığımız ilişkinin daha geniş vaka-kontrol gruplarında araştırılması uygun olacaktır.Anahtar Sözcükler: Fas-670A/G ve FasL-844T/C polimorfizmleri, serum solubl Fas ve FasL, Sistemik Lupus Eritematozus. Analysis of serum levels and gene polymorphisms of soluble Fas and soluble FasL in Systemic Lupus ErythematosusObjective: The aim of this study is investigating the relationship of sFas and sFasL levels with clinical findings and determining the frequency of Fas-670A/G and FasL-844T/C single nucleotide polymorphisms together with the relevance of these polymorphisms with disease activity and clinical signs in patients with systemic lupus erythematosus.Material and Method: Sixtyseven (67) patients (56/11, F/M) taken with the diagnosis of systemic lupus erythematosus and 30 healthy controls were included into the study. Mean age of the patients 33.5 ? 10.8 and the healthy controls 33,4±7,2 respectively. sFas and sFasL levels were studied with ELISA method. PCR-RFLP technique was applied to detect the Fas-670A/G ve FasL-844T/C polymorphisms. sFas and sFasL levels and gene polymorphisms were studied in both Systemic Lupus Erythematosus patients and healthy controls. Corelation of these levels with clinical and laboratory findings was investigated in patient group. Data was enrolled into SPSS 16 packet program for statictical analysis.Results: For sFas and sFasL levels and frequencies of gene polymorphisms, statistically significant difference was not detected between Systemic Lupus Erythematosus patients and healthy controls. In comparison of sFas and sFasL levels with disease activity, sFasL level was shown to be higher in patients with hematological involvement of the Systemic Lupus Erythematosus and this increase was found to be statistically significant (p: 0.007). It was observed that Fas-670A/G and FasL-844T/C gene polymorphisms do not have any correlation with disease activity or clinical findings.Conclusion: In conclusion, the effects of sFas and sFasL levels and Fas-670A/G and FasL-844T/C gene polymorphisms on disease pathogenesis could not be demonstrated in Systemic Lupus Erythematosus patients. Correlation of sFas levels with hematological involvement of the disease need to be further evaluated with extended case control studies.Key words: Fas-670A/G and FasL-844T/C polymorphism, serum soluble Fas and FasL levels, Systemic Lupus Erythematosus. 79

ÖZETSistemik Lupus Eritematozusta Mannoz Bağlayıcı Lektin Düzeyleri Ve MannozBağlayıcı Lektin Gen Polimorfizmlerinin Hastalığın Klinik Bulguları le lişkisininAraştırılmasıSistemik lupus eritematozus, çeşitli klinik bulgularla karşımıza çıkabilen;kronik, otoimmun, inflamatuar bir hastalıktır. Etyopatogenezinde, kompleman sistemidefektlerinin önemli rol oynadığı; C1q'nun homozigot eksikliğinde Sistemik LupusEritematozus geliştiği çeşitli çalışmalarda saptanmıştır. Dolayısıyla, C1q'nun homologuolan mannoz bağlayıcı lektin eksikliğinde Sistemik Lupus Eritematozus gelişebileceğidüşünülmüş. Mannoz bağlıyıcı lektin geninde; serum mannoz bağlayıcı lektindüzeyinde düşüşe neden olan 3 adet tek nükleotid polimorfizmi tanımlanmıştır.Bu çalışmada, geni 54. ve 57. kodonlardaki mutasyonlara, serum mannozbağlayıcı lektin düzeylerine Sistemik Lupus Eritematozus'lu hastalarda ve kontrolgrubunda baktık. Hastalarda, mannoz bağlıyıcı lektin geni varyant alleleri ve mannozbağlıyıcı lektin düzeyleri ile çeşitli klinik bulgular arasında ilişki olup olmadığınıaraştırdık.Çalışmaya, 63 Sistemik Lupus Eritematozus hastası 162 sağlıklı bireyi kontrolgrubu olarak aldık. Mannoz bağlayıcı lektin geni 57. kodondaki mutasyonu kontrolgrubunda sadece bir kişide saptadık. 54. kodondaki mutasyonu Sistemik LupusEritematozus'lu hastalarda, kontrol grubuna göre artmış olarak bulduk, fakat gruplararasında istatiksel olarak anlamlı fark saptamadık (p=0,05).Mannoz bağlayıcı lektin geni 54. kodonda mutasyonu olanlar ile olmayanlarınserum mannoz bağlayıcı lektin düzeyini karşılaştırdık. Mutasyonu olanlarda mannozbağlıyıcı lektin düzeyini anlamlı oranda düşük saptadık (p:0,0001). Ayrıca SistemikLupus Eritematozus'lu hastalarda mannoz bağlayıcı lektin düzeyi, sağlıklı kontrolgrubuna göre anlamlı oranda daha düşüktü (p=0,0001). Hastaların klinik bulguları,enfeksiyon varlığı, hastalık aktivasyonu ile 54. kodondaki mutasyon varlığı ve serummannoz bağlayıcı lektin düzeyiyle ilişkisinin olup olmadığını araştırdık. Fakat anlamlıbir ilişki saptamadık..Sonuç olarak; mannoz bağlayıcı lektin geni 54. kodondaki mutasyon varlığı vedüşük mannoz bağlayıcı lektin düzeyleri ile hastalığın klinik özellikleri arasındailişkinin olmadığı fakat bu faktörlerin SLE gelişiminde önemli faktörler olabileceğikanısındayız. Fakat bunu daha net ortaya koyabilmek için daha geniş hasta gruplarınıiçeren, çalışmalara ihtiyaç olduğunu düşünmekteyiz.Anahtar Sözcükler: kodon 54, kodon57, mannoz bağlayıcı lektin, mutasyon,Sistemik Lupus Eritematozus. ABSTRACTInvestigation Of The Association Between Concentration And GenePolymorphisms Of Mannose Binding Lectin With Clinical Findings Of SystemicLupus ErythematosusSystemic Lupus Erythematosus is an autoimmune, chronic, inflammatorydisease which can be encountered with diverse clinical findings. It was shown withvarious clinical studies that defects of complement system had important roles inetiopathogenesis of Systemic Lupus Erythematosus and homozygote deficiency of C1qcould lead to Systemic Lupus Erythematosus so it was thought that in the deficiency ofmannose binding lectin which was homologous of C1q was lead to Systemic LupusErythematosus. Three single nucleotide polymorphism of mannose binding lectin genewhich caused to decrease in serum mannose binding lectin concentration were defined.In this study, we measured serum mannose binding lectin concentration andsearched codon 54 and 57 mutations of mannose binding lectin gene both in SystemicLupus Erythematosus patients and control group. We investigated the correlation ofvarious clinical findings with serum concentration of mannose binding lectin andvariant alleles of mannose binding lectin gene63 Systemic Lupus Erythematosus patients and 162 healthy controls wereincluded into study. Mannose binding lectin gene mutations of codon 57 were found inone control and in none of Systemic Lupus Erythematosus patients. Codon 54 mutationwas increased in Systemic Lupus Erythematosus patient relative to control subjects butthere was no statistically significant difference between two groups (p=0, 05).Mannose binding lectin serum concentration were studied and compared insubjects with and without codon 54 mutations of mannose binding lectin gene. Therewas statistically significant decrease in serum mannose binding lectin concentration insubject with codon 54 gene mutation (p= 0,0001). Relatively higher decrease inmannose binding lectin concentration in Systemic Lupus Erythematosus patientscompared to control group was statistically significant (p= 0,0001). Correlation ofCodon 54 gene mutation and concentration of mannose binding lectin with clinicalfindings, infection and disease activation was not statistically significant.In conclusion, although presence of codon 54 gene mutations and decrease inmannose binding lectin concentration aren?t correlated with clinical characteristics ofpatients, these factors may be important in the development of Systemic LupusErythematosus. Further large group studies are needed to reveal the exact relationship.Key Words: Codon 54, codon 57, mannose binding lectin, mutation, SystemicLupus Erythematosus 90

ÖZET SÎSTEMİK LUPUS ERİTEMATOZUSTA ANTİNÖTROFİL SİTOPLAZMİK ; ANTİKORLARIN SIKLIĞI, HASTALIK AKTİVİTESİ VE KLİNİK-LABORATUVAR PARAMETRELERLE İLİŞKİSİ Antinötrofil sitoplazmik antikorlar (ANCA), nötrofîllerin lizozim içeriklerine karşı gelişen bir grup antikordur ve birçok inflamatuvar hastalıkta oluşur. Sistemik lupus eritematozus (SLE), değişik organ tutulumu ve birçok otoantikor oluşumu ile karakterize : otoimmün inflamatuvar bir hastalıktır. Bu çalışmanın amacı, SLE'li hastalarda ANCA ve hedef antijenlerinin varlığını belirlemek ve klinik bulgularla ve hastalık aktivitesi ile ilişkilerini değerlendirmektir. Çalışmaya 40 SLE'li hasta, 2 1 romatoid artrit (RA)'h hasta ve 1 9 sağlıklı kontrol (SK) alındı. SLE hastalık aktivitesi, SLE hastalık aktivite indeksi (SLEDAI) kullanılarak ölçüldü. ANCA araştırılması, indirekt immün flöresan (OF) yöntemi ve proteinaz 3 (PR3) ve myeloperoksidaz(MPO)için ELISA yöntemi kullanılarak yapıldı. ' UF ile 14 (%35) SLE'li ve 1 (%4.8) RA'h hastada pozitif boyanma saptarınken, hiçbir. ___ SK'de pozitiflik saptanmadı. SLE'li 41 hastadan 5'i (%12.5) anti-PR3'e; 3'ü (%7.5) ise anti- MPO'ya karşı pozitif reaksiyon verdi. RA'lıların 1'inde (%4.8) anti-PR3'e ve 2'sinde (°A8S) anti-MPO'ya karşı pozitiflik saptanırken, SK'lilerin hiçbirinde bu iki antijene karşı reaksiyon gözlenmedi. SLE'li hasta grubunda, HF-ANCA ile anti-PR3 ANCA ve anti-MPO ANCA arasında ilişki saptandı (sırasıyla, p=0.003 ve p=0.037). RA'lı hastalarda ÜF-ANCA ile anti- PR3 ANCA ve anti-MPO ANCA arasında ilişki yoktu (p0.05). The presence of ANCA was not associated with the specific clinical subsets and with the activity of SLE. Although our results demonstrate that ANCA are detectable in the sera of patients with SLE, lack of their association with disease activity and with specific clinical manifestations may suggest that further studies are needed to determine their possible roles in SLE. Key Words: Antineutrophil cytoplasmic antibodies, Systemic lupus erythematosus 50

ÖZET Romatoid Artrit Hastalarında Periferik Kan Mononükleer Hücrelerinde BCL-2 ve Serum TNFct, sFAS Düzeyleri: Aktif SLE ile Karşılaştırmalı Çalışma Romatoid artrit ve SLE patogenezinde immünolojik mekanizmaların oldukça önemli bir yeri vardır. Apoptoz, immün sistemin düzenlenmesi ve fonksiyonları için önemli bir mekanizmadır. Apoptozun düzenlenmesindeki bozukluklar otoimmün hastalık gelişimine yol açıyor olabilir. Apoptoz çok sayıda düzenleyici mekanizmanın işe karıştığı kompleks bir süreçtir. Solubl Fas, TNFa, Bcl-2 apoptozisin düzenlenmesinde rol alan moleküllerdendir. Solubl Fas düzeyindeki değişiklikler apoptozu önleyerek lenfoid hücrelerin fonksiyonlarında anormalliklere sebep olabilir. Hücre içinde bulunan Bcl-2 proteini hücrenin apoptoza girmesini önler. Çalışmamızda SLE ve romatoid artrit hastalarında periferik kanda antiapoptotik moleküller olan Solubl Fas, Bcl-2 ve proinflamatuar bir sitokin olan TNFa incelenmiş ve bu moleküllerin hastalık aktivitesi ile olan ilişkisi araştırılmıştır. Çalışmaya 23 aktif (IE, 22K; yaş ort: 48.3±12.6) 17 inaktif (3E, 14K; yaş ort.: 45.2±9.6) olmak üzere toplam 40 romatoid artritli hasta ile beraber 18 aktif SLE (IE, 17K ; yaş ort.: 38.7+7.7) tanılı hasta ve 22 sağlıklı kişi (10E, 12K ; yaş ort.: 33.7±7.9) alınmıştır. TNFa aktif romatoid artritli hastalarda 8.3+15.5 pg/ml, inaktif romatoid artritli hastalarda 3.8±12.2 pg/ml, aktif SLE'li hastalarda 16.06±28.6 pg/ml sağlıklı kişilerde 0.73±3,4 pg/ml tespit edilmiş olup; aktif romatoit artrit ve aktif SLE'den TNFa'nın anlamlı olarak yüksek olduğu görülmüştür, (sırası ile P: 0.040, P: 0.006) Ortalama Solubl Fas aktif romatoid artritli hastalarda 768±341 ng/ml, inaktif romatoid artritli hastalarda 606±187 ng/ml, aktif SLE'li hastalarda 929±310 ng/ml sağlıklı kişilerde 602±168 ng/ml tespit edilmiş olup; aktif SLE'de Solubl Fas sağlıklı kontrol grubuna oranla anlamlı olarak yüksek bulunmuşken (P: 0.004), aktif ve inaktif romatoid artritli hastalarda Solubl Fas sağlıklı kontrollerle karşılaştırıldığında aralarında anlamlı fark olmadığı görülmüştür, (sırasıyla p: 0.146; p: 0.916) Periferik kan mononükleer hücrelerinde Bcl-2 düzeyi aktif romatoid artrit hastalarında 97±111 ng/ml (SE: 37.3), sağlıklı kişilerde 161±112 ng/ml (SE: 42.3), tespit edilmiş olup, aralarındaki fark anlamsız bulunmuştur. (p:0.216) TNFa ve solubl Fas'ın birbirleriyle ve romatoid artritin klinik bulgularıyla korele olmadıkları görüldü. TNFa'nın romatoid artritli hastalarda CRP düzeyi (P: 0.02 r: 0.367) ve RF düzeyi (P: 0.033 r: 0.340) ile korele olduğu saptandı. VSonuç olarak romatoid artrit ve SLE'de TNFoc ve solubl Fas aktiviteyle ilişkili bulunmuş olup bu iki hastalığın aktifleşmesinin patogenezinde yer aldıkları düşünülmüştür. Anahtar Kelimeler: TNFa, solubl Fas, Bcl-2, romatoid artrit (RA), sistemik lupus eritematozis (SLE) VI ABSTRACT Peripheral Blood Mononuclear Cell BCL-2 and Serum TNFa, sFAS Levels in Patients with Rheumatoid Arthritis. A Comparative Study with SLE Patients. Immunological mechanisms have a prominent role in the pathogenesis of rheumatoid arthritis and systemic lupus erythematosus (SLE). Apoptosis is a crucial mechanism for regulation and functions of immune system. Disorders of regulation of apoptosis might result in development of autoimmune disorders. Apoptosis is a complex process involving many regulatory mechanisms. Soluble Fas, TNF, Bcl-2 are the molecules involved in regulation of apoptosis. The changes in soluble Fas levels might cause anomilies in lenfoid cell functions via preventing apoptosis. Intracellular Bcl-2 protein prevents the entrance of cells into apoptosis. In the present proinflammatory cytokine, in peripheral blood has been evaluated, and the relationship between these molecules and disease activity has been searched. A total of forty patients with rheumatoid arthritis, 23 active (1 male, 22 female; average age: 48.3 ± 12.6 years) and 17 inactive (3 male, 14 female, average age 45.2 ± 9.6 years), 18 patients with active Sle (1 male, 21 female average age 38.7 ± 7.7 years) and 22 healthy controls (10 male, 12 female average age 33.7 ± 7.9 years) were included in this study. TNF levels in patients with active rheumatoid arthritis was 8.3 ± 15.5 pg/ml; whereas in patients with inactive romatoid arthiritis 3.8 ± 12.2 pg/ml; in active SLE patients 16.06 ± 28.6 pg/ml and in healthy controls 0.73 ± 3.4 pg/ml. The blood levels of TNF were significantly higher in patients with active rheumatoid arthiritis and active SLE (p levels respectively 0.04 and 0.006). The mean soluble Fas level in patients with rheumatoid arthritis was 768 ±341 ng/ml; inactive rheumatoid arthritis patients 606 ±187 ng/ml; in active SLE patients 929 ±310 ng/ml in and in healthy controls 602 ±168 ng/ml. The soluble Fas level was significantly higher in patients with active SLE (p

ÖZET BEHÇET HASTALIĞINDA SERUM EOZİNOFİL KATYONİK PROTEİN (ECP) DÜZEYLERİ VE HASTALIK AKTİVİTESİ İLE İLİŞKİSİ Bu çalışmada, Behçet hastalığında serum ECP düzeylerinin araştırılması ve klinik aktivite ile ilişkisinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Çalışmaya Uluslararası Behçet Hastalığı Çalışma Grubu (ISG) tam kriterlerini karşılayan ve herhangi bir ilaç tedavisi almayan 48 Behçet hastası (24 kadın, 24 erkek, yaş ortalaması 37.2+9.3 yıl) alındı. Hastaların 23 'ü aktif ve 25'i de inaktif idi. Hastalıklı kontrol grubu olarak 21 allerjik rinitli hasta (12 kadın, 9 erkek, yaş ortalaması 34.2+10.0 yıl) ve 21 sağlıklı birey (11 kadın, 10 erkek, yaş ortalaması 34.0 + 5.5 yıl) çalışmaya dahil edildi. Kolşisin tedavisi alan inaktif hastaların ilaçlan kan örnekleri toplanmasından on gün önce kesildi. Allerji veya parazitoz öyküsü olan veya aldığı tedavi kesilemeyecek durumda olan hastalar çalışma dışı bırakıldı. Tüm olgularda FEIA yöntemiyle serum ECP düzeyleri ölçüldü. Aktif Behçet hastalarının (ortalama + st sapma 47.1+46.1 ug/L) serum ECP düzeyleri, sağlıklı kontrol grubundan (62.9+30.5 ug/L) istatistiksel olarak anlamlı düzeyde daha düşük bulundu (p=0.003). Aktif Behçet hastalarının ortalama serum ECP düzeyleri, inaktif gruba kıyasla (65.7+46.3 ug/L) daha düşük saptandı ancak anlamlı istatistiksel farklı bulunmadı (p=0.079). Tüm Behçet olgularının ortalama serum ECP düzeyi (56.8+46.7 ug/L) ile kontrol grubunun ortalama değeri arasında fark görülmedi, fakat allerjik rinitli grubun ortalama değerinden (84.3+40.9 ug/L) anlamlı olarak düşük saptandı (p=0.005). Thl/Th2 dengesi, immün sistemde önemli rol oynar. Behçet hastalığında immün yanıtın Thl polarizasyonu lehine değiştiği gösterilmiştir. Th2 hücrelerden salman başta IL-5 olmak üzere bazı sitokinler eozinofil proliferasyonunu stimule ve eozinofil fonksiyonlarını aktive eder. Eozinofiller, immün yanıt regülasyonunda rol oynayan önemli immün modulator hücrelerdir. ECP, eozinofil aktivitesini ve turnover hızım yansıtan majör proteinlerdendir. Aktif Behçet hastalarında ortalama serum ECP düzeyinin düşük bulunması, aktif dönemde baskılanmış Th2 yanıtı ile açıklanabilir. Anahtar Kelimeler: Behçet Hastalığı, Eozinofil Katyonik Protein, Eozinofil, Thl-Th2 Polarizasyonu, IgE V ABSTRACT THE SERUM EOSINOPHIL CATIONIC PROTEIN LEVELS IN BEHCET'S DISEASE AND IT'S RELATONSHIP WITH THE DISEASE ACTIVITY In this study, to investigate the serum ECP levels in Behcet's Disease and to evaluate it's realtionship between clinical activity were aimed. Behçet patients, who were diagnosed according to the criteria of International Study Group of Behcet's Disease, not receiving any medication were included (n=48, 24 males and 24 females, mean age 37.2+9.3 years). Of the patients, 23 were in active and 25 in inactive period of the disease. As the diseased control group, 21 patients with allergic rhinitis (9 males and 12 females, mean age 34.2+10.0 years) and as the normal control group, 21 healthy subjects (10 males and 11 females, mean age 34.0 + 5.5 years) were included in the study. The medication was stopped before the blood samples were taken, for the inactive Behçet patients who were on colchicine treatment. The cases with any allergy or parasitosis history or whose medication can not be stopped were excluded. The serum ECP levels were measured by the FEIA method. The mean serum ECP level of the active Behçet group (mean + st deviation: 47.1+46.1 u.g/L) was significantly lower when compared to the healthy controls (62.9+30.5 ug/L), p=0,003. The mean serum ECP level of the active Behçet group was lower than the inactive group (65.7+46.3 ug/L) but the difference was not statistically significant (p=0.079). The mean serum ECP level of the total Behçet group (56.8+46.7 ug/L) had no difference when compared to the healthy controls but significantly lower when compared to the allergic rhinitis group (84.3+40.9 ug/L) p=0.005. The Thl/Th2 profile plays a really important role in the immune system. It was proven that the immune response is swiched to the Thl polarisation in active state of the Behcet's disease. Some cytokines which are released from the Th2 cells, such as IL5, stimulate the eosinophil proliferation and activate the eosinophil functions. The eosinophils are important immune modulatory cells which play a role in the immune response. The ECP is one of the major proteins which reflect the eosinophil turnover rate and activity. The lower serum ECP levels in active Behçet patients can be explained by the supressed Th2 response in the active disease state. Keywords: Behcet's Disease, Eosinophil Cationic Protein, Eosinophil, Thl-Th2 Polarisation, IgE VI 87

ÖZET BEHÇET HASTALARINDA SERUM (3-KEMOKİN DÜZEYLERİ: AİLEVİ AKDENİZ ATEŞİ HASTALARI İLE YAPILAN KARŞILAŞTIRMALI BİR ÇALIŞMA Behçet hastalarında, p-kernokinlerinden serum RANTES, makrofaj inhibitor protein- la, monosit kemotaktik protein-1 düzeylerinin araştırılması, bulguların ailevi Akdeniz ateşi hastalannınkiyle karşılaştırılması planlandı. Hasta grubu olarak Uluslararası Behçet Hastalığı Çalışma Grubu kriterlerim karşılayan yaş ortalaması 38.95 ± 1.57 yıl olan, onu kadın, on-biri erkek 21 Behçet hastası (1 1 aktif, 10 inaktif), hastalıklı kontrol grubu olarak Tel Hashomer kriterlerinin karşılayan yaş ortalaması 34.3 ± 10.2 yıl olan (14 kadın, 13 erkek; 13'ü atakta, 14'ü inaktif) 27 ailevi Akdeniz ateşi hastasının ve sağlıklı kontrol olarak ta yaş ortalaması 37 ± 6.6 yıl olan (13 kadın, 14 erkek) 27 gönüllü bireyin serum örneklerinden bahsedilen p-kemokin düzeyleri ELISA yöntemiyle ölçüldü. Behçet hastalarında ortalama serum makrofaj inhibitor protein- la düzeyleri (ortalama ± SH, 126.80 ± 36.10 pg/ml) kontrollere göre (80.93 ± 43.38 pg/ml) anlamlı derecede yüksek bulunurken, ailevi Akdeniz ateşi grubununkinden (78.94 ± 29.24 pg/ml) farklı bulunmadı. Ortalama serum RANTES düzeyleri ve (sırasıyla Behçet, ailevi Akdeniz ateşi ve kontrol gruplarında ortalama ± SS, 123.06 ± 49.44, 112.02 ± 57.59, 100.49 + 43.86 ng/ml) ve ortalama monosit kemotaktik protein-1 düzeyleri (ortalama + SH; 1156.55 ± 205.84, 1003.53 ± 110.47 and 999.55 ± 111.77 pg/ml) gruplar arasında fark bulunmadı. Tüm Behçet hastalarında serum RANTES düzeyleri ile C-reaktif protein arasında anlamlı korelasyon (r = 0.458, p = 0.037, n = 21), serum makrofaj inhibitor protein-la ile C-reaktif protein arasında anlamlı negatif korelasyon bulundu (r = (-)0.452, p = 0.039, n = 21). Aktif Behçet hastalarında serum makrofaj inhibitor protein-la düzeyleri ile RANTES arasında anlamlı negatif korelasyon bulundu (r = -0.800, p = 0.003, n = 11). İnaktif behçet hastalarında serum monosit kemotaktik protein-1 seviyeleri ile C- reaktif protein (r = -0.703, p = 0.023, n = 10) arasında anlamlı negatif korelasyon bulundu. VIBehçet ve ailevi Akdeniz ateşi gruplarının ölçülen ortalama serum kemokin düzeylerinde aktif ve inaktif dönemlerde anlamlı olarak farklı değildi. Ölçülen kemokinlerin Behçet hastalığının patogenezinde rol oynayabileceği düşünüldü. Kemokinlerin doku ekspresyonlarının araştırılması serum düzeylerinden daha anlamlı sonuçlar verebilir. Anahtar sözcükler: Ailevi Akdeniz ateşi, Behçet hastalığı, kemokin, makrofaj inhibitor protein- 1, monosit kemotaktik protein-1, RANTES. VII ABSTRACT SERUM RANTES, MlP-la AND MCP-1 LEVELS IN PATIENTS WITH BEHCET'S DISEASE. A COMPARATIVE STUDY WITH PATIENTS WITH FAMILIAL MEDITERRANEAN FEVER. The aim of the study is to investigate the serum levels of chemokines, RANTES (regulated on activation normal T-cell expressed and secreted), MIP (macrophage inhibitory protein)- la, MCP (monocyte chemoattractant protein)-l in patients with Behcet's disease (BD) and compare them to those of patients with familial Mediterranean fever (FMF) and normal controls. Serum RANTES, MIP- la and MCP-1 levels of 27 patients with BD (mean age 38.95 ± 1.6, 10 female, 11 male, 11 active, 10 inactive) meeting Criteria of the International Study Group for BD, 27 patients with FMF (mean age 34.3 ± 10.2, 14 female, 13 male; 13 in attack, 14 in attack-free period) meeting Tel Hashomer criteria for the disease and 27 healthy controls (37 + 6.6, 13 F, 14 M) were measured by ELISA method. Mean serum levels of RANTES were comparable among the groups (Mean ± SD, 123.06 ± 49.44, 112.02 ± 57.59, 100.49 ± 43.86.ng/ml, for BD, FMF and control group respectively). Mean serum level of MlP-la of BD (Mean ± SEM, 126.80 ± 36.10 pg/ml) was significantly higher (P = 0.05) than that of the controls (80.93 ± 43.38 pg/ml) but comparable to that of FMF patients (78.94 ± 29.24 pg/ml). Mean MCP-1 levels were comparable among the groups (Mean + SEM; 1156.55 ± 205.84, 1003.53 + 110.47 and 999.55 ± 111.77 pg/ml, respectively). In Behçet group regardless of activity, positive correlations between serum RANTES and C-reactive protein (CRP) levels (r = 0.458, p = 0.037, n = 21), and negative correlations between MlP-la and CRP (r = -0.452, p = 0.039, n = 21) were found. In active patients with BD significant negative correlations were found between serum MlP-la and RANTES levels (r = -0.800, p = 0.003, n = 11). In patients with inactive BD negative correlations were found between serum MCP-1 and VIIICRP levels (r = -0.703, p = 0.023, n = 10). The chemokine levels were not different significantly between the active and inactive patients with BD or FMF. The studied CC chemokines might be thought to be involved in the patogenesis of Behcet's disease. Tissue expression of these chemokines may give more information than the serum levels. Key Words: Behcet's disease, chemokine, familial Mediterrannean fever, monocyte chemoattractant protein- 1, MCP-1, macrophage inhibitory protein- la, MIP-la regulated on activation normal T-cell expressed and secreted, RANTES. IX 61

Özet Sistemik skleroz, etyopatogenezi henüz tam bilinmeyen kronik bir hastalıktır. TGF P normal ve skleroderma gibi patolojik fibrozisten sorumlu tutulan fibrojenik bir sitokindir. Dermal fibroblastlarda, özellikle erken dönem olgularda ekspresyonunun arttığı, buna koşut olarak serumda çözünür formlarınında arttığı bildirilmektedir. ICAM- ve VCAM-1, hücre- hücre ve hücre makriks ilişkilerini düzenleyen adezyon molekülü grubundan yüzey molekülleridir. Serumda çözünür formları dokudaki temsiline koşut olarak yükselmektedir. Enflamasyon ile seyreden bir çok hastalıkta serum düzeyleri artmaktadır. Sklerodermada da serum düzeylerinin arttığı ve aktivite ile ilişkili olduğu bildirilmiştir. Bu çalışmada 31(16 diffüz kutanöz, 11 limited kutanöz, 4 overlap) sistemik skleroz(SS), 25 aktif romatoid artrit(RA) ve 25 sağlıklı kontrol grubunda sTGF 01, sTGF 02,sICAM-l ve sVCAM-1 düzeyleri ölçülerek, klinik ve laboratuvar bulguları ile ilişkileri araştırılmştır. Sonuçlar: sTGF pl ve sTGF p2, S S olgularında sağlıklı kontrol grubundan daha yüksek saptanmamıştır. sICAM ve sVCAM-1 SS ve RA olgularında sağlıklı kontrol grubuna göre anlamlı olarak daha yüksek saptanmıştır. Üç yıldan fazla süreden beri hasta olan S S olgularında sICAM-1 ve s VCAM-1 erken dönem olgulara göre daha yüksek saptanmıştır. Tartışma: sTGF pi ve sTGF P2'nin ilaç etkisi ile baskılanmış olması nedeni ile normal saptanmış olabilir. sICAM -1 ve sVCAM-1'in geç dönem olgularda daha yüksek saptanması, S S patogenezinde bu moleküllerin rolü olduğunu ve geç dönem olguların da yoğun olarak tedavi edilmesi gerektiğini düşündürmektedir. Anahtar kelimeler: Sistemik skleroz, sTGF?1, sTGF ?2, sICAM-I, sVCAKİ-l ABSTRACT Systemic sclerosis (SS) a chronical disease of unknown etiology. Transformind growth factor beta (TGF P), a fibrogenic cytokine, is claimed to be responsible in normal fibrosis and pathological fibrosis as in SS. Its expression is reported to be elevated in dermal fibroblasts especially at early phases of SS. Its soluble forms are elevated in response to tissue elevations. ICAM-1 and VCAM-1 are surface molecules belonging to the family of adhesion molecules that regulate the relationship between cells and cell matrix. Their soluble forms in the serum are elevated in accordinly to tissue forms. Serum levels increase during the course of many inflammatory diseases. Recently, some investigators reported that the serum levels of ICAM-1 and VCAM-1 are elevated in SS and levels of them are correlated with activity of the disease. In this trial 31 patients (16 with diffuse cutaneous, 11 with limited cutaneous, 4 with overlap syndromes) with SS, 25 patients active rheumatoid arthritis (RA) and 25 healthy controls are held. Their sTGF pi, sTGF P2, sICAM-1 and sVCAM-1 levels are measured and the relationship between clinical and laboratory findings are investigated. Results: In SS group sTGF 31 and sTGF P2 levels weren't higher than the control group. sICAM-1 and sVCAM-1 levels were significantly higher in SS and RA when compared with the healthy controls. In patients with SS who had disease for more than 3 years, the sICAM-1 and sVCAM-1 levels were higher than the cases at early phases ofSS. Conclusion: The normal levels of sTGF p 1 and sTGF P2 were probably due to the suppressive effects of the medications. The high levels of sICAM-1 and sVCAM-1 at the late phases of SS imply the role of these adhesion molecules in the pathogenesis of SS. They point out the necessity of vigorous treatment in patients at late phases of SS. Key Words: Systemic sclerosis, sTGF fil, sTGF p2, sICAM-1, sVCAM-l VI 58

Solid phase ELISA was used for the determination of immun comp lexes and their immunoglobulin content, radial immunodiffusion for se- rum immunoglobulin levels, indirect flourescent antibody assay for anti- nuclear antibodies and double-stranded DNA antibodies. Clq-binding immun complex levels of active and inactive lupus pa tients and controls were 40.59 u/ml, 36.93 u/ml, 11.84 u/ml respectively and the difference between active/inactive patients and controls were sig nificant (p0.05). IgG and IgM content of complexes measured as optical density values in active patients, inactive patients and controls were 2.11, 2.12, 1.78 for IgG and 0.967, 0.869, 0.794 for IgM respectively; the difference between IgG content of patients with active and inactive disease compared to controls was significant (p 0.05). Serum immunoglobulin levels were found to be 19445 mg/L in active patients, 16846 mg/L in inactive patients and 15237 mg/L in controls. Only the serum IgG levels of active patients were significantly different from that of controls (p < 0.05). In the comparision of values of the patients classified as positive or negative with respect to each individual ACR criterion, the IgA content of immun complexes of patients with arthritis was significant ly less than that of patients without it (p 0.05). Aktif, inaktif hasta ve kontrol grupları nın immün komplekslerindeki IgG ve IgM içeriği optik dansite değeri ola rak sırasıyla 2.11, 2.12, 1.78 ve 0.967, 0.869, 0.794 olup hastaların aktif ve inaktif dönemleri ile kontrol grubu arasında IgG içeriği bakımından fark önemli (p < 0.05), aktif hastalarla kontrollar arasında IgM içeriği yönün den fark önemli (p 0.05). Serum immün globulin düzeyleri aktif hastalarda 19445 mg/L, inaktif hastalarda 16846 mg/L ve kontrol grubunda 15237 mg/L bulundu. Yalnızca aktif hastaların serum IgG düzeyi kontrol grubundan farklı bulundu (p < 0.05). ACR kriterleri yönünden pozitif ve negatif olan grupların birbiri ile yapılan karşılaştırmasında artriti olan hastaların immün komplekslerinin IgA içeriği artriti olmayan hastalardan düşük bulundu (p0.05). IgG and IgM content of complexes measured as optical density values in active patients, inactive patients and controls were 2.11, 2.12, 1.78 for IgG and 0.967, 0.869, 0.794 for IgM respectively; the difference between IgG content of patients with active and inactive disease compared to controls was significant (p 0.05). Serum immunoglobulin levels were found to be 19445 mg/L in active patients, 16846 mg/L in inactive patients and 15237 mg/L in controls. Only the serum IgG levels of active patients were significantly different from that of controls (p < 0.05). In the comparision of values of the patients classified as positive or negative with respect to each individual ACR criterion, the IgA content of immun complexes of patients with arthritis was significant ly less than that of patients without it (p

ÖZET Çalışmamızda artritlerin ayırıcı tanısında sinovyal sıvı analizlerinin önemini göstermeyi ve IL-6 ve IL-8 düzeylerinin artrit patogenezindeki rollerini araştırmayı amaçladık. 25 artritli hasta (14 RA, 5 OA, 6 seronegatif artrit) ve 30 sağlıklı kontrol grubunda, mikroelisa kiti kullanarak, serum IL-6 ve IL-8 değerlerini ölçtük. 25 artritli hastada latex aglütinasyon yöntemi ile serumda CRP düzeyini ve 40 artritli hastara (21 RA, 10 OA, 9 seronegatif artrit) serumda RF, sinovyal sıvıda IL-6, IL-8, CRP ve RF düzeylerini tayin ettik. 40 artritli hastada sinovyal sıvı, beyaz küre, protein, glikoz değerelerini ölçtük. Elimizde serumu ve sinovyal sıvısı bulunan 25 hastadan, 14 RA'li hastada serum IL-6 ve serum IL-8 ortalamaları (pg/ml) sırasıyla (OrtiSD); IL-6 için 756.6911449.26; IL-8 için 1200.36±800.08, 5 OA'li hastada IL-6 için 257.72±505.47; IL-8 için 1087.601975.57, 6 seronegatif artritli hastada IL-6 için 587.7711392.50; IL-8 için 922.531961.52 olarak bulundu. Serum CRP ortalamaları (mg/ml) sırasıyla (OrtiSD); 14 RA'li hasta için 2.2312.08, 50 OA'li hasta için 4.814.8, 6 seronegatif artritli hasta için 1.0011.92 olarak bulundu. Serum RF ortalamaları sırasıyla (OrtiSD); 21 RA'li hasta için 0.9291- 0.267, 10 OA'li hasta için O, 9 seronegatif artritli hasta için O olarak bulundu. 21 RA'li hastanın sinovyal sıvı IL-6 (pg/ml), sinovyal sıvı IL-8 (pg/ml), sinovyal sıvı CRP (mg/dl), sinovyal sıvı RF, sinovyal sıvı beyaz küre (mm3), sinovyal sıvı glikoz(mg/dl), sinovyal sıvı protein (g/dl) ortalamaları sırasıyla (OrtiSD) 2024.011685.95, 1719.7911596.89, 0.5711.09, 0.42910.514, 14296.19114197.5, 82.23153.94, 2.6511.46 olarak bulundu. 10 OA'li hastada sinovyal sıvı IL-6(pg/ml), sinovyal sıvı IL-8(pg/ml), sinovyal sıvı CRP(mg/dl), sinovyal sıvı beyaz küre(mm3), sinovyal sıvı glikoz(mg/dl), sinovyal sıvı protein(g/dl) ortalamaları sırasıyla (OrtiSD) 1631.6 i 1689.27, 1292.401912.74, O, 13480116534.93, 130.6176.18, 4.4810.9 olarak bulundu. OA'li hastaların tümünde sinovyal sıvı RF negatif bulundu. 9 seronegatif artritli hasta sinovyal sıvı IL- 6(pg/ml), sinovyal sıvı IL-8(pg/ml), sinovyal sıvı CRP(mg/dl), 81sinovyal sıvı beyaz küre (mm3), sinovyal sıvı glikoz (mg/dl), sinovyal sıvı protein (g/dl) ortalamaları sırasıyla (Ort.±SD) 2320.0 ± 1719.62, 973.47 ± 906.31, 0.06 ± 0.2, 13733.- 33114206.24, 102. 66±53.71, 4.05+1.91 olarak bulundu. Seronegatif artritli hastaların tümünde sinovyal sıvı RF negatif bulundu. 30 sağlıklı kontrolde serum IL-6(pg/ml) ortalaması (Ort.±SD) 0, serum IL-8 (pg/ml) ortalaması (Ort.lSD) 4.57±4.29 olarak bulundu. Serum IL-6ve IL-8 ortalamaları RA, OA, seronegatif artritli hastalarla kontrol grubu arasında istatistiksel olarak anlamlı farklı bulundu (tümü için p=0). Serum IL-6 düzeyi 25 hastanın 13' ünde (6 RA, 3 OA, 4 serone gatif artrit) yüksek bulundu. Serum IL-8 düzeyi 25 hastanın 22' sinde (13 RA, 4 OA, 5 seronegatif artrit) yüksek bulundu. 30 sağlıklı kontrol grubunun tümünde serum IL-6 düşük bulunurken, 30 kişiden birinde serum IL-8 yüksek bulundu, 29 kişide düşük bulundu. înflamatuvar artritlerin (21 RA, 9 seronegatif artit) %83.3'ünde sinovyal sıvı proteini 1.8 g/dl üzerinde, %16.7'- sinde 1.8 g/dl altında bulundu. Noninflamatuar artritlerin (10 OA) %80'inde sinovyal sıvı proteini 1.8 g/dl üzerinde, %20* sinde 1.8 g/dl altında bulundu. înflamatuvar artritli hastaların %7 6. 19' unda sinovyal sıvı, simültane serum glikozu arasındaki fark 20-60 mg/dl arasında bulundu. Noninflamatuvar artritli hastaların %10'nunda sinovyal sıvı-simultane serum glikozu arasındaki fark 10 mg/dl altında bulundu. Elimizde serumu ve sinovyal sıvısı bulunan 25 hastanın (14 RA, 5 OA, 6 seronegatif artrit) 18' inde (9 RA, 4 OA, 5 seronegatif artrit) serum IL-6 düzeyini sinovyal sıvı IL- ödüzeyinden belirgin olarak düşük bulduk. 25 hastanın 6'sında (1 RA, 20 A, 3 seronegatif artrit) serum IL-8 düzeyi sinovyal sıvı IL-8 düzeyinden düşüktü. Çalışmamızdan elde ettiğimiz sonuçlar ışığında, sinovyal sıvısı bulunan artritli hastaların tümünde sinovyal sıvı incelemelerinin mutlaka yapılması gerektiğini söyleyebiliriz. Artritli hasta grubunda serum IL-6 ve IL-8 düzeyinin, sağlıklı kontrol grubuna göre belirgin olarak yüksek bulunması ve artritli hastalarda sinovyal sıvı sitokin düzeylerinin, serum sitokin düzeylerinden yüksek olarak tespit edilmesi, sitokin- 82lerin artrit patogenezinde önemli rollerinin bulunduğu ve IL-6 ve IL-8'in sinovyal hücrelerde lokal olarak sentezlenebildiği görüşünü desteklemektedir. Anahtar kelimeler: Noninflamatuvar artrit, inflamatuvar artrit, sinovyal sıvı, IL-6, IL-8. Key words: Noninflammatory arthritis, inflammatory arthritis, synovial fluid, IL-6, IL-8. 83 100

ÖZET Immün sistem tarafından salgılanan sitokinler sistemik sklerozda fîbrozis gelişimine ve vaskûler zedelenmeye yol açabilir. Çalışmamızda, sistemik skleroz patogenezinde immün mekanizmaların rolünü incelemek amacıyla serum sitokin düzeyleri ve lenfosit yüzey belirleyicileri tayini yapıldı. Bu nedenle biri lokalize, 24'ü diffiiz kutanöz sklerodermalı 25 hasta ile 21 aktif romatoid artrit hastası ve 21 sağlıklı kontrol çalışma grubuna dahil edildi. Sistemik sklerozlu hastalar cilt, kardiyovasküler, pulmoner, gastrointestinal ve renal sistem gibi organ tutulumları yönünden incelendi. Ayrıca antinükleer antikorlar, anti-DNA, romatoid faktör, anti-Scl-70, anti-SSA, anti-SSB, anti-RNP, anti-Sm gibi immünolojik parametreler tüm hastalarda ve sağlıklı kontrollerde araştırıldı. Sistemik sklerozlu ve RA'li hastalar ile sağlıklı kontrollerde sitokin düzeyleri mikro-elisa yöntemi ile lenfosit yüzey belirleyicileri `flow cytometry` yöntemi ile çalışıldı. IL-la sistemik sklerozlu hastalarda sağlam kontrollere göre düşük bulundu. IL-1/3 ve IL-6 düzeyleri SSc'lu hastalarda normal kontrollere göre belirgin artış göstermesine rağmen aradaki fark istatistiksel olarak anlamlı değildi. Soluble IL-2R düzeyleri sağlıklı kontrollere göre anlamlı bir yükselme göstermekteydi. Serum sitokin düzeyleri ile organ tutulumu, eritrosit sedimentasyon hızı, Raynaud fenomeni ve dijital ülser gibi klinik bulgu ve belirtiler arasında anlamlı bir ilişki bulunmadı. Lenfosit yüzey belirleyicilerinden CD4, CD8, CD25 ve CD4/CD8 düzeylerinde sistemik sklerozlu hastalarda normal kontrollere göre bir fark tespit edilmedi. Sonuç olarak, İL- 1/3 ve IL-6 sistemik sklerozda hastalık oluşumuna katkıda bulunabilir. Bu hastalarda sIL-2R'nin yüksek düzeylerde bulunması kronik immün hücre aktivasyonunun bir bulgusu olarak yorumlanmıştır. 64 73