Search

Zogeheten flocculanten worden steeds vaker gebruikt om zwevend stof en water sneller en beter van elkaar te scheiden. De flocculanten worden gebruikt om bagger, afvalwater of waswater uit (industriele) productieprocessen te verwerken. Bij dit proces ontstaan producten zoals slib- en filterkoek. Daarin kunnen nog restanten van de flocculanten zitten. De producten worden onder andere gebruikt om de bodem van diepe plassen op te hogen. Dat is nodig om het ecosysteem in de plas te herstellen nadat daar zand of grind uit is gewonnen. Een van de gebruikte flocculanten is polyacrylamide. Als deze stof afbreekt, kan het giftige acrylamide ontstaan. Dit is een Zeer Zorgwekkende Stof (ZZS(Zeer Zorgwekkende Stoffen )). Deze stoffen zijn gevaarlijk voor mens en milieu. De Nederlandse overheid wil daarom zo veel mogelijk voorkomen dat deze stoffen in het milieu terechtkomen. Het RIVM heeft nu in de wetenschappelijke literatuur verkend of polyacrylamide wordt afgebroken tot acrylamide in diepe plassen. Daarnaast is verkend of acrylamide kan worden afgebroken in een diepe plas. Er blijkt nog onvoldoende bekend te zijn over de vorming en het vrijkomen van acrylamide in diepe plassen. Hierdoor is niet duidelijk of er risico’s zijn voor planten en dieren die in de plassen leven. Of voor de mens als zij vis eten uit deze plassen. Wel blijkt dat acrylamide al in polyacrylamide zit en kan vrijkomen als polyacrylamide wordt gebruikt. Het is daarom niet uitgesloten dat acrylamide ook op deze manier in de plassen terecht kan komen. Vanwege deze onzekerheden adviseert het RIVM om meer onderzoek te doen naar de vorming van acrylamide in diepe plassen. Ook moet onderzocht worden of acrylamide dat in polyacrylamide zit, vrij kan komen wanneer het in diepe plassen terecht komt. Tot slot adviseert het RIVM om voorzorgsmaatregelen te nemen als in diepe plassen producten worden gebruikt die zijn behandeld met polyacrylamide. Dat kan bijvoorbeeld door andere flocculanten te gebruiken, producten met flocculanten van te voren te onderzoeken op acrylamide of de kwaliteit van het oppervlaktewater te bepalen nadat het product erin is gebruikt.

Post-operative radiosurgery (SRS) of brain metastases patients is typically planned on a post-recovery MRI, 2-4 weeks after resection. However, the intracranial metastasis may (re-)grow in this period. Planning SRS directly on the post-operative MRI enables shortening this time interval, anticipating the start of adjuvant systemic therapy, and so decreasing the chance of extracranial progression. The MRI-Linac (MRL) allows the simultaneous execution of the post-operative MRI and SRS treatment. The aim of this work was investigating the dosimetric feasibility of MRL-based post-operative SRS.MRL treatments based on the direct post-operative MRI were simulated, including thirteen patients with resectable single brain metastases. The gross tumor volume (GTV) was contoured on the direct post-operative scans and compared to the post-recovery MRI GTV. Three plans for each patient were created: a non-coplanar VMAT CT-Linac plan (ncVMAT) and a coplanar IMRT MRL plan (cIMRT) on the direct post-operative MRI, and a ncVMAT plan on the post-recovery MRI as the current clinical standard.Between the direct post-operative and post-recovery MRI, 15.5 % of the cavities shrunk by 2 cc, and 46 % expanded by ≥ 2 cc. Although the direct post-operative cIMRT plans had a higher median gradient index (3.6 vs 2.7) and median V3Gy of the skin (18.4 vs 1.1 cc) compared to ncVMAT plans, they were clinically acceptable.Direct post-operative MRL-based SRS for resection cavities of brain metastases is dosimetrically acceptable, with the advantages of increased patient comfort and logistics. Clinical benefit of this workflow should be investigated given the dosimetric plausibility.

Bij de aanleg van de zeedijk in Perkpolder is thermische gereinigde grond (TGG) gebruikt. TGG bevat stoffen, zoals metalen en zouten, die naar het grondwater en oppervlaktewater naast de dijk kunnen verspreiden. Het RIVM heeft voor de tweede keer onderzocht of deze stoffen voorkomen in de omgeving van de zeedijk en welke mogelijke effecten hierdoor op de gezondheid en het milieu kunnen ontstaan. De aanleiding is dat er meer meetgegevens beschikbaar zijn over de concentraties van de stoffen in de bodem, het grondwater en het oppervlaktewater. Ook hebben omwonenden vragen over de effecten op de gezondheid en de omgeving. Uit het onderzoek blijkt dat de verontreinigingen uit de TGG geen risico’s veroorzaken voor de gezondheid van omwonenden. De stoffen zijn soms van nature al aanwezig, of de aangetroffen concentraties zijn te laag om effecten te geven. De TGG heeft de bodemkwaliteit van de moestuinen niet beïnvloed. Verder is het veilig om op de dijk te wandelen en in het oppervlaktewater te zwemmen, ook al is dat niet als zwemwater bedoeld. Het onderzochte zoete grondwater is geschikt om gewassen mee water te geven en vee te laten drinken. De landbouwpercelen en de toplaag op de dijk zijn geschikt voor vee om te grazen en voor akkerbouw. Tijdens het onderzoek zijn in de omgeving van de dijk ook stoffen aangetroffen die zeer waarschijnlijk niet uit de TGG komen. Het gaat onder meer om PFAS, dioxines en arseen. De PFAS in het oppervlaktewater komen zeer waarschijnlijk uit de Westerschelde. Arseen kan misschien uit de TGG komen, maar komt in ieder geval van nature in hogere concentraties voor in Zeeland. Vanwege de PFAS, arseen en dioxines raadt het RIVM af om zelfgevangen vis uit dit gebied te eten. Ook raadt het RIVM aan om te onderzoeken of PFAS in zwemwateren in de omgeving voorkomen en zo ja, wat het effect daarvan is. Direct naast de dijk is het grond- en oppervlaktewater van nature zout. Daardoor raadt het RIVM af om dit water voor de landbouw te gebruiken. Om dezelfde reden, en door de arseen en PFAS, wordt ook afgeraden om honden van het oppervlaktewater te laten drinken. Hoe schadelijk arseen en PFAS in het oppervlaktewater voor honden precies zijn, is niet bekend. De kans op directe effecten door het zout is bepalend voor eventuele risico’s die honden lopen als zij van het oppervlaktewater drinken. Het RIVM heeft tot slot onderzocht welke effecten de voorgestelde maatregelen voor de dijk hebben op de gezondheid en het milieu. Mocht de dijk worden afgegraven, dan adviseert het RIVM om zo veel mogelijk te voorkomen dat er stof vrijkomt. De effecten van de overige maatregelen zijn naar verwachting beperkt, ook al is nog niet zeker hoeveel metalen er maximaal kunnen vrijkomen.

Thermisch Gereinigde Grond (TGG) is een mengsel van grond en andere materialen dat wordt verhit om organische verontreinigingen te verwijderen. Daarna kan de TGG opnieuw worden gebruikt. Het ministerie van Infrastructuur en Waterstaat (IenW) heeft het RIVM gevraagd om de normen en de onderzoeksmethode voor TGG te evalueren. Aanleiding hiervoor zijn milieuproblemen die zijn ontstaan bij het gebruik van TGG. Met deze evaluatie wordt duidelijk wat nodig is om de kwaliteit van TGG beter te beoordelen. Het blijkt dat de wetgeving niet of onvoldoende geschikt is om TGG veilig voor het milieu te kunnen gebruiken. In TGG worden bepaalde stoffen in te hoge concentraties aangetroffen, zoals benzeen. Ook komen er meer verontreinigde stoffen uit TGG dan verwacht, zoals zware metalen en zouten. Dit verschil ontstaat vooral doordat TGG andere eigenschappen heeft dan gewone grond. Zo bevat TGG geen organische stof meer, is de bodemstructuur veranderd en de zuurgraad laag (hoge pH). De wetgeving is gebaseerd op eigenschappen van gewone grond en houdt geen rekening met de eigenschappen van TGG. Het RIVM adviseert daarom om bij de toetsing voor het gebruik van TGG wel met deze eigenschappen rekening te houden. Het RIVM adviseert ook om breder onderzoek te doen naar de uitloging van grond, bouw- en reststoffen om nieuwe normen te ontwikkelen als dat nodig blijkt. Ook uit andere hergebruikte materialen, zoals bouwmaterialen, kunnen meer schadelijke stoffen vrijkomen dan voor het milieu wenselijk is. In afwachting van nieuwe normen heeft het RIVM een eerste toepassingskader ontwikkeld. Hierin worden handvatten gegeven om TGG veilig te kunnen gebruiken. Ook wordt in het toepassingskader rekening gehouden met de bijzondere eigenschappen van TGG en het gewenste doel van het gebruik.

Bij de Plas van Heenvliet in de provincie Zuid-Holland zijn de zuidoostelijke oevers opgehoogd met zogeheten thermisch gereinigde grond (TGG). TGG ontstaat uit een mengsel van grond en asfaltdeeltjes dat wordt verhit om verontreinigende stoffen zoals minerale olie te verwijderen. Daarna kan het materiaal worden hergebruikt. Na de reiniging blijven metalen en zouten (sulfaat, chloride, bromide) in de grond achter. In de toekomst krijgt de Plas van Heenvliet een recreatieve functie waardoor mensen erin mogen zwemmen en vissen. Daarom heeft het RIVM onderzocht of er stoffen uit de TGG vrijkomen. Dat blijkt inderdaad zo te zijn. Deze stoffen hebben daardoor invloed op het grondwater, wat lokaal en in kleine mate effect heeft op planten en dieren in de bodem. Uit het onderzoek blijkt dat er geen gezondheidsrisico's zijn voor recreanten. Het RIVM vindt het belangrijk om de kwaliteit van het oppervlaktewater en het grondwater in de komende jaren te blijven controleren. Het is namelijk niet uit te sluiten dat vervuilende stoffen uit TGG in de toekomst via de bodem en het grondwater in het oppervlaktewater terechtkomen. De TGG heeft vooralsnog geen aantoonbare invloed op het oppervlaktewater. De huidige kwaliteit van het oppervlaktewater heeft wel effecten op planten en dieren die daarin leven. In de bodem van de plas worden PCB's gemeten, maar deze zijn niet afkomstig uit de TGG. Het is onduidelijk in hoeverre de concentraties PCB's afwijken van die in vergelijkbare plassen in Nederland. Het onderzoek is in opdracht van de DCMR uitgevoerd.

The municipality of Dordrecht commissioned the RIVM to derive risk limits for perfluorooctanoic acid (PFOA) in soil and groundwater. The local government can determine if the quality of the soil and groundwater can cause risks to humans and the environment, and if measures are needed. The contamination with PFOA is probably caused in the end of the last Century. PFOA was used by Dupont/Chemours in Dordrecht up to 2012 for the production of polymers. This report derives generic risk limits for soil and groundwater according the method for deriving Intervention Values. This approach takes into account exposure of men and the environment from contamination in soil and groundwater. Additionally site-specific (or soil use specific risk limits have been derived for soil and groundwater for different types of land use. It is focusing on residential and industrial areas, taking into account the relevant exposure routes. The municipality can use the derived risk limits to develop a policy depending on the land use and for the reuse of soil in the municipality.

De GenX-technologie wordt gebruikt om onder andere coatings te produceren, zoals Teflon. Hierbij komt de stof HFPO-DA (2,3,3,3-tetrafluor-2-(heptafluoropropoxy) propaanzuur, of FRD902/FRD903) vrij. Deze stof is giftig en verspreidt zich naar lucht, oppervlaktewater, bodem en het grondwater. In opdracht van het ministerie van Infrastructuur en Waterstaat heeft het RIVM risicogrenzen bodem en grondwater voor HFPO-DA bepaald. Op basis van risicogrenzen kunnen overheden bepalen of de kwaliteit van de grond en het grondwater een risico vormt voor mens en milieu, en of maatregelen nodig zijn. Daarnaast kunnen de risicogrenzen worden gebruikt voor beslissingen over hergebruik van grond die vrijkomt bij activiteiten voor de bouw of infrastructuur. De risicogrenzen voor grond en grondwater zijn bepaald volgens de methodiek die ook wordt gebruikt om de normen van de Wet Bodembescherming en het Besluit Bodemkwaliteit af te leiden. Het uitgangspunt is mens, plant en dier te beschermen bij een blootstelling vanuit grond en grondwater. Een van de berekende risicogrenzen geeft een indicatie voor ernstige bodem of grondwaterverontreiniging (INEV). De hoogte van de andere risicogrenzen is afhankelijk van de wijze waarop de bodem wordt gebruikt. Het gaat om de volgende bodemfuncties: wonen met tuin; moestuin en volkstuin; plaatsen waar kinderen spelen; landbouw; natuur; groen met natuurwaarden; overig groen, bebouwing, infrastructuur en industrie. Door een gebrek aan betrouwbare basisgegevens over HFPO-DA zijn de risicogrenzen 'voorlopig'. Voor de beoordeling van nieuwe stoffen zoals HFPO-DA zijn meer gegevens nodig, een beoordelingsmethodiek die toegesneden is op de specifieke eigenschappen van deze stoffen, en een handelingskader om risico's te beperken.

Staatsbosbeheer heeft in het verleden bij de aanleg van fietspaden in Drenthe materiaal gebruikt om het fietspad te verstevigen, zoals schelpen en bouwmaterialen. De twee gebruikte bouwmaterialen (Koers fietspadenmix (KFP-mix) en Duomix) bevatten het metaal vanadium. Het aanwezige vanadium veroorzaakt geen gezondheidsrisico's voor mensen die de fietspaden gebruiken of in de nabijheid ervan recreëren. Hetzelfde geldt voor grotere (huis)dieren, vogels en drinkwaterwinningen in het gebied. Wel kan het metaal processen verstoren die nodig zijn voor een gezonde bodem, zoals de afbraak van organisch materiaal. Deze effecten zullen gezien de lange en smalle vorm van de fietspaden gering zijn. Dit blijkt uit een risicobeoordeling van het RIVM op basis van onderzoeken van het gebruikte bouwmateriaal, de onderliggende bodem en het grondwater. Naar aanleiding van onderhoudswerkzaamheden aan de fietspaden is bij Staatsbosbeheer de wens ontstaan het verstevigende bouwmateriaal, zogeheten halfverhardingen, te vervangen door een product dat langer meegaat. Om te kunnen afwegen of het materiaal kan worden hergebruikt of moet worden afgevoerd, zijn keuringsonderzoeken uitgevoerd. Het materiaal, de onderliggende bodem en het grondwater zijn vervolgens beoordeeld op gezondheidsrisico's (voor recreanten en werknemers), risico's voor planten en dieren, het risico dat het metaal zich verspreidt naar de bodem en het grondwater, en risico's voor drinkwaterwinning in het gebied. Het RIVM verwacht niet dat het vanadium op korte termijn in de nabije omgeving van de fietspaden naar de bodem en het grondwater zal verspreiden. De concentraties die in het grondwater zijn gemeten, liggen onder de risicogrens voor grondwater en zijn in lijn met concentraties die van nature in Noord-Nederland kunnen worden aangetroffen. Wel zijn de grenswaarden overschreden voor de maximale concentratie die uit het bouwmateriaal mag vrijkomen. Daardoor is het vanadium in de grond terechtgekomen.

Recent gepubliceerd onderzoek bevestigt dat lood in de bodem ook bij lage blootstelling een risico kan zijn voor de gezondheid van jonge kinderen (lagere IQ). Bovendien blijkt dat bij hogere blootstellingsniveaus aan lood dit ook bij volwassenen gezondheidsproblemen kan veroorzaken. Voorbeelden zijn nierfalen en hart- en vaatziekten. Het is daarom belangrijk om met maatregelen de blootstelling te verkleinen op plekken waar lood in de bodem zit. De wetenschappelijke literatuur bevestigt de uitgangspunten waarop het Nederlandse en Vlaamse bodembeleid voor lood is gebaseerd. Waar het niet mogelijk is om de bodem schoon te maken of af te graven, krijgen mensen adviezen over hoe zij de blootstelling kunnen verminderen. Bijvoorbeeld over hoe ze hun huis kunnen schoonmaken (vaker en met een dweil in plaats van statische doekjes). Aanbevolen wordt om verder te onderzoeken welke maatregelen hiervoor effectief zijn. Zo kan het toevoegen van compost aan de grond ervoor zorgen dat het lood aan de bodemdeeltjes 'vastzit' waardoor voorkomen wordt dat het lood in planten of het menselijk lichaam wordt opgenomen. Dit gebeurt echter alleen onder bepaalde omstandigheden, waardoor de effectiviteit per locatie verschilt. Dit blijkt uit een literatuurstudie van het RIVM en de Vlaamse onderzoeksorganisatie VITO naar de kennis over gezondheidsrisico's van diffuus lood in de bodem. De studie is uitgevoerd om de kennis up to date te houden en adequaat te kunnen adviseren over deze bodemverontreinigingen. Bij diffuus bodemlood gaat het om grotere gebieden met concentraties lood die door de jaren heen zijn ontstaan door menselijk handelen, bijvoorbeeld door industriële activiteiten of door land op te hogen met afvalstoffen. Door de grote hoeveelheid verontreinigingen en de kosten is het niet mogelijk om al deze vervuilde grond af te graven. Nederland en Vlaanderen zoeken daarom naar praktische en haalbare oplossingen.

This report describes the CSOIL 2020 model, which calculates human exposure to soil contaminants throughout the entire human lifetime. Exposure can occur through, for example, consuming home grown vegetables and inhalation of soil particles during gardening. CSOIL 2020 is the most recent version of the CSOIL model, which was developed in 1995 and revised in 2000. The Government of The Netherlands uses the results of this model to determine soil quality standards. CSOIL 2020 was updated to incorporate recent scientific knowledge and allow functionality under newer IT operating systems. Additionally, the exposure results from CSOIL can now be used in the newest version of the risk toolbox for soil (in Dutch: Risicotoolbox Bodem). The toolbox is used to determine whether soil can safely be (re-)used. New modules are currently under development to allow the toolbox to be used in the Environment and Planning act, which will enter into force on the first of January 2022. Contact with contaminants in soil can be damaging to human health. Information on the extent of human exposure is required to determine the risk to health. CSOIL determines the exposure on the basis of the type of soil use on a location, like 'Residential with garden', the properties of the contaminant, such as solubility, and the local situation.

The temperature is rising due to climate change, resulting in more heat waves and more hot days and nights. All government agencies (municipalities, provincial governments and water boards) in the Netherlands must therefore identify the bottlenecks relating to flooding, heat, drought and floods before 2020. RIVM has proposed standardising the ‘test for heat stress’. To this end, a guideline has been drawn up for municipalities to enable them to list 24 possible risks, divided into 5 themes: health, networks, water, quality of life and outdoor space.A new method has been developed for calculating heat maps, with the wind chill temperature as starting point, that can be used to assess heat stress. Using this new method, the standard heat map, with wind chill temperature, can be calculated on a hot day.There are currently a lot of heat maps available, all showing the heat in different ways. Urban areas are often warmer than rural ones, partly because of the use of dark materials, such as asphalt, and lower wind speeds (heat island). The standard calculation takes into account various weather parameters, the local spatial situation, the land use and the location of buildings and trees. In this study, standardised maps have been developed for the city of Wageningen. For the stress test to become more applicable, it is important that new heat maps are developed on a national scale and made available in the Climate Effect Atlas. A map with the number of hot nights has already been included in this digital atlas.Prolonged periods of heat can cause nuisance, varying from a lack of sleep to a life-threatening disturbance of bodily functions, as is the case with sunstroke. More people die than ‘normal’ when it is very hot; the elderly and people with chronic disorders, such as pulmonary and cardiac complaints, are particularly vulnerable. RIVM recommends theidentification of these health risks for the Netherlands. The most important parameters are the number of additional hospitalisations resulting from the heat and the number of deaths in excess of the ‘normal’ numbers. Door klimaatverandering stijgt de temperatuur, waardoor er meer hittegolven zijn met meer hete dagen en nachten. Alle overheden (gemeenten, provincies en waterschappen) in Nederland moeten daarom vóór 2020 knelpunten van wateroverlast, hitte, droogte en overstromingen in beeld brengen. Het RIVM doet een voorstel om deze ‘test voor hittestress’ te standaardiseren. Hiertoe is een leidraad opgesteld voor gemeenten waarmee zij 24 mogelijke risico’s in kaart kunnen brengen, verdeeld over vijf thema’s: gezondheid, netwerken, water, leefbaarheid en buitenruimte. Om de hittestress te beoordelen is een nieuwe methode ontwikkeld om hittekaarten te berekenen, met de gevoelstemperatuur als uitgangspunt. Met deze nieuwe methode kan de standaard hittekaart met gevoelstemperatuur op een hete dag berekend worden. Op dit moment zijn er veel hittekaarten beschikbaar die op uiteenlopende wijze de hitte in beeld brengen. In steden is het vaak warmer dan in landelijke gebieden, onder andere door het gebruik van donkere materialen zoals asfalt en door lagere windsnelheden (hitte-eiland). Bij de standaardberekening wordt rekening gehouden met verschillende weersomstandigheden en de plaatselijke ruimtelijke situatie, het landgebruik, en de ligging van gebouwen en bomen. De gestandaardiseerde kaarten zijn in dit onderzoek uitgewerkt voor de stad Wageningen. Om de stresstest beter toepasbaar te maken is het belangrijk dat de nieuwe hittekaarten op nationale schaal worden uitgewerkt en beschikbaar komen in de Klimaat Effect Atlas. In deze digitale atlas is nu al de kaart met het aantal warme nachten opgenomen. Langdurig aanhoudende hitte kan hinder veroorzaken, variërend van slecht slapen tot een levensbedreigende verstoring van lichamelijke functies zoals bij een zonnesteek. Als gevolg van hitte overlijden meer mensen dan ‘normaal’, vooral ouderen en mensen met een chronische aandoening als long- en hartklachten. Het RIVM beveelt aan deze gezondheidsrisico’s voor Nederland in beeld te brengen. Het gaat daarbij vooral om het aantal extra ziekenhuisopnamen als gevolg van de hitte en het aantal mensen dat extra overlijdt.

International audience; Gallbladder mucocele (GBM) is a common extra-hepatic biliary syndrome in dogs with death rates ranging from 7 to 45%. Therefore, the aim of this study was to identify the association of survival with variables that could be utilized to improve clinical decisions. A total of 1194 dogs with a gross and histopathological diagnosis of GBM were included from 41 veterinary referral hospitals in this retrospective study. Dogs with GBM that demonstrated abnormal clinical signs had significantly greater odds of death than subclinical dogs in a univariable analysis (OR, 4.2; 95% CI, 2.14–8.23; P < 0.001). The multivariable model indicated that categorical variables including owner recognition of jaundice (OR, 2.12; 95% CI, 1.19–3.77; P = 0.011), concurrent hyperadrenocorticism (OR 1.94; 95% CI, 1.08–3.47; P = 0.026), and Pomeranian breed (OR, 2.46; 95% CI 1.10–5.50; P = 0.029) were associated with increased odds of death, and vomiting was associated with decreased odds of death (OR, 0.48; 95% CI, 0.30–0.72; P = 0.001). Continuous variables in the multivariable model, total serum/plasma bilirubin concentration (OR, 1.03; 95% CI, 1.01– 1.04; P < 0.001) and age (OR, 1.17; 95% CI, 1.08–1.26; P < 0.001), were associated with increased odds of death. The clinical utility of total serum/plasma bilirubin concentration as a biomarker to predict death was poor with a sensitivity of 0.61 (95% CI, 0.54–0.69) and a specificity of 0.63 (95% CI, 0.59–0.66). This study identified several prognostic variables in dogs with GBM including total serum/plasma bilirubin concentration, age, clinical signs, concurrent hyperadrenocorticism, and the Pomeranian breed. The presence of hypothyroidism or diabetes mellitus did not impact outcome in this study.

In opdracht van de gemeente Dordrecht heeft het RIVM risicogrenzen voor perfluoroctaanzuur (PFOA) in grond en grondwater afgeleid. De gemeente kan hiermee bepalen of de kwaliteit van de grond en het grondwater een risico vormt voor mens en milieu, en of maatregelen nodig zijn. De verontreiniging door PFOA is naar verwachting eind vorige eeuw ontstaan. PFOA werd door de Dupont/Chemours fabriek in Dordrecht tot 2012 gebruikt bij de productie van polymeren. In het huidige rapport zijn generieke risicogrenzen afgeleid voor grond en grondwater volgens de interventiewaardenmethodiek, waarbij rekening gehouden wordt met blootstelling van mens en milieu vanuit grond en grondwater. Daarnaast zijn locatiespecifieke of bodemgebruik-specifieke risicogrenzen afgeleid voor grond en grondwater voor verschillende bodemgebruiksvormen. Deze zijn toegespitst op de bestemming wonen en industrie, rekening houdend met de relevante blootstellingsroutes. In deze herziene versie zijn enkele risicogrenzen voor de mens aangepast vanwege nieuwe informatie en een correctie in de doorwerking van plantopname in de risicogrenzen. De gemeente kan de afgeleide risicogrenzen gebruiken om, indien gewenst, gebiedsspecifiek beleid te maken voor het bodemgebruik en grondverzet.

In Perkpolder (Zeeland) is thermisch gereinigde grond (TGG) gebruikt als vulmateriaal bij de aanleg van een dijk. TGG is grondmateriaal dat wordt verhit om organische verontreinigende stoffen te verwijderen zodat het kan worden hergebruikt. In de TGG blijken nog verontreinigingen te zitten waardoor het grondmateriaal niet aan de kwaliteitseisen van de geldende bodemwetgeving voldoet. Deze verontreinigingen hebben tijdens het aanbrengen van de TGG geen gezondheidsrisico's voor de mens veroorzaakt. Wel kan de lage zuurgraad (hoge pH-waarde) van het materiaal na direct contact lichte irritaties van de huid veroorzaken. Deze klachten trekken weg als de blootstelling ophoudt. Door de werkzaamheden kunnen gedurende korte tijd verhoogde concentraties fijn stof in de lucht aanwezig zijn geweest. Omwonenden kunnen daardoor ook blootgesteld zijn aan fijnstof van de thermisch gereinigde grond. Eventuele gezondheidseffecten zijn niet te kwantificeren, mede doordat luchtmetingen tijdens de werkzaamheden ontbreken. Gezondheidseffecten kunnen daarom niet worden uitgesloten. Behalve naar gezondheidsrisico's is naar de effecten voor het milieu gekeken. Enkele normen voor de bodem, het grondwater en het oppervlaktewater blijken te zijn overschreden. Hierdoor worden onder andere natuurlijke processen in de bodem, het grondwater en het oppervlaktewater verstoord. Ook blijken het oppervlaktewater en grondwater niet geschikt te zijn voor het gebruik in de landbouw als drinkwater voor vee of als sproeiwater. Dit blijkt uit een eerste analyse van de TGG, de bodem, het grond- en oppervlaktewater en onderzoek naar gezondheidseffecten door het RIVM. Het onderzoek is uitgevoerd in opdracht van Rijkswaterstaat nadat twijfel was ontstaan over het gebruik van de thermisch gereinigde grond. In de toekomst moet er rekening mee worden gehouden dat stoffen uit de dijk naar het grondwater kunnen wegsijpelen. Daarom is het noodzakelijk om goed bij te houden of de aangetroffen concentraties van risicostoffen in grond- en oppervlaktewater stijgen. Indien nodig kan dan een handelingskader worden opgesteld om te voorkomen dat deze risicostoffen zich verspreiden. Verder wordt aanbevolen om bij toekomstige werkzaamheden met thermisch gereinigde grond, de grond zo min mogelijk te laten verwaaien. Tevens wordt geadviseerd om de kleilaag die op de dijk is aangelegd om direct contact te voorkomen, intact te houden.

Bij een bodemverontreiniging kunnen de schadelijke stoffen 'doorwerken' in de voedselketen. De concentraties van de verontreiniging kunnen in een organisme groter worden naarmate het hoger in de voedselketen staat. Zo kan een stof in de bodem worden opgenomen in een worm, die vervolgens wordt opgegeten door een mol, die op zijn beurt gegeten wordt door een roofvogel. Hoewel de roofvogel niet in direct contact komt met de bodemverontreiniging, kan deze via zijn voedsel gevolgen ondervinden van de verontreiniging. Het RIVM beschrijft in dit rapport de modellen waarmee de doorvergiftiging wordt beoordeeld, en benoemt de ervaringen in de praktijk, de knelpunten daarin en mogelijke oplossingen. Er zijn twee routes om rekening te houden met de doorvergiftiging: in de normstelling van stoffen, en bij de risicobeoordeling van stoffen op een verontreinigde locatie. Voor de risicobeoordeling van stoffen op een locatie wordt de kans op een doorvergiftiging in de voedselketen beoordeeld door individuele experts. Hiervoor zijn verschillende rekenmodellen beschikbaar, zoals BERISP, OMEGA 6.0 en SEDIAS. Een veel geopperde wens vanuit de praktijk is een eenduidige werkwijze om doorvergiftiging te beoordelen. Ook is beschreven voor welke stoffen in de huidige normstelling rekening is gehouden met doorvergiftiging. Tot 2008, toen de bodemkwaliteitsnormen in het Besluit bodemkwaliteit zijn ingevoerd, was het niet gebruikelijk om bij de normstelling voor bodem rekening te houden met doorvergiftiging. Voor een aantal stoffen (onder andere de pesticiden aldrin, dieldrin en endrin en DDT, DDD en DDE) worden momenteel de risicogrenzen geëvalueerd waarbij dat wel gebeurt.

Sinds de jaren negentig wordt internationaal onderzoek verricht naar 'duurzaam stortbeheer'. Het idee hierachter is dat de bron, de stortplaats zelf, schoner wordt, zodat er minder verontreinigingen uit de stortplaatsen kunnen weglekken. Op deze manier worden de bodem en het nabijgelegen grondwater beschermd. Tot nu toe zijn er nog geen technieken beschikbaar waarvan het effect op grote schaal bewezen is. In dat verband heeft het RIVM, in samenwerking met het Energieonderzoek Centrum Nederland (ECN), onderzoek gedaan voor drie vuilstortlocaties in Nederland. Voor deze locaties zijn 'emissietoetswaarden' afgeleid, waarmee kan worden vastgesteld hoeveel schadelijke stoffen er maximaal in het water afkomstig van de stortplaats mag zitten. Bij duurzaam stortbeheer wordt het afval geïnfiltreerd met water en lucht. Hierdoor treden er processen op die stimuleren dat de verontreinigingen in de stortplaats worden afgebroken of zich binden aan stoffen in het afval. Na een proefperiode van tien jaar zouden de nog aanwezige concentraties in de stortplaats lager moeten zijn. Het gaat om concentraties van organische stoffen (zoals PAK's), anorganische stoffen (zoals metalen) en 'macro-parameters' (zoals nitraat, fosfaat en chloride). Het 'vertrekpunt' bij de berekening van de emissietoetswaarden zijn de maximaal toegestane concentraties van verontreinigende stoffen in het grondwater en oppervlaktewater dat zich naast de stortplaatsen bevindt. Van daaruit zijn deze concentraties omgerekend naar de hoeveelheden die het water dat afkomstig is van de stortplaats (percolaat) zou mogen bevatten. Het unieke hierbij is dat er rekening is gehouden met de mate waarin stoffen in het grond- en oppervlaktewater worden verdund, door bijvoorbeeld regenwater of nabijgelegen grondwater. Ook kunnen stoffen zich binden aan bodemdeeltjes. Daarmee is voor een locatiespecifieke aanpak gekozen. Het huidige beleid voor het beheer van stortplaatsen is erop gericht om verontreinigingen in het afval volledig water- en luchtdicht in te pakken (zowel aan de boven- als aan de onderkant). Op deze manier is het risico zo klein mogelijk gemaakt dat de bodem en het grondwater verontreinigd raken. Een nadeel is dat eeuwigdurende en omvangrijke nazorg nodig is. Aangezien de verontreiniging niet wordt afgebroken, moeten de isolatiematerialen die op den duur poreus worden en gaan lekken, regelmatig worden vervangen. Hieraan zijn aanzienlijke kosten verbonden. Met de ontwikkeling van de emissietoetswaarden wordt een eerste stap gezet in het toestaan van proefprojecten om te onderzoeken of duurzaam stortbeheer het gewenste eindresultaat behaald.

BACKGROUND: Chronic kidney disease (CKD) is strongly associated with coronary artery disease (CAD). We established a prospective observational nationwide multicenter registry to evaluate current treatment and outcomes in patients with both CKD and angiographically documented CAD. METHODS: In 32 cardiological centers 3,352 CAD patients with ≥50% stenosis in at least one coronary artery were enrolled and classified according to their estimated glomerular filtration rate and proteinuria into one of five stages of CKD or as a control group. RESULTS: 2,723 (81.2%) consecutively enrolled patients suffered from CKD. Compared to controls, CKD patients had a higher prevalence of diabetes, hypertension, peripheral artery diseases, heart failure, and valvular heart disease (each p

Despite remarkable advances in antiarrhythmic drugs, ablation procedures, and stroke-prevention strategies, atrial fibrillation (AF) remains an important cause of death and disability in middle-aged and elderly individuals. Unstructured management of patients with AF sharply contrasts with our detailed, although incomplete, knowledge of the mechanisms that cause AF and its complications. Altered calcium homeostasis, atrial fibrosis and ageing, ion-channel dysfunction, autonomic imbalance, fat-cell infiltration, and oxidative stress, in addition to a susceptible genetic background, contribute to the promotion, maintenance, and progression of AF. However, clinical management of patients with AF is currently guided by stroke risk parameters, AF pattern, and symptoms. In response to this apparent disconnect between the known pathophysiology of AF and clinical management, we propose a roadmap to develop a set of clinical markers that reflect the major causes of AF in patients. Thereby, the insights into the mechanisms causing AF will be transformed into a format that can underpin future personalized strategies to prevent and treat AF, ultimately informing better patient care.

В связи с перебоями в поставках агалсидазы бета в 2009 г. многие пациенты с болезнью Фабри (БФ) были переведены на терапию меньшими дозами этого фермента или на лечение другим ферментом агалсидазой альфа. В настоящем наблюдательном исследовании проведена оценка изменения состояния «таргетных» органов и симптомов, возникающих вследствие снижения доз или смены препарата на агалсидазу альфа. Под наблюдением находились 105 взрослых пациентов с БФ, получавшие агалсидазу бета (в дозе 1 мг / кг массы тела) в течение 1 года и более, которые были неслучайным образом разделены на тех, кто продолжил лечение по данной схеме (группа обычных доз, n = 38), тех, кому доза была снижена до 0,3-0,5 мг / кг (группа сниженных доз, n = 29), и тех, которые были переведены на лечение агалсидазой альфа в дозе 0,2 мг / кг (группа смены фермента), с последующим проспективным наблюдением в течение 1 года. Оценивались клинические события (смерть, инфаркт миокарда, тяжелая аритмия, инсульт, прогрессирование до терминальной стадии почечной недостаточности); изменения функции сердца и почек, неврологический статус и симптомы, связанные с БФ (невропатическая боль, гипогидроз, диарея и тяжесть заболевания). В группе обычных доз функциональное состояние органов и симптомы, связанные с БФ, оставались стабильными. В группе сниженных доз отмечено уменьшение рассчитанной скорости клубочковой фильтрации примерно на 3 мл / мин / 1,73 м2 (p = 0,01), а в группе смены препарата повышение медианного соотношения альбумин / креатинин со 114 (0-606) мг / г до 216 (0-2062) мг / г (p = 0,03). Кроме того, в группах сниженных доз и смены препарата обнаруживалось существенное повышение средних оценок по индексу оценки тяжести Майнц и частоты приступов боли, хронической боли, боли в желудочно-кишечном тракте и диареи. У пациентов, получавших агалсидазу бета в обычных дозах, наблюдали стабильное течение болезни, в то время как снижение доз привело к ухудшению функции почек и усугублению симптомов. Переход на агалсидазу альфа безопасен, однако возможны прогрессирование микроальбуминурии и усиление выраженности симптомов БФ.

Sinds de jaren negentig wordt internationaal onderzoek verricht naar ‘duurzaam stortbeheer’. Het idee hierachter is dat de bron, de stortplaats zelf, schoner wordt, zodat er minder verontreinigingen uit de stortplaatsen kunnen weglekken. Op deze manier worden de bodem en het nabijgelegen grondwater beschermd. Tot nu toe zijn er nog geen technieken beschikbaar waarvan het effect op grote schaal bewezen is. In dat verband heeft het RIVM, in samenwerking met het Energieonderzoek Centrum Nederland (ECN), onderzoek gedaan voor drie vuilstortlocaties in Nederland. Voor deze locaties zijn ‘emissietoetswaarden’ afgeleid, waarmee kan worden vastgesteld hoeveel schadelijke stoffen er maximaal in het water afkomstig van de stortplaats mag zitten.

Het RIVM heeft geïnventariseerd welke toets- en rekeninstrumenten vergunningverleners kunnen gebruiken om de effecten van ruimtelijke plannen op onze leefomgeving te beoordelen. Het toetsen rekeninstrumentarium kan onder andere worden vereenvoudigd als de toetsingscriteria en de regelgeving beter op elkaar worden afgestemd. Ook zijn eenvoudige screeningtools gewenst. Hierdoor kan het lokale omgevingsbeleid effectiever worden uitgevoerd. Voor enkele beoordelingsdomeinen, zoals lucht en bodemsanering, zijn al eenvoudige screeningtools beschikbaar waarmee snel de effecten kunnen worden beoordeeld. Voor andere beoordelingen zouden ook screeningtools ontwikkeld moeten worden.

Bij de bewaring van aardappelen wordt als kiemremmer de werkzame stof chloorprofam gebruikt. Na verwerking van de aardappelen in de fabriek blijft chloorprofam en haar omzettingsprodukt 3-chlooraniline in de resterende tarragrond aanwezig. De tarragrond wordt hergebruikt in grootschalige bodemtoepassingen. Omzetting, adsorptie en uitloging van chloorprofam en haar metaboliet 3-chlooraniline zijn onderzocht met tarragrond van aardappelen (onbelast en belast met chloorprofam) en met bouwvoorgrond. De omzettingssnelheid van chloorprofam en 3-chlooraniline is bepaald in bouwvoorgrond, in onverzadigde onbelaste tarragrond en in waterverzadigde onbelaste tarragrond. De adsorptieparameters van de Freundlich sorptie isotherm zijn bepaald voor 3-chlooraniline in onbelaste tarragrond en in bouwvoorgrond. De uitloogproeven zijn gedaan met onverzadigde belaste tarragrond en met waterverzadigde belaste tarragrond. De omzettingssnelheden en adsorptieparameters uit deze studie worden gebruikt voor het bepalen van het risico van uitspoeling van chloorprofam en 3-chlooraniline uit grote bodemtoepassingen naar het grondwater.

Het adagium voor het beheer van stortplaatsen ‘isoleren, beheersen, controleren (IBC)’ krijgt concurrentie. Althans, een tien jaar durend experiment moet bewijzen dat innovatief en duurzaam stortbeheer zonder milieuhygiënische risico’s mogelijk is. Dit is onderdeel van de Green Deal duurzaam stortbeheer, waar het Ministerie van IenM en de stortbranche zich naar verwachting begin volgend jaar aan committeren.

We present several new spatially localized equilibrium and traveling-wave solutions of plane Couette and channel flows. The solutions exhibit strikingly concentrated regions of vorticity that are flanked on either side by high-speed streaks. For several traveling-wave solutions of channel flow, the concentrated vortex structures are confined to the near-wall region and form particularly isolated and elemental coherent structures in the near-wall region of shear flows. The solutions are constructed by a variety of methods: application of windowing functions to previously known spatially periodic solutions, continuation from plane Couette to channel flow conditions, and from initial guesses obtained from turbulent simulation data. We show how the symmetries of localized solutions derive from the symmetries of their periodic counterparts, analyze the exponential decay of their tails, examine the scale separation and scaling of their streamwise Fourier modes, and show that they develop critical layers for large Reynolds numbers., 29 pages, 16 figures

In ecological risk evaluations of contaminated sites, soil quality is determined on the basis of total contaminant concentration. These measured total concentrations are compared with Soil Quality Standards of the relevant contaminants. If the soil concentration exceeds the Soil Quality Standards, a supplementary risk evaluation can be performed to determine whether a site needs remediation.

Bij de beoordeling van de bodemkwaliteit komt de term biobeschikbaarheid regelmatig aan de orde. De term wordt vooral gebruikt om effecten van bodemverontreinigingen op receptoren te verklaren. Internationaal wordt er gediscussieerd over de invloed van biobeschikbaarheid op risico's van verontreinigingen. Ook in Nederland is dit een punt van aandacht. Kan Nederland iets leren van de internationale kennis?

Background Research has shown that the treatment of juvenile offenders is most effective when it takes into account the possible risk factors for re-offending. It may be asked whether juvenile offenders can be treated as one homogeneous group, or, if they are divisible into subgroups, whether different risk factors are predictive of recidivism. Aims and hypotheses Our aims were to find out whether serious juvenile offenders may be subdivided into clearly defined subgroups and whether such subgroups might differ in terms of the risk factors that predict recidivism. Methods In a sample of 1111 serious juvenile offenders, latent class analysis was used to identify subgroups. For each juvenile offender, 70 risk factors were registered. Severity of recidivism was measured on a 12-point scale. Analysis was then conducted to identify the risk factors that best predicted the different patterns of recidivism. Results Four distinct subgroups of juvenile offenders were identified: serious violent offenders, violent property offenders, property offenders, and sex offenders. Violent property offenders were the most serious recidivists and had the highest number of risk factors. Serious violent offenders and property offenders were characterised by overt and covert behaviour, respectively. Sex offenders differed from the other three groups in the rarity of their recidivism and in the risk factors that are present. For each of these four subgroups, a different set of risk factors was found to predict severity of recidivism. Conclusions Differences in recidivism rates occurred in spite of the fact that most of these youngsters had been in the standard treatment programme offered to serious juvenile offenders in the Netherlands. This was not a treatment outcome study, but the indication that two of the groups identified in our study appeared to be worse after going through this programme, whereas the other two did quite well in terms of recidivism lends weight to our idea that such classification of juvenile offenders may lead to more targeted treatment programmes that would better serve both the general public and the youths concerned. Copyright (C) 2011 John Wiley & Sons, Ltd.

Bij de beoordeling van de bodemkwaliteit komt de term biobeschikbaarheid regelmatig aan de orde. De term wordt vooral gebruikt om effecten van bodemverontreinigingen op receptoren te verklaren. Internationaal wordt er gediscussieerd over de invloed van biobeschikbaarheid op risico's van verontreinigingen. Ook in Nederland is dit een punt van aandacht. Kan Nederland iets leren van de internationale kennis?

Background Imiquimod 5% cream can reduce or clear superficial and small nodular basal cell carcinoma (BCC). It could be used as a pretreatment of Mohs micrographic surgery (MMS) to decrease defect size. Objectives To study if a pretreatment with imiquimod 5% cream decreases defect size after MMS. In addition, to study the effect on the number of Mohs stages and reconstruction time. Methods Seventy patients aged >18 years with a primary nodular BCC in the face were included. The imiquimod group used imiquimod 5% cream for 4 weeks, before MMS. The control group was treated with MMS only. Tumour and defect sizes were measured. We noted the number of Mohs stages, reconstruction time and side-effects. Results The median percentage increase in area from tumour size at baseline to the post-MMS defect for the imiquimod group was significantly less compared with the control group, 50% vs. 147% (P < 0.001). A tendency towards fewer Mohs stages in the imiquimod group was observed and the reconstruction time was significantly shorter in this group (P = 0.01). Conclusions Imiquimod 5% cream as pretreatment of MMS significantly reduced the tumour size in primary nodular BCC and reduced the surgical defect size. Further research is necessary to investigate cost-effectiveness.

A research group composed of RIVM, Alterra, Deltares, IRAS and RWS has selected several methods that can improve the accuracy when used to perform risk assessments of contaminated soils. These methods can be employed to determine which fraction of the contaminants present in the soil is actually biologically available and forms a risk to plants and animals living in the soil. Scientific studies have proven that only the bioavailable fraction of the contaminant is able to exert negative effects on the soil ecosystem. Not all of the contaminants, both in terms of quantity and species, are taken up by plants or animals. The proposed methods can supplement the current approach used to perform risk assessments of soil ecosystems in the Netherlands

The G protein-coupled receptor kinase 4 is involved in renal sodium handling and blood pressure regulation. Missense variants have already been tested functionally and are associated with hypertension, but no data on promoter analyses are yet available. We scanned 94 hypertensive white subjects for genetic variation and performed promoter reporter gene analyses in HEK293T, COS7, and SaOs-2 cells. Transient transfections with various full lengths and wild-type deletion constructs revealed that 1851 bp of the flanking region and 275 bp of the 5'-untranslated region were sufficient for transcriptional activities and composed a powerful cis-active element in the distal 293 bp. The -1702T and +2T alleles resulted in drastic general reductions of promoter function, whereas an activity increasing effect of +268C was cell type specific. Electrophoretic mobility-shift assay, supershift, and cotransfection analyses of transcription factor binding sites predicted in silico (Alibaba2.1/Transfac7) resulted in allele-specific binding patterns of nuclear proteins and identified the participation of CCAAT/enhancer-binding protein transcription factor family members. The G protein-coupled receptor kinase 4 core promoter resides in the first 1851 bp upstream of its transcription start site. The 4 identified genetic variants within this region exert allele-specific impact on both cell type- and stimulation-dependent transcription and may affect the expression balance of renal G protein-coupled receptor kinase 4. ispartof: Hypertension vol:52 issue:4 pages:737-746 ispartof: location:United States status: published

OBJECTIVE: Previous studies found significant association of hypertension and hypertension-related phenotypes with genetic variation in SAH (Spontaneously hypertensive rat-clone A-Hypertension-associated). We sought independent confirmation of these findings in the European Project On Genes in Hypertension. METHODS AND RESULTS: We randomly recruited 2603 relatives from 560 families and 31 unrelated subjects from six European populations (mean age 38.8 +/- 15.7 years; 52.1% women). We measured systolic/diastolic blood pressure (mean, 122.4/76.6 mmHg), body mass index (24.9 kg/m2), triceps skinfold (1.7 cm), waist-to-hip ratio (0.83 units), serum total and high-density lipoprotein (HDL) cholesterol (5.14 and 1.33 mmol/l), serum triglycerides (1.95 mmol/l) and blood glucose (4.90 mmol/l). We genotyped the G-1606A and -962del/ins polymorphisms. In all subjects, the allele frequencies were 11.8 and 29.5% for -1606A and -962del, respectively. Lewontin's D' was 0.97 (P < 0.0001). Haplotype frequencies were 58.8% for -1606G plus -962ins, 29.5% for -1606G plus -962del, and 11.7% for -1606A plus -962ins. Both before and after adjustment for covariates, none of the phenotype-genotype associations approached statistical significance. Our study had 80% power to detect on two-sided tests (P = 0.05), effect sizes of 1.8/1.3 mmHg for systolic/diastolic blood pressure, 0.52 kg/m2 for body mass index, 0.01 units for the waist-to-hip ratio, 0.96 mm for the triceps skinfold, 0.13 and 0.05 mmol/l for total and HDL cholesterol, 0.18 mmol/l for serum triglycerides, and 0.11 mmol/l for blood glucose. The family-based analyses did not reveal population stratification (P > or = 0.67). CONCLUSION: The evidence supporting an association of hypertension or hypertension-related phenotypes with the SAH gene remains equivocal in human studies. ispartof: Journal of Hypertension vol:26 issue:2 pages:244-250 ispartof: location:Netherlands status: published

This RIVM description of the CSOIL 2000 model deals, for the first time, with all aspects of the model. CSOIL 2000 can be used to derive intervention values. Intervention values are calculated for contaminated soil and represent a measure for determining when contaminated soil needs to be remediated. CSOIL 2000 calculates the risks that humans are exposed to if they come into contact with soil contamination. Humans can be exposed to contaminated soil via different exposure routes (soil, air, water and crops). The soil use, such as a vegetable garden, determines the measure of exposure. Physical-chemical properties of the contaminant in soil air, soil particles and groundwater also have an influence on the exposure. CSOIL 2000 also calculates the maximum concentration of a contaminant in the soil at which it is still safe for humans. This maximum concentration influences the level of the intervention value. In soil contamination the intervention value differentiates between lightly and seriously contaminated soils. The urgency of remediation is therefore determined by the level at which soil contamination exceeds the intervention value.