Search

Purpose: Temporomandibular dysfunction and bruxism are common problems. Academicians have physical and emotional risk factors that may be associated with temporomandibular dysfunction due to excessive workload and psychological stress. The aim of this study was to reveal the emotional and physical determinants of temporomandibular dysfunction and bruxism in academicians.Methods: Two hundred and ninety-six (217 female and 79 male) academicians working in higher education institutions with a mean age of 35.31 ± 9.20 years, were included in the study. Daily computer time of the participants was questioned. International Physical Activity Questionnaire Short Form (IPAQ), Beck Depression Inventory (BDI), Neck Disability Index (NDI), and Fonseca Anamnestic Index was applied via online surveys. Results: It was demonstrated that 92.9% of the participants were physically inactive or minimal active, 36% showed depressive symptoms, 69.2% had neck disability, 24 % had and moderate-severe temporomandibular dysfunction symptoms, and 44% had bruxism. Bruxers found to have higher BDI (p0.05). Conclusion: Key factors of temporomandibular joint dysfunction appear to be physical parameters such as neck disability and bruxism in academics. However, psychological symptoms and physical activity level do not seem to be independent determinants of temporomandibular dysfunction., Amaç: Temporomandibular disfonksiyon ve bruksizm yaygın problemlerdir Akademisyenler aşırı iş yükü ve psikolojik stres nedeniyle temporomandibuler disfonksiyonla ilişkili olabilecek fiziksel ve duygusal risk faktörlerine sahiptirler. Bu çalışmanın amacı, akademisyenlerde temporomandibuler disfonksiyon ve bruksizmin duygusal ve fiziksel belirleyicilerini ortaya koymaktır. Yöntem: Çalışmaya yükseköğretim kurumlarında görev yapan ortalama yaşları 35,31 ± 9,20 yıl olan 296 (217 kadın, 79 erkek) akademisyen dahil edildi. Katılımcıların günlük bilgisayar kullanım saatleri sorgulandı. Uluslararası Fiziksel Aktivite Anketi Kısa Formu (UFAA), Beck Depresyon Envanteri (BDE), Boyun Özür İndeksi (BÖİ) ve Fonseca Anamnestik İndeksi (FAİ) çevrimiçi anketlerle uygulanmıştır.Sonuçlar: Katılımcıların %92,9'unun fiziksel olarak inaktif veya minimal aktif olduğu, % 36'sının depresif semptomlar gösterdiği, % 69,2'sinin boyun özürlülüğü olduğu, % 24'ünün orta-şiddetli temporomandibuler disfonksiyonu ve % 44'ünün bruksizmi olduğu görüldü. Bruksizmi olanlarda, olmayanlara göre daha yüksek BDE (p 0.05).Tartışma: Akademisyenlerdeki temporomandibular eklem disfonksiyonunun anahtar faktörleri, boyun özür durumu ve bruksizm gibi fiziksel parametreler gibi görünmektedir. Bununla birlikte, psikolojik belirtiler ve fiziksel aktivite düzeyi, temporomandibular disfonksiyonun bağımsız belirleyicileri olarak bulunmamıştır.

Amaç: İnmeli hastalarda hali hazırda yaygın olarak uygulanan konvansiyonel fizyoterapi ve rehabilitasyon programıyla, alt ekstremite temelli yapılandırılmış hedef odaklı eğitimin denge parametreleri üzerine olan etkilerinin karşılaştırılmasıdır.Yöntem: Çalışmaya, 18 yaş ve üzeri, ilk defa inme geçirmiş, Brunnstorm alt ekstremite evre ≥3, fonksiyonel ambulasyon sınıflaması ≥2 olan, inme sonrası en az 3 ay geçmiş, herhangi ek nörolojik problemi olmayan 39 inmeli birey dahil edilmiştir. Olgular, konvansiyonel yöntemle tedavi edilen (K-FTR) ve alt ekstremite temelli yapılandırılmış hedef odaklı eğitimle tedavi edilen (ATHO-FTR) grup olmak üzere ikiye ayrılmıştır. Bütün bireyler 4 hafta boyunca haftada 5 gün birer saat boyunca tedaviye alınmıştır. Tedavinin başında ve sonunda Berg Denge Ölçeği (BDÖ), Fonksiyonel Uzanma Testi (FUT), postüral simetri, ağırlık aktarma simetrisi ve İnme Etki Skalası (İES) değerlendirmeleri yapılmıştır.Bulgular: K-FTR ve ATHO-FTR gruplarının her ikisinde tedavi öncesi ve sonrası değerlendirmelerde BDÖ, FUT ve İES’de istatistiksel olarak anlamlı artış gözlenirken (p0,05). K-FTR ve ATHO-FTR grupları tedavi sonrası birbirleri ile karşılaştırdıklarında ise gruplar arası fark bulunmamıştır (p>0,05).Sonuç: İnmeli hastalarda alt ekstremite temelli yapılandırılmış hedef odaklı eğitimin denge üzerindeki olumlu etkileri konvansiyonel fizyoterapi ve rehabilitasyon eğitimi ile benzerlik göstermektedir., Purpose: The aim of this study is to compare the effects of conventional physiotherapy and rehabilitation currently applied on stroke patients and lower limb-based task-oriented training on balance parameters.Methods: The study included a total of 39 stroke individuals who are 18 and over, had stroke for the first time, Brunnstorm lower limb stage≥3, functional ambulation classification≥2, had no additional neurological problems for at least 3 months after stroke. The cases were divided into two groups one of which is treated with conventional method (C-PTR) and the other with lower limb based structured task-oriented training (LBTO-PTR). All the individuals were given treatment for 4 weeks, 5 days a week, an hour a day. The patients were evaluated in terms of Berg balance scale (BBS), functional reach test (FRT), postural symmetry, weight transfer symmetry and stroke impact scale (SIC) at the beginning and at the end of the treatment.Results: C-PTR and LBTO-PTR groups were both evaluated before and after the treatment; a statistically significant increase was observed in BBS, FRT and SIC (p0.05). No difference was observed between the groups when C-PTR and LBTO-PTR groups were compared after treatment (p>0.05).Conclusion: The positive effects of lower limb based structured task-oriented training on balance in stroke patients show similarities with conventional physiotherapy and rehabilitation training.

The aim of this study was to investigate the effects of orthosis and taping, which are commonly used by athletes, on balance and proprioception in licensed basketball players with healthy ankles. Twenty basketball players with a mean age of 16±1.5 years participated in this study. Participants were assessed three times: barefoot, with taping, and with orthosis. We used the Modified Star Excursion Balance Test to assess dynamic postural control, the Balance Error Scoring System to assess static postural control, and the Monitored Functional Squat System to assess proprioception.In the Star Excursion Balance Test, anterior reach was better in barefoot condition (p=0.02). In the Balance Error Scoring System measurements, orthosis and taping increased error for tandem stance (p=0.03) and single leg stance (p=0.032). During proprioception assessments, there was no statistically significant difference between the number of errors recorded among the three conditions in eyes open and eyes closed (p>0.05).This study’s results show the negative effects of orthosis and taping on balance and dynamic postural stability. It was found that functional orthosis and taping applications may have some negative effects compared to barefoot in terms of the static and dynamic postural stability parameters related to the ankle. These results suggest the advantage of protection and stability provided by these external supports has a cost for the static and dynamic postural control.

Alt ekstremitenin en distal parçası olan ayak, destek yüzeyi oluşturarak postüral kontrol ve dengenin sağlanmasında önemli rol oynar. Ayağın bu görevlerini yerine getirebilmesi için intrinsik kasların optimum fonksiyon görmesi gerekmektedir. Bu çalışmanın amacı ayak intrinsik kas kuvvetinin denge parametreleri ile ilişkisini incelemektir. Çalışmaya 18-36 yaş aralığında, yaş ortalaması 25,99 ± 4,4 yıl olan, 80 sağlıklı genç birey alındı. Her iki ayağın abduktor hallucis (AH), fleksor hallucis brevis (FHB), fleksor digitorum brevis (FDB), fleksor digiti minimi (FDM) kas kuvvetleri dijital dinamometre ile ölçüldü. Denge değerlendirmeleri Biodex-BioSway™ cihazı ile yapıldı. Bireylerin salınım indeksi değerleri Modifiye Sensori Organizasyon Testi (MSOT) ile gözler açık-sert zemin, gözler kapalı-sert zemin, gözler açık-yumuşak zemin, gözler kapalı-yumuşak zemin olmak üzere dört farklı durum için elde edildi. Elde edilen kas kuvveti verileri ile denge verilerinin ilişkisine Pearson korelasyon analizi ile bakıldı. Dominant ayak FHB kas kuvveti ve dominant olmayan ayak FDB ve FDM kas kuvvetleri ile gözler kapalı-yumuşak zemin MSOT sonuçları arasında pozitif yönlü düşük korelasyon bulundu (sırasıyla, r: 0,240, r: 0,270 r: 0,262; p0,05). Her iki ayağın diğer kas kuvvetleri ile MSOT sonuçları arasında da anlamlı korelasyon bulunmadı (p>0,05). Sağlıklı genç bireylerde denge şartları zorlaştırıldıkça postüral stabiliteyi sürdürmek için intrinsik kas kuvvetinin önemi artmaktadır. Ayak plantar intrinsik kas kuvveti, statik dengeyi sürdürmenin zorlaştırıldığı yumuşak zeminde ve vizüel sistemin devre dışı bırakıldığı koşullarda denge parametreleri ile ilişkilidir. Buna karşın sert zemin ve gözler açık durumda iken statik ayakta duruşta denge ile AH, FHB, FDB, FDM kas kuvvetleri ile ilişkisi bulunamamıştır.

Aim: The objective of the study was to investigate the effects of age, gender, obesity, and living in nursing home on plantar light touch-pressure sensitivity.Material and Methods: The study was conducted with 95 older individuals who were living in the community or nursing home, consisting of 60 women and 35 men, mean age of 74.38±6.59 years. Demographic characteristics of the subjects were recorded, and plantar light touch-pressure sensitivity was evaluated in nine zone of the foot (heel, medial midfoot, lateral midfoot, the first, third and fifth metatarsal head, and the first, third and fifth toe) with monofilament (SemmesWeinstein®, NorthCoast Medical, Inc, USA). Individuals were assigned to groups according to where they live, age ranges, gender, and body mass index, than the groups were compared in terms of plantar sensitivity.Results: Plantar light touch-pressure sensitivity was reduced in right and left heel of the older living in nursing home than living in the community; in left first, third and fifth metatarsal and in right and left heel of older above age of 75 years than aged between 65 and 75 years; in left heel of men than women (p0.05).Conclusion: This study indicated that older age, male sex and living in nursing home might have a negative effect on plantar light touch-pressure sensitivity. Plantar light touch-pressure sensitivity of the normal, overweight and obese older individuals were found to be similar., Amaç: Çalışmada, yaşlı bireylerde yaş, cinsiyet, obezite ve huzurevinde yaşamanın plantar hafif dokunma-basınç duyusuna etkisi incelenmiştir. Gereç ve Yöntemler: Çalışma toplum içinde ya da huzurevinde yaşayan yaş ortalaması 74,38±6,59 yıl olan 60 kadın, 35 erkek olmak üzere 95 yaşlı bireyle gerçekleştirildi. Bireylerin demografik özellikleri kaydedildikten sonra plantar hafif dokunma – basınç duyuları monofilament (SemmesWeinstein®, NorthCoast Medical, Inc, ABD) kullanılarak ayağın dokuz bölgesinde (topuk, orta ayağın mediali, orta ayağın laterali, birinci, üçüncü ve beşinci metatars başı ile birinci, üçüncü ve beşinci parmak) değerlendirildi. Bireyler yaşadıkları yere, yaş aralıklarına, cinsiyetlerine ve vücut kütle indekslerine göre gruplara ayrılarak gruplar plantar duyu açısından karşılaştırıldı.Bulgular: Toplum içinde yaşayanlara göre huzurevinde yaşayan yaşlıların sağ ve sol topukta; 65-75 yaşları arasında olanlara göre 75 yaş ve üstü olanların sol birinci, üçüncü ve beşinci metatarsta, sağ ve sol topukta; kadınlara göre erkeklerin sol topukta plantar hafif dokunma-basınç duyusunun azalmış olduğu bulundu (p0,05). Sonuç: Bu çalışma, yaşlı bireylerde ileri yaşın, erkek cinsiyetin ve huzurevinde yaşamanın plantar hafif dokunma-basınç duyusunu olumsuz etkileyebileceğini göstermiştir. Normal, aşırı kilolu ve obez yaşlı bireylerin plantar hafif dokunma-basınç duyularının benzer olduğu görülmüştür.

Amaç: Bu çalışmanın amacı, pes planusu olan ve olmayan genç sedanter bireylerde, alt ekstremitenin biyomekanik özelliklerini, ayağın yapı ve fonksiyonunu ve bel ağrısını karşılaştırmaktı. Yöntem: Çalışma 30 kadın, 30 erkek olmak üzere toplam 60 sedanter bireyin katılımı ile gerçekleştirildi. Bireyler naviküler düşme testi değerlerine göre pes planusu olan ve olmayan olarak iki gruba ayrıldı. Bireylerin ayak fonksiyonunu değerlendirmek için Amerikan Ortopedik Ayak- Ayak Bileği Derneği skorlaması ile Vizüel Analog Skalası-Ayak ve Ayak Bileği Ölçekleri kullanıldı. Belirlenen kaslara kısalık testleri ve kas kuvvet ölçümleri, Q açısı ölçümü ve pelvik inklinasyon açısı ölçümü yapıldı. Bel ağrısını değerlendirmek için Oswestry Özürlülük İndeksi kullanıldı. Pes planusu olan ve olmayan bireylerin değerleri karşılaştırıldı. Sonuçlar: Pes planusu olan ve olmayan bireyler arasında tibialis posterior ve peroneal kas kuvveti, gastroknemius, soleus ve hamstring kas kısalıkları, Q açısı, Amerikan Ortopedik Ayak-Ayak Bileği Derneği skorlaması ile Vizüel Analog Skalası Ayak ve Ayak Bileği skorlarında anlamlı bir fark yoktu (p>0,05). Pes planusu olan bireylerde olmayanlara göre, dominant olmayan tarafta pelvik inklinasyon açısının daha fazla (p=0,042) ve Oswestry Özürlülük İndeksi skorunun daha yüksek (p=0,001) olduğu bulundu. Tartışma: Sonuçlarımız, genç sedanter bireylerde, pes planusun pelvik inklinasyonu artırabildiğini ve bel ağrısına neden olabildiğini göstermekle birlikte, alt ekstremite kas kuvveti, kas kısalığı ve ayak fonksiyonunun bu durumdan etkilenmediğini ortaya koymuştur. Purpose: The objective of the study was to compare the biomechanical features of the lower extremity, foot structure, and function and low back pain in young sedentary subjects with and without pes planus. Methods: The study was conducted with the participation of 60 sedentary subjects consisting of 30 women and 30 men. The subjects were assigned to two groups as with or without pes planus according to navicular drop test results. The American Orthopaedic Foot and Ankle Society score and Visual Analogue Scale Foot and Ankle Scales were used to evaluate the foot function of the subjects. Muscle shortness and strength tests of the selected muscles, Q angle, and pelvic inclination angle measurements were performed. Oswestry Disability Index was used to evaluate low back pain. The subjects with and without pes planus were compared. Results: There were no significant differences between the subjects with and without pes planus regarding tibialis posterior and peroneal muscle strength, gastrocnemius, soleus and hamstring muscle shortness, Q angle, American Orthopaedic Foot and Ankle Society score, and Visual Analogue Scale Foot and Ankle score (p>0.05). The pelvic inclination angle of the non-dominant side was higher (p=0.042), and Oswestry Disability Index score was higher (p=0.001) in subjects with pes planus compared to those without pes planus. Conclusion: Our results indicated that pes planus may increase pelvic inclination and may cause low back pain, while lower extremity muscle strength, muscle shortness, and foot function were not affected from this case in young sedentary subjects.

Amaç: Bu çalışmanın amacı, düşme öyküsü olan ve olmayan yaşlılar arasında plantar duyu, postural salınım, düşme korkusu açısından fark olup olmadığını araştırmaktır. Yöntemler: Çalışmaya 21 kadın, 19 erkek olmak üzere 65 yaş üstü 40 birey dahil edildi. Bireyler düşme öyküsü olanlar (n=14) ve olmayanlar (n=26) olarak ikiye ayrıldı. Olguların plantar hafif dokunma-basınç ve statik iki nokta ayrımı duyuları ölçüldü; vücut kütle merkezinin (centre of mass-COM) anteroposterior ve mediolateral yönlerdeki salınım miktar ve hızları, WinTrack® Pedobarografi cihazı ile statik ayakta duruşta, gözler açık ve kapalı olarak kaydedildi. Düşme korkusu ise Düşme Etkinlik Ölçeği ile değerlendirildi. Sonuçlar: Ölçülen plantar duyu ve postural salınım parametreleri açısından düşme öyküsü olan ve olmayan yaşlılar arasında anlamlı bir fark olmadığı (p>0,05), düşme korkusunun ise düşme öyküsü olan yaşlılarda olmayanlara göre yüksek olduğu (p=0,007) bulundu. Tartışma: 65 yaş üstü bireylerin %33'ünden fazlasının yılda en az bir kez düştüğü ve düşme korkusunun ev dışı aktiviteleri limitleyerek yaşam kalitesinde azalmaya neden olduğu bilinmektedir. Literatürde, birinci parmak ve birinci metatarsofalangeal eklemdeki taktil duyu kaybının ve postural salınımdaki artışın düşmelerle ilişkili olduğunu gösteren çalışmalar bulunmaktadır. Bizim çalışmamız, düşme öyküsü olan ve olmayan yaşlılar arasında plantar duyu ve postural salınım açısından fark olmadığını ancak, düşme korkusunun düşme öyküsü olanlarda daha yüksek olduğunu ortaya çıkarmıştır. Yaşlı bireylerde düşme riskinin azaltılmasına dönük tedavi hedefleri arasında düşme korkusunun azaltılması da yer almalıdır, Purpose: The aim of this study is to investigate differences between olders with and without falling story in terms of plantar sensitivity, postural sway and fear of fall.Methods: Fourty subjects consisting of 21 women and 19 men, and over 65 years of age included in this study. Subjects were divided into two groups as with (n=14) and without falling story (n=26). Plantar light touch-tactile and static two point discrimination sensitivity were measured; anteroposterior and mediolateral deviation quantity and speed of the center of mass (COM) were recorded by WinTrack® Pedobarograph under eyes-open and eyes-closed conditions. Fear of fall were evaluated by Falls Efficacy Scale. Results: There were no significant differences between olders with and without falling story in terms of plantar sensitivity and postural sway parameters (p>0.05); fear of fall was higher in olders with falling story according to those without falling story (p=0.007).Discussion: More than 33% of individuals over 65 years fall more than once a year and fear of falling causes decreased quality of life by limiting outdoor activities. There are studies showing that tactile sensory loss in first toe and first metatarsophalangeal joint and increase in postural sway are related to falls. Our study found no difference between olders with and without falling story in terms of plantar sensitivity and postural sway, but higher fear of falling in those with falling story. Reducing fear of falling should take place among treatment targets for reducing the risk of falls in olders

Purpose: To specify the relationships between shoe usage and the development of foot deformities, balance, and functional activity performance. Methods: Seventy healthy subjects whose mean age was 22.2±1.7 years were participated in the study. The Foot Wear Assessment Score was used to assess the sufficiency of shoes. Total Foot Deformity Score, Flamingo Balance Test, Star Excursion Balance Test, vertical jump test, 10 meter walk test and heel rise test were conducted to specify foot deformities, static balance, dynamic balance, jumping height, gait speed and the activity of the plantar flexor muscles, respectively. All functional tests were performed with and without shoes to clarify the effect of shoes on function. Results: An association was determined between foot deformities and the two parameters of The Foot Wear Assessment Score, sole material and heel height. When the subjects were compared in the performance tests while barefoot and wearing shoes, a significant difference was found for dynamic balance, jumping height, gait speed, and the activity of the plantar flexors (p0.05). Conclusion: This result implies that it is important to choose the appropriate shoes because while the performance of some functional activities is enhanced by wearing shoes others cause limitation, Amaç: Ayakkabı kullanım alışkanlığı ile ayakta deformite gelişimi ve ayakkabı kullanımı ile denge ve fonksiyonel aktivite performansı arasındaki ilişkileri belirlemekti. Yöntem: Çalışmamıza yaş ortalaması 22.2±1.7 yıl olan 70 sağlıklı birey dahil edildi. Ayakkabı uygunluğunu değerlendirmek için Ayakkabı Uygunluğu Değerlendirme Formu (AUDF) kullanıldı. Ayak deformitelerini, statik dengeyi, dinamik dengeyi, sıçrama mesafesini, yürüme hızını ve plantar fleksörlerin aktivitesini belirlemek için sırasıyla Toplam Ayak Deformite Skorlaması, Flamingo Denge Testi, Star Excursion Balance Test, dikey sıçrama testi, 10 metre yürüme testi ve topuk yükseltme testi yapıldı. Tüm fonksiyonel testler ayakkabılı ve ayakkabısız olarak uygulandı ve ayakkabının fonksiyona olan etkisi araştırıldı. Bulgular: AUDF parametlerinden ayakkabı taban materyali ve topuk yüksekliği ile ayaktaki deformiteler arasında ilişki olduğu saptandı. Bireylerin performans testlerinde ayakkabılı ve ayakkabısız olarak karşılaştırılması sonucunda dinamik denge, sıçrama yüksekliği, yürüme hızı ve plantar fleksörlerin aktivitesi farklı bulunurken (p0.05). Tartışma: Ayakkabı alışkanlığı ile deformite gelişimi ve fonksiyonel performans arasında tespit edilen farklı düzeydeki ilişkiler, bireylerin kendilerine uygun ayakkabılar seçmesinin önemine ve bazı fonksiyonel performans aktivitelerinde ayakkabı giyilmesi olumlu etki yaratırken bazı aktivitelerde de kısıtlılık yarattığına dikkat çekilmiştir

Purpose: The aim of this study was to investigate the relationship between radiographic measurement and American Orthopaedic Foot and Ankle Society’s-Hallux Metatarsophalangeal-Interphalangeal Joint Scale, and Short Form-36 results in hallux valgus deformity assessment. Methods: Forty patients diagnosed the bilateral hallux valgus between ages of 17 and 74 years with 80 feet were evaluated. The first metatarsophalangeal abduction and intermetatarsal angles obtained via antero-posterior radiography for each individual were recorded. The American Orthopaedic Foot and Ankle Society’s-Hallux Metatarsophalangeal-Interphalangeal Joint Scale was applied to all individuals for functional status assessment. The Short Form-36 was applied to assess relationship between deformity and health related quality of life. Results: Results of the present study showed that while there was negative significant relationship between the first metatarsophalangeal angle and Short Form-36 subscores such as physical function, physical role limitation and pain; there was a positive correlation with mental health subscore of Short Form-36. There was a negative correlation between the first metatarsophalangeal, intermetatarsal angle values and Physical Component Score of SF-36. While there was a negative correlation between Mental Component Score of SF-36 and the first metatarsophalangeal angle and there was positively relationship with intermetatarsal angle. Coclusion: In this study, it is demonstrated that increases in angle values are especially directly related with pain and functional level rather than mental health, Amaç: Çalışmanın amacı, halluks valgus deformitesinde oluşan eklemsel değişikliklerin değerlendirilmesinde kullanılan radyografik ölçüm, Amerikan Ortopedik Cerrahları Ayak ve Ayak Bileği Derneği - Halluks Metatarsofalangeal-Interfalangeal Eklemler Skalası ve Kısa Form-36 ile elde edilen sonuçların birbirleriyle ilişkilerinin incelenmesidir. Yöntem: 17-74 yaş aralığında bilateral halluks valgus tanılı 40 bireyde 80 ayak değerlendirildi. Her bir bireyin ön-arka radyografilerle elde edilen 1. Metatarsofalangeal abduksiyon ve intermetatarsal açı değerleri kaydedildi. Fonksiyonel durumun belirlenmesi için Amerikan Ortopedik Cerrahları Ayak ve Ayak Bileği Derneği-Halluks MetatarsofalangealInterfalangeal Eklemler skalası uygulandı. Deformitenin sağlıkla ilişkili yaşam kalitesiyle olan ilişkisini değerlendirebilmek için Kısa Form-36 uygulandı. Bulgular: I. Metatarsofalangeal açısal değerleri ile Kısa Form-36 ölçeğinin fiziksel fonksiyon, fiziksel rol kısıtlılığı ve ağrı alt başlıkları arasında negatif yönde anlamlı ilişki bulunurken; Kısa Form-36 ölçeğinin mental sağlık alt başlığı ile pozitif yönde ilişki bulundu. İntermetatarsal açı ile Kısa Form-36 fiziksel fonksiyon alt başlığı ile negatif yönde ilişki; yaşamsallık ve mental sağlık alt başlıklarıyla ise pozitif ilişki vardı. Kısa Form-36’nın Mental Bileşen Özet skoru ile I. Metatarsofalangeal açı arasında negatif ilişki bulunurken, intermetatarsal açı ile arasında ise pozitif ilişki bulundu (p

Purpose: We aimed to determine the efficacy of the physical therapy program as an adjunct to the Ponseti technique in the treatment of idiopathic clubfoot. This study was carried out with the presumption of a difference in results between the study group who were included in the physiotherapy program and the control group who performed home exercises. Patients and method: Forty affected feet of 29 patients were included in the study. The average ages of the control and study groups were 15.00 ± 21.33 and 20.30 ± 15.78 months, respectively. Passive range of motion of dorsiflexion, plantar flexion, inversion, eversion, rear foot varus angle and forefoot adduction angle were measured and the Dimeglio classification system was utilized in order to determine the severity of clubfoot deformity. Reassessments were carried out for the study group at the end of 1 month's therapy and for the control group during the first month follow-up. Results: Comparison of pre- and post-treatment assessment results revealed a difference in terms of recovery, concerning all parameters except passive inversion values in the study group and for all parameters in the control group (P < 0.05). For study and control group comparisons, since deformity severity was higher in the study group an effect size analysis was carried out. The effect size analysis showed that the change in range of motion of dorsiflexion and Dimeglio and decrease of rear foot varus angle was higher in the study group. Conclusion: The results of this study imply that an intensive physiotherapy program may enhance the effectiveness of the Ponseti protocol.

Objective: The aim of this study was to develop a disease-specific multidimensional hallux valgus(HV) scale, as well as to establish the validity and reliability thereof.Methods: The 14-item Multidimensional Nil Hallux Valgus Scale was developed. The scale has ascore range of 0–60, with higher score indicating increased HV symptoms, complaints, and functionaldisorder. Among the patients referred to our clinic with HV diagnosis based on anterior-posteriornon-weight-bearing radiography of the affected foot, 129 feet of 66 patients (63 bilateral, 3 unilateral)were included in the study. In clinical evaluations of these HV patients, American OrthopaedicFoot and Ankle Society Hallux Metatarsophalangeal Interphalangeal Joints Scale (AOFAS-MTFIF),Manchester Scale, and Short Form 36 Health Survey (SF-36) were used to test the validity andreliability of the new scale.Results: From factor analyses, it was observed that the items clustered in 5 factors, which explained73.2% of the variance. Floor and ceiling effects were observed to be within normal limits (floor effect:3.1%; ceiling effect: 0.8%). The Cronbach’s alpha level related with the overall internal consistency ofthe scale was estimated as 83.3%, and the Cronbach’s alpha for the subheadings of the scale variedbetween 33.9% and 74.2%. High correlation was observed regarding test-retest reliability of the scale.Conclusion: This newly developed scale allows for the holistic evaluation of HV including the condition-specific parameters and is a valid and reliable scale that can be conveniently used by health careprofessionals.

Amaç: Bu çalışma, halluks valgus deformitesi olan kadınlarda yürüme ve yaşam kalitesini değerlendirmek amacıyla yapılmıştır. Yöntemler: Çalışmaya yaşları 18-55 yıl arasında değişen, Manchester skalasına göre deformite derecesi 2 ve üstünde olan halluks valgus tanısı konulmuş 30 gönüllü (deney grubu) ve 30 sağlıklı birey (kontrol grubu) alınmıştır. Bireyler, demografik özellikler, yürüyüş ve yaşam kalitesi açısından değerlendirilmiştir. Yürüyüşün değerlendirilmesinde ayak izi yöntemi, yaşam kalitesinin değerlendirilmesinde ise SF-36 kullanılmıştır. Sonuçlar: Yürüyüşün zaman-mesafe karakteristikleri açısından gruplar karşılaştırıldığında, adım genişliği, ayak açısı, yürüyüş temposu ve yürüme hızı açısından kontrol grubu lehine fark olduğu görülmüştür (p0,05). Yaşam kalitesi açısından bireylere bakıldığında, SF-36 yaşam kalitesi anketinin fiziksel fonksiyon, fiziksel rol, ağrı, zindelik/yorgunluk, sosyal fonksiyon, emosyonel rol, fiziksel bölüm özeti ve mental bölüm özeti parametreleri açısından deney grubunda olumsuz etkilenme olduğu saptanmıştır (p0.05). Tartışma: Çalışmadan elde edilen sonuçlar ışığında, halluks valgus deformitesinin kadınlarda yürüyüş ve yaşam kalitesini olumsuz etkilediği görüşüne varılmıştır. Purpose: This study was conducted to evaluate gait and quality of life in women with the hallux valgus deformity. Methods: To study, ranging between 18-55 years of age, according to the Manchester Scaledeformation degree 2 and on, 30 volunteers who have been diagnosed with hallux valgus (experimental group) and 30 healthy subjects (control group) were included. Individuals were evaluated in terms of demographic charecteristics, gait and quality of life. Evaluation of gait used method of foot print, evaluation of quality of life used SF-36.Results: When time-distance characteristics of gait were compared, the difference in favor of control group was observed about step width, foot angle, cadance, gait speed (p

Purpose. To investigate the effects of dynamic ankle-foot orthoses (DAFOs) on functional ambulation activities, weight bearing and spatio-temporal characteristics of hemiparetic gait and to inquire whether wearing a DAFO for 3 months has a carryover effect. Method.Fourteen chronic hemiparetic patients who could walk independently with or without a cane were the subjects of the study. Patients were assessed initially with tennis shoes and were given custom fabricated DAFOs which they wore for three months and were retested under two conditions: with tennis shoes only and with DAFOs worn in these shoes. All patients were assessed for weight bearing percentage of the affected side, cadence, step length of the involved and uninvolved sides, step width, functional reach, timed up and go, timed down stairs, timed up stairs, physiologic cost index and velocity. Results.Comparison of initial and third month assessments with shoes only condition showed that there was no significant improvement for the measured parameters. When comparison was made at the third month while patients were wearing tennis shoes only and when they were wearing DAFO's in their shoes there was a significant difference in favour of the condition where patients were wearing DAFOs. Conclusion.The benefits of using DAFOs in chronic hemiparetic patients are lost when the patients are not wearing their orthoses. © 2011 Informa UK, Ltd.

Purpose: To evaluate the effects of a hand splint with reflex inhibitory characteristics on balance and functional ambulation activities by means of a randomly allocated controlled study. Methods: Nineteen chronic stroke patients were randomly allocated to the control (n = 9) and study (n = 10) groups to compare the immediate and long-term effects of a splint with reflex inhibitory characteristics. The patients in the splinted group were asked to wear their splints at least 2 hours each day, during ambulation or when they felt the need. Subjects were evaluated initially and after 2, 4, and 6 months of splint usage with the Berg Balance Scale, Functional Reach test (FR), Timed Up & Go test (TUG), and L test. The same tests were used to evaluate the control group. Results: Timed within-group assessments showed no difference in the control group across the time interval. A favorable difference was detected in some of the evaluations for FR, TUG, and L test in the study group. Intergroup comparisons showed that the only difference between the groups was seen for TUG values at the fourth assessment in favor of the study group. Qualitative evaluations showed that the patients were compliant and generally satisfied with their splints. Conclusion: Hand splints with reflex inhibitory characteristics have no significant effect on balance and functional ambulation activities in chronic poststroke patients. Further studies investigating their effect on pain and associated reactions in this patient population are warranter. © 2011 Thomas Land Publishers, Inc.

WOS:000292201600017 PubMed: 20831648 Purpose: We aimed to determine the efficacy of the physical therapy program as an adjunct to the Ponseti technique in the treatment of idiopathic clubfoot. This study was carried out with the presumption of a difference in results between the study group who were included in the physiotherapy program and the control group who performed home exercises. Patients and method: Forty affected feet of 29 patients were included in the study. The average ages of the control and study groups were 15.00 +/- 21.33 and 20.30 +/- 15.78 months, respectively. Passive range of motion of dorsiflexion, plantar flexion, inversion, eversion, rear foot varus angle and forefoot adduction angle were measured and the Dimeglio classification system was utilized in order to determine the severity of clubfoot deformity. Reassessments were carried out for the study group at the end of 1 month's therapy and for the control group during the first month follow-up. Results: Comparison of pre- and post-treatment assessment results revealed a difference in terms of recovery, concerning all parameters except passive inversion values in the study group and for all parameters in the control group (P < 0.05). For study and control group comparisons, since deformity severity was higher in the study group an effect size analysis was carried out. The effect size analysis showed that the change in range of motion of dorsiflexion and Dimeglio and decrease of rear foot varus angle was higher in the study group. Conclusion: The results of this study imply that an intensive physiotherapy program may enhance the effectiveness of the Ponseti protocol.

Ayak problemleri, günümüzde sıklıkla karşılaşılan ve bireylerin yürüme, ayakkabı giyme, ayakta durma gibi fonksiyonel aktivitelerini zorlaştıran sorunlardandır. Ne yazık ki, yetişkin birer birey olana dek, ayaklardaki sorunların habercisi olan bazı uyarılar dikkate alınmamakta, ayak problemlerinin hazırlayıcısı olan bazı faktörler gözden kaçırılmaktadır. Literatüre bakıldığında, yetişkin ayağında ortaya çıkan çoğu problemin okul çağına dayandığı belirtilmektedir. Bu nedenle çocukluk çağında ayağa yük bindirecek, normal yüklenmesini değiştirebilecek faktörler, bazı deformite ve bozukluklar için hazırlayıcı faktörlerin bilinmesi ve normal ayak gelişimi süresince göz önünde bulundurulması, ayak sağlığı açısından önem taşımaktadır

Purpose: The objective of this study was to investigate if the appearance of an orthosis manufactured according to the same biomechanical principles as the orthosis formally used affected patient satisfaction, acceptance of the orthosis and compliance to the given orthotic program. Material and methods: The subjects were children between 3-14 years of age with neurological problems who had been using plastic ankle foot orthoses (PAFO's) and who had applied to renew their orthosis. The parents were asked to fill out a questionnaire inquiring acceptance, satisfaction and compliance to the orthotic program for the PAFO their children had been using. The children, who were able to, were asked to answer the questions on a satisfaction scale. A new orthosis was manufactured utilizing the same biomechanical principles but with children friendly material. Upon using the new orthosis for one week the questionnaires were repeated. Results: The data obtained from the pre-post orthotic application questionnaires were compared. The results showed that there was a statistically significant difference in favour of the orthosis using child friendly material with respect to the answers of both the parents and children for each item in the questionnaires and for the total scores (p

ÖZET Konjenital talipesekinovarusta (PEV), fizyoterapi rehabilitasyonun etkinliğini araştırmak amacıyla planlanan çalışma, Hacettepe Üniversitesi, Fizik Tedavi ve Rehabilitasyon Y.O., Ortez ve Biomekanik Ünitesine ortez istemiyle başvuran 29 olgunun 42 ayağı üzerinde gerçekleştirilmiştir. Yaş ortalamaları 10.58±5.10 ay olan olgular; deformitelerine ilişkin özellikleri açısından homojen dağılım gösterecek şekilde, fizyoterapi ve ev programı grubu olmak üzere iki gruba aynlmışlardır. Konservatif ve post- operatif müracaat eden olguların, dördüne dizaltı, diğerlerine dizüstü ve diz fleksiyon pozisyonunda olmak üzere tümüne polietilen ayak-ayakbileği ortezi yapılmıştır. Olgular, antero-posterior ve lateral filmlerden elde edilen talocalcaneal, talus- 1. metatarsal açı ölçümleri, ayak uzunluğu, baldır atrofisi, ayakbileği eklem hareket genişlikleri gibi klinik yöntemlerle; ilk başvuruda, 1.5 ay sonra, 3 ay sonra ve 6 ay sonra olmak üzere 4 kez değerlendirilmişlerdir. Lokal sıcaklık uygulaması, patern şeklinde pasif eklem hareketleri, germe ve mobilizasyon egzersizleri ve Yüksek Voltaj Kesikli Galvanik Stimulasyon (HVPGS) uygulamasından oluşan 20 seans fizyoterapi programı uygulanan tedavi grubu ile aileye öğretilen 4 egzersizden oluşan ev programı grubuna ilişkin sonuçlar karşılaştınlmıştır. İstatistiksel analiz sonuçlan, fizyoterapi grubunda tedavi sonrası yapılan ölçümlerde (her iki grupta azalma gözlenmekle birlikte) deformitenin ekin, varus ve adduksiyondan oluşan üç komponentinde de, kontrol grubuna göre anlamlı azalma olduğunu göstermiştir (p

ÖZET Alt motor nöron patolojisine bağlı olarak, düşük ayak bulgusu görülen, 19 hastanın yürüyüşleri, zaman-mesafe karekteristikleri, gözlemsel yürüyüş analizi ve sübjektif değerlendirme yöntemi kullanılarak, ortezsiz, eklemli mold ve eklemsiz mold durumlarında karşılaştırılmıştır. Zaman-mesafe özellikleri açısından belirli farklar bulunmasına karşın, istatistiksel olarak anlamlı görülmemiştir (p>0,05). Gözlemsel yürüyüş analizi ve sübjektif değerlendirme sonuçlan, eklemli moldun normal yürüyüşün açısal değerlerine yakın bir yürüyüşe izin verdiği ve hastalar tarafından rahat ve güvenli olarak algılandığı yönünde istatistiksel olarak anlamlı bulunmuştur. 63 SUMMARY The gaits of 19 patients, having complaints of drop-foot due to sec ond motor neuron pathology were evaluated through time-distance char acteristics, observational kinematic gait analysis, subjective criteria as per- cieved by the patient, whilst walking bare-foot, with a rigid ankle foot orthosis (AFO) and a hinged AFO. Although a difference was found between the three situations in the time-distance characteristics of gait, this difference was not statiscally sig nificant. It was observed that with the hinged AFO the patients walked at closer angular values to normal gait and that the patient felt more com fortable safe and less tired, when compared with the rigid AFO or bare foot. 88

Çalışmamızın amacı, farklı yürüyüş problemleri gelişen çocuklar için sıklıkla önerilen AFO ların, HSMN li çocuklarda yürüyüş üzerine olan etkilerini araştırmaktır. Bu amaca yönelik olarak, tanıları konmuş ve yürüyüş problemi ile başvuran, yaş ortalamaları 9,11± 2,09 yıl olan 9 çocuk incelenmiştir. Çocukların tümüne rijit AFO ve eklemli AFO yapılmış, çocuklardan her durum için, yürüyüşün zaman – mesafe özellikleri ve merdiven çıkma ve inme süreleri kaydedilmiştir. Alınan sonuçlara göre ortezsiz, rijit AFO ve eklemli AFO arasında ölçülen yürüme parametreleri açısından fark bulunamamış (p>0,05), ancak merdiven çıkma ve inme aktivitelerini rijit AFO nun zorlaştırdığı tespit edilmiştir (p>0,05). Sonuç olarak, yürüme ortezleri, ayak çevresi kaslarındaki kuvvet dengesizliği olan hastalar için yürüme pateninin korunmasında ve sekonder deformite oluşumunun önlenmesi konusunda kullanılmakla birlikte, yürümede kısıtladığı hareketler nedeniyle ortaya çıkardığı zorluklar da göz ardı edilmemelidir, In this study, it is aimed to investigate the effect of frequently suggested AFO’s on gait patterns of children with HSMN. Regarding this aim, nine children (mean age 9,11± 2,09 years) who are diagnosed as HSMN and have problems in walking were taken to the study. Rigid and hinged AFO were provided for all children and time- distance characteristics of gait, duration of climbing stairs with each AFO was recorded. Difference between without orthoses, with hinged and rigid orthoses was not statistically meaningful according to time-distance characteristics of gait (p0,05). As a result, it is thought that AFO’s should be recommended to maintain accurate gait pattern and to prevent secondary deformity development in patients with ankle –foot muscle imbalance. However, difficulties in gait pattern as result of limitation in joint movement because of AFO should be considered

Bu çalışma, adölesan idiyopatik skolyoz (AİS) teşhisi olan bireylerde eğri tipine göre baş- boyun pozisyonunu ve bunu etkileyebilecek yaş, eklem hareket açıklığı (EHA), nötral baş pozisyonu (NBP), aksiyal gövde rotasyonu (AGR), eğri şiddeti, radyolojik unsurlar, boyun ağrısı ve yaşam kalitesi gibi faktörleri incelemek amacıyla planlandı. Çalışmaya 10-16 yaş aralığında 94 birey dahil edildi. Bireylerin eğri tipleri Ponsetti tarafından oluşturulmuş sınıflandırmaya göre torasik, lumbal ve çift ana eğri olarak belirlendi. Bireylerin baş- boyun pozisyon hissini değerlendirmek için Revel tarafından tanımlanmış olan Servikal Tekrar Yerleştirme Testi (STYT) kullanıldı. Tüm bireyler demografik özellikler (yaş ve cinsiyet), EHA, NBP, AGR, skolyoz eğri şiddeti (Cobb açısı), radyolojik unsurlar (T1 eğimi, klavikula açısı, boyun eğimi ve başın kayma oranı), boyun ağrısı ve yaşam kalitesi bakımından değerlendirildi. Çalışmamızda eğri tipine göre belirlenen gruplar arasında AGR, skolyoz şiddeti (Cobb açısı), T1 eğimi ve klavikula açısı parametreleri açısından anlamlı fark bulunurken (p0,05). Baş- boyun pozisyon hissinin; NBP, başın kayma oranı ve ruh sağlığı parametreleriyle ilişkili olduğu bulundu (p0.05). Head- neck position sense was found to be associated with NHP, head shift and mental health parameters (p

Bu çalışmanın amacı, klinikte sık karşılaşılan ve ayak ağrılarıyla ilgili problemlerin büyük bir kısmını oluşturan plantar fasiitli olgularda, farklı konservatif tedaviler arasındaki farkları karşılaştırmak ve ölçülen parametreler açısından en etkin rehabilitasyon programını belirlemekti. Plantar fasiiti (PF) olan 20-65 yaş aralığındaki 47 bireye (ortalama yaş: 40,89 ± 12,45; 31 kadın, 16 erkek) ait 84 plantar fasiit tanılı ayak çalışmaya dahil edildi. Çalışma kapsamında randomize edilerek üç gruba ayrıldı. PF tanılı ayakların 28'i yoğun fizyoterapi grubu (YFG) kapsamında haftada 2 seans manuel uygulamalara ek olarak, germe ve kuvvetlendirme egzersizleri ile tabanlık uygulaması, 30'u ev programı grubu (EPG) kapsamında germe ve kuvvetlendirme egzersizleri ile tabanlık uygulaması ve 26'sı kontrol grubu (KG) kapsamında tabanlık uygulaması ile altı hafta boyunca takip edildi. Tedavi öncesi ve sonrası ağrı şiddeti, ayak bileği dorsifleksiyon eklem hareket açıklığı, ayak fonksiyonel seviyesi, fonksiyonel yürüyüş kapasitesi ve sağlıkla ilişkili yaşam kalitesi parametreleri değerlendirildi. Gruplar arası farklılık için Tek Yönlü ANOVA Analizi testi kullanılırken, grupların kendi içlerinde tedavi önce ve sonrası karşılaştırılması için Bağımlı Gruplarda t testi kullanıldı. Ağrı şiddeti ve fonksiyonel ayak değerlendirmeleri tüm gruplarda, aktif normal eklem hareketi ve genel sağlık memnuniyeti YFG ve KG'de, pasif normal eklem hareketi YFG'de ve yaşam kalitesinin çevresel kısmı sadece KG'de tedavi öncesine göre iyileşme gösterirken (p0,05). Bu çalışma sonucunda toplumda bireyleri oldukça etkileyen ve sık görülen ayak problemlerinden biri olan plantar fasitte uygulanan bu üç tedavi yönteminin birbirileri üzerinde üstünlükleri görülmezken, kliniklerde kişiye ve ihtiyaçlarına özel tedavi programlarının oluşturulmasının önemi vurgulandı.Anahtar Kelimeler: Ayak, egzersiz, fizyoterapi, plantar fasiit. In the present study, it is aimed to compare the differences between different conservative treatments in patients with plantar fasciitis, which is a common cause of foot pain, and to determine the most effective rehabilitation program in terms of measured parameters. A total of 47 subjects (mean age: 40.89 ±12.45±; 31 females, 16 males) who were between 20-65 years of age with plantar fasciitis (PF) were included in the study. In the context of the study, 84 feet of the subjects with PF were allocated into three groups as intensive physiotherapy group (IPG - manual interventions, stretching and strengthening exercises, and insoles), home-based exercise program (HBEP - stretching and strengthening exercises, and insoles), and control group (CG – insoles) by using computer generated randomization program. Pain intensity, ankle dorsiflexion range of motion, foot functional level, functional walking capacity, and health-related quality of life were evaluated before and after treatment. One-way ANOVA Analysis test was used to determine the difference between the groups, and paired sample t test was used for intragroup analysis. Pain severity and functional foot evaluations showed improvements in all groups, active dorsiflexion range of joint motion and overall health satisfaction improved in IPG and CG (p0.05). As a result of this study, it was emphasized the importance of creating special treatment programs for the patients and their needs in the clinics.Key Words: Foot, exercise, physiotherapy, plantar fasciitis 108

This study aims to evaluate the compared effects of plastic, static ankle – foot orthosis which is applied to stroke patients in addition to task oriented training on lower extremity functions, balance, ambulation and quality of life. It includes the individuals aged 18 and above, who had a stroke for the first time, has Brunnstorm lower extremity stage ≥3, whose functional ambulation classification is ≥2 and who have no additional physical and neurological complaints for at least 3 months after stroke. These individuals were randomly divided into three groups. The first group was given conventional physiotherapy training, the second group was given task oriented training and the third group was given plastic, static ankle-foot orthosis besides task oriented training. Patients in both groups were given exercise treatment an hour a day for five days a week for a month. Assessments were carried out twice before and after treatment. The assessment for lower extremity functions is Motricity Index, Fugl Meyer Lower Extremity Assessment. For balance; Berg Balance Scale, Timed Get up and Go Test and Functional Reach Test were applied. For ambulation; 6 Minute Walk Test, 10 Meter Walk Test, Weight Transfer Symmetry, Postural Symmetry Index and Rivermead Mobility Index were used. For the Quality of Life; Quality of Life Scale for Stroke and Stroke Impact Scale were used. For the difference between groups in data analysis, one-way analysis of variance was used in cases where parametric test conditions were met and Kruskal Wallis test was used in cases where conditions were not met. For the difference between two dependent means in dependent groups, significance test and Wilcoxon test were used. To find out the correlation between measured parameters, Spearman correlation coefficient was used. In the Conventional Physiotherapy Group, a statistically significant increase was observed in all parameters except 6-minute walking, postural symmetry and weight transfer symmetry evaluations after 4 weeks of treatment (p0.05). Besides, lower extremity functions, balance, ambulation and quality of life were found out to be as correlated parameters. As a result, even if plastic, static ankle-foot orthosis which is applied besides task oriented training has positive effects on lower extremity functions, balance, ambulation and life quality, these effects show similarities between treatment groups. Bu çalışma inmeli hastalarda hedef odaklı eğitime ek olarak uygulanan plastik, statik ayak bileği- ayak ortezinin alt ekstremite fonksiyonları, denge, ambulasyon ve yaşam kalitesi üzerine etkilerinin karşılaştırılmasını araştırmayı amaçlamaktadır. Çalışmaya 18 yaş ve üzeri, ilk defa inme geçirmiş, brunnstorm alt ekstremite evre ≥3, fonksiyonel ambulasyon sınıflaması ≥2 olan inme sonrası en az 3 ay geçmiş, ek herhangi bir fiziksel ve nörolojik problemi olmayan bireyler dahil edilmiştir. Bireyler rastgele randomizasyonla üç gruba ayrılmıştır. Birinci gruba konvansiyonel fizyoterapi eğitimi, ikinci gruba hedef odaklı eğitim, üçüncü gruba da hedef odaklı eğitime ek plastik, statik ayak bileği- ayak ortezi uygulanmıştır. Her iki gruptaki hastalara da 4 hafta boyunca, haftada 5 gün, günde 1 saat egzersiz tedavisi uygulanmıştır. Değerlendirmeler tedavi öncesi ve tedavi sonrası olmak üzere iki defa yapılmıştır. Değerlendirmeler; Alt ekstremite fonksiyonları için; Motrisite İndeksi, Fugl Meyer Alt Ekstremite Değerlendirmesi. Denge için; Berg Denge Skalası, Süreli Kalk Yürü Testi, Fonksiyonel Uzanma Testi. Ambulasyon için; 6 Dakika Yürüme Testi, 10 Metre Yürüme Testi, Ağırlık Aktarma Simetrisi ve Postural Simetri İndeksi ve Rivermead Mobilite İndeksi. Yaşam kalitesi için; İnmeye Özgü Yaşam Kalitesi Ölçeği, İnme Etki Skalasıdır. Verilerin analizinde parametrik test koşullarının sağlanması durumunda gruplar arası farklılık tek yönlü varyans analizi, sağlanamadığı durumlarda ise Kruskal Wallis testi kullanılmıştır. Bağımlı gruplarda bağımlı iki ortalama arasındaki farkın önemlilik testi ile Wilcoxon testi uygulanmıştır. Ölçülen parametreler arasındaki korelasyona bakmak için ise Spearman korelasyon katsayısı kullanılmıştır. 4 haftalık tedavi sonrasında konvansiyonel fizyoterapi grubunda, 6 dakika yürüme, postural simetri ve ağırlık aktarma simetrisi değerlendirmeleri hariç geri kalan bütün parametrelerde istatistiksel olarak anlamlı bir artış gözlenmiştir (p0,05) Ayrıca alt ekstremite fonksiyonları, denge, ambulasyon ve yaşam kalitesi birbiriyle korelasyon gösteren parametreler olarak gözükmektedir. Sonuç olarak, hedef odaklı eğitime ek olarak uygulanan plastik, statik ayak bileği- ayak ortezinin alt ekstremite fonksiyonları, denge, ambulasyon ve yaşam kalitesi üzerine olumlu etkileri varsa da bu etkiler tedavi grupları arasında benzerlik göstermektedir

Bu çalışmanın amacı ayak intrinsik kas kuvvetinin denge ve fonksiyonel performans ile ilişkisini incelemekti. Çalışmaya 18-36 yaş aralığında, yaş ortalaması 25,99 ± 4,4 yıl olan, 39 Kadın 41 Erkek olmak üzere toplam 80 sağlıklı genç birey alındı. Abduktor hallusis, fleksor hallusis brevis, fleksor digitorum brevis, fleksor digiti minimi kas kuvvetleri dijital hand-held dinamometre ile ölçüldü. Denge değerlendirmeleri Biodex-BioSway™ ile gerçekleştirildi. Bireylere; Postüral Stabilite Testi, Stabilite Limiti Testi ve Modifiye Sensori Organizasyon Testi (MSOT) uygulandı. Fonksiyonel performans değerlendirmeleri dikey sıçrama testi ve tek ayak öne sıçrama testi ile gerçekleştirildi. Elde edilen kas kuvveti verileri ile denge ve fonksiyonel performans verilerinin ilişkisine Pearson korelasyon analizi ile bakıldı. Dominant ayak fleksor hallusis brevis kas kuvveti ve dominant olmayan ayak fleksor digitorum brevis, fleksor digiti minimi kas kuvvetleri ile gözler kapalı-yumuşak zemin MSOT sonuçları arasında anlamlı korelasyon bulundu (sırasıyla, r: 0,240, r: 0,270 r: 0,262; p

Bu çalışma, izole gastrocnemius kas kısalığı olan bireylerde, alt ekstremite biyomekanisi, fonksiyon ve plantar basınç dağılımı parametrelerinde oluşabilecek değişiklikleri araştırmak amacıyla yapıldı. Çalışmaya Silfverskiold yöntemi kullanılarak, izole gastrocnemius kas kısalığı olan 21 (yaş ortalaması 22,80±3,74 yıl) ve olmayan sağlıklı 23 (yaş ortalaması 22,04±3,56 yıl) birey dahil edildi. Bireylerin demografik bilgileri alındı. Her iki gruptaki bireylerin, alt ekstremite biyomekanik değerlendirmeleri için; ayak başparmak, subtalar, ayak bileği ve diz eklem hareket açıklığı açısal değerleri, diz eklemi valgite açısı ve Q açısı ölçümleri, diz fleksorleri ve kalça fleksorleri kas kısalık ölçümleri universal gonyometre ile yapıldı. Ağırlıklı öne adım alma testi ile ayak bileği fonksiyonel dorsi fleksiyon ölçümleri yapıldı. Sakral inklinasyon açısı ölçümleri inklinometre kullanılarak, lumbal bölge ekstansor kas kısalık ölçümleri ise Modifiye Schober Testi ile yapıldı. Statik ve dinamik plantar basınç ölçümleri pedobarografi cihazı kullanılarak yapıldı. Bireylerin ayak posturlarının değerlendirilmesinde Ayak Postur İndeksi (APİ), ayağa ilişkin fiziksel ve fonksiyonel durumlarının değerlendirilmesinde Amerikan Ortopedik Cerrahları Derneği Ayak bileği ve Arka Ayak Skalası (AOFAS), fiziksel aktivite alışkanlıklarının değerlendirilmesinde Uluslararası Fiziksel Aktivite Anketi (IPAQ), alt ektremite fonksiyonellik düzeylerinin değerlendirilmesinde Alt Ektremite Fonksiyonellik Skalası (AEFS) kullanıldı. Çalışmanın sonunda kısalık olmayan bireylerle karşılaştırıldığında izole gastrocnemius kas kısalığı bulunan bireylerde, ayak bileği aktif ve pasif dorsi fleksiyonu hareketinin limitli olduğu (p

Ünver, B, Effects of Plantar Sensitivity and Pressure Distribution Changes to Balance and Falling in Elderly Subjects. Hacettepe University, Institute of Health Sciences, PhD. Thesis in Prostetics-Orthotics and Biomechanics, Ankara, 2017. The aim of this study was to compare the parameters of plantar sensitivity and plantar pressure in different regions of the foot, static postural sway, temporal and spatial characteristics of gait between young and elderly subjects; investigate the possible differences of these parameters and fear of falling in elders with and without falling story. Fourty older subjects consisting of 21 women and 19 men, aged between 65-88 years and 44 young subject consisting of 30 women and 14 men aged between 18-45 years were included in the study. Subjects were divided into two groups as with (n=14) and without falling story (n=26) according to the falling stories of the past one year. Plantar light touch-tactile sensitivity was evaluated by Semmes-Weinstein® monofilament and static two point discrimination was evaluated by aesthesiometer. Static and dynamic plantar pressures, static postural sway, temporal and spatial characteristics of gait were evaluated with the WinTrack® Pedobarograph. Fear of falling was assessed by Falls Efficacy Scale. The plantar light touch-tactile sensitivity and two-point discrimination of the elderly were significantly lower than those of the young on dominant and non-dominant side, in all 9 regions of the foot (p0.05); fear of falling was higher in elders with falling story compared to those without falling story (p=0.007). The results of our study revealed that plantar sensitivity was lower in all regions of the foot, alterations in static and dynamic plantar pressures and gait occur , static postural sway was higher in elderly compared to young, however, those parameters were similar between elders with and without falling story and fear of falling was higher in elders with falling story compared to those without falling story. İÇİNDEKİLER Sayfa ONAY SAYFASI iii YAYIMLAMA VE FİKRİ MÜLKİYET HAKLARI BEYANI iv ETİK BEYAN SAYFASI v TEŞEKKÜR vi ÖZET vii ABSTRACT viii İÇİNDEKİLER ix SİMGELER VE KISALTMALAR xi ŞEKİLLER DİZİNİ xii TABLOLAR DİZİNİ xiii 1. GİRİŞ 1 2. GENEL BİLGİLER 4 2.1. Yaşlılık ve Yaşlanma 4 2.2.Epidemiyoloji 5 2.3. Sağlıklı Yaşlanma 5 2.4. Yaşla Ortaya Çıkan Değişiklikler 6 2.4.1. Kas - İskelet Sisteminde Görülen Değişiklikler 6 2.4.2. Kardiyovasküler Sistemde Görülen Değişiklikler 7 2.4.3. Pulmoner Sistemde Görülen Değişiklikler 8 2.4.4. Nörolojik Sistemde Görülen Değişiklikler 8 2.4.5. Duyusal Fonksiyonlarda Değişiklikler 9 2.4.6. Deride Görülen Değişiklikler 10 2.4.7. Kognitif Değişiklikler 10 2.4.8. Gastrointestinal Sistemde Görülen Değişiklikler 10 2.4.9. Metabolik ve Endokrin Sistemde Görülen Değişiklikler 11 2.4.10. İmmün Sistemde Görülen Değişiklikler 11 2.4.11. Diğer Değişiklikler 12 3. BİREYLER ve YÖNTEM 18 3.1. Bireyler 18 3.2. Yöntem 19 3.2.1. Değerlendirme 20 3.3. İstatistiksel Yöntemler 30 4. BULGULAR 31 4.1. Bireylerin Demografik Özellikleri ile İlgili Bulgular 31 4.2. Değerlendirme Parametrelerine İlişkin Bulgular 31 4.2.1. Plantar Duyu Değerlendirmelerine İlişkin Bulgular 31 4.2.2. Statik ve Dinamik Pedobarografik Ölçümlere İlişkin Bulgular 42 4.2.3. Postural Salınım Analizlerine İlişkin Bulgular 51 4.2.4. Yürüyüşün Zaman-Mesafe Karakteristiklerine İlişkin Bulgular 54 4.2.5. Düşme Korkusuna İlişkin Bulgular 56 5. TARTIŞMA 57 6. SONUÇ VE ÖNERİLER 68 7. KAYNAKLAR 69 8. EKLER EK-1. Tez Çalışması ile İlgili Etik Kurul Onayı EK-2. Değerlendirme Formları 9. ÖZGEÇMİŞ Ünver, B., Yaşlı Bireylerde Plantar Duyu ve Basınç Dağılımı Değişikliklerinin Denge ve Düşmeye Etkisi. Hacettepe Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Protez-Ortez ve Biyomekani Programı, Doktora Tezi, Ankara, 2017. Bu çalışma, genç ve yaşlı bireylerin ayağın farklı bölgelerindeki plantar duyu, plantar basınç, statik postural salınım ve yürüyüşün zaman ve mesafe karakteristiklerinden oluşan parametrelerini karşılaştırmak; bu parametrelerle düşme korkusunun düşme öyküsü olan ve olmayan yaşlı bireylerdeki olası farklılıklarını incelemek amacıyla yapıldı. Çalışmaya yaşları 65-88 arasında değişen 21 kadın, 19 erkek olmak üzere 40 yaşlı birey ve yaşları 18-45 arasında değişen 30 kadın 14 erkek olmak üzere 44 genç birey dahil edildi. Yaşlı bireyler son bir yıldaki düşme öykülerine göre düşme öyküsü olanlar (n=14) ve olmayanlar (n=26) olarak ikiye ayrıldı. Bireylerin plantar hafif dokunma - basınç duyuları Semmes-Weinstein® monofilament ile ve plantar iki nokta ayrımları aesthesiometer ile değerlendirildi. Statik ve dinamik plantar basınçlar, statik postural salınım ile yürüyüşün zaman ve mesafe karakteristikleri WinTrack® Pedobarografi cihazıyla değerlendirildi. Düşme korkusu değerlendirmesi Düşme Etkinlik Ölçeği ile yapıldı. Dominant ve dominant olmayan tarafta ayağın 9 bölgesinin tümünde yaşlı bireylerin plantar hafif dokunma - basınç ve iki nokta ayrımı duyularının gençlerinkine göre azalmış olduğu bulundu (p0,05); düşme korkusunun düşme öyküsü olanlarda olmayanlara göre yüksek olduğu bulundu (p=0,007). Çalışmamızın sonucu yaşlı bireylerin gençlere göre plantar duyularının ayağın tüm bölgelerinde azaldığını, statik ve dinamik plantar basınçları ve yürüyüşlerinde değişiklikler ortaya çıktığını, statik postural salınımlarının arttığını ancak düşme öyküsü olan ve olmayan yaşlılar arasında bu parametrelerin benzer olduğunu ortaya çıkarmış, düşme korkusunun düşme öyküsü olan yaşlılarda olmayanlara göre daha fazla olduğunu göstermiştir.

Varol, F. Hemiparetik Serebral Palsi'li Çocuklarda Ayak-Ayak Bileği Karakteristiklerinin Denge ve Fonksiyon Üzerindeki Etkisi, Hacettepe Üniversitesi,Sağlık Bilimleri Enstitüsü Protez Ortez ve Biyomekani Programı, Yüksek Lisans Tezi, Ankara, 2015. Bu çalışma Hemiparetik SP'li çocuklarda ayak- ayak bileği karakteristiğinin denge ve fonksiyon üzerindeki etkisini araştırmak için yapıldı. Çalışmaya yaş ortalamaları 9,00±1,81 olan 12 sağlıklı çocuk ve yaş ortalamaları 8,58±1,93 olan kaba motor fonksiyon sınıflama sistemine göre seviye I-II olan 12 Hemiparetik SP'li olmak üzere toplam 24 çocuk dahil edildi. Tüm çocuklara, Ayak postür indeksi, naviküler düşme, naviküler yükseklik ölçümü ve ark yükseklik oranı hesaplaması gibi yöntemler uygulanarak ayak postürleri belirlendi. Ayrıca statik ve dinamik pedobarografik analiz yapıldı. Stabilometrik platformda postüral salınımlar kaydedildi. Pediatrik denge skalası, pediatrik uzanma testi ve süreli kalk yürü testi ve süreli merdiven çıkma-inme testi, 10m yürüme hızı gibi süreli performans testleri kullanılarak denge ve fonksiyonel performansları ölçüldü. Tüm bu parametrelerin gruplar arası farklılıkları ve elde edilen ayak postürü parametreleri ile denge ve fonksiyonel testler arasındaki ilişkiler incelendi. Hemiparetik SP'li çocuklardaki ayak postürü sağlıklı çocuklara kıyasla pronasyonda bulundu (p

The purpose of this study is to find out the changes in the measurable parameters the dynamic and static position of foot , caused by tibialis posterior muscle which is activated by the fatique protocol. Thirty healty patients were participated in this study. Socio-dermographic and descriptive characteristics of the participants were recorded. The changes on the dynamic and static position of foot were measured by pedobarography whereas the fatique level was measured by Borg Fatique Scale . In the statistical analysis carried out at the end of the study; through the fatique protocol applied on the dynamic parameters of right foot a significant increase in the maximum pressure measurement of mid foot was observed (p0.05) . Speed has no significant effect on the dynamic parameters of left foot without fatique protocol application (p>0.05). According to the results obtained at the end of this study, there was a correlation between the fatique of tibialis posterior and the static and dynamic parameters of foot. Bu çalışma, yorgunluk protokolünce aktive edilmiş tibialis posterior kasının, ayağın dinamik ve statik duruşta ölçülebilen parametreleri üzerinde açığa çıkarabileceği eğişiklikleri araştırmak amacıyla yapıldı. Çalışmaya 30 sağlıklı birey (yaş ortalaması: 24,88 ± 4,39 ) dahil edilmiştir. Bireylerin sosyo-demografik bilgileri alındı. Pedobarografi cihazıyla ayağın statik ve dinamik paremetlerindeki değişimleri incelendi. Borg Yorgunluk Skalası (BORG) ile yorgunluk düzeyi kaydedildi. Çalışmanın sonununda yapılan istatiksel analizde, sağ ayağın dinamik parametrelerinde, uygulanan yorgunluk protokolüyle orta ayak maksimum basınç ölçümlerinde belirgin anlamlı artışın olduğu (p0,05); yorgunluk protokolü uygulanmamış sol ayak dinamik parametrelerinde ise hızla birlikte anlamlı değişikliğin olmadığı bulundu (p>0,05). Sonuçlara göre tibialis posterior kasının yorgunluğunun ayak statik ve dinamik parametreleri üzerinde etkili olduğu belirlendi.

Özkan, S., Tibialis Posterior Tendon Transferi Uygulanmış Olan Düşük Ayak Hastalarında Geç Dönem Fizyoterapi Uygulamalarının Sonuçları. Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Protez Ortez ve Biomekanik Programı, Doktora Tezi, Ankara, 2014. Bu çalışma periferik sinir yaralanması sonrasında, gelişmiş düşük ayak hastalarında uygulanan tibialis posterior tendon transferlerinde, geç dönemde meydana gelen biomekanik sorunlar ve bu sorunların tedavisi için uygulanan, geç dönem fizyoterapinin etkinliğini belirlemek amacı ile planlandı. Çalışmaya İstanbul Üniversitesi, İstanbul Tıp Fakültesi, Plastik ve Rekonstrüktif Cerrahi Ana Bilim Dalın'da opere edilip tendon transferi yapılmış olan düşük ayak hastalarından 6 ay ve üzeri süreyi doldurmuş olan hastalar dahil edildi. Hastalarla ilgili hikaye, demografik bilgi ve komplikasyonlar kayıt edilerek, ağrı ve ağrıya bağlı fonksiyonel durum Ayak Fonksiyon İndeksi ile, kas kuvveti, ve ayak bileği eklem hareket açıklığı, ayak postürü (naviküler yükseklik, metatarsal genişlik, subtalar açı, birinci metatarsofalangeal eklem açısı ölçümleri ile), bilateral ve ağırlıklı/ağırlıksız durumlar için, ölçülerek kaydedildi. Cerrahi sonrası başarı ve fonksiyonel geri dönüş için Stanmore Sistem Sorgulaması kullanıldı. Olguların ayağa bağlı yürüme parametreleri, statik ve dinamik olarak pedobarografik analiz ile elde edildi. Ayrıca hastalarda duyu değerlendirmesi, eklem pozisyon hissi, denge ve yaşam kalitesi değerlendirildi. Olgulara genel olarak, ısı modaliteleri, nöromuskuler elektrik stimulasyonu, egzersiz, bantlama ve ortezlemeyi içeren, ancak hastaların spesifik gereksinimleri gözetilerek planlanıp uygulanacak olan fizyoterapi programı verildi. Tedaviler, 6 hafta süreyle haftada 3 gün olmak üzere uygulandı. Tüm hastalara tedavi öncesi yapılan değerlendirmeler, 4. ve 6. haftalarda ve 3 ayda geç dönemde tedavi etkisini değerlendirmek amacı ile tekrarlandı. Çalışma süremiz içerisinde, VAS ve AFİ' de, ağrı ve aktivite limitasyonunun 4. haftadan itibaren azalmaya başladığı ve giderek düzelmeye devam ettiği belirlendi. Tedavinin 6. haftasından itibaren hastaların sosyal olarak daha aktif olduğu ve izolasyonlarının azalarak, çalışma sonunda yapılan değerlendirmelerde de giderek iyileştiği, 12. haftada maksimuma ulaştığı görülmüştür (p

Bu çalışma, arka ayağın aşırı pronasyonunu önlemek için yapılan esnek bantlama, esnek olmayan bantlama ve tabanlık uygulamalarının ayak taban basınçlarına etkilerinin incelenmesi ve karşılaştırılması amacıyla yapıldı. Çalışmaya 19-45 yaş arası, arka ayakta aşırı pronasyon tanısı konulan, 21 kadın 6 erkek olmak üzere 27 birey dahil edildi. Bireylerin demografik bilgileri kaydedilerek, eksternal destek uygulamaları öncesinde Kısa Form McGill Anketi, Navikülar Düşme Testi, subtalar eklem açıklığı ölçümü, kas kuvveti ve kısalık ölçümü, Ayak Postür İndeksi ve Ayak Fonksiyon İndeksi uygulandı. Bireylere sıraları rastgele seçilen tabanlık, esnek bantlama ve esnek olmayan bantlama uygulamaları yapıldı, her birey çıplak olarak ve her bir uygulama ile olmak üzere dört farklı biçimde statik ve dinamik pedobarografik değerlendirmeye alındı. Statik pozisyonda, ayak tabanındaki pik basınçlarda, diğer uygulamalara göre tabanlık uygulamasıyla anlamlı azalma (p0,05) bulundu. Yapılan dinamik ölçümlerde, toplam temas alanları, sağ ve sol orta ayağın temas yüzeyi yüzdeleri ve impuls yüzdelerinin tabanlıkla anlamlı olarak arttığı (p0,05). Çalışmanın sonucu, arka ayağın aşırı pronasyonunu önlemek için kullanılan farklı eksternal desteklerden tabanlık uygulamasının, ayak taban basınç dağılımlarını düzeltmek ve temas yüzeyini arttırarak belli bölgelerde aşırı yüklenmeyi önlemek için daha etkili olduğunu göstermektedir. The purpose of this study was to investigate and compare the effects of elastic tape, non-elastic tape and insole which are used to prevent excessive rearfoot pronation on plantar pressures. 21 women and 6 men, total 27 subjects with an age range of 19-45 years, who were diagnosed as having excessive rearfoot pronation were included in this study. Demographic data of subjects were recorded and Short Form McGill Questionnaire, Navicular Drop Test, subtalar joint range of motion measurement, muscle strength and shortness measurement, Foot Posture Index and Foot Function Index were performed before external support applications. Subjects were applicated elastic tape, non- elastic tape and insole; their static and dynamic plantar pressures were assessed in four different formats, barefoot and with those applications, with computerized pedobarographic technique. On static position, there were statistically significant decreases at peak pressures with insole, according to other conditions (p0,05). On dynamic position, there were statistically significant increases at total contact area, contact area and impuls percents of midfoot (p0,05). The result of this study indicates that insole, one of the external supports which are used to prevent excessive rearfoot pronation, is more effective to distribute plantar pressures and prevent excessive loading of specific areas by increasing contact area. 90

ÖZETErol Çelik, S. Profesyonel Futbolcularda Ayağın Biyomekanik Özelliklerinin Fonksiyon ve Performansa Etkisi, Hacettepe Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Fakültesi, Protez-Ortez-Biyomekanik Programı Yüksek Lisans Tezi, Ankara, 2012. Bu çalışma, profesyonel erkek futbolcularda ayak biyomekaniğinin, fonksiyon ve performans üzerine etkilerini araştırmak için yapılmıştır. Çalışmaya yaşları 18 ile 30 yıl arasında değişen 30 profesyonel erkek futbolcu ve 30 sağlıklı sedanter erkek olmak üzere 60 kişi katılmıştır. Dahil edilme kriterlerine uygun kişilerin katılım için onayları alınarak demografik bilgileri kaydedildikten sonra, ayak biyomekanik özellikleri (subtalar eklem açısı (SA), naviküler düşme miktarı (ND), ön ayak abduksiyon açısı (ÖAAbd), metatarsal genişlik (MG)), ayak fonksiyonu (AFİ), performans ölçümü (sekiz şeklinde koşu (SK), üçlü sıçrama testi (ÜST), dikey sıçrama testi (DST)) ve yürüme değerlendirmesini (yürüme hızı (YH), kadans) içeren ölçümler yapılmıştır. Grup içinde ve gruplar arasında yapılan karşılaştırılma sonuçlarına göre futbolcular ile kontrol grubu olguları arasında başlangıç parametreleri açısında fark olmamasına karşın, kontrol grubunda ayak biyomekanik özellikleri, performans testleri ve ağrıyla ilişkili fonksiyon değerlendirmeleri arasında bir korelasyon bulunmamıştır (p>0.05). Futbolcularda ayak biyomekanik özelliklerinden STA'nın SK, ÜST, YH, kadans ve AFİ ile, ND'nin DST, AFİD, AFİAL ve AFİT ile, ÖAAbd'nin SK, ÜST, YH, kadans ve AFİ arasında ilişki bulunurken (p0.05). SK ile AFİA ve AFİT arasında pozitif bir ilişki elde edilmiştir (p0.05). But in group of soccer players it was found that there is meaningful correlation between the STA scores and 8RT, THT, WS, cadence and FFI scores, between the ND scores and VT, FFI-disability, FFI-activity limitation and FFI-total scores and between FFAbd and 8RT, THT, WS, cadence and FFI scores (p0.05). Also there is positive correlation between 8RT and FFI-pain score and FFI-total score (p

Lateral epikondilitin konservatif tedavisinde farklı bantlama yöntemlerinin karşılaştırılması. Hacettepe Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Protez Ortez Biyomekani Programı Yüksek Lisans Tezi, Ankara, 2011. Çalışmamızın amacı lateral epikondilit hastalarında yoğun konvansiyonel fizik tedaviye ek olarak uygulanan kinezyo bantlamanın ve atletik bantlamanın, ağrı, kas kuvveti, kavrama kuvveti, çimdikleyici kuvvet ve fonksiyonel duruma etkisini araştırmaktır. Çalışmaya yaşları 18 ile 60 yaş arasında değişen 50 hasta dahil edildi. Hastalar 25'er kişilik 2 gruba ayrıldı. Her iki gruba da yoğun konvansiyonel fizik tedavi uygulamaları; coldpack, TENS, transvers derin friksiyon masajı uygulanmış ve ev egzersiz programı önerildi. Farklı olarak bir gruba kinezyo bantlama, diğer gruba atletik bantlama uygulandı. Hastaların hepsine tedavi öncesinde ve tedavi sonrasında görsel analog skalası (GAS), izokinetik ölçüm, jamar ve pinchmetre ile değerlendirme yapılıp, DASH anketi ve Verhaar değerlendirme skalası uygulandı. Gruplar arası farklılıklar için Mann Whitney U, bağımsız gruplar için t testi kullanıldı. Atletik bantlama ve kinezyo bantlama grupları arasında tedavi sonrasında ağrı skalaları açısından fark olmadığı gözlendi. (p>0.05). 60 ? /sn ve 120 ? /sn'lik hızlarda fleksiyonda ve ekstansiyonda kaydedilen izokinetik değerlerde, istatistiksel olarak fark çıkmadı (p>0.05). Maksimum kavrama kuvvetinde anlamlı bir fark olmadığı (p>0.05), ancak çimdikleme kuvvetinde atletik bant lehine anlamlı fark olduğu saptandı (p0.05). Bu çalışmada konservatif tedaviye ek olarak uygulanan iki bantlama yönteminde de tedavi öncesinde ve sonrasında istatistiksel olarak fark bulundu (p0.05). Atletik bantlamada çimdikleme kuvveti kinezyo bantlamaya göre daha iyi bulundu. Çalışma, lateral epikondilit hastalarında uygulanacak bu tedavi yöntemlerinin birbirine alternatif oluşturabileceğini göstermektedir.Anahtar kelimeler: Lateral epikondilit, fizyoterapi, atletik bant, kinezyo bant. Comparison of different taping methods in conservative treatment of lateral epicondylitis. Hacettepe Univesity Enstitute of Health Sciences, Prosthetic Orthotics Biomechanics, Master Thesis, Ankara 2011. The purpose of our study was to compare the affects of pain, muscle strength, grip strength pinch strength and functional status of kinesio tape and athletic tape applied additionally to intensive convensionel physiotherapy and exercise in lateral epicondylitis. 50 patients ranging between age of 18 to 60 years were included the study. Patients divided into 2 groups of 25 subjects. Intensive conventional physical therapy practices; coldpack, TENS, transfers deep friction massage was applied to boths groups of and home exercise program advised. Before treatment and after treatment, all the patients? GAS, isokinetic measurement, with Jamar and pinchmetre were reviewed, the DASH questionnaire and Verhaar rating scale were applied. For differences between groups, Mann-Whitney U and for independent groups t tests were used. No difference was observed between the groups of athletic taping and kinesio taping after treatment in terms of pain scales. At the speed of 60 ? /sec. and 120 ? /sec. no difference was seen statistically in the isokinetic values recorded. However there was no significant difference in maksimum grip strength (p>0.05), there was significant difference in pincing strength (p0.05). In this study, statistically significant difference before and after treatment was found in both of the two taping methods used in addition to conservative treatment (p0.05). Pinching strength in the athletic taping was found beter than kinesio taping. This study shows that treatment methods which will be applied to the patients of lateral epicondylitis may form alternative choices for each other.Key words: Lateral epicondylitis, physiotherapy, athletic tape, kinesio tape. 84

Bağımsız yürüyemeyen spastik ve diskinetik serebral palsili (SP) çocuklarda klinik çalışma ortamında adaptif olarak geliştirilmiş oturma ortezi ile pelvisi ve alt ekstremiteleri optimum düzgün pozisyonda destekleyerek oturma pozisyonunda postüral düzgünlük ve üst ekstremite hareketlerinde kısa dönemde açığa çıkan değişiklikleri araştırmak amacıyla planlanan çalışmamıza 20 olgu dahil olmuştur. Bu çalışmada Hacettepe Üniversitesi Sağlık Bilimleri Fakültesi Fizyoterapi ve Rehabilitasyon Bölümü Protez, Ortez ve Biomekani ünitesi tarafından yapılan gövde pozisyonlayıcı polietilen ortez kullanılmıştır. Ayrıca fabrikasyon olarak üretilen standart oturma düzeneği ve normal sırt destekli oturma pozisyonunda çocuklar ayrı ayrı değerlendirilerek yapılmıştır. İlk değerlendirme kontrol ölçümü olarak tasarlanmış, sırt destekli bir sandalye üzerinde serbest oturma pozisyonunda yapılmıştır. İkinci değerlendirme, hastadan ölçü alınarak üretilmiş gövde pozisyonlayıcı polietilen ortez kullanılarak yapılmıştır. Üçüncü değerlendirme ise fabrikasyon olarak imal edilmiş standart bir oturma sisteminde yapılmıştır. Çalışmaya; uzman bir hekim tarafından SP tanısı konmuş, 3-6 yaş arasında, Kaba Motor Fonksiyon Sınıflandırma Sistemine göre 3, 4 ya da 5. seviyede bulunan, mental olarak basit komutları alabilen olgular dahil edilmiştir. Çalışmaya bağımsız yürüyebilen SP' li vakalar, son 6 ay içinde botulinium toksin ya da intratekal baklofen uygulaması yapılmış olan ve herhangi bir pelvis, omurga ya da üst ekstremite cerrahilerinden birini geçirmiş olan vakalar dahil edilmemiştir. Postüral kontrol ve üst ekstremite fonksiyenelliğini değerlendirmek amacıyla olgulara Oturmada Postüral Kontrol Ölçümü (OPKÖ) ve Oturma Değerlendirme Skalası (ODS) uygulanmıştır. Aynı vakalar üzerinde üç ayrı ölçüm yapılarak elde edilen OPKÖ ve ODS verileri üç ölçüm arasında karşılaştırılmıştır. Üç ayrı ölçüm ile elde edilen OPKÖ ve ODS verileri varyans analizi yapılarak birbiri ile karşılaştırılmış istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmuştur (p0.05) seviye 4 ve tüm çocukların verilerinde fark bulunmuştur (p0.05) seviye 4 ve tüm çocukların verilerinde fark bulunmuştur (p0.05). According to SAS test statistically meaningful results were evident (p0.05). In conclusion limited postural control, functional potential and weak sitting balance can be treated with appropriate sitting position. During the Cerebral Palsy Rehabilitation, the use of adaptive sitting assemblies has a positive effect on head and body control and extreme functionality. Alongside of Physiotherapy treatments with the purposes of improvements ondeliberate control, use of adaptive sitting assemblies reinforce the optimum independenceduring the daily life activities of children with Cerebral Palsy.Keywords: Postural Control, Upper Extremity, Function 91

Bu çalışma, ayak tabanına farklı yönlerden yerleştirilen 5? eğimli kama uygulamasının, statik pozisyonda alt ekstremite kinetik zincirine yaptığı anlık etkileri araştırmak amacıyla planlanmıştır. Çalışmaya spastisite şiddetleri Modifiye Ashworth Skalasına göre maksimum 3 değerinde olan, Gross Motor Function Classification System'e (GMFCS) göre motor seviyeleri I ile III arasında olan, yaşları 10,60 ± 4,27 yıl arasında değişen 20 spastik diplejik olgu dâhil edilmiştir. Olguların her iki yandan ve arkadan, kamasız, valgus, varus, dorsi fleksör ve plantar fleksör kamalı olmak üzere 5 pozisyonda görüntüleri kaydedilerek, alt ekstremite eklemlerinin aldığı pozisyonlar ölçülmüştür. Kamalı ve kamasız tüm durumlarda eklemlerin aldığı tüm pozisyonlar ve her durum için her iki bacak arasındaki farklar incelenmiştir. Kamasız olarak lateralden yapılan ölçümlerde iki ekstremite karşılaştırıldığında ayak bileği eklemleri ve kalça eklemleri arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılıklar bulunmuştur (p