Search

Spatial patterns of and competition for resources by territorial carnivores are typically explained by two hypotheses: 1) the territorial defence hypothesis and 2) the searching efficiency hypothesis. According to the territorial defence hypothesis, when food resources are abundant, carnivore densities will be high and home ranges small. In addition, carnivores can maximise their necessary energy intake with minimal territorial defence. At medium resource levels, larger ranges will be needed, and it will become more economically beneficial to defend resources against a lower density of competitors. At low resource levels, carnivore densities will be low and home ranges large, but resources will be too scarce to make it beneficial to defend such large territories. Thus, home range overlap will be minimal at intermediate carnivore densities. According to the searching efficiency hypothesis, there is a cost to knowing a home range. Larger areas are harder to learn and easier to forget, so carnivores constantly need to keep their cognitive map updated by regularly revisiting parts of their home ranges. Consequently, when resources are scarce, carnivores require larger home ranges to acquire sufficient food. These larger home ranges lead to more overlap among individuals' ranges, so that overlap in home ranges is largest when food availability is the lowest. Since conspecific density is low when food availability is low, this hypothesis predicts that overlap is largest when densities are the lowest. We measured home range overlap and used a novel method to compare intraspecific home range overlaps for lionsPanthera leo(n=149) and leopardsPanthera pardus(n=111) in Africa. We estimated home range sizes from telemetry location data and gathered carnivore density data from the literature. Our results did not support the territorial defence hypothesis for either species. Lion prides increased their home range overlap at conspecific lower densities whereas leopards did not. Lion pride changes in overlap were primarily due to increases in group size at lower densities. By contrast, the unique dispersal strategies of leopards led to reduced overlap at lower densities. However, when human-caused mortality was higher, leopards increased their home range overlap. Although lions and leopards are territorial, their territorial behaviour was less important than the acquisition of food in determining their space use. Such information is crucial for the future conservation of these two iconic African carnivores.

The Russian breeding population of barnacle geese Branta leucopsis has shown a rapid increase in numbers since 1980, which has coincided with a southwest-wards breeding range expansion within the Russian Arctic. Here barnacle geese also started to occupy coastal and marsh land habitats, in which they were not know to nest on their traditional breeding grounds. While these changes have been well documented by studies and observations throughout the new breeding range of barnacle geese, observations are lacking from the traditional breeding grounds on Novaya Zemlya, as this area is remote and difficult to access. This is especially relevant given rapid climate warming in this area, which may impact local distribution and population size. We used GPS-tracking and behavioural biologging data from 46 individual barnacle geese captured on their wintering grounds to locate nest sites in the Russian Arctic and study nesting distribution in 2008–2010 and 2018–2020. Extrapolating from nest counts on Kolguev Island, we estimate the breeding population on Novaya Zemlya in 2018–2020 to range around 75,250 pairs although the confidence interval around this estimate was large. A comparison with the historical size of the barnacle goose population suggests an increase in the breeding population on Novaya Zemlya, corresponding with changes in other areas of the breeding range. Our results show that many barnacle geese on Novaya Zemlya currently nest on lowland tundra on Gusinaya Zemlya Peninsula. This region has been occupied by barnacle geese only since 1990 and appears to be mainly available for nesting in years with early spring. Tracking data are a valuable tool to increase our knowledge of remote locations, but counts of breeding individuals or nests are needed to further corroborate estimates of breeding populations based on tracking data.

An analysis of the data of the ring recoveries from bean geese (Anser fabalis), ringed from 1960 to 2013 on wintering grounds in the Netherlands, where a subspecies was indicated for a significant part of the birds (A. f. fabalis or A. f. rossicus), is given. Most of the finds were registered on the territory of the former Soviet Union, mainly in the Russian Federation. The hypothesis is tested that the subspecies A. f. fabalis is exposed to more hunting pressure than A. f. rossicus. To test this, a comparison is made of the survival periods of birds of the two subspecies and an analysis of the seasonal distribution of finds of ringed birds. The average life expectancy of A. f. fabalis (compared to A. f. rossicus), a long-term shift in the timing of production in the direction of spring hunting, and the possible change in wintering regions of the bean goose (increase in the importance of Eastern European wintering) as another reason for the sharp decrease in the number of wintering A. f. fabalis in the Netherlands are discussed.

More diverse data on animal ecology are now available. This “data deluge” presents challenges for both biologists and computer scientists; however, it also creates opportunities to improve analysis and answer more holistic research questions. We aim to increase awareness of the current opportunity for interdisciplinary research between animal ecology researchers and computer scientists. Immersive analytics (IA) is an emerging research field in which investigations are performed into how immersive technologies, such as large display walls and virtual reality and augmented reality devices, can be used to improve data analysis, outcomes, and communication. These investigations have the potential to reduce the analysis effort and widen the range of questions that can be addressed. We propose that biologists and computer scientists combine their efforts to lay the foundation for IA in animal ecology research. We discuss the potential and the challenges and outline a path toward a structured approach. We imagine that a joint effort would combine the strengths and expertise of both communities, leading to a well-defined research agenda and design space, practical guidelines, robust and reusable software frameworks, reduced analysis effort, and better comparability of results. published

The challenges of nitrogen (N) management in agricultural fields include minimizing N losses while maximizing profitability and soil health. Crop residues can alter N and carbon (C) cycle processes in the soil and modulate the responses of the subsequent crop and soil– microbe-plant interactions. Here, we aim to understand how organic amendments with low and high C/N ratio, combined or not with mineral N may change soil bacterial community and their activity in the soil. Organic amendments with different C/N ratios were combined or not with N fertilization as follows: i) unamended soil (control), ii) grass clover silage (GC; low C/N ratio), and iii) wheat straw (WS; high C/N ratio). The organic amendments modulated the bacterial community assemblage and increased microbial activity. WS amendment had the strongest effects on hot water extractable carbon, microbial biomass N and soil respiration, which were linked with changes in bacterial community composition compared with GC-amended and unamended soil. By contrast, N transformation processes in the soil were more pronounced in GC-amended and unamended soil than in WS-amended soil. These responses were stronger in the presence of mineral N input. WS amendment induced greater N immobilization in the soil, even with mineral N input, impairing crop development. Interestingly, N input in unamended soil altered the co-dependence between the soil and the bacterial community to favor a new co-dependence among the soil, plant and microbial activity. In GC-amended soil, N fertilization shifted the dependence of the crop plant from the bacterial community to soil characteristics. Finally, the combined N input with WS amendment (organic carbon input) placed microbial activity at the center of the interrelationships between the bacterial community, plant, and soil. This emphasizes the crucial importance of microorganisms in the functioning of agroecosystems. To achieve higher yields in crops managed with various organic amendments, it is essential to incorporate mineral N management practices. This becomes particularly crucial when the soil amendments have a high C/N ratio.

The coevolution of predators and prey has been the subject of much empirical and theoretical research that produced intriguing insights into the interplay of ecology and evolution. To allow for mathematical analysis, models of predator–prey coevolution are often coarse-grained, focussing on population-level processes and largely neglecting individual-level behaviour. As selection is acting on individual-level properties, we here present a more mechanistic approach: an individual-based simulation model for the coevolution of predators and prey on a fine-grained resource landscape, where features relevant for ecology (like changes in local densities) and evolution (like differences in survival and reproduction) emerge naturally from interactions between individuals. Our focus is on predator–prey movement behaviour, and we present a new method for implementing evolving movement strategies in an efficient and intuitively appealing manner. Throughout their lifetime, predators and prey make repeated movement decisions on the basis of their movement strategies. Over the generations, the movement strategies evolve, as individuals that successfully survive and reproduce leave their strategy to more descendants. We show that the movement strategies in our model evolve rapidly, thereby inducing characteristic spatial patterns like spiral waves and static spots. Transitions between these patterns occur frequently, induced by antagonistic coevolution rather than by external events. Regularly, evolution leads to the emergence and stable coexistence of qualitatively different movement strategies within the same population. Although the strategy space of our model is continuous, we often observe the evolution of discrete movement types. We argue that rapid evolution, coexistent movement types, and phase shifts between different ecological regimes are not a peculiarity of our model but a result of more realistic assumptions on eco-evolutionary feedbacks and the number of evolutionary degrees of freedom.

Cultivated potato is a clonally propagated autotetraploid species with a highly heterogeneous genome. Phased assemblies of six cultivars including two chromosome-scale phased genome assemblies revealed extensive allelic diversity, including altered coding and transcript sequences, preferential allele expression, and structural variation that collectively result in a highly complex transcriptome and predicted proteome, which are distributed across the homologous chromosomes. Wild species contribute to the extensive allelic diversity in tetraploid cultivars, demonstrating ancestral introgressions predating modern breeding efforts. As a clonally propagated autotetraploid that undergoes limited meiosis, dysfunctional and deleterious alleles are not purged in tetraploid potato. Nearly a quarter of the loci bore mutations are predicted to have a high negative impact on protein function, complicating breeder's efforts to reduce genetic load. The StCDF1 locus controls maturity, and analysis of six tetraploid genomes revealed that 12 allelic variants of StCDF1 are correlated with maturity in a dosage-dependent manner. Knowledge of the complexity of the tetraploid potato genome with its rampant structural variation and embedded deleterious and dysfunctional alleles will be key not only to implementing precision breeding of tetraploid cultivars but also to the construction of homozygous, diploid potato germplasm containing favorable alleles to capitalize on heterosis in F1 hybrids.

Illegal wildlife crime is a global phenomenon, accelerating the ongoing biodiversity crisis. In the Old World, and particularly in Africa, illegal use of poisons to eliminate carnivores is the main driver of the continental vulture crisis. Knowledge about the underlying source and drivers of this threat is lacking for most areas, including Kenya, a global vulture and biodiversity hotspot. An extensive questionnaire survey of over 1300 respondents was run, using a specialized questioning technique and quantitative analytical approaches. Results show that, while pastoralists have a positive attitude towards vultures, over 20% of them use poisons to eliminate predators. Poisoning was largely driven by livestock losses to predators, and by negative attitude towards predators. Poisoning was less prevalent among respondents aware of the Kenya Wildlife Act. Overall, we suggest that a combination of top-down, e.g. legislation, and bottom-up (such as corrals or compensation) along with awareness campaigns may help reduce poisoning on the ground.

Op de hogere zandgronden treedt verminderde vitaliteit en sterfte van eikenbomen op, vooral door verzuring en vermesting. Toediening van steenmeel zou kunnen helpen tegen de nadelige effecten van verzuring. Daarom zijn in 2016 in Het Nationale Park De Hoge Veluwe en in het Mastbos (Breda) experimenten gestart met steenmeeltoediening. Na zes jaar onderzoek beschrijven we de belangrijkste effecten op de bodemchemie en het bodemleven, en de betekenis voor het beheer. Met name is gekeken naar pH, basenverzadiging en nutriënten in relatie tot fijne wortels van eikenbomen, micro-organismen en bodemfauna waaronder mycorrhizaschimmels en schimmeletende microarthropoden. Bovendien werden de effecten van fosfortoediening en de toediening van bodemfauna met strooisel van donorlocaties onderzocht.

Natuurbrug Laarderhoogt overspant rijksweg A1 en de Naarderstraat ter hoogte van Laren ligt in verstedelijkt gebied, met woonbebouwing en een streekziekenhuis op korte afstand. Het ontwerp van de toelopen naar de brug wijkt dan ook enigszins af van die bij de andere natuurbruggen in het Gooi. En de brug is behalve voor fauna ook bedoeld voor wandelaars, fietsers en ruiters. Wat betekent dit voor de functionaliteit van de natuurbrug? Maken de dieren er wel gebruik van? Hoe frequent is dit gebruik dan? En hoe beïnvloedt het menselijk medegebruik van de natuurbrug het gebruik door de dieren?

Het Tiny Forest, ook wel de kleine wildernis of stadsbos genoemd, is een maatschappelijk initiatief van IVN Nederland om het verlies aan biodiversiteit in stedelijk gebied te stoppen en mensen biodiversiteit te laten beleven. Wageningen Environmental Research (WENR) onderzocht de biodiversiteit in elf Tiny Forests in de periode 2018-2021. Doel was om vast te stellen of ze biodiversiteit opleveren en in hoeverre de biodiversiteit in beeld kan worden gebracht met behulp van citizen science. Het onderzoek is uitgevoerd in samenwerking met IVN Nederland en honderd vrijwilligers en studenten.

Background Reconstructing phylogenetic relationships with genomic data remains a challenging endeavor. Numerous phylogenomic studies have reported incongruent gene trees when analyzing different genomic regions, complicating the search for a ‘true’ species tree. Some authors have argued that genomic regions of increased divergence (i.e. differentiation islands) reflect the species tree, although other studies have shown that these regions might produce misleading topologies due to species-specific selective sweeps or ancient introgression events. In this study, we tested the extent to which highly differentiated loci can resolve phylogenetic relationships in the Bean Goose complex, a group of goose taxa that includes the Taiga Bean Goose (Anser fabalis), the Tundra Bean Goose (Anser serrirostris) and the Pink-footed Goose (Anser brachyrhynchus). Results First, we show that a random selection of genomic loci—which mainly samples the undifferentiated regions of the genome—results in an unresolved species complex with a monophyletic A. brachyrhynchus embedded within a paraphyletic cluster of A. fabalis and A. serrirostris. Next, phylogenetic analyses of differentiation islands converged upon a topology of three monophyletic clades in which A. brachyrhynchus is sister to A. fabalis, and A. serrirostris is sister to the clade uniting these two species. Close inspection of the locus trees within the differentiated regions revealed that this topology was consistently supported over other phylogenetic arrangements. As it seems unlikely that selection or introgression events have impacted all differentiation islands in the same way, we are convinced that this topology reflects the ‘true’ species tree. Additional analyses, based on D-statistics, revealed extensive introgression between A. fabalis and A. serrirostris, which partly explains the failure to resolve the species complex with a random selection of genomic loci. Recent introgression between these taxa has probably erased the phylogenetic branching pattern across a large section of the genome, whereas differentiation islands were unaffected by the homogenizing gene flow and maintained the phylogenetic patterns that reflect the species tree. Conclusions The evolution of the Bean Goose complex can be depicted as a simple bifurcating tree, but this would ignore the impact of introgressive hybridization. Hence, we advocate that the evolutionary relationships between these taxa are best represented as a phylogenetic network.

Dieser Fahrplan richtet sich an Organisationen, die sich für eine bienenfreundliche Landschaft einsetzen. Der Fahrplan besteht aus einer Übersicht von Erfolgsfaktoren für die Umwandlung eines Gebiets in eine „Bienenlandschaft“. Es wird zwischen verschiedenen Phasen der Vernetzung und verschiedenen Arten von „Erträgen“ aus einer Bienenlandschaft unterschieden.

SUMMARY: The lifetime egg production capacity of laying hens (i.e. laying persistency) has increased tremendously in the last 50 years from 220 eggs in 1960 to 500 eggs in 2019. To improve and support laying persistency, nutrition is crucial to support the hen and provide the correct nutrients for egg formation. Several organs are involved in this long-term egg formation process. The follicles produced in the ovary need to grow and ovulate to initiate egg production. The liver needs to supply the nutrients, mainly lipids, for proper follicle growth and liver fattening must be prevented to maintain liver health and function. Adipose tissue has an important role in maintaining the body energy balance, functioning as a reservoir for fatty acids provided by the diet or produced by the liver. Additionally, adipose tissue might mediate in ovulation through adipokine (hormone) production. As such, body composition of laying hens might have an important role on laying persistency. This literature review discusses the interaction between these metabolic processes, the influence of diet and hormones and the effect on laying persistency.

Intensive agricultural crop production can lead to a decline in biological soil characteristics and functions, such as soil microbial biomass and activity, carbon and nutrient cycling and soil suppressiveness, important for the sustainable production of food and feed. There is a need to understand how those soil functions can be improved by agricultural practices. In a long-term field study, we assessed whether reduced tillage could enhance soil biological parameters and soil suppressiveness against the plant-pathogenic fungus Rhizoctonia solani AG2-2IIIB and bacterium Streptomyces scabies. Soil suppressiveness was assessed in bioassays with a susceptible crop while adding pathogen inoculum. Undisturbed soil cores (0–12 cm) were used in these bioassays to include the soil structural aspects, which were likely affected by the tillage treatments. Reduced i.e., non-inversion, tillage was compared with conventional ploughing treatment over 6 years. We found that reduced tillage led to an increase in bacterial and fungal biomass, labile carbon and nitrogen and an increase in the abundance of potential bacterial antagonists, compared to conventional tillage in the upper 12 cm. However, the increase of these microbial parameters did not lead to consistent changes in soil suppressiveness against both R. solani and S. scabies in response to the tillage treatment. Rather, disease suppressiveness varied significantly between field and year of sampling but was not correlated to any of the assessed soil parameters. Thus while reduced tillage can be beneficial for soil biology, other measures will have to be investigated for inducing R. solani and S. scabies disease suppressiveness.

This study explores the feasibility of modelling the presence of birds in domestic gardens with a sufficiently high degree of accuracy to be of use for investigating the added predictive value of bird presence in residential environments, in addition to that of greenery in those environments, for the well-being of the residents. On the one hand, this feasibility concerns the (preferably nationally) available data on environmental characteristics with predictive value for bird presence. On the other hand, it concerns the availability of sufficient data on actual bird presence to calibrate (and preferably validate) such a model. In particular, this latter concern is an issue which is explored in this report.

In dit rapport worden maatregelen beschreven die een bijdrage leveren aan de Basiskwaliteit Natuur (BKN) voor twee specifieke gebiedstypen: het veenweidegebied in de Alblasserwaard en de zandgronden in Drenthe. De maatregelen zijn gekozen op basis van een aantal selectiecriteria. Per maatregel zijn onder meer de verwachte ecologische effectiviteit, relevante aangrijpingspunten en BKN-condities en voor- en nadelen besproken. Tevens is ingegaan op het genereren van draagvlak voor de maatregelen. This report provides a description of measures which contribute to the concept of Basic Quality of Nature for two specific regions; peat meadow of the Alblasserwaard and sandy soils of Drenthe. The measures have been chosen based on a number of selection criteria. For each measure the ecological benefits, relevant points of engagement and conditions and pros and cons have been described, among other things. Also, the generation of a support base for the measures has been discussed.

In de Provincie Flevoland staat een groot aantal turbines die overlappen met de vliegbewegingen van zeearenden in die provincie. Dat geldt ook voor Windpark Zeewolde, dat in een gebied ligt met een hoge dichtheid aan vliegbewegingen van zeearenden. Er is voor Windpark Zeewolde bepaald wat de ruimtelijk en temporele aspecten van vlieggedrag van jonge (1e-4e jaar) zeearenden (aantal vliegbewegingen en vlieghoogte in relatie tot periode van het jaar, tijd van de dag en weersomstandigheden) zijn ten aanzien van windturbines. Op basis hiervan identificatie van potentieel risicovolle windturbines voor zeearenden in Windpark Zeewolde, en is bepaald wat de daadwerkelijke en in de toekomst te verwachten vliegbewegingen zullen zijn door het park. De analyses zijn gebaseerd op een steekproef van 15 in Nederland geboren zeearenden die zijn uitgerust met gps-zenders en waarvan gps-gegevens zijn verzameld in de periode van zomer 2019 tot en met najaar 2022. Met de behaalde inzichten in vliegbewegingen is duidelijk dat zeearenden in potentie de hoogste risico’s lopen op aanvaringen met turbines in de Noordoosthoek van Windpark Zeewolde. De analyses laten een hoge dichtheid aan vliegbewegingen zien van gezenderde zeearenden door Windpark Zeewolde, die in werkelijkheid een kwart betreffen van de daadwerkelijke vliegbewegingen van zeearenden door het gebied.

This road map can be used by organisations that want to contribute to and support a bee-friendly landscape. The road map offers a clear overview of success factors to transform an area into a ‘Bee Landscape’. It distinguishes between different phases of network development and types of returns a bee landscape can provide.

Voor een goede benutting van dierlijke mest in de kringloop is het belangrijk dat de organische stof (OS) uit mest in de bodem voldoende snel wordt omgezet en afgebroken door micro-organismen (vooral bacteriën en schimmels). Bemesting van de bodem met rundveedrijfmest betekent toediening van extra voedsel voor de micro-organismen, waardoor hun aantal kan toenemen en de verhouding tussen hun functionele groepen kan veranderen. In eerder onderzoek onder laboratoriumomstandigheden, een vereenvoudiging van de situatie in het veld, werd geconstateerd dat de toediening van drijfmest de afbraak van grond-OS (tijdelijk) kan remmen en dat deze remming wordt veroorzaakt door de urine in drijfmest. Het is echter niet duidelijk welke functionele groepen worden beïnvloedt en verantwoordelijk zijn voor de remming. Drijfmest wordt gevormd door samenvoeging van apart uitgescheiden urine en feces. Beide componenten verschillen in samenstelling en eigenschappen, en daardoor waarschijnlijk ook in hun effect op de diverse functionele groepen na toediening aan de bodem. Van belang is om vast te stellen welke effecten beide componenten hebben en of deze effecten wezenlijk veranderen als urine en feces gemengd worden toegediend, als drijfmest. Het effect van drijfmest op micro-organismen in de bodem kan daarnaast ook afhankelijk zijn van de hoeveelheid energie in de drijfmest. Tijdens de opslag en veroudering van drijfmest verandert de samenstelling en neemt de hoeveelheid energie af, wat de vraag oproept welke effecten de opslagduur heeft op de functionele groepen. Om bovenstaande vragen te kunnen beantwoorden zijn drie laboratoriumproeven uitgevoerd waarin effecten werden onderzocht van 1) de toediening van rundveedrijfmest; 2) de (gescheiden) toediening van urine en feces vergeleken met de gezamenlijk toediening als drijfmest; en 3) de ouderdom van toegediende drijfmest, op de functionele groepen van micro-organismen. Hypothesen waren dat 1) gescheiden toediening van urine en feces de groei van micro-organismen meer stimuleert dan de gezamenlijke toediening als drijfmest; en 2) versere mest, ofwel mest met een korte opslagduur, de groei van bepaalde functionele groepen microorganismen meer of langer stimuleert dan oudere mest. Bij elke proef werd verse zandgrond wel of niet gemengd met rundveedrijfmest (of haar componenten) en geïncubeerd voor een periode toenemend tot 168 dagen, bij een temperatuur van 20°C en een vochtgehalte van de grond van 60% van het waterhoudende vermogen. In de tweede proef werden toenemende hoeveelheden verse urine en feces apart of gezamenlijk met grond gemengd. In de derde proef werd vers verzamelde rundveedrijfmest toegediend, die na verzameling opgeslagen was geweest voor 0, 28, 56, 84, en 119 dagen. Bij alle proeven werden de behandelingen op meerdere tijdstippen bemonsterd en geanalyseerd op de samenstelling van de fosfolipide vetzuren (‘Phospholipid Fatty Acids’; PLFA). Uit deze samenstelling werd voor diverse functionele groepen micro-organismen de hoeveelheid biomassa afgeleid. Uit de resultaten blijkt dat mengen van drijfmest met zandgrond in alle drie proeven een langdurige verhoging gaf van saprotrofe schimmels en Gram-negatieve (GN) bacteriën, en in twee proeven ook van actinomyceten. Hierdoor was de schimmel/bacterieverhouding langdurig hoger en de verhouding Grampositieve/ Gram-negatieve bacteriën langdurig lager. De PLFA van Gram-positieve (GP) bacteriën was in de eerste proef (tijdelijk) verlaagd als gevolg van de toediening van drijfmest, en in de tweede proef als gevolg van de toediening van urine. Mengen van verse urine met zandgrond had vrijwel geen effect op de schimmel-PLFA, gaf een overwegend lagere PLFA van GP bacteriën, en had een groter positief effect op de PLFA van GN bacteriën en actinomyceten dan de toediening van verse feces. Zowel bij toediening van verse urine als verse drijfmest was de verhouding GP/GN bacteriën aanzienlijk lager dan bij toediening van verse feces of vergeleken met de niet-bemeste zandgrond. Bij drijfmest werd deze lagere verhouding vooral veroorzaakt door de bijdrage van de urine. Gezamenlijke toediening van verse urine en verse feces, als drijfmest, gaf tijdens het eerste deel van de proefperiode meer PLFA dan gescheiden toediening. Bij de bacteriën en actinomyceten was dit vooral tijdens de eerste 56 dagen, en bij de saprotrofe schimmels tussen dag 7 en 28 en na dag 56. Gemiddeld over de proefperiode was de schimmel-PLFA bij gescheiden toediening significant lager (P < 0,05) dan bij gezamenlijke toediening. Er is daarmee in het voorliggende onderzoek geen bewijs gevonden voor de hypothese dat gescheiden toediening van urine en feces de groei van micro-organismen meer stimuleert dan de gezamenlijke toediening als drijfmest, eerder voor het tegendeel. De hogere groei van micro-organismen bij gezamenlijke in plaats van gescheiden toediening werd waarschijnlijk veroorzaakt door de extra minerale N uit de urine. Remming van de mineralisatie van grond-C, zoals gemeten in een parallel uitgevoerde C-mineralisatieproef, kon op basis van de PLFA-metingen alleen worden verklaard door een (tijdelijk) negatief effect van urine op de groei van GP bacteriën. Tot slot werd er in het voorliggende onderzoek geen bewijs gevonden voor de hypothese dat versere mest, ofwel mest met een korte opslagduur, de groei van bepaalde functionele groepen micro-organismen meer of langer stimuleerde dan oudere mest.

In het Renkums Beekdal werden medio april 2022 bij een groepje van drie jonge gezonde winterlindes (Tilia cordata) veel merkwaardige gaatjes op de stammen waargenomen. Sommige gaatjes leken vers te zijn en voelden vochtig aan, andere waren ouder en dichtgegroeid of er waren bobbelige littekens ontstaan. De 3 tot 8 millimeter brede gaatjes waren een paar millimeter diep en zaten op een onderlinge afstand van 2 à 4 centimeter in horizontale ringen als parelsnoeren op de stam. Er waren meerdere parallel aan elkaar verlopende ringen aanwezig. De bomen zijn in 2010 door schoolkinderen geplant, in 2022 was hun stamdiameter 17, 18 en 23 centimeter. Het was niet meteen duidelijk waardoor de verschijnselen zijn ontstaan, maar spechten werden al gauw verdacht.

MDFRC item.1. One of the greatest threats to lotic ecosystems is flow regulation. The impacts of flow regulation on native fish are often mitigated using periodic water allocations, termed environmental flows. The effectiveness of environmental flows has been studied in some systems, but the role of flow conditions prior to water allocation (i.e. antecedent conditions) has rarely been quantified. 2. We evaluated the effects of floodplain inundation due to variable river flows on fish abundance in wetlands of the mid-Murray River, Australia, using a hierarchical multi-species model parameterized to estimate fish abundance while accounting for variable detection. We evaluated the effects of antecedent conditions on three time-scales, including patterns in long-term (5 years prior), medium-term (1 year prior) and short-term (3 months prior) wetland inundations. 3. While species-specific responses to antecedent conditions varied, we found a general divergence in the responses of native and non-native species. Native fish tended to respond positively to consistent frequent inundation of wetlands, while non-native fish tended to respond positively to long- or medium-term dry periods and short-term wet periods. 4. Fish detection probability varied among species, sampling gears, wetland areas and wetlands, indicating that accounting for variable detection can be critical when evaluating patterns in fish abundance. 5. Synthesis and applications. We found that antecedent conditions can be important for determining environmental water allocation policies. Our results indicated that native fish generally responded positively to frequent inundation of wetlands, while non-native species generally responded positively to long dry periods followed by short-term inundation events. For some non-native species, long dry periods not only generated a positive response in abundance, but enhanced the positive response to short-term inundation events. The divergence between native and non-native fishes' responses to antecedent conditions provides opportunities for managers to allocate water to favour native fish assemblages. Future research of environmental flows for managing fish assemblages should consider antecedent conditions and apply models that account for incomplete detection, such as the one developed here, to better inform the management process.

Article dataset.

In dit rapport worden maatregelen beschreven die een bijdrage leveren aan de Basiskwaliteit Natuur (BKN) voor twee specifieke gebiedstypen: het veenweidegebied in de Alblasserwaard en de zandgronden in Drenthe. De maatregelen zijn gekozen op basis van een aantal selectiecriteria. Per maatregel zijn onder meer de verwachte ecologische effectiviteit, relevante aangrijpingspunten en BKN-condities en voor- en nadelen besproken. Tevens is ingegaan op het genereren van draagvlak voor de maatregelen. This report provides a description of measures which contribute to the concept of Basic Quality of Nature for two specific regions; peat meadow of the Alblasserwaard and sandy soils of Drenthe. The measures have been chosen based on a number of selection criteria. For each measure the ecological benefits, relevant points of engagement and conditions and pros and cons have been described, among other things. Also, the generation of a support base for the measures has been discussed.

MDFRC item.Literature data are reviewed on the origin, distribution, economic benefits and impacts of common carp Cyprinus carpio L. in the Mediterranean region. Despite the ubiquity of domesticated and feral forms, wild populations of the genetically pure ancestor are still found in confined areas of Thrace and Northern Anatolia, and possibly in eastern parts of Greece. Introductions and translocations throughout the region from at least Roman times have been driven by a combination of historical, economic and cultural motives, which have contributed to the spread of the species into many freshwater systems. Although impacts have been either documented or suspected in most areas of distribution, and intervention by biomanipulation successfully implemented in some water bodies, there is a compelling need for more focused research in more vulnerable areas characterised by drier/warmer and overall more unpredictable climate conditions, which appear to favour successful common carp population dynamics. In contrast to large-scale (i.e. country-wide) control measures, likely to prove unfeasible because of the intrinsically high costs associated and/or loss of revenue from sport fishing and fisheries activities, localised (integrated) management actions, followed by post-intervention monitoring, are likely to benefit targeted water bodies for increased amenity and restoration value.

In de Provincie Flevoland staat een groot aantal turbines die overlappen met de vliegbewegingen van zeearenden in die provincie. Dat geldt ook voor Windpark Zeewolde, dat in een gebied ligt met een hoge dichtheid aan vliegbewegingen van zeearenden. Er is voor Windpark Zeewolde bepaald wat de ruimtelijk en temporele aspecten van vlieggedrag van jonge (1e-4e jaar) zeearenden (aantal vliegbewegingen en vlieghoogte in relatie tot periode van het jaar, tijd van de dag en weersomstandigheden) zijn ten aanzien van windturbines. Op basis hiervan identificatie van potentieel risicovolle windturbines voor zeearenden in Windpark Zeewolde, en is bepaald wat de daadwerkelijke en in de toekomst te verwachten vliegbewegingen zullen zijn door het park. De analyses zijn gebaseerd op een steekproef van 15 in Nederland geboren zeearenden die zijn uitgerust met gps-zenders en waarvan gps-gegevens zijn verzameld in de periode van zomer 2019 tot en met najaar 2022. Met de behaalde inzichten in vliegbewegingen is duidelijk dat zeearenden in potentie de hoogste risico’s lopen op aanvaringen met turbines in de Noordoosthoek van Windpark Zeewolde. De analyses laten een hoge dichtheid aan vliegbewegingen zien van gezenderde zeearenden door Windpark Zeewolde, die in werkelijkheid een kwart betreffen van de daadwerkelijke vliegbewegingen van zeearenden door het gebied.

Born-East on the Wageningen campus is being developed with knowledge-intensive buildings with green strips and zones in between. In addition to the intended development, is it possible to investigate on the basis of existing and planned natural elements and to indicate how Born-East can contribute to a connection between natural areas and contribute to a further defragmentation of nature? To this end, we not only looked at the Born-East itself, but also at the broader perspective, including the connections with the Blue Mountains, the Campus and the Binnenveld. The recommendations can be (and have been) used for the design of Born-Oost.

Cette feuille de route est destinée aux organisations qui souhaitent œuvrer en faveur d'une terre favorable aux abeilles. La feuille de route consiste en une vue d'ensemble des facteurs de réussite pour transformer une zone en une « Terre de pollinisateurs ». Une distinction est faite entre les différentes phases de la mise en réseau et les différents types de « bénéfice » d'une terre de pollinisateurs.

Reconciling biodiversity conservation with agricultural production requires a better understanding of how key ecosystem service providing species respond to agricultural intensification. Carabid beetles and spiders represent two widespread guilds providing biocontrol services. Here we surveyed carabid beetles and spiders in 66 winter wheat fields in four northwestern European countries and analyzed how the activity density and diversity of carabid beetles and spiders were related to crop yield (proxy for land-use intensity), percentage cropland (proxy for landscape complexity) and soil organic carbon content, and whether these patterns differed between dominant and non-dominant species. 90 % of individuals respectively. We found that carabids and spiders were generally related to different aspects of agricultural intensification. Carabid species richness was positively related with crop yield and evenness was negatively related to crop cover. The activity density of non-dominant carabids was positively related with soil organic carbon content. Meanwhile, spider species richness and non-dominant spider species richness and activity density were all negatively related to percentage cropland. Our results show that practices targeted to enhance one functionally important guild may not promote another key guild, which helps explain why conservation measures to enhance natural enemies generally do not ultimately enhance pest regulation. Dominant and non-dominant species of both guilds showed mostly similar responses suggesting that management practices to enhance service provisioning by a certain guild can also enhance the overall diversity of that particular guild.

Het Bedrijvennetwerk Bodemmetingen van de PPS Beter Bodembeheer is in het najaar 2018 opgezet met als doel om bodemmetingen op praktijkbedrijven te testen en te kijken naar de samenhang van bodemindicatoren onderling en met de bedrijfsvoering. De 16 bedrijven vertegenwoordigen de variatie in de akkerbouw in Nederland en vormen daarmee een land dekkend netwerk. De deelnemende bedrijven zijn geselecteerd en geworven in afstemming met de sectororganisaties. Bij elk bedrijf hebben we met de ondernemers twee percelen geselecteerd voor uitvoering van de metingen. In het najaar van 2019 zijn meer dan 30 verschillende bodemindicatoren gemeten op twee percelen van elk bedrijf vanuit de werkpakketten rond organische stof, bodembiologie en bodemweerbaarheid en meten van bodemkwaliteit in de PPS Beter Bodembeheer. Deze metingen zijn in najaar 2020 en 2021 herhaald op dezelfde percelen. Hierbij zijn zowel alle indicatoren uit de BLN-indicatorset gemeten, zowel met de klassieke meetmethodes als de alternatieve (goedkopere en/of snellere) meetmethodes als een aantal andere indicatoren. Hiernaast zijn ook teeltgegevens en historische gegevens van de percelen verzameld. Doel van de metingen was om 1) een beter zicht te krijgen op de toepasbaarheid van de indicatoren en meetmethoden in de BLN, 2) alternatieve indicatoren en meetmethoden te testen, 3) een beter inzicht te krijgen in de relatie tussen indicatoren onderling, de indicatoren en de fysieke omstandigheden (bodemtype, klimaat, grondwater) en de indicatoren en het management, 4) na te gaan welke set aan indicatoren leidt tot een goed beeld van de integrale bodemkwaliteit mede gezien ook het management en de fysieke omstandigheden. In dit rapport worden de resultaten gericht op de eerste twee doelen gepresenteerd. De meetwaarden van de indicatoren worden voor alle percelen gepresenteerd met referentiewaarden en streefwaarden indien beschikbaar. Daarnaast is er gekeken waar beschikbaar hoe de klassieke en de alternatieve methoden zich tot elkaar verhouden. Waar mogelijk is een vergelijk tussen de metingen van 2019 en 2021 gemaakt.

Plastics from consumers and economic activities enter the oceans in increasing numbers. The resulting debris can not only cause mortality for seabirds and marine mammals, but by means of winds and currents can also function as a floating vessel for algae and animals that transport these species to places where they do not naturally occur. Here, we studied fouling animals and algae on marine litter found along the Dutch coast (2019-2021). In addition, ‘settlement plates’ were used to be able to make a distinction between exotic species already present in the Netherlands and newly arrived exotics that come along with the plastic litter. To identify the animal and algal species, DNA metabarcoding was used. Combined application of two barcoding markers (18SV4 and COI) showed the potential to identify fouling in many cases to species level. In total, 46 non-indigenous algae and animals were detected, including mostly taxa that have already been recorded in the Netherlands before, but also twelve potential newcomers for the Netherlands and 6 not recorded before in the NE Atlantic region. Identification of fouling species can therefore help to 1) assess potential risks of floating marine litter as a vector for the introduction of non-indigenous species, and 2) to establish a minimum age and origin of the plastic that can help in determining and/or modelling where the plastic may have come from. Geographical origin assessment can be used to identify the sources and potential risks to the ecosystem of floating marine litter.

Summary In 2015 and 2016 four Lesser White-fronted Geese (Anser erythropus), a globally threatened species, were caught and tagged during spring migration representing nearly 10% of the entire Swedish breeding population at the time. Two of the birds were followed over more than one season. Tracking data revealed an unexpected wide network of migration corridors and staging sites. Autumn and spring migration differed by stepping-stone sites and migration speed. So far unknown key stopover sites were discovered in Denmark, northern Germany, and Sweden. By using dynamic Brownian bridge movement models, the potential areas that Lesser White-fronted Geese used during migration are described and conservation implications spotlighted. This study provides another important piece of the puzzle describing the migration of Lesser White-fronted Geese in Western Europe.

Voor een goede benutting van dierlijke mest in de kringloop is het belangrijk dat de organische stof (OS) uit mest in de bodem voldoende snel wordt omgezet en afgebroken door micro-organismen (vooral bacteriën en schimmels). Bemesting van de bodem met rundveedrijfmest betekent toediening van extra voedsel voor de micro-organismen, waardoor hun aantal kan toenemen en de verhouding tussen hun functionele groepen kan veranderen. In eerder onderzoek onder laboratoriumomstandigheden, een vereenvoudiging van de situatie in het veld, werd geconstateerd dat de toediening van drijfmest de afbraak van grond-OS (tijdelijk) kan remmen en dat deze remming wordt veroorzaakt door de urine in drijfmest. Het is echter niet duidelijk welke functionele groepen worden beïnvloedt en verantwoordelijk zijn voor de remming. Drijfmest wordt gevormd door samenvoeging van apart uitgescheiden urine en feces. Beide componenten verschillen in samenstelling en eigenschappen, en daardoor waarschijnlijk ook in hun effect op de diverse functionele groepen na toediening aan de bodem. Van belang is om vast te stellen welke effecten beide componenten hebben en of deze effecten wezenlijk veranderen als urine en feces gemengd worden toegediend, als drijfmest. Het effect van drijfmest op micro-organismen in de bodem kan daarnaast ook afhankelijk zijn van de hoeveelheid energie in de drijfmest. Tijdens de opslag en veroudering van drijfmest verandert de samenstelling en neemt de hoeveelheid energie af, wat de vraag oproept welke effecten de opslagduur heeft op de functionele groepen. Om bovenstaande vragen te kunnen beantwoorden zijn drie laboratoriumproeven uitgevoerd waarin effecten werden onderzocht van 1) de toediening van rundveedrijfmest; 2) de (gescheiden) toediening van urine en feces vergeleken met de gezamenlijk toediening als drijfmest; en 3) de ouderdom van toegediende drijfmest, op de functionele groepen van micro-organismen. Hypothesen waren dat 1) gescheiden toediening van urine en feces de groei van micro-organismen meer stimuleert dan de gezamenlijke toediening als drijfmest; en 2) versere mest, ofwel mest met een korte opslagduur, de groei van bepaalde functionele groepen microorganismen meer of langer stimuleert dan oudere mest. Bij elke proef werd verse zandgrond wel of niet gemengd met rundveedrijfmest (of haar componenten) en geïncubeerd voor een periode toenemend tot 168 dagen, bij een temperatuur van 20°C en een vochtgehalte van de grond van 60% van het waterhoudende vermogen. In de tweede proef werden toenemende hoeveelheden verse urine en feces apart of gezamenlijk met grond gemengd. In de derde proef werd vers verzamelde rundveedrijfmest toegediend, die na verzameling opgeslagen was geweest voor 0, 28, 56, 84, en 119 dagen. Bij alle proeven werden de behandelingen op meerdere tijdstippen bemonsterd en geanalyseerd op de samenstelling van de fosfolipide vetzuren (‘Phospholipid Fatty Acids’; PLFA). Uit deze samenstelling werd voor diverse functionele groepen micro-organismen de hoeveelheid biomassa afgeleid. Uit de resultaten blijkt dat mengen van drijfmest met zandgrond in alle drie proeven een langdurige verhoging gaf van saprotrofe schimmels en Gram-negatieve (GN) bacteriën, en in twee proeven ook van actinomyceten. Hierdoor was de schimmel/bacterieverhouding langdurig hoger en de verhouding Grampositieve/ Gram-negatieve bacteriën langdurig lager. De PLFA van Gram-positieve (GP) bacteriën was in de eerste proef (tijdelijk) verlaagd als gevolg van de toediening van drijfmest, en in de tweede proef als gevolg van de toediening van urine. Mengen van verse urine met zandgrond had vrijwel geen effect op de schimmel-PLFA, gaf een overwegend lagere PLFA van GP bacteriën, en had een groter positief effect op de PLFA van GN bacteriën en actinomyceten dan de toediening van verse feces. Zowel bij toediening van verse urine als verse drijfmest was de verhouding GP/GN bacteriën aanzienlijk lager dan bij toediening van verse feces of vergeleken met de niet-bemeste zandgrond. Bij drijfmest werd deze lagere verhouding vooral veroorzaakt door de bijdrage van de urine. Gezamenlijke toediening van verse urine en verse feces, als drijfmest, gaf tijdens het eerste deel van de proefperiode meer PLFA dan gescheiden toediening. Bij de bacteriën en actinomyceten was dit vooral tijdens de eerste 56 dagen, en bij de saprotrofe schimmels tussen dag 7 en 28 en na dag 56. Gemiddeld over de proefperiode was de schimmel-PLFA bij gescheiden toediening significant lager (P < 0,05) dan bij gezamenlijke toediening. Er is daarmee in het voorliggende onderzoek geen bewijs gevonden voor de hypothese dat gescheiden toediening van urine en feces de groei van micro-organismen meer stimuleert dan de gezamenlijke toediening als drijfmest, eerder voor het tegendeel. De hogere groei van micro-organismen bij gezamenlijke in plaats van gescheiden toediening werd waarschijnlijk veroorzaakt door de extra minerale N uit de urine. Remming van de mineralisatie van grond-C, zoals gemeten in een parallel uitgevoerde C-mineralisatieproef, kon op basis van de PLFA-metingen alleen worden verklaard door een (tijdelijk) negatief effect van urine op de groei van GP bacteriën. Tot slot werd er in het voorliggende onderzoek geen bewijs gevonden voor de hypothese dat versere mest, ofwel mest met een korte opslagduur, de groei van bepaalde functionele groepen micro-organismen meer of langer stimuleerde dan oudere mest.

Plastics from consumers and economic activities enter the oceans in increasing numbers. The resulting debris can not only cause mortality for seabirds and marine mammals, but by means of winds and currents can also function as a floating vessel for algae and animals that transport these species to places where they do not naturally occur. Here, we studied fouling animals and algae on marine litter found along the Dutch coast (2019-2021). In addition, ‘settlement plates’ were used to be able to make a distinction between exotic species already present in the Netherlands and newly arrived exotics that come along with the plastic litter. To identify the animal and algal species, DNA metabarcoding was used. Combined application of two barcoding markers (18SV4 and COI) showed the potential to identify fouling in many cases to species level. In total, 46 non-indigenous algae and animals were detected, including mostly taxa that have already been recorded in the Netherlands before, but also twelve potential newcomers for the Netherlands and 6 not recorded before in the NE Atlantic region. Identification of fouling species can therefore help to 1) assess potential risks of floating marine litter as a vector for the introduction of non-indigenous species, and 2) to establish a minimum age and origin of the plastic that can help in determining and/or modelling where the plastic may have come from. Geographical origin assessment can be used to identify the sources and potential risks to the ecosystem of floating marine litter. Plastic afval afkomstig van economische activiteiten en consumenten belandt in toenemende hoeveelheden in zee. Niet alleen kan dit drijvende afval sterfte opleveren onder zeevogels en zeezoogdieren, het kan ook dienen als een transportmiddel voor planten en dieren die ze onder invloed van wind en zeestromingen meevoeren naar plekken waar ze van nature niet thuishoren. Dit rapport beschrijft een onderzoek naar de samenstelling van dieren en algen op plastic afval gevonden langs de Nederlandse kust tussen 2019 en 2021. Daarnaast werden ‘settlement plates’ gebruikt, waardoor een onderscheid kon worden gemaakt tussen al aanwezig zijnde uitheemse soorten in Nederland en nieuw gearriveerde exoten die met plastic afval meekomen. Daarbij werd gebruik gemaakt van DNA metabarcoding voor de identificatie. Het combineren van twee markers (18SV4 en CO1) maakte het mogelijk om organismen veelal tot op soortniveau te identificeren. Op de totale set monsters werden 46 uitheemse algen en dieren aangetroffen. Hieronder zaten voornamelijk exoten waarvan de aanwezigheid in Nederland al langer bekend was, maar ook twaalf mogelijke nieuwkomers voor Nederland en 6 soorten die mogelijk niet eerder in de Noordoost Atlantische regio gevonden zijn. Identificatie van dieren en algen/wieren op plastic afval is van belang voor 1) het bepalen van eventuele risico’s van drijvend plastic als vector van de introductie van nieuwe soorten in ecosystemen, en 2) om de minimale leeftijd en hiermee de mogelijke geografische herkomst van plastic te kunnen herleiden. Dit levert informatie voor het onderzoek naar bronnen en potentiële risico’s van drijvend plastic afval in zee.