Search

Background: Electrical isolation of the pulmonary veins is known as the fundamental of for atrial fibrillation (AF) treatment invasively, and thus, has been suggested as the first-line therapy in AF curation. In this study, we presented our single center pulmonary vein isolation (PVI) experience and long-term clinical outcome. Methods: One hundred and six symptomatic AF patients resistant to medical therapy underwent cryoablation of the pulmonary veins. Participants were divided into two groups regarding AF categorization as persistent or paroxysmal. Recurrence and peri-procedural complications were evaluated after the treatment.Results: A 106 patients, 67 males (63.2%), with mean age of 51.8 ±13.1 years, underwent cryoablation. While the paroxysmal AF group was composed of 90 patients (84.9%); the persistent AF group consisted of 16 patients (15.1%). The procedure mean time was 115,9±9,1 minute while the fluoroscopy mean time was 29,2±5,6 minutes. A total of 8 (7.5%) non-fatal complications were experienced. A total of 18 recurrences (17%) were observed during mean duration of 25.2 months follow-up period. The survival rates without AF were 85.6% and 61.8 % in in the paroxysmal and persistent groups, respectively.Conclusion: The cryoballoon PVI seems to be a successful and reliable method of treating AF and may be preferred as a primary procedure even in patients with persistent AF., Giriş: Pulmoner venlerin elektriksel izolasyonu, atriyal fibrilasyonun (AF) invaziv tedavisinin temel taşı olarak bilinir ve bu nedenle, AF ablasyonunda ilk adım olarak önerilmiştir. Bu çalışmada, persistant ve paroksismal AF tanısı koyulan hastalarda pulmoner ven izolasyonu (PVI) deneyimimizi ve klinik sonuçlarımızı analiz ettik.Metodoloji: Antiaritmik tedaviye dirençli semptomatik AF'si olan ardışık yüz altı hastaya pulmoner venlerin izolasyonu için kriyoablasyon uygulandı. Hastalar AF sınıflamasına göre persistant veya paroksismal olmak üzere iki gruba ayrıldı. Rekürrens ve peri-prosedürel komplikasyonlar sırasıyla birincil ve ikincil sonuçlar olarak analiz edildi.Bulgular: Yaş ortalaması 51.8 ±13.1 yıl, 67’si erkek (%63.2) olan 106 hastaya kriyoablasyon tedavisi uygulandı. 90 hastada paroksismal AF (%84.9) ve 16 hastada persistant AF (%15.1) vardı. Ortalama işlem süresi 115,9±9,1 dakika ve ortalama floroskopi süresi 29,2±5,6 dakikaydı. Ölümcül olmayan 8 (%7.5) komplikasyon gözlendi. İşlem sonrası 3 aylık dönem çıkarıldığında ortalama 25.2 aylık takip süresinde 18 nüks (%17) gözlendi. Paroksismal ve persistan gruplarda AF'nin nükssüz oranları sırasıyla %85.6 ve %61.8’idi.Sonuç: Kriyobalon ile pulmoner ven izolasyonu AF tedavisinde başarılı ve güvenilir bir yöntem olarak görünmektedir. Sonuçlarımız, kriyoablasyonun persistant AF'si olan hastalarda bile başlangıç tekniği olarak kullanılabileceğini gösteren önceki çalışmalarla uyumludur.

no abstract

Giriş:Bu çalışmanın amacı, normal sol ventrikül ejeksiyonfraksiyonu olan asemptomatik kronik alkolik hastalarda subklinik globalsistolik fonksiyon bozukluğu olup olmadığını “speckle tracking ekokardiyografi(STE)” yöntemini kullanarak araştırmaktır.Hastalarve Yöntem: Çalışmaya, 30 sağlıklı hasta(ortalama yaş 34.8 ± 5.8 yıl) ve 75 asemptomatik alkolik hasta (ortalama yaş39.8 ± 6.5 yıl) alındı ve bu hastalar yaşamı boyunca aldığı etanol miktarına(TLDE) göre iki gruba ayrıldı: grup I (TLDE < 15 kg etanol/vücutağırlığı-kg) ve grup II (TLDE ≥ 15 kg etanol/vücut ağırlığı-kg). İki boyutluSTE analizinde, sol ventrikül (LV) global longitudinal strain (G-LS), sistoldelongitudinal global strain rate (G-SRsys), erken diyastolde longitudinal globalstrain rate (G-SRearly) ve geç diyastolde longitudinal global strain rate(G-SRlate) değerleri hesaplandı.Bulgular:Alkolik hastalarda, sistol sonu ve diyastol sonuçapların daha geniş, interventriküler septum ve posterior duvarın daha kalın veLV kitle indeks değerlerinin daha yüksek olduğu saptandı. Ancak, alkolikhastalar arasında sistol sonu ve diyastol sonu çaplar ve LV kitle indeksdeğerleri açısından anlamlı bir farklılık saptanmadı. Gruplar arasında LVejeksiyon fraksiyonu açısından farklılık yoktu. Alkolik hastalarda G-LSdeğerleri daha düşüktü (p< 0.001). LV kitle indeksi ve LV çaplarında anlamlıfarklılık olmamasına rağmen, G-LS değerlerinin alkolik hastalarda belirgindüzeyde daha düşük olduğu gösterildi. Kontrol grubu ile kıyaslandığında,G-SRsys değerlerinin alkolik hastalarda daha düşük olduğu ancak G-SRearly veG-SRlate değerlerinde farklılık olmadığı saptandı. G-LS değerleri ile TLDEarasında anlamlı bir korelasyon olduğu gösterildi (r= 0.49, p< 0.001).Sonuç: Bildiğimiz kadarıyla çalışmamız literatürde, kronikalkolik hastalarda 2D-STE ile değerlendirmede longitudinal sistolikfonksiyonlarda erken bozulmanın olduğunu gösteren ilk çalışmadır. Bufonksiyonel mekanikler, alkol tüketiminin artışına paralel olarakbozulmaktadır., Introduction:The aim of this study was to use speckle-trackingechocardiography (STE) for identifying subclinical global systolic functionabnormalities in chronic asymptomatic alcoholic patients with a normal ejectionfraction.Patientsand Methods: We included 30 healthy subjects (age 34.8 ±5.8 years) and 75 asymptomatic alcoholic patients (age 39.8 ± 6.5 years) anddivided them into two groups according to their total lifetime dose of ethanol(TLDE): group I (TLDE < 15 kg ethanol/kg body weight) and group II (TLDE ≥15 kg ethanol/kg body weight). In the two-dimensional (2D)-STE analysis, theleft ventricular (LV) global longitudinal strain (G-LS), longitudinal globalstrain rate in systole (G-SRsys), longitudinal global strain rate in earlydiastole (G-SRearly) and longitudinal global strain rate in late diastole(G-SRlate) values were obtained.Results:Alcoholic patients had larger end-systolic and end-diastolic dimensions,thicker interventricular septal and posterior wall and higher LV mass index.However, there were no differences in the end-systolic and end-diastolicdimensions and LV mass index among them. The ejection fraction did not differbetween the groups. The G-LS values were lower in alcoholic patients (p

maç: Bu çalışmada, merkezimizde modifiye Duke kriterlerine göre tanı konarak tedavi edilen enfektif endokarditli 119 hastanın mikrobiyolojik özellikleri ve komplikasyonlar araştırıldı. Çalışma planı: Ocak 1997 Kasım 2004 tarihleri arasında enfektif endokardit kesin tanısı konan 119 hastanın (82 [%69] erkek; 37 [%31] kadın; ortalama yaş 3916 yıl) arşiv kayıtları klinik ve mikrobiyolojik özellikleri ve komplikasyonlar açısından incelendi. Bulgular: Hastaların en sık şikayeti ateş ve halsizlik (her biri için, 102 hasta, %85.7) idi. Staphylococcus aureus, kültür pozitif olgularda en sık etiyolojik ajan iken 68 hastada (%57.1) kültür negatif idi. Aort kapak (43 hasta, %36.1) en sık tutulan bölge idi. Enfektif endokardit nedeniyle kapak yetersizliği için cerrahi işlem sıklığı %75.6 ve konjestif kalp yetersizliğinin sıklığı %53.8 (64 hasta) olarak tespit edildi. Sonuç: Enfektif endokardit, yüksek morbidite/mortalite oranları, artan kapak replasman prosedürleri ve artan yaşam beklentisi göz önünde bulundurulduğunda halen önemini koruyan bir hastalıktır. Objectives: The aim was to investigate the microbiological characteristics and complications of infective endocarditis (IE) in 119 patients treated in our center for IE, diagnosed by modi- fied Duke criteria. Study design: The archive records of 119 patients (82 [69%] males; 37 [31%] females; mean age 39±16 years) with a defi- nite diagnosis of IE between January 1997 and November 2004 were systematically reviewed for clinical and microbio- logical properties and complications. Results: The most common complaint of the patients was fever and malaise (102 patients, 85.7%, each). Culture was negative in 68 patients (57.1%), while Staphylococcus aureus was the most common etiological agent in culture positive cases. The aortic valve was the most common region of veg- etation (43 patients, 36.1%). The frequency of surgical opera- tion for valvular insufficiency due to IE was 75.6%, and the frequency of congestive heart failure was 53.8% (64 patients). Conclusion: IE is still an important disease considering its high morbidity and mortality rates, increased life expectancy of the patients, and increased number of valve replacement procedures.

Amaç: Kurumumuzda modifiye Duke kriterlerine göre enfektif endokardit tanısı konularak takip ve tedavi edilen 119 enfektif endokardit hastasında embolik olaylar açısından predispozan faktörlerin ve vejetasyon özelliklerinin embolik komplikasyon üzerine olan etkilerinin araştırılmasıdır. Hastalar ve Yöntem: Kurumumuz hastane kayıtları incelenerek, Ocak 1997-Kasım 2004 tarihleri arasında başvuran ve enfektif endokardit tanısı konan 119 hasta klinik, ekokardiyografik ve mikrobiyolojik açıdan değerlendirildi. Bulgular: Başvuru anında 119 hastanın 28 (%23.5)’inde majör arteriyel emboli gözlemlendi. Bu hastalar emboli grubunu oluşturdu. Kültür pozitifliği (p0.017, %95 güven aralığı (GA)1.1-24.6), ejeksiyon fraksiyonu (EF) (p0.003, %95 GA1.1-1.4), vejetasyon varlığı (p0.013, %95 GA1.1-1.13), vejetasyon büyüklüğü (p0.002, %95 GA1.1-2.1), vejetasyon mobilitesi (p0.01, %95 GA2.1-24.5), ve korda rüptürü (p0.041, %95 GA1.07- 7.14) gibi parametrelerin emboli açısından anlamlı prediktörler olduğu tespit edildi. Sonuç: Endokardit tanılı hastalarda kültür pozitifliği, EF, vejetasyon varlığı mobilitesi ve büyüklüğü ile korda rüptürü varlığı emboli açısından prediktif değere sahip değişkenlerdir. Bu prediktif değişkenlerin ve daha başka değişkenlerin değerinin anlaşılması için daha fazla prospektif kontrollü çalışmaya ihtiyaç vardır. Objective: We aimed to investigate the predisposing factors of embolic events and the role of vegetation properties on the embolic complications for infective endocarditis (IE). Patients and Methods: The archive records of 119 patients with a definite diagnosis of IE between January 1997 and November 2004 were reviewed for clinical, echocardiographic, microbiologic properties and embolic events. Results: Major arterial embolization was observed in 28 (23.5%) of 119 study patients on admission. These patients were included in the embolization group. Parameters such as culture positivity (p0.017, 95% confidence interval (CI)1.1-24.6) ejection fraction (EF) (p0.003, 95% CI1.1-1.4), presence of vegetation (p0.013, 95% CI1.1-1.13), size of vegetation (p0.002, 95% CI 1.1-2.1), vegetation mobility (p0.01, 95% CI2.1-24.5), and chordal rupture (p0.041, 95% CI1.07-7.14) were identified as significant predictors of embolization. Conclusion: In patients with infective endocarditis, culture positivity, EF, presence of vegetation, vegetation mobility, size of vegetation, and the presence of chordal rupture are the variables with predictive value for embolization. Further prospective controlled trials are required in order to identify the predictive value of the presented data and other variables

Amaç: İnsan trombosit antijeni-1 (İTA-1) gen polimorfizminin koroner arter hastalığı (KAH) ile ilişkili olduğu ve trombosit fonksiyonlarını etkilediği öne sürülmüştür. Bu çalışmada KAH olan ve olmayan bireylerde İTA-1 gen polimorfizminin dağılımını ve KAH olan bireylerde İTA-1 gen polimorfizminin trombosit kümelenmesiyle ilişkisini incelemeyi amaçladık. Çalışma planı: Çalışmaya perkütan koroner girişim (PKG) uygulanan 94 hasta ve kontrol grubu olarak koroner anjiyografisi normal olan 115 birey alındı. KAH grubunda PKG sonrası beşinci gün impedans agregometre ile trombosit kümelenmesi (KB) ölçüldü. Trombosit kümelenmesinin >490 KB/dakika olması klopidogrel direnci olarak tanımlandı. Tüm katılımcılardan İTA-1 gen polimorfizmini araştırmak için kan örnekleri alındı. Bulgular: Hasta ve kontrol grubu arasında İTA-1 gen polimorfizmi yönünden fark yoktu (A aleli için %78.7 ve %78.1, p=AD; B aleli için %21.3 ve %21.9, p=AD). Klopidogrel direnci olan ve olmayan gruplar arasındaki analizde İTA-1A ve İTA-1B alleleri sıklığı açısından fark tespit edilmedi (Her iki grupta, A aleline sahip hasta oranları %78.7 ve %78.9, p=AD; B aleli için %21.3 ve %21.1, p=AD). Ayrıca, KAH’da İTA-1A ve İTA-1B alellerine sahip hastalarda trombosit kümelenmesi açısından fark yoktu (294±240 ve 259±261 KB/dakika, p=AD). Sonuç: İnsan trombosit antijeni-1 gen polimorfizmi dağılımı KAH olan ve olmayan bireylerde benzerdir. KAH’da, impedans agregometre ile değerlendirilen trombosit kümelenmesi ve klopidogrel direnci, İTA-1 gen polimorfizmi ile ilişkili değildir., Objectives: It has been proposed that human platelet anti- gen-1 (HPA-1) gene polymorphism is associated with coronary artery disease (CAD) and affects platelet function. We aimed to investigate the distribution of HPA gene polymorphism be- tween angiographic CAD and a control group and the relation between HPA gene polymorphism and platelet aggregation. Study design: The study population consisted of 94 patients with angiographic CAD and 115 patients without angiographic CAD. Platelet aggregation was measured with impedance ag- gregometry on the fifth day of percutaneous coronary inter- vention (PCI). Platelet aggregation >480 AU*min was defined as the clopidogrel resistance group. Blood samples were ob- tained from all participants at discharge for investigating HPA- 1 gene polymorphism. Results: There was no significant difference in the distribution of HPA-1 gene polymorphism between the control and CAD groups (78.7% vs. 78.1% for A allele and 21.3% vs. 21.9% for B allele, p=NS). The analysis between groups with and with- out clopidogrel resistance revealed no significant difference in the distribution of HPA-1A and HPA-1B alleles between the groups (A allele 78.7% vs. 78.9% and B allele 21.3% vs. 21.1%, p=NS). In the CAD group, there were no significant differences in platelet aggregation between HPA-1A and HPA- 1B alleles (294±240 vs. 259±261 AU*min, p=NS). Conclusion: The distribution of HPA-1 gene polymorphism was not different in CAD patients compared to the control group. HPA-1 gene polymorphism was not associated with platelet aggregation or clopidogrel resistance assessed by impedance aggregometry in the CAD group.