Search

Teknolojinin ve dolaylı olarak sanayi endüstrisinin gelişmesi ile birlikte su kaynaklarına olan ihtiyaç gün geçtikçe artmaktadır ve bu tesislerde su kullanımı olmaktadır. Dünyadaki mevcut içilebilir su miktarı göz önünde bulundurulursa elimizdeki su kaynaklarına sahip çıkmamız gerekmektedir. Endüstride kullanılan sular atık suya dönüşmesinin akabinde kirleticilerinden arındırılarak deşarj standartları sağlandıktan sonra deşarj edilmelidir. Aksi taktirde sınırlı olan su kaynakları kirlenip çevre ve su problemlerine neden olabilir. Özellikle tekstil endüstrisinde su kullanımı ve atık su oluşumu oldukça fazladır. Tekstil atık suları bünyesinde yüksek miktarda renk, KOİ, AKM gibi istenmeyen parametreler barındırabilir. Bu sebepten ötürü tekstil atık suları arıtılmadan deşarj edilmemelidir. Renk barındıran atık suların direkt alıcı ortama verilirken çok az konsantrasyonlarda bile olsa önemli çevresel faktörler oluşturur (Balcı B. ; Nigam ve diğ., 2000). Renkten dolayı ışık suda alt katmanlara geçişi sağlayamaz ve alıcı ortamı olumsuz etkilenir (McKay, 1979). Tekstil sanayisi atık sularında büyük sorunlardan biri de renk içermesidir (KAMAG, 2013). Kimyasal çöktürme işlemi, tekstil atık sularının renk gideriminde yaygın kullanılan proseslerdendir. Tekstil endüstrisi atık suları Ca(OH)2, FeCl3, FeSO4, Al2(SO4)3 ve CaCl2 gibi kimyasal maddeler kullanılarak hızlı karıştırma, yumaklaştırma, çökeltme havuzlarından oluşan kimyasal çöktürme düzeneği ile arıtılabilmektedir. Kullanılan katalizörlerin verimi, pH değerine göre değişir ve uygun pH değerini elde etmek için asitler ve bazlar kullanılmaktadır. Kimyasal çöktürme prosesi ile çoğu rengin giderimi sağlanmaktadır (Üner H. 2002). Fotokatalizörler, UV etkisi aracılığıyla yüzeyinde oksitleyici ortamı oluşan yarı iletkenler şeklinde tanımlanabilir. Fotokatalizörler ışık yardımıyla aktif hale gelirler ve enerjiyi katalizöre aktararak tepkimeyi başlatır (Sayılkan, 2007). Birçok metal oksit yarı iletkendir ama arasında fotokatalik prosese en uygunu TiO2’dir. (Yiğit, 2008). Ayıca TiO2 hesaplı ve kolay bulunabilir olmasıyla oldukça avantajlıdır. (Sakthivel vd., 2003).

OBJECTIVE The objective of this study was to compare Federation of Gynecology and Obstetrics (FIGO) 2009 and 2018 staging systems in patients with uterine cervical cancer. METHODS Medical records of 571 patients who were treated with adjuvant radiotherapy or radiochemotherapy between 2001 and 2018 were retrospectively reviewed. Differences in overall survival (OS) and progression-free survival (PFS) rates according to FIGO 2009 and FIGO 2018 staging systems were compared using the log-rank test. Cox regression model was used to identify independent prognostic factors for survival. RESULTS The median follow-up was 59 months. Five-year OS and PFS rates were 81.1% and 77.7%, respectively. Stage migration was recorded in 401 patients (70.2%) and the most remarkable stage migration was detected in stage I patients (60%). A total of 157 (27.5%) patients upstaged to stage IIIC disease. According to FIGO 2009, 5-year OS rates were 87.3%, 80.5% (p=0.076), and PFS rates were 82.8%, 77.5% (p=0.036) for stage IB1 and IB2, respectively. According to FIGO 2018, the 5-year OS rates for stage IB1, IB2, and IB3 were 89.8%, 87.1%, and 81.4% (p=0.310), and PFS rates were 90.2%, 80.5%, and 80.1% (p=0.189), respectively. Patients with ≥2 pelvic lymph node (LN) metastases had worse 5-year OS and PFS rates than patients with one metastasis (p=0.015 and p=0.006). Number of para-aortic LN metastasis and metastatic LN ratio (MLNR) were also correlated with 5-year OS and PFS. CONCLUSION Current FIGO staging system better discriminates patients with cervical cancer. However, integration of metastatic LN number and/or MLNR to the upcoming FIGO staging system may improve the prognostic value of the staging.