Search

De potentie van aquathermie, het winnen van warmte uit water, is groot, maar niet oneindig. Zeker in stedelijk gebied kan de warmtevraag groter blijken dan het aanbod uit oppervlaktewater, afvalwater of drinkwater. Als deze situatie te verwachten valt, doen decentrale overheden er goed aan om een gezamenlijk waterenergieplan op te stellen en dit in hun beleid te verankeren, zo blijkt uit dit juridische onderzoek. Vervolgens biedt de watervergunning de mogelijkheid aan waterbeheerders om op de gewenste verdeling van warmte uit oppervlaktewater te sturen.

Nederland verkeert in een staat van permanente crises. Naast klimaatverandering, stikstof, toeslagen, jeugdzorg, gezondheidszorg en migratie is het ook in de woningbouw en stedelijke ontwikkeling alle hens aan dek. In de discussie over nieuwbouw van 900.000 woningen tot 2030 komen veel problemen samen. Nederland heeft een internationaal sterke reputatie op het vlak van ruimtelijke ordening en waterbouw. Toch is er intern veel onvrede. Steeds meer bewoners komen in opstand tegen nieuwe plannen en gebiedsontwikkeling, zoals bij de voorgenomen verbreding van de A27 in Utrecht, die ten koste zou gaan van het bos Amelisweerd. Deze trend wordt gemakshalve vaak gekenschetst als NIMBY-gedrag (Not in My Backyard)., Urban Studies

Dit boek is een herziening van het boek Nederlands waterrecht voor niet-juristen uit 2019. Het behandelt niet alleen het huidige waterrecht, maar ook het waterrecht na inwerkingtreding van de Omgevingswet. Alle aspecten van het waterbeheer komen aan bod: de bestuurlijke organisatie van het waterbeheer, het waterkwaliteits- en -kwantiteitsbeheer, drinkwater en afvalwater, natuurbescherming, Europees waterrecht, ruimtelijke ordening, crisismanagement, financiering en rechtsbescherming. Het boek vereist geen juridische voorkennis en is geschikt voor iedereen op academisch of HBO niveau die geïnteresseerd is in het waterrecht en het waterbeheer., TU Delft OPEN Textbook, Water Resources

De digital twin wordt gezien als een veelbelovende technologie om grote omgevingsvraagstukken op te lossen, zoals de energieransitie en huisvesting. Maar hoe zorgen we ervoor dat omplementaties niet beperkt blijven tot afzonderlijke - veelal technische - deeloplossingen? Volgens Jantien Stoter kunnen antwoorden komen uit het geo-datadomein dat zich al decennialang bezighoudt met het modelleren van de werkelijkheid in ruimtelijke datarepresentaties ten behoeve van analyses en simulaties., Urban Data Science

Met interesse heb ik het artikel ‘De Omgevingswet als olifant in de porseleinkast: over haar verhouding tot gemeentelijke autonome regelgeving’ van De Jong en Broeksteeg in dit blad gelezen. Zij stellen daarin onder meer: ‘Deze auteurs creëren, zo zeiden wij hiervoor, een nieuwe categorie regels: autonome regels die in een medebewindsregeling worden gegeven. Zij relativeren daarmee de verschuiving van autonomie naar medebewind. Hun opvattingen gaan voorbij aan de rechtsgevolgen die deze verschuiving teweegbrengt. Dat de gemeente veel beleidsvrijheid heeft en soms zelfs agendavrijheid, maakt niet dat er geen sprake is van een toch wezenlijke beperking van de gemeentelijke autonomie en van de rechtsgevolgen daarvan.’ Als een van deze auteurs wil ik in deze reactie graag reageren op bovenstaande conclusie die De Jong en Broeksteeg trekken.

In een Regionale Energiestrategie (RES) beschrijft een energieregio waar en hoe binnen de betreffende regio het best duurzame elektriciteit op land (wind en zon) opgewekt kan worden. Dat gebeurt ter uitvoering van het Klimaatakkoord. De uitkomsten van de RES zullen juridisch moeten worden verankerd in bindende besluiten. De RES kan worden gezien als een groot experiment. De RES geeft vorm aan een belangrijke transitie in de fysieke leefomgeving, waarvan de toekomst zal moeten uitwijzen of die aan de verwachting kan voldoen. De tijd zal leren of de RES daadwerkelijk bijdraagt aan effectievere, zorgvuldigere en voldoende legitieme besluiten over het realiseren van zonneparken en windmolens.

In deze bijdrage gaan de auteurs in op het juridische kader voor en de bestuurlijke doorwerking van de Regionale Energiestrategie (RES). De auteurs behandelen de juridische status van de RES en het instrumentarium onder de Omgevingswet ter effectuering ervan, en toetsen de RES aan de criteria effectiviteit, zorgvuldigheid en legitimiteit. De mate van binding aan en doorwerking van de RES in het gemeentelijk omgevingsplan wordt in sterke mate beïnvloed door de zorgvuldigheid bij de totstandkoming ervan.

Protecting herpetofauna and fish under the Environment Act Soon, the new Environment Act will enter into force, into which the current Nature Protection Act will be incorporated. In this article, we describe how and what the consequences will be for the protection of amphibians, reptiles and fish in the Netherlands Vanaf 1 juli 2022 treedt er weer een nieuwe wet in werking die de natuurbescherming regelt, namelijk de Omgevingswet. Even hebben we kunnen wennen aan de Wet natuurbescherming die sinds 2017 de voormalige Flora- en faunawet, de Boswet en de Natuurbeschermingswet 1998 verving. Straks is dus de Wet natuurbescherming ‘ouderwets’. De nieuwe Omgevingswet vervangt maar liefs 26 wetten, waaronder de Wet natuurbescherming. Het doel is vooral een eenvoudige en overzichtelijke wet voor alle handelingen in de fysieke leefomgeving. Daarbij beloofde de wetgever een ‘beleidsneutrale’ overgang. Oude wijn in nieuwe zakken? In dit artikel bieden we een overzicht van de overeenkomsten en verschillen tussen de huidige en de nieuwe situatie, dat relevant is voor RAVON en haar vrijwilligers

Een belangrijk onderdeel van het Klimaatakkoord is het vergroten van het aandeel hernieuwbare energie op land tot 35 TWh in 2030. In de zogenoemde Regionale energiestrategieën (RES’en) worden daartoe afspraken gemaakt tussen de betrokken overheden over welk aandeel hernieuwbare energie zij voor hun rekening nemen. Er is echter geen juridische verplichting waarmee de inhoud van de RES’en kan worden afgedwongen. In deze bijdrage wordt onderzocht in hoeverre de Omgevingswet kan bijdragen aan een sterkere juridische verankering van de doelstellingen voor de realisatie van hernieuwbare energie en de verdeling van die doelstellingen tussen de betrokken bestuursorganen. Conclusie is dat het instrumentarium van de Omgevingswet het realiseren van hernieuwbare energiebronnen wel kan faciliteren en stimuleren, maar een juridisch afdwingbare borging van de realisering en verdeling van de energiedoelstellingen zelf niet mogelijk is.

De beheersing van waterschaarste zal de komende jaren een steeds grotere maatschappelijke uitdaging gaan vormen. Daarom bespreken wij in deze bijdrage de vraag in hoeverre het huidige juridische en beleidsinstrumentarium ter beheersing van waterschaarsterisico’s toereikend is voor de toekomst. Wij concluderen dat de traditionele vraaggestuurde en faciliterende houding van de overheid ook op de middellange termijn (2030) nog uitkomst kan bieden. Daarnaast moet er echter op korte termijn meer aandacht komen voor eigen verantwoordelijkheden en zelfvoorzienendheid, zowel bij bedrijven als bij particulieren. Bovendien dienen ook aanbodgestuurde strategieën die strekken tot de verkleining en verandering van de (regionale) waterbehoefte een grondslag te (gaan) vormen voor toekomstig verdelingsbeleid. In deze bijdrage bespreken wij daar diverse mogelijkheden voor in twee specifieke sectoren: de agrarische sector en het particuliere drinkwatergebruik.

Prof. mr. Jan Struiksma is sinds 1990 verbonden geweest aan de Faculteit der Rechtsgeleerdheid van de Vrije Universiteit te Amsterdam. Hij werd aan deze faculteit bijzonder hoogleraar ruimtelijk bestuursrecht en vervolgens gewoon hoogleraar bestuursrecht. Bij het afscheidssymposium ter gelegenheid van zijn emeritaat op 27 september 2019 is hem deze vriendenbundel aangeboden. Jan Struiksma is van grote betekenis voor het onderwijs en onderzoek op het terrein van het ruimtelijk bestuursrecht, het algemene bestuurs(proces)recht én de methodologie van de rechtswetenschap. Hij heeft veel nevenfuncties vervuld, zowel binnen als buiten de universiteit. Zo kennen velen hem als de gezichtsbepalende voorzitter van het Instituut voor Bouwrecht. Deze bundel bevat maar liefst 52 bijdragen die geschreven zijn door 62 auteurs. Het zijn hoofdzakelijk wetenschappelijke bijdragen. Er is bovendien ruimte gemaakt voor enige meer informele, amicale stukken, die laten zien wat voor een persoonlijkheid Jan aan de universiteit was. De bijdragen zijn verdeeld over vier delen. Deel I start met bijdragen waarin de universiteit van binnenuit wordt belicht. In dit deel gaat onder meer aandacht uit naar de examencommissie, het College van Beroep voor de ­Examens en wetenschappelijke integriteit. Vervolgens komt in deel II de methodologie van juridisch onderzoek en onderwijs aan bod. Het daaropvolgende deel, deel III, bevat bijdragen op het gebied van het algemene bestuursrecht en het bestuursprocesrecht. Deel IV, het laatste deel, gaat over het omgevingsrecht en het bouwrecht. De vier delen reflecteren het brede terrein van de werkzaamheden van Jan Struiksma.

Auteurs gaan in op recente jurisprudentie van met name de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State over de vraag of de haar voorgelegde ruimtelijke voorschriften die economische activiteiten reguleren in overeenstemming zijn met de regels van het vrij verkeer, meer specifiek de vrijheid van vestiging en de Europese Dienstenrichtlijn 2006/123/EG. Zij gaan met name in op de vraag in hoeverre ruimtelijke voorschriften de vestiging van detailhandel kunnen reguleren door middel van brancheringsregelingen (de zaak Appingedam had namelijk betrekking op een brancheringsregeling voor de vestiging van detailhandel). Aan het slot van hun artikel geven zij een doorkijkje naar de toets aan de Dienstenrichtlijn onder het systeem van de Omgevingswet.

Prof. mr. Jan Struiksma is sinds 1990 verbonden geweest aan de Faculteit der Rechtsgeleerdheid van de Vrije Universiteit te Amsterdam. Hij werd aan deze faculteit bijzonder hoogleraar ruimtelijk bestuursrecht en vervolgens gewoon hoogleraar bestuursrecht. Bij het afscheidssymposium ter gelegenheid van zijn emeritaat op 27 september 2019 is hem deze vriendenbundel aangeboden. Jan Struiksma is van grote betekenis voor het onderwijs en onderzoek op het terrein van het ruimtelijk bestuursrecht, het algemene bestuurs(proces)recht én de methodologie van de rechtswetenschap. Hij heeft veel nevenfuncties vervuld, zowel binnen als buiten de universiteit. Zo kennen velen hem als de gezichtsbepalende voorzitter van het Instituut voor Bouwrecht. Deze bundel bevat maar liefst 52 bijdragen die geschreven zijn door 62 auteurs. Het zijn hoofdzakelijk wetenschappelijke bijdragen. Er is bovendien ruimte gemaakt voor enige meer informele, amicale stukken, die laten zien wat voor een persoonlijkheid Jan aan de universiteit was. De bijdragen zijn verdeeld over vier delen. Deel I start met bijdragen waarin de universiteit van binnenuit wordt belicht. In dit deel gaat onder meer aandacht uit naar de examencommissie, het College van Beroep voor de ­Examens en wetenschappelijke integriteit. Vervolgens komt in deel II de methodologie van juridisch onderzoek en onderwijs aan bod. Het daaropvolgende deel, deel III, bevat bijdragen op het gebied van het algemene bestuursrecht en het bestuursprocesrecht. Deel IV, het laatste deel, gaat over het omgevingsrecht en het bouwrecht. De vier delen reflecteren het brede terrein van de werkzaamheden van Jan Struiksma.

Alles wijst er op dat Nederland zijn internationale en Europese verplichtingen niet nakomt om boerenlandvogels in een gunstige staat van instandhouding te brengen en houden. De populaties krimpen, de broedgebieden gaan achteruit in oppervlakte en kwaliteit, en het verspreidingsgebied wordt kleiner. Deze bijdrage identificeert de belangrijkste redenen waarom het natuurbeschermingsrecht het tij voor de boerenlandvogels nog niet heeft weten te keren en wat er moet gebeuren om de gunstige staat van instandhouding van deze soorten wel te realiseren. Dit vereist volgens de auteurs veranderingen op ten minste drie punten: 1) verbeteringen in de uitvoering en handhaving van het natuurbeschermingsrecht (gebieden- en soortenbescherming) ten aanzien van boerenlandvogels; 2) aanpassingen in het gemeenschappelijk landbouwbeleid en het Nederlandse stelsel van agrarisch natuurbeheer; en 3) het treffen van meer en betere actieve beschermingsmaatregelen voor boerenlandvogels door de verantwoordelijke overheden.

RIVM rapport:De bestaande regelgeving voor de kwaliteit van zwemwater wordt herzien en wordt op termijn onderdeel van de Omgevingswet. Voor verschillende typen zwembaden, waaronder zwemvijvers, hebben experts voorgesteld aan welke eisen de waterkwaliteit zou moeten voldoen en welke analysemethoden gebruikt moeten worden om dit te bepalen. Er zijn in Nederland echter weinig waterkwaliteitsgegevens van zwemvijvers beschikbaar die de voorgestelde normstelling onderbouwen. Als input hiervoor heeft het RIVM daarom getoetst of de microbiologische waterkwaliteit in vier semi-openbare zwemvijvers voldeed aan de voorgestelde nieuwe eisen. Zwemvijvers zijn kunstmatig aangelegde ecosystemen om in te zwemmen waarin de omstandigheden van natuurlijke wateren zijn nagebootst. Het water in zwemvijvers staat niet in contact met de onderliggende aarde, bijvoorbeeld doordat een laag zeil of beton is aangebracht. Het water wordt geheel of grotendeels biologisch gezuiverd, bijvoorbeeld door plantenfilters. In tegenstelling tot in zwembaden wordt geen chloor gebruikt. De waterkwaliteit wordt beoordeeld door te controleren of er bepaalde bacteriën in zitten. Daarnaast worden een aantal fysisch-chemische kenmerken onderzocht, zoals zuurgraad, temperatuur, kleur en geur. In de onderzochte zwemvijvers waren de concentraties van de bacteriën Escherichia coli, intestinale enterococcen en Pseudomonas aeruginosa laag. Slechts een enkele keer zijn de kwaliteitseisen voor deze micro-organismen niet gehaald. Wel waren in alle zwemvijvers de concentraties van de bacterie Staphylococcus aureus hoog en is de kwaliteitseis hiervoor (afwezig in 100 milliliter) in 90 procent van de monsters niet gehaald. Aan de kwaliteitseisen voor de fysisch-chemische parameters is bijna altijd voldaan. De voorgestelde methoden om de aanwezigheid van E. coli en P. aeruginosa te onderzoeken bleken niet goed geschikt om zwemvijverwater te analyseren. Het is nodig om de methoden aan te passen of nader te onde, The current regulation for the quality of bathing water will be revised and eventually become part of the Environmental Act. For various types of swimming pools, including swimming ponds, experts have suggested which requirements the water quality should meet and which methods for analysis should be used. In the Netherlands, however, few water quality data from swimming ponds are available to underpin the proposed standards. As input for this, RIVM has therefore tested whether the microbiological water quality in four semi-public swimming ponds met the proposed new requirements. Swimming ponds are artificial ecosystems for bathing in which the conditions of natural waters have been imitated. The water in swimming ponds is not in contact with the underlying earth, for example because a layer of rubber foil or concrete has been applied. The water is completely or largely biologically purified, for example by plant filters. Unlike chlorinated swimming pools, no chlorine is used. The water quality is assessed by checking whether it contains certain bacteria. In addition, a number of physical-chemical characteristics are investigated, such as acidity, temperature, color and odor. In the swimming ponds studied, the concentrations of the bacteria Escherichia coli, intestinal enterococci and Pseudomonas aeruginosa were low. Only a few times, the quality requirements for these micro-organisms have not been met. However, in all swimming ponds the concentrations of the bacterium Staphylococcus aureus were high and the quality requirement for S. aureus (absent in 100 milliliters) was not met in 90 percent of the samples. The quality requirements for the physical-chemical parameters were almost always met. The proposed methods to investigate the presence of E. coli and P. aeruginosa were not well suited for analyzing swimming pond water. It is necessary to adjust or further investigate the methods. It is also desirable to investigate whether the norm v

De bestaande regelgeving voor de kwaliteit van zwemwater wordt herzien en wordt op termijn onderdeel van de Omgevingswet. Voor verschillende typen zwembaden, waaronder zwemvijvers, hebben experts voorgesteld aan welke eisen de waterkwaliteit zou moeten voldoen en welke analysemethoden gebruikt moeten worden om dit te bepalen. Er zijn in Nederland echter weinig waterkwaliteitsgegevens van zwemvijvers beschikbaar die de voorgestelde normstelling onderbouwen. Als input hiervoor heeft het RIVM daarom getoetst of de microbiologische waterkwaliteit in vier semi-openbare zwemvijvers voldeed aan de voorgestelde nieuwe eisen. Zwemvijvers zijn kunstmatig aangelegde ecosystemen om in te zwemmen waarin de omstandigheden van natuurlijke wateren zijn nagebootst. Het water in zwemvijvers staat niet in contact met de onderliggende aarde, bijvoorbeeld doordat een laag zeil of beton is aangebracht. Het water wordt geheel of grotendeels biologisch gezuiverd, bijvoorbeeld door plantenfilters. In tegenstelling tot in zwembaden wordt geen chloor gebruikt. De waterkwaliteit wordt beoordeeld door te controleren of er bepaalde bacteriën in zitten. Daarnaast worden een aantal fysisch-chemische kenmerken onderzocht, zoals zuurgraad, temperatuur, kleur en geur. In de onderzochte zwemvijvers waren de concentraties van de bacteriën Escherichia coli, intestinale enterococcen en Pseudomonas aeruginosa laag. Slechts een enkele keer zijn de kwaliteitseisen voor deze micro-organismen niet gehaald. Wel waren in alle zwemvijvers de concentraties van de bacterie Staphylococcus aureus hoog en is de kwaliteitseis hiervoor (afwezig in 100 milliliter) in 90 procent van de monsters niet gehaald. Aan de kwaliteitseisen voor de fysisch-chemische parameters is bijna altijd voldaan. De voorgestelde methoden om de aanwezigheid van E. coli en P. aeruginosa te onderzoeken bleken niet goed geschikt om zwemvijverwater te analyseren. Het is nodig om de methoden aan te passen of nader te onde, The current regulation for the quality of bathing water will be revised and eventually become part of the Environmental Act. For various types of swimming pools, including swimming ponds, experts have suggested which requirements the water quality should meet and which methods for analysis should be used. In the Netherlands, however, few water quality data from swimming ponds are available to underpin the proposed standards. As input for this, RIVM has therefore tested whether the microbiological water quality in four semi-public swimming ponds met the proposed new requirements. Swimming ponds are artificial ecosystems for bathing in which the conditions of natural waters have been imitated. The water in swimming ponds is not in contact with the underlying earth, for example because a layer of rubber foil or concrete has been applied. The water is completely or largely biologically purified, for example by plant filters. Unlike chlorinated swimming pools, no chlorine is used. The water quality is assessed by checking whether it contains certain bacteria. In addition, a number of physical-chemical characteristics are investigated, such as acidity, temperature, color and odor. In the swimming ponds studied, the concentrations of the bacteria Escherichia coli, intestinal enterococci and Pseudomonas aeruginosa were low. Only a few times, the quality requirements for these micro-organisms have not been met. However, in all swimming ponds the concentrations of the bacterium Staphylococcus aureus were high and the quality requirement for S. aureus (absent in 100 milliliters) was not met in 90 percent of the samples. The quality requirements for the physical-chemical parameters were almost always met. The proposed methods to investigate the presence of E. coli and P. aeruginosa were not well suited for analyzing swimming pond water. It is necessary to adjust or further investigate the methods. It is also desirable to investigate whether the norm v

RIVM rapport:De bestaande regelgeving voor de kwaliteit van zwemwater wordt herzien en wordt op termijn onderdeel van de Omgevingswet. Voor verschillende typen zwembaden, waaronder zwemvijvers, hebben experts voorgesteld aan welke eisen de waterkwaliteit zou moeten voldoen en welke analysemethoden gebruikt moeten worden om dit te bepalen. Er zijn in Nederland echter weinig waterkwaliteitsgegevens van zwemvijvers beschikbaar die de voorgestelde normstelling onderbouwen. Als input hiervoor heeft het RIVM daarom getoetst of de microbiologische waterkwaliteit in vier semi-openbare zwemvijvers voldeed aan de voorgestelde nieuwe eisen. Zwemvijvers zijn kunstmatig aangelegde ecosystemen om in te zwemmen waarin de omstandigheden van natuurlijke wateren zijn nagebootst. Het water in zwemvijvers staat niet in contact met de onderliggende aarde, bijvoorbeeld doordat een laag zeil of beton is aangebracht. Het water wordt geheel of grotendeels biologisch gezuiverd, bijvoorbeeld door plantenfilters. In tegenstelling tot in zwembaden wordt geen chloor gebruikt. De waterkwaliteit wordt beoordeeld door te controleren of er bepaalde bacteriën in zitten. Daarnaast worden een aantal fysisch-chemische kenmerken onderzocht, zoals zuurgraad, temperatuur, kleur en geur. In de onderzochte zwemvijvers waren de concentraties van de bacteriën Escherichia coli, intestinale enterococcen en Pseudomonas aeruginosa laag. Slechts een enkele keer zijn de kwaliteitseisen voor deze micro-organismen niet gehaald. Wel waren in alle zwemvijvers de concentraties van de bacterie Staphylococcus aureus hoog en is de kwaliteitseis hiervoor (afwezig in 100 milliliter) in 90 procent van de monsters niet gehaald. Aan de kwaliteitseisen voor de fysisch-chemische parameters is bijna altijd voldaan. De voorgestelde methoden om de aanwezigheid van E. coli en P. aeruginosa te onderzoeken bleken niet goed geschikt om zwemvijverwater te analyseren. Het is nodig om de methoden aan te passen of nader te onde, The current regulation for the quality of bathing water will be revised and eventually become part of the Environmental Act. For various types of swimming pools, including swimming ponds, experts have suggested which requirements the water quality should meet and which methods for analysis should be used. In the Netherlands, however, few water quality data from swimming ponds are available to underpin the proposed standards. As input for this, RIVM has therefore tested whether the microbiological water quality in four semi-public swimming ponds met the proposed new requirements. Swimming ponds are artificial ecosystems for bathing in which the conditions of natural waters have been imitated. The water in swimming ponds is not in contact with the underlying earth, for example because a layer of rubber foil or concrete has been applied. The water is completely or largely biologically purified, for example by plant filters. Unlike chlorinated swimming pools, no chlorine is used. The water quality is assessed by checking whether it contains certain bacteria. In addition, a number of physical-chemical characteristics are investigated, such as acidity, temperature, color and odor. In the swimming ponds studied, the concentrations of the bacteria Escherichia coli, intestinal enterococci and Pseudomonas aeruginosa were low. Only a few times, the quality requirements for these micro-organisms have not been met. However, in all swimming ponds the concentrations of the bacterium Staphylococcus aureus were high and the quality requirement for S. aureus (absent in 100 milliliters) was not met in 90 percent of the samples. The quality requirements for the physical-chemical parameters were almost always met. The proposed methods to investigate the presence of E. coli and P. aeruginosa were not well suited for analyzing swimming pond water. It is necessary to adjust or further investigate the methods. It is also desirable to investigate whether the norm v

De schrijver pleit voor het houden van een brede praktijkproef waarbij het inhoudelijk proces van het werken aan de inhoud een de vormgeving van een omgevingsplan volgens de voorgenomen digitale standaarden zo volledig mogelijk wordt nagebootst.

Binnen de planologie is veel onderzoek gedaan naar grote stedelijke projecten. De bij besluitvorming voorgestelde kosten en baten van zulke projecten zijn notoir onbetrouwbaar gebleken. Grote projecten kosten meestal meer dan geraamd, de realisatie duurt langer en de maatschappelijke baten vallen vaak tegen. Ook de Omgevingswet en het bijbehorende digitale stelsel kan worden beschouwd als een groot ICT-project. Niets wijst erop dat de Omgevingswet een van de schaarse positieve uitzonderingen zal vormen op de gangbare praktijk van grote projecten., Accepted Author Manuscript, OLD Geo-information and Land Development

RIVM rapport:De bestaande regelgeving voor de kwaliteit van zwemwater wordt herzien en wordt op termijn onderdeel van de Omgevingswet. Voor verschillende typen zwembaden, waaronder zwemvijvers, hebben experts voorgesteld aan welke eisen de waterkwaliteit zou moeten voldoen en welke analysemethoden gebruikt moeten worden om dit te bepalen. Er zijn in Nederland echter weinig waterkwaliteitsgegevens van zwemvijvers beschikbaar die de voorgestelde normstelling onderbouwen. Als input hiervoor heeft het RIVM daarom getoetst of de microbiologische waterkwaliteit in vier semi-openbare zwemvijvers voldeed aan de voorgestelde nieuwe eisen. Zwemvijvers zijn kunstmatig aangelegde ecosystemen om in te zwemmen waarin de omstandigheden van natuurlijke wateren zijn nagebootst. Het water in zwemvijvers staat niet in contact met de onderliggende aarde, bijvoorbeeld doordat een laag zeil of beton is aangebracht. Het water wordt geheel of grotendeels biologisch gezuiverd, bijvoorbeeld door plantenfilters. In tegenstelling tot in zwembaden wordt geen chloor gebruikt. De waterkwaliteit wordt beoordeeld door te controleren of er bepaalde bacteriën in zitten. Daarnaast worden een aantal fysisch-chemische kenmerken onderzocht, zoals zuurgraad, temperatuur, kleur en geur. In de onderzochte zwemvijvers waren de concentraties van de bacteriën Escherichia coli, intestinale enterococcen en Pseudomonas aeruginosa laag. Slechts een enkele keer zijn de kwaliteitseisen voor deze micro-organismen niet gehaald. Wel waren in alle zwemvijvers de concentraties van de bacterie Staphylococcus aureus hoog en is de kwaliteitseis hiervoor (afwezig in 100 milliliter) in 90 procent van de monsters niet gehaald. Aan de kwaliteitseisen voor de fysisch-chemische parameters is bijna altijd voldaan. De voorgestelde methoden om de aanwezigheid van E. coli en P. aeruginosa te onderzoeken bleken niet goed geschikt om zwemvijverwater te analyseren. Het is nodig om de methoden aan te passen of nader te onde, The current regulation for the quality of bathing water will be revised and eventually become part of the Environmental Act. For various types of swimming pools, including swimming ponds, experts have suggested which requirements the water quality should meet and which methods for analysis should be used. In the Netherlands, however, few water quality data from swimming ponds are available to underpin the proposed standards. As input for this, RIVM has therefore tested whether the microbiological water quality in four semi-public swimming ponds met the proposed new requirements. Swimming ponds are artificial ecosystems for bathing in which the conditions of natural waters have been imitated. The water in swimming ponds is not in contact with the underlying earth, for example because a layer of rubber foil or concrete has been applied. The water is completely or largely biologically purified, for example by plant filters. Unlike chlorinated swimming pools, no chlorine is used. The water quality is assessed by checking whether it contains certain bacteria. In addition, a number of physical-chemical characteristics are investigated, such as acidity, temperature, color and odor. In the swimming ponds studied, the concentrations of the bacteria Escherichia coli, intestinal enterococci and Pseudomonas aeruginosa were low. Only a few times, the quality requirements for these micro-organisms have not been met. However, in all swimming ponds the concentrations of the bacterium Staphylococcus aureus were high and the quality requirement for S. aureus (absent in 100 milliliters) was not met in 90 percent of the samples. The quality requirements for the physical-chemical parameters were almost always met. The proposed methods to investigate the presence of E. coli and P. aeruginosa were not well suited for analyzing swimming pond water. It is necessary to adjust or further investigate the methods. It is also desirable to investigate whether the norm v

De schrijver pleit voor het houden van een brede praktijkproef waarbij het inhoudelijk proces van het werken aan de inhoud een de vormgeving van een omgevingsplan volgens de voorgenomen digitale standaarden zo volledig mogelijk wordt nagebootst.

Binnen de planologie is veel onderzoek gedaan naar grote stedelijke projecten. De bij besluitvorming voorgestelde kosten en baten van zulke projecten zijn notoir onbetrouwbaar gebleken. Grote projecten kosten meestal meer dan geraamd, de realisatie duurt langer en de maatschappelijke baten vallen vaak tegen. Ook de Omgevingswet en het bijbehorende digitale stelsel kan worden beschouwd als een groot ICT-project. Niets wijst erop dat de Omgevingswet een van de schaarse positieve uitzonderingen zal vormen op de gangbare praktijk van grote projecten., Accepted Author Manuscript, OLD Geo-information and Land Development

Het voorstel voor een Aanvullingswet natuur Omgevingswet zorgt er voor dat de onlangs in werking getreden Wet natuurbescherming wordt vervlochten in de Omgevingswet. Auteurs gaan in op de belangrijkste gevolgen van deze Aanvullingswet voor gebiedsbescherming en soortenbescherming. Auteurs concluderen dat door de inweving van het natuurbeschermingsrecht in de Omgevingswet en bijbehorende amvb’s het natuurbeschermingsrecht moeilijker te doorgronden zal zijn, hetgeen zij bijzonder jammer vinden gezien het overzichtelijke en gestructureerde karakter van de Wet natuurbescherming. Zij adviseren de regering om in ieder geval het geheel aan wetswijzigingen, inclusief wijzigingen in amvb’s en uitvoeringsbesluiten, in één keer aan de Staten-Generaal voor te leggen om tot een afgewogen integratie in de omgevingsregelgeving te kunnen komen.

In dit artikel gaan de auteurs in op de nieuwe normeringssystematiek voor primaire waterkeringen en een nieuwe systematiek voor de beoordeling van de waterveiligheid. Het nieuwe systeem en de verschillen met het voorgaande worden besproken, de eventuele juridische gevolgen daarvan voor de waterkeringbeheerder worden in kaart gebracht, mede in het licht van de Omgevingswet.

Op 5 januari jl. ging een voorstel voor een nieuwe (plan)schaderegeling in de Omgevingswet (Ow) in consultatie (afdeling 15.1). Het planschaderecht wordt ingrijpend gewijzigd. De veranderingen worden niet alleen noodzakelijk geacht in verband met het nieuwe karakter van het omgevingsplan, maar zijn ook een reactie op de kritiek die in wetenschap en praktijk op het huidige planschadestelsel werd geuit. Auteur bespreken de vraag of de voorgestelde wijzigingen werkelijk noodzakelijk zijn en of de nieuwe schaderegeling aantrekkelijker is dan de huidige planschaderegeling. De meest in het oog springende wijzigingen worden behandeld: het doorschuiven van de schadevergoeding en de verhoging van het forfait voor het normaal maatschappelijk risico.

RIVM rapport:De zorg voor de kwaliteit van het grondwater valt nu onder de Wet bodembescherming, maar gaat in de toekomst deel uitmaken van de Omgevingswet. Vanwege deze overgang worden de regels voor het beheer van de grondwaterkwaliteit op termijn herzien. Het RIVM presenteert daarom een aantal opties voor de herziening van het beoordelingskader. Ze zijn bedoeld als inhoudelijke bijdrage voor discussie en voor toekomstige besluitvorming. De opties betreffen een actualisatie en vereenvoudiging van het normenkader en de aansluiting bij de doelen en verplichtingen van de Europese Kaderrichtlijn Water (KRW). Ook is geconstateerd dat de stoffenlijsten voor normen van aanpalende milieudomeinen, zoals voor bodem en oppervlaktewater, onderling verschillen en meer synergie daarin gewenst is. Een belangrijke optie is om meer aandacht te geven aan de beoordeling van de kwaliteit van grondwater in de gebieden waar drinkwater wordt gewonnen. Onderdeel van de voorgestelde kwaliteitsbeoordeling is het model GRADE (Groundwater Risk Assessment near Drinking water Extractions) dat het risico van een verontreiniging voor de winning van drinkwater berekent. Dit model is momenteel in ontwikkeling en houdt rekening met de kwaliteitseisen die aan de winning van grondwater worden gesteld en de mate waarin stoffen worden verdund en afgebroken in het grondwater. Dit kan een oplossing bieden voor de huidige problematiek in grondwaterbeschermingsgebieden, die wordt veroorzaakt door het verschil tussen normen voor grondwater nabij winningen en normen voor de aanpak van grondwaterverontreiniging vanuit bodembeheer. Aanbevolen wordt om de verschillende opties samen met de betrokken overheden uit te werken en het GRADE-model verder te ontwikkelen en te valideren., Ensuring the quality of groundwater is currently part of the remit of the Soil Protection Act, but in future will come under the Environment and Planning Act. Because of this transition, the rules relating to the management of the quality of groundwater are being reviewed. The National Institute for Public Health and the Environment is therefore presenting a number of options for the revision of the assessment framework. They are intended as a contribution towards the discussion and towards future decision making. The options involve a modernisation and simplification of the framework of standards and are more closely in keeping with the aims and obligations of the European Water Framework Directive. It has also been noted that the lists of substances for standards of adjacent environmental fields, such as for soil and surface water, are not consistent and that therefore greater synergy is needed in these areas. An important option is to focus more strongly on the assessment of the quality of groundwater in areas where drinking water is extracted. Part of the proposed quality assessment is the GRADE (Groundwater Risk Assessment near Drinking Water Extractions) model, which calculates the risk of contamination when extracting drinking water. The model, which is currently under development, takes account of the quality requirements relating to the extraction of drinking water, and the degree to which substances are diluted and degradated in the groundwater. This represents a possible solution to the current problems in groundwater protection areas that arise as a result of the differences between the standards that apply to groundwater near extraction areas and those applied by soil management bodies when tackling groundwater contamination. It is recommended that the various options be examined in greater detail in partnership with the relevant government bodies, and that the GRADE model be developed further and validated.

RIVM rapport:Met de Omgevingswet wordt het omgevingsrecht vereenvoudigd en toegankelijker gemaakt. Het idee is om hiervoor tien Informatiehuizen op te zetten (geluid, lucht, bodem, water, afval, cultureel erfgoed, natuur, externe veiligheid, bouw en ruimte) waarin informatie per domein wordt ondergebracht. Wanneer wordt besloten de informatiehuizen te realiseren, gaan zij informatie leveren aan het Digitale Stelsel Omgevingswet. Dit stelsel wordt ontwikkeld om de uitvoering van Omgevingswet te ondersteunen. Met de Informatiehuizen wordt de beschikbaarheid en kwaliteit verbeterd van de gegevens die nodig zijn bij de processen van de Omgevingswet, zoals vergunningverlening en planvorming. Het RIVM heeft in 2016 de opdracht gekregen om de ontwikkeling van de Informatiehuizen te begeleiden in de eerste zogeheten analysefase. Dit is de eerste van de drie fases die bepaald zijn om de Informatiehuizen op te zetten. In dit rapport wordt het werk dat hiervoor is verricht vastgelegd en verantwoord. Zo is een opzet gemaakt om de standaard Informatiehuizen in te richten (referentiearchitectuur). Daarnaast is een studie verricht over de kwaliteit van de gegevens. Deze en andere onderliggende studies zijn als bijlage toegevoegd. Daarnaast zijn extra werkzaamheden verricht, die ook in dit rapport zijn beschreven. Dit betreft ondersteuning en advies aan het interbestuurlijke beslisorgaan voor de implementatieprogramma 'Aan de slag met Omgevingswet' (Programmaraad/ Opdrachtgevend Beraad), hulp bij de opdrachtverlening en de uitwerking van een Werkplan voor 2017. Het RIVM constateert dat het proces minder snel verloopt dan gewenst is en geeft daarover enkele adviezen. Zo wordt aanbevolen het momentum in het werk aan de informatiehuizen te benutten en de richting te expliciteren om concrete stappen te kunnen nemen in de totstandkoming van de Informatiehuizen., The Environment and Planning Act simplifies environmental law and makes it more accessible. The idea is to establish 10 so-called 'Information Houses' for various domains (noise, air, soil, water, waste management, cultural heritage, nature, external safety, construction, and spatial planning) and to store information per domain in each Information House. Once a decision is taken to establish the Information Houses, these houses will supply information to the Digital Systems Environment and Planning Act (DSO) for each domain. This framework is being developed in order to facilitate the implementation of the Environment and Planning Act. The Information Houses will improve the availability and quality of the information that is needed for the Environment and Planning Act processes, such as the granting of permits and development of plans. In 2016, RIVM was tasked with supervising the development of the Information Houses in the initial so-called analytical phase. This is the first of the three phases that were formulated for the purpose of establishing the Information Houses. The report at hand describes and accounts for the work carried out in this first phase. The design of the standard Information Houses (reference architecture) has been defined. In addition, a study was carried out on the quality of the information. These and other underlying studies are contained in the appendix. This report also describes other activities carried out to facilitate the work at hand. This includes providing support and advice to the intergovernmental decision-making body for the implementation programme 'Environment and Planning Act in practice' (Programme Board/Commissioning Body), assistance in the granting of orders, and working out the details of a Work Plan for 2017. RIVM has noticed that the process is not proceeding as quickly as desired and gives several recommendations in that regard. For example, the momentum of the work carried out on the Information Houses until now s

RIVM rapport:Met de Omgevingswet wordt het omgevingsrecht vereenvoudigd en toegankelijker gemaakt. Om goed met deze wet te kunnen werken is het van belang dat de verschillende gebruikers (initiatiefnemers voor plannen in de leefomgeving, het bevoegd gezag en belanghebbenden) over dezelfde informatie beschikken. Voor informatie over geluid in de leefomgeving hebben de gebruikers behoefte aan inzicht in zowel de werkelijke als de toegestane hoeveelheid geluid. Het RIVM adviseert om kaarten te ontwikkelen waarin deze informatie op een overzichtelijke manier kan worden gepresenteerd. Het RIVM heeft onderzocht welke informatie over geluid voor de verschillende rollen en processen nodig is. Op basis hiervan wordt een advies gegeven over de in ontwikkeling zijnde wet- en regelgeving voor geluid. Hierbij heeft het RIVM ook bekeken hoe de nationale monitoringsverplichting beter kan aansluiten op de Europese monitoringsverplichting. Wanneer de inhoud en het moment waarop deze informatie moet worden geleverd op elkaar aansluiten, wordt de informatievoorziening eenduidiger en vergt het minder tijd om deze informatievoorziening op te stellen. Het RIVM is voor de digitale ondersteuning van de Omgevingswet kwartiermaker voor de Informatiehuizen Geluid en Lucht. De Informatiehuizen zullen de informatie per domein (geluid, lucht, bodem, water, afval, cultureel erfgoed, natuur, externe veiligheid, bouw en ruimte) die nodig is om invloeden af te wegen, aanleveren aan het Digitaal Stelsel Omgevingswet (DSO). Het DSO zorgt ervoor dat deze informatie samenhangend wordt ontsloten., The Environmental Planning Act simplifies environmental legislation and makes it more accessible. In order to be able to work properly with this act, it is important that the different users (initiators for plans in the environment, the competent authority and stakeholders) have the same information. For information on noise in the environment, users need insight into the actual as well as permissible amount of noise. RIVM recommends developing maps on which this information can be presented in a clear manner. RIVM investigated what information on noise is needed for the different roles and processes. On this basis, advice will be given on the proposed laws and regulations for noise. RIVM also considered how national monitoring obligations can be better geared to European monitoring obligations. When the content and the moment at which this information is to be delivered are aligned, the information becomes more clear and it takes less time to prepare this information. For the digital support of the Environmental Planning Act, RIVM is the planner for the so-called Noise and Air 'Information Houses'. The 'Information Houses' will submit to the Digital Systems Environmental Planning Act (DSO) the information needed to weigh the effects by domain (noise, air, soil, water, waste management, cultural heritage, nature, external security, construction and space). The DSO will ensure that this information will be coherently accessible.

RIVM rapport:Met 'natuurlijk kapitaal' wordt de waarde uitgedrukt die de natuur heeft voor de samenleving, zowel geldelijk als niet-geldelijk. Het draagt bij aan het welzijn en de welvaart van de mens, bijvoorbeeld in de vorm van schone lucht, drinkwater en voedsel, maar ook door duinen die ervoor zorgen dat ons land niet overstroomt. Op dit moment wordt niet duurzaam omgegaan met natuurlijk kapitaal in de wereld, met schaarste van grondstoffen, overbevissing, uitputting van de bodem en klimaatverandering als gevolg. Het RIVM heeft onderzocht of de nieuw in te voeren Omgevingswet regels stelt om duurzaam met natuurlijk kapitaal om te gaan. Deze wet blijkt overheden wel de mogelijkheid te bieden om aandacht te besteden aan natuurlijk kapitaal, maar stelt daarvoor weinig regels. Doelen om het natuurlijk kapitaal te beschermen zouden het beste in de omgevingsvisie kunnen worden opgenomen; in dit instrument van de Omgevingswet leggen overheden hun doelen voor de omgeving vast. Duidelijke en concrete regels in de Omgevingswet zijn belangrijk omdat in een samenleving het natuurlijk kapitaal niet automatisch goed wordt beheerd. Dat komt doordat iedereen er vrijelijk gebruik van kan maken zonder ervoor te hoeven betalen. Ook zijn schadelijke effecten of de eindigheid van het natuurlijk kapitaal pas na een lange tijd merkbaar, zoals bij het gebruik van fossiele brandstoffen. Deze geleidelijke processen zijn niet of moeilijk terug te draaien. Om dit in goede banen te leiden, is het dus noodzakelijk tijdig maatregelen te nemen. Dit is ook van belang om aan internationale verplichtingen te voldoen, zoals het Klimaatakkoord van Parijs. Om duurzaam met het natuurlijk kapitaal om te kunnen gaan, hebben overheden voldoende informatie nodig over hun natuurlijk kapitaal, bijvoorbeeld om natuurlijk kapitaal in de omgevingsvisie op te nemen. Daarnaast biedt het overheden handvatten voor keuzes om hun grondgebied duurzaam(er) te beheren. Deze informatie is nu niet altijd gemakkelijk toegankelijk; de, Natural capital consists of all renewable and non-renewable resources and processes from the environment that provides products or services. It contributes to the welfare and prosperity of human beings, for example in the form of clean air, drinking water and food, but also by dunes that ensure that our country does not overflow. At present, the natural capital in the world is used in an unsustainable way, with resource scarcity, overfishing, soil depletion and climate change as a result. RIVM has investigated whether the new environmental and planning act introduces rules to use the natural capital sustainably. The new law offers the opportunity to pay attention to natural capital, but proposes few rules therefor. Objectives to sustain the natural capital can be included best in the 'Omgevingsvisie' (Environmental & Planning Vision) in which governments set their goals for the area. Clear and concrete rules in the environmental and planning act are important because the natural capital is not managed automatically well. That's because everyone can freely use it without having to pay for it. Also, adverse effects or the finite nature of natural capital are only noticeably after a long time, as in the use of fossil fuels. These gradual processes are difficult or impossible to reverse. Therefore it is necessary to take measures timely in order to manage the natural capital properly. This is also important in order to meet international obligations, such as the Climate Agreement of Paris. Governments need adequate information in order to manage their natural capital sustainably and include specific objectives in their Environmental & Planning Vision. In addition, good information offers the government direction to manage their territory sustainably. This information was not always easily accessible; the Atlas Natural Capital makes this information available now