Search

Sprovodna anestezija je vrsta lokalne anestezije koja se aplikuje upredelu stabla nerva čije grane je potreno anestezirati. Anestetički efekat se postiže u svim granama distalno od mesta aplikovanja anestezije. Mogu se podeliti na centralne i periferne. U stomatologiji se rutinski bavljaju tehnike perifernih sprovodnih anestezija u gornjoj vilici i tom prilikom se anesteziraju grane maksilarnog nerva. U periferne sprovodne anestezije u gorljoj vilici spadaju: tuber anestezija, infraorbitalna anestezija, sprovodna anestezija nosnonepčanog nerva i sprovodna anestezija prednjeg nepčanog nerva.U toku izvođenja ovih anestezija, iako retko, može doći do nastanka komplikacija. Komplikacije predstavnjaju neželjene efekte i posledice, koje produžuju vreme intervencije ili predstavljaju smetnju za pacijenta. Mogu se ispoljiti u vidu neuspeha u obezboljavanju određene regije, ili u vidu lokalnih i sistemskih neželjenih efekata. Komplikacije sprovodnih anestezija gornje vilice su preventabilne. Mogu se izbeći ako se detaljno poznaje anatomija gornje vilice, kao i ako se anestezija izvodi pravilno, uz praćenje svih koraka u odgovarajućoj tehnici anestezije. Važno je poznavati do kojih sve komplikacija može doći, radi izbegavanja njihovog nastanka, i radi blagovremenog i ispravnog reagovanja i sprečavanja nastanka težih posledica.

Uvod: U svrhu kupiranja postoperativnog bola nakon hirurškog vađenja umnjaka ibuprofen se često primenjuje, uz dileme odabira doze, oblika i vremenskog intervala ordiniranja leka. Cilj rada: Cilj rada bio je ispitati efikasnost i brzinu delovanja različitih doza šumećeg oblika ibuprofena nakon hirurškog vađenja umnjaka. Materijal i metode: Prospektivno, randomizovano, kliničko ispitivanje obuhvatilo je 40 pacijenata podeljenih u dve jednake grupe. Prvoj grupi ispitanika je 3 sata nakon operacije ordiniran ibuprofen u obliku šumećih granula u dozi od 400 mg, a drugoj u dozi od 600 mg. Ispitanici su neposredno pre uzimanja leka, kao i 6 sati kasnije, popunjavali anketni list radi procene intenziteta postoperativnog bola (vizuelno-analogna skala - VAS) i beleženja vremena potrebnog za ostvarivanje analgezije. Dobijeni podaci obrađeni su metodama deskriptivne statistike i testovima za međugrupna i unutargrupna poređenja (Hi-kvadrat test, Mann-Whitney test, t test nezavisnih i vezanih uzoraka). Rezultati: U obe grupe ispitanika ostvarena je uspešna analgezija nakon primene šumećeg oblika ibuprofena (400 mg: VAS1 48,00±22,92, VAS2 28,95±15,44; 600 mg: VAS1 31,85±21,23, VAS2 27,35±20,57). Poređenjem razlika u intenzitetu postoperativnog bola između dva vremena merenja primećena je statistički značajna razlika u grupi ispitanika koji su koristili ibuprofen u dozi od 400 mg (p=0.002). U pogledu vremena proteklog do ostvarivanja analgezije, nije pronađena statistički značajna razlika između grupa (p=0.934). Zaključak: Ibuprofen u obliku šumećih granula od 400 i od 600 mg pokazao se kao efikasan u kupiranju postoperativnog bola nakon hirurške ekstrakcije umnjaka.

Zapaljenje maksilarnog sinusa može nastati prodorom infekcije iz nosa ili usled odontogeno uslovljenog zapaljenja. Razlikujemo rinogeno i odontogeno nastali sinuzitis. Po toku maksilarne odontogene sinuzitise možemo da podelimo na akutne i hronične. Terapijske mere dentogenih sinuzitisa mogu biti u vidu konzervativnog i hirurškog lečenja. Primenom konzervativnog lečenja dolazi do izlečenja akutnog i ublažavanja simptoma hroničnog maksilarnog sinuzitisa. Hirurške mere se uglavnom koriste za lečenje hroničnog dentogenog sinuzitisa.

Impaktiran može biti bilo koji zub, ali su najčešće impaktirani umnjaci. Impaktirani gornji umnjaci se smatraju najčešće impaktiranim zubima, ali dovode do znatno manjih komplikacija nego što je to slučaj sa impaktiranim donjim umnjacima. Uprkos tome, u određenim situacijama i impaktirani gornji umnjaci moraju biti hiruški izvađeni kako njihov ostanak u vilici ne bi doprineo nastanku komplikacija.

Uvod: Oroantralna komunikacija (OAK) predstavlja komunikaciju između usne i sinusne šupljine. Najčešće nastaje prilikom vađenja gornjih bočnih zuba (molara), pri čemu je najučestaliji nastanak prilikom vađenja gornjeg prvog molara, premda najbliži odnos sa sinusom imaju gornji umnjak pa gornji drugi molar. Razlog tome je što gornji prvi molar prvi niče i samim tim je najpodložniji karijesu i nastanku komplikacija karijesa, što sledstveno vodi najčešćem vađenju ovog zuba. Brojni su uzroci nastanka oroantralne komunikacije u svakodnevnoj stomatološkoj praksi, Uzroci mogu biti anatomski (spušten sinus, pneumatizacija gornje vilice), patološki (prisutne patološke lezije u predelu vrha korenova) i jatrogeni (nepažljivo vađenje, neprimerena i nepravilna upotreba poluga, preduboka separacija korenova). Cilj rada: Cilj ove studije je bio ispitivanje uticaja težine vađenja gornjih molara na učestalost nastanka oroantralne komunikacije. Materijal i metode: Kliničkom studijom su obuhvaćena 43 pacijenta kod kojih je bila indikovana ekstrakcija gornjih molara. Vršeno je rutinsko vađenje zuba, a u slučajevima gde je bilo neophodno, rađena je separacija korenova i pristupalo se principima komplikovanog vađenja zuba. Rutinsko vađenje zuba je izvedeno u 23, a komplikovano u 20 slučajeva. Nakon vađenja zuba rađena je proba duvanja na nos (Valsalva test) kako bi se dijagnostikovalo eventualno postojanje oroantralne komunikacije. Rezultati: Nakon rutinskog vađenja zuba oroantralna komunikacija se javila u 2 slučaja, a nakon komplikovanog vađenja zuba u jednom slučaju. Nije pronađena značajna razlika u incidenci nastanka oroantralne komunikacije u zavisnosti od težine vađenja gornjih molara. Zaključak: Rezultati ove studije ukazuju da težina vađenja zuba ne utiče na incidencu nastanka oroantralne komunikacije nakon vađenja gornjih molara.

Potreba za obezboljavanjem pacijenta pri hirurškim intervencijama u gornjoj vilici u velikom broju slučajeva zadovoljena je primjenom tehnika sprovodne anestezije. Iako je sprovodna anestezija, ako se pravilno izvodi, bezbjedan i efikasan način suzbijanja bola u usnoj duplji, postoje određene šanse pojave očekivanih i neočekivanih komplikacija. Komplikacije su sve neželjene pojave koje otežavaju ili produžuju neku intervenciju ili predstavljaju bilo kakvu smetnju za pacijenta. Pojavu većine komplikacija možemo spriječiti poznavanjem anatomskih karakteristika date regije, pravilnim radom i poštovanjem pravila tehnika sprovodne anestezije.

Impaktiran može biti bilo koji zub, ali su najčešće impaktirani umnjaci. Impaktirani gornji umnjaci se smatraju najčešće impaktiranim zubima, ali dovode do znatno manjih komplikacija nego što je to slučaj sa impaktiranim donjim umnjacima. Uprkos tome, u određenim situacijama i impaktirani gornji umnjaci moraju biti hiruški izvađeni kako njihov ostanak u vilici ne bi doprineo nastanku komplikacija.

Uvod: Oroantralna komunikacija (OAK) predstavlja komunikaciju između usne i sinusne šupljine. Najčešće nastaje prilikom vađenja gornjih bočnih zuba (molara), pri čemu je najučestaliji nastanak prilikom vađenja gornjeg prvog molara, premda najbliži odnos sa sinusom imaju gornji umnjak pa gornji drugi molar. Razlog tome je što gornji prvi molar prvi niče i samim tim je najpodložniji karijesu i nastanku komplikacija karijesa, što sledstveno vodi najčešćem vađenju ovog zuba. Brojni su uzroci nastanka oroantralne komunikacije u svakodnevnoj stomatološkoj praksi, Uzroci mogu biti anatomski (spušten sinus, pneumatizacija gornje vilice), patološki (prisutne patološke lezije u predelu vrha korenova) i jatrogeni (nepažljivo vađenje, neprimerena i nepravilna upotreba poluga, preduboka separacija korenova). Cilj rada: Cilj ove studije je bio ispitivanje uticaja težine vađenja gornjih molara na učestalost nastanka oroantralne komunikacije. Materijal i metode: Kliničkom studijom su obuhvaćena 43 pacijenta kod kojih je bila indikovana ekstrakcija gornjih molara. Vršeno je rutinsko vađenje zuba, a u slučajevima gde je bilo neophodno, rađena je separacija korenova i pristupalo se principima komplikovanog vađenja zuba. Rutinsko vađenje zuba je izvedeno u 23, a komplikovano u 20 slučajeva. Nakon vađenja zuba rađena je proba duvanja na nos (Valsalva test) kako bi se dijagnostikovalo eventualno postojanje oroantralne komunikacije. Rezultati: Nakon rutinskog vađenja zuba oroantralna komunikacija se javila u 2 slučaja, a nakon komplikovanog vađenja zuba u jednom slučaju. Nije pronađena značajna razlika u incidenci nastanka oroantralne komunikacije u zavisnosti od težine vađenja gornjih molara. Zaključak: Rezultati ove studije ukazuju da težina vađenja zuba ne utiče na incidencu nastanka oroantralne komunikacije nakon vađenja gornjih molara.

Potreba za obezboljavanjem pacijenta pri hirurškim intervencijama u gornjoj vilici u velikom broju slučajeva zadovoljena je primjenom tehnika sprovodne anestezije. Iako je sprovodna anestezija, ako se pravilno izvodi, bezbjedan i efikasan način suzbijanja bola u usnoj duplji, postoje određene šanse pojave očekivanih i neočekivanih komplikacija. Komplikacije su sve neželjene pojave koje otežavaju ili produžuju neku intervenciju ili predstavljaju bilo kakvu smetnju za pacijenta. Pojavu većine komplikacija možemo spriječiti poznavanjem anatomskih karakteristika date regije, pravilnim radom i poštovanjem pravila tehnika sprovodne anestezije.

Uvod: Nesteroidni antiinflamatorni lekovi (NSAIL), na čelu sa ibuprofenom, se rutinski primenjuju za kupiranje postoperativnog bola nakon hirurškog vađenja umnjaka, uz dileme oko odabira adekvatne doze i vremenskih intervala ordiniranja leka. Cilj: Cilj rada bio je poređenje učinkovitosti i brzine dejstva, kao i subjektivno procenjivanje različitih oblika ibuprofena, u ostvarivanju analgezije nakon hirurškog vađenja umnjaka. Materijal i metode: Studija je obuhvatila 20 pacijenata koji su nakon hirurškog vađenja umnjaka podeljeni u dve grupe: prva (n=10) je tri sata nakon operacije primenila Ibuprofen šumeće granule – 400 mg, a 9 sati posle operacije Ibuprofen tablete – 400 mg, dok su kod druge grupe (n=10) pomenuti oblici leka korišćeni obratnim redosledom. Prilikom uzimanja leka, pacijenti su popunjavali anketni list u kom su naznačili intenzitet bola na vizuelno - analognoj skali (VAS), vreme do postizanja analgezije, kao i komforniji / lakši oblik ibuprofen leka. Rezultati: Poređenjem vremena potrebnih za postizanje analgezije 3 i 9 sati nakon operacije, kao i prosečnih vrednosti na VAS skali, ispitivane grupe se nisu statistički značajno razlikovale (p˃0.05). U pogledu izbora analgetika takođe nije pronađena statistički značajna između grupa. Zaključak: Istraživanje je ukazalo na to da se tabletarni i šumeći oblik ibuprofena zanemarljivo razlikuju u učinkovitosti i brzini postizanja analgezije, kao i u komforu prilikom konzumiranja.

Oroantralna komunikacija je patološka komunikacija između maksilarnog sinusa i usne šupljine. Najčešće nastaje kao komplikacija usled ekstrakcije maksilarnih premolara i molara. Pneumatizovani maksilarni sinusi, izrazito dugi i divergentni korenovi, kao i gruba tehnika vađenja su glavni predisponirajući činioci za nastanak OAK pri ekstrakciji zuba. Kako bi se takva komplikacija prevenirala, neophodna je odgovarajuća tehnika ekstrakcije nakon preoperativne radiološke analize. Nastanak komunikacije je moguć i uz preduzete najbolje preventivne mere, tada je bitno komunikaciju dijagnostifikovati i tretirati kako bi se sprečio nastanak ozbiljnijih komplikacija. Najčešći način je primena tzv. probe duvanja na nos, pacijenti se takođe žale na prolazak hrane i vode iz usne duplje u nos, strujanje vazduha između nosne i usne duplje. Ukoliko se OAK ne leči dolazi do nastanka oroantralne fistule. Takva perzistentna komunikacija omogućava ulazak hrane i patogenih činilaca iz usne duplje u maksilarni sinus i uzrokuje nastanak maksilarnog sinuzitisa. Lečenje OAK treba se sprovesti što pre nakon dijagnostifikovanja iste. Postoji mnogo zahvata, a odabir pre svega zavisi od veličine komunikacije, vremena koje je prošlo od nastanka do dijagnostifikovanja, kao i prisustva upale maksilarnog sinusa. Terapija manjih komunikacija bazira se na stvaranju uslova za nastanak i održavanje krvnog ugruška u alveoli, dok se terapija većih komunikacija svodi na razne hirurške zahvate.

Oroantralna komunikacija je patološka komunikacija između maksilarnog sinusa i usne šupljine. Najčešće nastaje kao komplikacija usled ekstrakcije maksilarnih premolara i molara. Pneumatizovani maksilarni sinusi, izrazito dugi i divergentni korenovi, kao i gruba tehnika vađenja su glavni predisponirajući činioci za nastanak OAK pri ekstrakciji zuba. Kako bi se takva komplikacija prevenirala, neophodna je odgovarajuća tehnika ekstrakcije nakon preoperativne radiološke analize. Nastanak komunikacije je moguć i uz preduzete najbolje preventivne mere, tada je bitno komunikaciju dijagnostifikovati i tretirati kako bi se sprečio nastanak ozbiljnijih komplikacija. Najčešći način je primena tzv. probe duvanja na nos, pacijenti se takođe žale na prolazak hrane i vode iz usne duplje u nos, strujanje vazduha između nosne i usne duplje. Ukoliko se OAK ne leči dolazi do nastanka oroantralne fistule. Takva perzistentna komunikacija omogućava ulazak hrane i patogenih činilaca iz usne duplje u maksilarni sinus i uzrokuje nastanak maksilarnog sinuzitisa. Lečenje OAK treba se sprovesti što pre nakon dijagnostifikovanja iste. Postoji mnogo zahvata, a odabir pre svega zavisi od veličine komunikacije, vremena koje je prošlo od nastanka do dijagnostifikovanja, kao i prisustva upale maksilarnog sinusa. Terapija manjih komunikacija bazira se na stvaranju uslova za nastanak i održavanje krvnog ugruška u alveoli, dok se terapija većih komunikacija svodi na razne hirurške zahvate.

Uvod: Nesteroidni antiinflamatorni lekovi (NSAIL), na čelu sa ibuprofenom, se rutinski primenjuju za kupiranje postoperativnog bola nakon hirurškog vađenja umnjaka, uz dileme oko odabira adekvatne doze i vremenskih intervala ordiniranja leka. Cilj: Cilj rada bio je poređenje učinkovitosti i brzine dejstva, kao i subjektivno procenjivanje različitih oblika ibuprofena, u ostvarivanju analgezije nakon hirurškog vađenja umnjaka. Materijal i metode: Studija je obuhvatila 20 pacijenata koji su nakon hirurškog vađenja umnjaka podeljeni u dve grupe: prva (n=10) je tri sata nakon operacije primenila Ibuprofen šumeće granule – 400 mg, a 9 sati posle operacije Ibuprofen tablete – 400 mg, dok su kod druge grupe (n=10) pomenuti oblici leka korišćeni obratnim redosledom. Prilikom uzimanja leka, pacijenti su popunjavali anketni list u kom su naznačili intenzitet bola na vizuelno - analognoj skali (VAS), vreme do postizanja analgezije, kao i komforniji / lakši oblik ibuprofen leka. Rezultati: Poređenjem vremena potrebnih za postizanje analgezije 3 i 9 sati nakon operacije, kao i prosečnih vrednosti na VAS skali, ispitivane grupe se nisu statistički značajno razlikovale (p˃0.05). U pogledu izbora analgetika takođe nije pronađena statistički značajna između grupa. Zaključak: Istraživanje je ukazalo na to da se tabletarni i šumeći oblik ibuprofena zanemarljivo razlikuju u učinkovitosti i brzini postizanja analgezije, kao i u komforu prilikom konzumiranja.

ObjectivesTo compare the peri-implant bone healing between TiZr implants with hydrophilic SLActive and hydrophobic SLA implant surface in patients receiving anticoagulants, to assess the implant survival and success rate, as well as to evaluate whether small-diameter TiZr implants could be used in patients on OAT in order to avoid augmentation procedures. Material and methodsA total of 80 small-diameter tissue-level TiZr implants with SLActive and SLA surfaces were placed in 20 anticoagulated patients, following the split-mouth study design. Implant stability was measured up to the third postoperative month by resonance frequency measurements (RFA). One-year implant survival and success rate were evaluated. ResultsAfter one year, 100% implant survival and success rate were observed. A significant decrease in ISQ comparing to baseline values was noted in the SLActive group from the first postoperative week, and in the SLA group, from the 3rdweek after the surgery. In both groups, a statistically significant decline in ISQ was observed between second and third postoperative week. No significant differences in ISQ values between SLActive and SLA implants were noted, at any time point. ConclusionsTitanium-zirconium small-diameter implants with SLActive and SLA surface predictably achieve and maintain adequate bone tissue integration in patients receiving anticoagulants. OAT appears to influence the bone healing events resulting in lower ISQ in the end of 3-month period in comparison with baseline values, although without compromising implant stability.

ObjectivesTo compare the peri-implant bone healing between TiZr implants with hydrophilic SLActive and hydrophobic SLA implant surface in patients receiving anticoagulants, to assess the implant survival and success rate, as well as to evaluate whether small-diameter TiZr implants could be used in patients on OAT in order to avoid augmentation procedures. Material and methodsA total of 80 small-diameter tissue-level TiZr implants with SLActive and SLA surfaces were placed in 20 anticoagulated patients, following the split-mouth study design. Implant stability was measured up to the third postoperative month by resonance frequency measurements (RFA). One-year implant survival and success rate were evaluated. ResultsAfter one year, 100% implant survival and success rate were observed. A significant decrease in ISQ comparing to baseline values was noted in the SLActive group from the first postoperative week, and in the SLA group, from the 3rdweek after the surgery. In both groups, a statistically significant decline in ISQ was observed between second and third postoperative week. No significant differences in ISQ values between SLActive and SLA implants were noted, at any time point. ConclusionsTitanium-zirconium small-diameter implants with SLActive and SLA surface predictably achieve and maintain adequate bone tissue integration in patients receiving anticoagulants. OAT appears to influence the bone healing events resulting in lower ISQ in the end of 3-month period in comparison with baseline values, although without compromising implant stability.

Purpose: To evaluate stability and success rate of hydrophilic nanostructured implants placed via osteotome sinus floor elevation (OSFE) without grafting material or using beta-tricalcium phosphate (beta-TCP), deproteinized bovine bone (DBB), or their combination, and also to assess three-dimensional volumetric stability of endo-sinus bone gained in the aforementioned conditions. Materials and Methods: OSFE with simultaneous implant placement (10-mm long SLActive-BL (R), Straumann, Basel, Switzerland) was performed. Grafting materials were randomly allocated to implant sites, whereas one site was left without graft. Implant stability was measured by resonance frequency analysis over 6 months. Implant success was evaluated after 2 years of loading. Volume of new endo-sinus bone was calculated from CBCT images using 3D Slicer (R) software. Results: A total of 180 implants were inserted into posterior maxilla of 45 patients with 6.59 +/- 0.45 mm of residual bone height, and all remained successful after 2 years. Implant stability steadily increased during healing, without significant difference between groups (p =.658). After 2 years, endo-sinus bone significantly shrank (p lt .001) in all groups (DBB: 66.34%; beta-TCP: 61.44%; new bone formed from coagulum: 53.02%; beta-TCP + DBB: 33.47%). Conclusions: Endo-sinus bone gained after OSFE inevitably and significantly shrinks regardless of whether grafting material is applied or not. Grafting material offers no significant advantage to stability nor clinical success of hydrophilic and nanostructured implants placed simultaneously with OSFE.

Background/Aim. During drilling implant sites, mechanical energy is converted into thermal one resulting in transient rise in temperature of surrounding bone. The temperature of 47°C exeeding one minute impairs osseointegration, compromises mechanical properties of the local bone and could cause early implant failure. This in vitro study aimed to assess the effect of surgical drill guide and temperature of irrigans on thermal changes of the local bone during drilling implant sites, and to test the influence of irrigans temperature on the temperature of surgical drill guide. Methods. A total of 48 specimens obtained from bovine ribs were randomly allocated to four experimental conditions according to the 2 x 2 factorial design: drill guide (with or without) and saline (at 25°C or 5°C). Real-time infrared thermography was used as a method for temperature measurement. The primary outcome was bone temperature change during drilling implant sites measured at 3 osteotomy depths, whereas the second one was change in the temperature of the drill guide. Data were analyzed by Brunner and Langer nonparametric analysis and Wilcoxon test. Results. The effect of drill guide on the changes of bone temperature was significant at the entrance of osteotomy, whereas the effect of saline temperature was significant at all osteotomy levels (p lt 0.001). No significant interaction was found (p > 0.05). Guided surgery and irrigation with saline at 25°C were associated with the highest bone temperature increase. Increase in drill guide temperature was significantly higher when saline at 25°C was used (p lt 0.001). Conclusion. Guided implant site preparation generates higher temperature of the local bone than conventional drilling, not exceeding the threshold for thermal bone necrosis. Although saline at room temperature provides sufficient heat control during drilling, cooled saline is more effective regardless the use of surgical drill guide., Uvod/Cilj. Tokom preparacije ležišta za implantat mehanička energija pretvara se u toplotnu, što dovodi do prolaznog povišenja temperature okolne kosti. Temperatura od 47°C tokom više od jednog minuta narušava oseointegraciju, mehaničke osobine lokalne kosti i može dovesti do ranog neuspeha implantata. Cilj ove in vitro studije bio je da se ispita uticaj hirurškog stenta i temperature irigansa na termičke promene u kosti tokom preparacije ležišta za implantat, kao i uticaj temperature irigansa na temperaturu hirurškog stenta. Metode. Ukupno 48 uzoraka dobijenih od goveđih rebara bilo je podeljeno metodom slučajnog izbora u četiri grupe prema 2 x 2 faktorskom dizajnu: prisustvo hirurškog stenta (da/ne) i temperatura fiziološkog rastvora (25°C/5°C). Temperatura je merena infracrvenom termografijom u realnom vremenu. Primarni ishod bio je promena temperature kosti tokom preparacije ležišta implantata merena na tri dubine ležišta, a sekundarni ishod promena temperature hirurškog stenta. Podaci su analizirani Bruner-Langer neparametrijskom analizom i Vilkoksonovim testom. Rezultati. Uticaj hirurškog stenta na promenutemperature kosti bio je značajan na ulazu u ležište za implantat, dok je uticaj temperature irigansa bio značajan na svim dubinama ležišta (p lt 0,001). Međusobni uticaj ispitivanih faktora nije bio značajan (p > 0,05). Upotreba hirurškog stenta i ispiranje fiziološkim rastvorom temperature 25°C bili su praćeni najvišim porastom temperature kosti. Porast temperature hirurškog stenta bio je značajno viši kada je korišćeno ispiranje na temperaturi od 25°C (p lt 0,001). Zaključak. Tokom kontrolisane preparacije ležišta za implantat došlo je do većeg zagrevanja kosti u poređenju sa standardnom preparacijom, ne premašujući temperaturu kritičnu za termičku nekrozu kosti. Iako ispiranje na sobnoj temperaturi obezbeđuje dovoljno hlađenja kosti tokom preparacije ležišta za implantat, ohlađeni rastvor za ispiranje je efikasniji bez obzira na primenu hirurškog stenta.

BackgroundNarrow-diameter implants provide an alternative to the horizontal augmentation techniques situations severe bone atrophy. Lack of bone width and interdental space has been regarded as an encumbrance in the case selection for prosthetic rehabilitation using dental implants. ObjectiveThe aim of the study was to evaluate bone-to-implant contact and marginal bone loss of two different narrow implants in resorbed ridges at different crestal positions. Material and methods48 Bredent Narrow((R)) implants (24 MiniSky((R)) and NarowSky((R))) were placed at crestal and subcrestal levels in healing bone of atrophic alveolar ridge of 6 American foxhounds. Histological and histomorphometric analyses of osseointegration were carried out at 4 and 8weeks. ResultsModeling in the marginal defect region was accompanied by marked decreases in the dimensions of both the buccal and the more lingual bone walls. Relative to BIC, significant differences were found in favor of subcrestal group, for both Narrow Sky and MiniSky. Linear measurements showed to be slightly high in the crestal group. With significant differences for PM-IS (peri-implant mucosa to implant shoulder) and IS-BC (implant shoulder to buccal bone crest). ConclusionsWithin the limitations of animal study, it can be stated that the NarrowSky(test group) crestal and subcrestal implants showed less crestal bone resorption, higher ISQ values and most BIC at 4 and 8weeks of evaluation compared with MiniSky implants (control group). The design of the implants plays an important role in peri-implant mucosa and crestal bone maintenance at 8-week follow-up period.

Purpose: The aim of this study was to investigate the relationship between surgical techniques and implant macro-design (self-tapping/non-self-tapping) for the optimization of implant stability in the low-density bone present in the posterior maxilla using resonance frequency analysis (RFA). Materials and Methods: A total of 102 implants were studied. Fifty-six self-tapping BlueSkyBredent (R) (Bredent GmbH &, Senden, Germany) and 56 non-self-tapping Standard Plus Straumann (R) (Institut Straumann AG (R), Waldenburg, Switzerland) were placed in the posterior segment of the maxilla. Implants of both types were placed in sites prepared with either lateral bone-condensing or with bone-drilling techniques. Implant stability measurements were performed using RFA immediately after implant placement and weekly during a 12-week follow-up period. Results: Both types of implants placed after bone condensing achieved significantly higher stability immediately after surgery, as well as during the entire 12-week observation period compared with those placed following bone drilling. After bone condensation, there were no significant differences in primary stability or in implant stability after the first week between both implant types. From 2 to 12 postoperative weeks, significantly higher stability was shown by self-tapping implants. After bone drilling, self-tapping implants achieved significantly higher stability than non-self-tapping implants during the entire follow-up period. Conclusions: The outcomes of the present study indicate that bone drilling is not an effective technique for improving implant stability and, following this technique, the use of self-tapping implants is highly recommended. Implant stability optimization in the soft bone can be achieved by lateral bone-condensing technique, regardless of implant macro-design.

Purpose: The aim of this study was to investigate the relationship between surgical techniques and implant macro-design (self-tapping/non-self-tapping) for the optimization of implant stability in the low-density bone present in the posterior maxilla using resonance frequency analysis (RFA). Materials and Methods: A total of 102 implants were studied. Fifty-six self-tapping BlueSkyBredent (R) (Bredent GmbH &, Senden, Germany) and 56 non-self-tapping Standard Plus Straumann (R) (Institut Straumann AG (R), Waldenburg, Switzerland) were placed in the posterior segment of the maxilla. Implants of both types were placed in sites prepared with either lateral bone-condensing or with bone-drilling techniques. Implant stability measurements were performed using RFA immediately after implant placement and weekly during a 12-week follow-up period. Results: Both types of implants placed after bone condensing achieved significantly higher stability immediately after surgery, as well as during the entire 12-week observation period compared with those placed following bone drilling. After bone condensation, there were no significant differences in primary stability or in implant stability after the first week between both implant types. From 2 to 12 postoperative weeks, significantly higher stability was shown by self-tapping implants. After bone drilling, self-tapping implants achieved significantly higher stability than non-self-tapping implants during the entire follow-up period. Conclusions: The outcomes of the present study indicate that bone drilling is not an effective technique for improving implant stability and, following this technique, the use of self-tapping implants is highly recommended. Implant stability optimization in the soft bone can be achieved by lateral bone-condensing technique, regardless of implant macro-design.

Objective. The aim of this clinical trial was to compare primary and secondary stability of implants placed by bone condensing versus the standard drilling technique in the posterior edentulous maxilla. Study design. Forty-eight SLA Straumann implants 4.1 x 10 mm (Institut Straumann AG, Waldenburg, Switzerland) were placed into edentulous maxillary posterior region in the same positions bilaterally, using the bone condensation technique for one and the standard technique for the other side. Implant stability measurements were performed immediately after implant placement, as well as every week for the next 6 weeks by use of resonance frequency analysis (RFA). Data were analyzed using Mann-Whitney U and Wilcoxon tests. Results. After bone condensing, significantly higher implant stability was recorded immediately after surgery as well as during the whole observation period of 6 weeks compared with bone-drilling technique (Mann-Whitney U test, P lt .000). Conclusions. The bone-condensing technique can be recommended as an alternate surgical approach for implant site preparation in reduced bone density to achieve greater implant stability in the posterior maxilla. (Oral Surg Oral Med Oral Pathol Oral Radiol Endod 2011; 112: 557-563)

The paper deals with the results obtained during experimental research of the heat transfer performances of cross-flow heat exchanger with highly viscous fuel oil flowing normal to the tube bundle with Re lt 1 and Pr similar to 2000. Experimental research was performed on the oil cooler that consist of 50 in-line, with 10 mm outside tube diameter, 100 mm tube length, with both longitudinal and transversal tube pitch of 19.5 mm. Comparison of experimental results with equations from literature sources showed that dispersion of measured and calculated values is significant. In order to obtain more accurate equation statistical analysis was performed and dimensionless equation in the form Nu(D) = 3.17 center dot Re-Dc(0.1) center dot Pr-1/3 center dot ((Pr)/(Prw))(0.25) is obtained. Similar form of equation can be obtained when Reynolds-Colburn analogy is applied on previous experimental research of pressure drop.