Search

Humans increasingly dominate Earth's natural freshwater ecosystems, but biomass production of modified ecosystems is rarely studied. We estimate potential fish total standing stock in USA reservoirs is 3.4 billion (B) kg, and approximate annual secondary production is 4.5 B kg y-1. We also observe varied and non-linear trends in reservoir fish biomass over time, thus previous assertions that reservoir fisheries decline over time are not universal. Reservoirs are globally relevant pools of freshwater fisheries, in part due to their immense limnetic footprint and spatial extent. This study further shows that reservoir ecosystems play major roles in food security and fisheries conservation. We encourage additional effort be expended to effectively manage reservoir environments for the good of humanity, biodiversity, and fish conservation.

Akvakultura je grana privrede koja je doživela orgroman globalni rast u poslednjih nekoliko decenija. Na dalji razvoj akvakulture će svakako uticati tržište, mišljenje potrošača, a posebno njihova zabrinutost vezana za bezbednost proizvedene ribe, ali i za uticaj proizvodnje ribe na životnu sredinu. Riba se smatra neizostavnom namirnicom u zdravoj ishrani, ali treba imati u vidu da mnogobrojni hazardi, kao što su mikrobiološki, hemijski i drugi mogu dospeti u ribu u toku celog procesa proizvodnje. Imajuću sve u vidu veoma je važno poznavanje i razumevanje distribucije i uloge ovih hazarda duž celog procesa proizvodnje, a prvenstveno je važno njihovo sagledavanje sa aspekta jednog zdravlja. Za nesmetani razvoj akvakulture je od ogromnog značaja primena dobre ribarske prakse i strogo pridržavanje i primena postojećih zakonskih propisa. Da bi se obezbedio kvalitet i pre svega osigurala bezbednost proizvedene ribe neophodno je uvođenje sistema menadžmenta kvaliteta. Ogroman značaj takođe ima primena biosigurnosnih mera u primarnoj proizvodnji. Multidiscipliniarni pistup, kao i udruživanje različitih sektora po prinicipima Jednog zdravlja može dovesti do povećanja efikasnosti proizvodnje u akvakulturi sa minimalnim negativnim efektom na životnu sredinu. Ovakav pristup je neophodan za održivi razvoja slatkovodne akvakulture, a glavni cilj je da se osigura proizvodnja bezbedne hrane što je preduslov za nesmetanu trgovinu ribom., Aquaculture is an economic sector that has experienced tremendous global growth in the last few decades. The further development of aquaculture will certainly be influenced by the market, the opinion of consumers, and especially by their concern regarding the safety of the produced fish, but also the impact of fish production on the environment. Fish is considered an important food in a healthy diet, but it should be borne in mind that numerous hazards, such as microbiological, chemical and others, can get into the fish during the entire production process. Having all above mentioned in mind, it is very important to know and understand the distribution and role of these hazards along the entire production process, and it is primarily important to consider them from the aspect of one’s health. For the regular development of aquaculture, the application of good fishing practices and the strict adherence and application of existing regulations are of great importance. In order to ensure the quality and the most important the safety of the produced fish, it is necessary to introduce a quality management system. The application of biosecurity measures in primary production is also of great importance. A multidisciplinary approach, as well as the cooperation of different sectors according to the principles of One Health, can lead to an increase in the efficiency of production in aquaculture with a minimal negative effect on the environment. This approach is necessary for the sustainable development of freshwater aquaculture, and the main goal is to ensure the production of safe food, which is a prerequisite for an unhindered fish trade.

Inland fisheries make substantial contributions to food security and livelihoods locally, regionally, and globally but their conservation and management have been largely overlooked by policy makers. In an effort to remedy this limited recognition, a cross-sectoral community of scientists, practitioners, and policy makers from around the world convened a high-level meeting in 2015 at the Food and Agriculture Organization of the United Nations headquarters in Rome, Italy to develop recommendations for sustainable inland fisheries management. This meeting resulted in the production of the Rome Declaration, outlining ten key steps needed to achieve responsible inland fisheries. When the Ten Steps were conceived, they were framed in a global context because inland fisheries around the world face similar challenges, and it was hoped that these large-scale and ambitious steps would draw the attention of regional or international bodies for greater investment in their proper management. Most inland fisheries, however, are managed at a local (often community, watershed, or waterbody) scale with the "on-the-ground" practitioners, managers, assessment biologists, and stewardship officers responsible for achieving the promise of the Ten Steps. Here, we reflect on the relevance of the Ten Steps to practitioners using six regional case studies from around the globe (North America, South America, Europe, Asia, Australia, and Africa) to identify the extent to which existing efforts align with the Ten Steps and where there are opportunities to do more. Learning what is effective from local/regional actions should better inform a more global "action plan" and provide tangible guidance for implementation recognizing that global guidance needs to be informed by and acted upon by local practitioners. We conclude by considering the common challenges, synergies, and other emergent properties that arise from these case studies, and use these as a path forward to advancing responsible mana

Inland fisheries make substantial contributions to food security and livelihoods locally, regionally, and globally but their conservation and management have been largely overlooked by policy makers. In an effort to remedy this limited recognition, a cross-sectoral community of scientists, practitioners, and policy makers from around the world convened a high-level meeting in 2015 at the Food and Agriculture Organization of the United Nations headquarters in Rome, Italy to develop recommendations for sustainable inland fisheries management. This meeting resulted in the production of the Rome Declaration, outlining ten key steps needed to achieve responsible inland fisheries. When the Ten Steps were conceived, they were framed in a global context because inland fisheries around the world face similar challenges, and it was hoped that these large-scale and ambitious steps would draw the attention of regional or international bodies for greater investment in their proper management. Most inland fisheries, however, are managed at a local (often community, watershed, or waterbody) scale with the "on-the-ground" practitioners, managers, assessment biologists, and stewardship officers responsible for achieving the promise of the Ten Steps. Here, we reflect on the relevance of the Ten Steps to practitioners using six regional case studies from around the globe (North America, South America, Europe, Asia, Australia, and Africa) to identify the extent to which existing efforts align with the Ten Steps and where there are opportunities to do more. Learning what is effective from local/regional actions should better inform a more global "action plan" and provide tangible guidance for implementation recognizing that global guidance needs to be informed by and acted upon by local practitioners. We conclude by considering the common challenges, synergies, and other emergent properties that arise from these case studies, and use these as a path forward to advancing responsible mana

The role of aquatic resources to food security is both promising and constrained since the global seafood consumption is increasing while marine fisheries approach the limit of what it can produce. In Sweden, the seafood consumption per capita is higher than the European and world average but the current dietary advice is to increase consumption. Freshwater fisheries have in general been paid less attention in food security discussions. Carp fishes (Cyprinidae) in Sweden have lost their historical value and are currently, both understudied and underutilized. Here we use a combined environmental assessment approach to examine the environmental sustainability of current and potential cyprinid fisheries. We found that current commercial fisheries for Swedish cyprinids in lakes have an average carbon footprint of 0.77 kg CO2e per kg of edible product, substantially smaller than most of the popular marine and terrestrial protein sources consumed in Sweden today. This could be even lower if cyprinid resources were better utilized than currently. The cyprinids however exhibited different vulnerability to fishing pressure and are today associated with data deficiencies. Hence, it is currently uncertain how much food for human consumption they can contribute to. Improved consumer interest and management attention is needed, but to the Swedish diet, cyprinids offer a promising opportunity for future more sustainable and nutritious food systems., Funding details: Svenska Forskningsrådet Formas, 2016-00455, 2016-00227; Funding text 1: The authors want to thank the fishers who provided the data and Jonatan Fogel who assisted in interviewing fishers in lake Mälaren. SH want to acknowledge funding from the Swedish Research Council Formas in the form of two grants, SEAWIN (2016-00227) and mobility grant (2016-00455). Open access funding provided by RISE Research Institutes of Sweden.

The role of aquatic resources to food security is both promising and constrained since the global seafood consumption is increasing while marine fisheries approach the limit of what it can produce. In Sweden, the seafood consumption per capita is higher than the European and world average but the current dietary advice is to increase consumption. Freshwater fisheries have in general been paid less attention in food security discussions. Carp fishes (Cyprinidae) in Sweden have lost their historical value and are currently, both understudied and underutilized. Here we use a combined environmental assessment approach to examine the environmental sustainability of current and potential cyprinid fisheries. We found that current commercial fisheries for Swedish cyprinids in lakes have an average carbon footprint of 0.77 kg CO2e per kg of edible product, substantially smaller than most of the popular marine and terrestrial protein sources consumed in Sweden today. This could be even lower if cyprinid resources were better utilized than currently. The cyprinids however exhibited different vulnerability to fishing pressure and are today associated with data deficiencies. Hence, it is currently uncertain how much food for human consumption they can contribute to. Improved consumer interest and management attention is needed, but to the Swedish diet, cyprinids offer a promising opportunity for future more sustainable and nutritious food systems., Funding details: Svenska Forskningsrådet Formas, 2016-00455, 2016-00227; Funding text 1: The authors want to thank the fishers who provided the data and Jonatan Fogel who assisted in interviewing fishers in lake Mälaren. SH want to acknowledge funding from the Swedish Research Council Formas in the form of two grants, SEAWIN (2016-00227) and mobility grant (2016-00455). Open access funding provided by RISE Research Institutes of Sweden.

The role of aquatic resources to food security is both promising and constrained since the global seafood consumption is increasing while marine fisheries approach the limit of what it can produce. In Sweden, the seafood consumption per capita is higher than the European and world average but the current dietary advice is to increase consumption. Freshwater fisheries have in general been paid less attention in food security discussions. Carp fishes (Cyprinidae) in Sweden have lost their historical value and are currently, both understudied and underutilized. Here we use a combined environmental assessment approach to examine the environmental sustainability of current and potential cyprinid fisheries. We found that current commercial fisheries for Swedish cyprinids in lakes have an average carbon footprint of 0.77 kg CO2e per kg of edible product, substantially smaller than most of the popular marine and terrestrial protein sources consumed in Sweden today. This could be even lower if cyprinid resources were better utilized than currently. The cyprinids however exhibited different vulnerability to fishing pressure and are today associated with data deficiencies. Hence, it is currently uncertain how much food for human consumption they can contribute to. Improved consumer interest and management attention is needed, but to the Swedish diet, cyprinids offer a promising opportunity for future more sustainable and nutritious food systems., Funding details: Svenska Forskningsrådet Formas, 2016-00455, 2016-00227; Funding text 1: The authors want to thank the fishers who provided the data and Jonatan Fogel who assisted in interviewing fishers in lake Mälaren. SH want to acknowledge funding from the Swedish Research Council Formas in the form of two grants, SEAWIN (2016-00227) and mobility grant (2016-00455). Open access funding provided by RISE Research Institutes of Sweden.

As researchers have gained a greater understanding of the contribution that population genetic processes have in shaping and maintaining natural populations, molecular genetic techniques have become more prevalent as a tool for ecological fisheries research. This chapter aims to provide a basic summary of population genetic theory and to illustrate through examples some of the current and future uses for molecular genetic data in applied freshwater fisheries research. Current examples include identification of freshwater fisheries stocks, real-time catch monitoring, detection of escapees from aquaculture and traceability of fisheries products. Exciting areas where progress is likely to be made in coming years include understanding the genetic basis of adaptation, the impact of fisheries-induced evolution on wild stocks and the expanded potential for ecological surveying that new environmental sequencing methods may bring.

Within the framework of the eel recovery plan, restrictive measures have been in force in Dutch eel fisheries since 2009. Since 2011, Frisian inland fishers, associated through the Frisian association of inland fishers (Friese Bond van Binnenvissers), have been experimenting with fishing quotas for eel. This approach is also known as 'decentralised eel management' (decentraal aalbeheer). This quota is in lieu of the statutory eel fisheries system, which includes a three-month period in which no eel may be fished. This report will explore the economic development of Frisian inland fisheries since 2007, as well as the question whether fishing quotas are economically viable., In Nederland zijn vanaf 2009 in het kader van het aalherstelplan beperkende maatregelen van krachtvoor de aalvisserij. Friese binnenvissers die zijn verenigd in de Friese Bond van Binnenvissersexperimenteren sinds 2011 met gequoteerd vissen op aal, ook wel decentraal aalbeheer genoemd. Ditis in plaats van het wettelijk verplichte aalvisserijsysteem met een periode van drie maanden waarinniet op aal gevist mag worden. Dit rapport gaat in op de economische ontwikkeling van de Friesebinnenvisserij vanaf 2007, en de vraag of gequoteerd vissen economisch uit kan

Marianne van Veen, de vrouw van beroepsvisser Arnold Werkhoven laat met behulp van de Hengelsportvereniging Zaanstreek 500 kilo dikke schieralen in de Voorzaan overboord zetten. ''t Zou zonde geweest zijn om deze palingen te slachten. Ze moeten weer voor glasaaltjes gaan zorgen."

De Kenniskring Binnenvisserij heeft de potenties voor zoetwaterkreeft uitgediept tijdens een bijeenkomst. Een verslag.

Staatssecretaris van Economische Zaken Sharon Dijksma gaat IJsselmeervissers geen enkele garantie bieden op uitkoop/sanering. Maar haar aanbod om bijna letterlijk tijd te kopen voor een structurele oplossing en met compensatie komend jaar de schubvisvisserij met 85 procent te beperken staat nog steeds.

Het Urker visserijbedrijfsleven is bereid 105.000 euro beschikbaar te stellen voor inrichting en onderwijsmiddelen van de nieuwe Urker visserijschool.

Vijfentwintig jaar geleden, toen Patrick Schilder beroepsvisser werd, lagen de boten op een zaterdag acht rijen dik in de Volendamse haven. Nu is zijn VD64 de enige. In die vijfentwintig jaar zag hij de visstand dramatisch afnemen en in het kielzog daarvan ook de vogelstand. Steevast kreeg de overbevissing de schuld. "Maar hoe kan dat nou, als er niet wordt gevist? " Volgens hem is de Kaderrichtlijn Water (KRW) de reden dat het IJsselmeer veranderd is van een rijke kraamkamer voor vis in een dooie put.

De Friese Bond van Binnenvissers start met een visregistratiesysteem via de smartphone. De vissers kregen een instructie voor registratie van hun aal en snoekbaars. In het nieuwe registratiesysteem komen alle data bijeen en kunnen de vissers gelijk zien hoeveel quotum zij nog over hebben voor het lopende seizoen. Daarvoor wordt ingelogd op de website van NatuurNetwerk.

Komend jaar leveren IJsselmeervissers 85 procent van de schubvisserij in en worden daarvoor gecompenseerd

Staatssecretaris Dijksma nodigt alle partijen nogmaals uit voor een bestuurlijk overleg om alsnog tot overeenstemming te komen over de IJsselmeervisserij dit seizoen. De situatie van de visstand in het IJsselmeer is zo slecht, dat er minder vis te verdelen is over de vergunningshouders.

Tijdens de evaluatie van het wolhandkrabseizoen 2011 is door de NVWA geconstateerd dat in de wolhandkrab visserij met fuiken, weliswaar beperkt, ongewenst (schier)aal wordt bijgevangen. Dit is een probleem in de maanden september, oktober en november vanwege het visverbod op aal. De huidige ontsnappingsmethode, ruif van 60 mm vierkante mazen en de puntzak van 60 mm gestrekte maas zijn mogelijk niet in alle gevallen, onder alle omstandigheden, effectief. Vertegenwoordigers van de beroepsvisserij hebben voorgesteld een experiment uit te voeren om de optimale ontsnappingsmethode te vinden voor bijgevangen aal.

Voor een duurzame snoekbaars- en baarsvisserij op het IJsselmeer en het Markermeer zal moeten worden voldaan aan de Kader Richtlijn Water (KRW) voorschriften met betrekking tot de verhouding maatse en ondermaatse vis. De huidige visbemonstering op het open water door IMARES met een kuil is niet geschikt om verschuivingen in de verhouding maatse en ondermaatse vis waar te nemen. Om te komen tot een meer geschikte monitoring in relatie tot de Kader Richtlijn Water is op initiatief van de Kenniskring Binnenvisserij een pilotstudie uitgevoerd.

Momenteel wordt er op het ministerie van EZ gewerkt aan een notitie om richting te geven aan het toekomstige visserijbeheer op de Nederlandse binnenwateren. Het kan nog alle kanten op gaan. Van een vrijwel volledig vrijgeven van de wijze van bevissing tot aan een wettelijke verplichting om de visserij in VBC-verband planmatig uit te voeren. Met het oog op het komende ambtelijke advies aan de staatssecretaris, schetst Arjan Heinen van de Combinatie van Beroepsvissers de ervaringen en resultaten met visplannen van de Visstandbeheercommissie Volkerak-Zoommeer.

Een meerderheid in de Tweede Kamer verzoekt de regering een eind te maken aan het vangstverbod op wolhandkrab in het rivierengebied. De Nederlandse wolhandkrab voldoet immers aan de Europese gezondheidsnormen.

De Tweede Kamer houdt de vinger aan de pols als het gaat om het overheidsbeleid inzake binnenvisserij. De discussie over de Chinese wolhandkrab is nog niet afgerond, en het parlement heeft er ook wel oren naar om ‘door te pakken’ op het IJsselmeer.

Naast twee miljoen sportvissers telt ons land een paar honderd mensen die van het vissen op de binnenwateren hun beroep hebben gemaakt. Het is een sector die, zoals dat in managementtaal heet met nogal wat uitdagingen te kampen heeft. Wij spraken daarover met Arjan Heinen en Cornelie Quist van de Combinatie van Beroepsvissers.

In April 2011 werd door het toenmalige Ministerie ELI een verbod ingesteld op de visserij op paling en Chinese wolhandkrab in de grote rivieren en een aantal daarmee in verbinding staande wateren vanwege te hoge gehalten aan dioxines en PCB’s. Waar aanvankelijk de vangst van de Chinese wolhandkrab gedeeltelijk als alternatief fungeerde voor de beperkte palingvisserij, verdween na april 2011 ook de visserij op deze soort in de gesloten gebieden (o.a. Benedenrivierengebied, grote rivieren, Ketelmeer, Noordzeekanaalgebied. Uit langlopend onderzoek naar de PCB-gehalten in paling in de grote rivieren en het Benedenrivierengebied (De Boer et al. 2010) is bekend dat deze gehalten sinds eind zeventiger jaren van de vorige eeuw een gestaag dalende trend vertonen. Deze afname verloopt het laatste decennium minder sterk en het zal waarschijnlijk nog vele decennia zal duren voordat de natuurlijke gehalten van PCB’s in paling in het gebied aan consumptie normen zullen voldoen. Tegen deze achtergrond zijn door de vereniging van beroepsvissers in het Benedenrivierengebied (Verenigde Riviervissers Samen Sterk, VRSS) plannen ontwikkeld om met deze situatie om te gaan en is met steun van het Programma Innovatie in de Visketen (VIP) van het Ministerie ELI een onderzoek gestart naar de haalbaarheid en mogelijke effectiviteit van verwater- en uitzetexperimenten met jonge aal en Chinese wolhandkrabben, afkomstig uit gebieden met relatief hoge verontreinigingsdruk

Amsterdam kent een rijke onderwaterwereld. De laatste beroepsvisser van de hoofdstad vist er op aal, baars, snoekbaars, harder en Chinese wolhandkrab. Maar sinds in een groot deel van zijn vaargebied een visverbod geldt op aal en wolhandkrabben vanwege te hoge dioxinegehaltes, kan hij niet meer van de opbrengst leven. Vrienden bedachten een plan.

Er is een omvangrijke afzetmarkt voor de Nederlandse wolhandkrab, bestaande uit Chinese, Japanse en Koreaanse consumenten in grote Europese steden. In 2010 bedroeg de totale vangst van wolhandkrab in Nederland circa 140 ton. Daarvan was ongeveer de helft afkomstig uit het rivierengebied en de andere helft uit het noorden en het IJsselmeergebied. De Nederlandse sector voor wolhandkrab zou volgens handelaren de afzet in potentie vijf tot tien keer kunnen verhogen. Om deze groei te realiseren is effectieve promotie benodigd, gericht op potentiële afnemers van Chinese, Japanse of Koreaanse afkomst. Mogelijke instrumenten kunnen zijn: advertenties in vakbladen, communicatie via netwerken van handelaren en certificering. De Nederlandse keten voor wolhandkrab bestaat uit circa 250 beroepsvissers en drie handelaren die het product exporteren. In de afgelopen jaren is de prijs per kg wolhandkrab gestegen, naar circa 10 euro per kg in 2010. En is de prijs na het vangstverbod in het rivierengebied verder gestegen naar circa 12 euro per kg. Voor veel consumenten in China, Korea en Japan is de wolhandkrab een delicatesse, die gemiddeld tussen de één tot vijf keer per jaar wordt geconsumeerd. Uitzondering is de regio in en rond Shanghai, waar men het product aanzienlijk vaker eet. Hoewel het eten van sommige delen van de wolhandkrab vanuit gezondheidsrisico afgeraden wordt (bijvoorbeeld maag en longen), blijkt in de praktijk dat ze na het koken of stomen van de gehele krab toch (ongewild) gegeten worden. Ter realisering van marktkansen dient er meer samengewerkt te worden in de keten. Voor het organiseren van promotie, maar ook om aan uitdagingen als het vangstverbod en beheer te werken.

Dit rapport beschrijft het werkplan 2013 van cluster WOT-05 Visserijonderzoek van Wageningen UR. In dit programma worden Wettelijke Onderzoek Taken uitgevoerd die betrekking hebben op het beheer van de visserij op zee, in Nederlandse kust- en binnenwateren en de aquacultuur.

Een belangrijk deel van de bevolking in het rivierengebied was in de negentiende eeuw werkzaam in de riviervisserij. Door diverse oorzaken verdween de belangrijkste bron van inkomsten, trekvis als zalm, fint, elft en steur echter uit de rivieren. Het einde van de grootschalige beroepsvisserij was onafwendbaar.

De onbedoelde sterfte van bijvangsten vormt ook in de binnenvisserij een groot probleem. Dankzij een slimme uitvinding van een Volendamse beroepsvisser behoort dit probleem wellicht tot het verleden.

De negen in Samen Sterk verenigde riviervissers zien een grote toekomst weggelegd voor een voedselveilige visserij op wolhandkrab in combinatie met aquacultuur. In juli 2012 is daarover een toekomstvisie verzonden, waarin geschreven wordt over een economisch potentieel van honderd miljoen euro per jaar, een veelvoud van de huidige omzet in de binnenvisserij.

Het door Rijkswaterstaat en Deltares ontwikkelde achteroeverconcept brengt het water naar binnen. Hierdoor ontstaan unieke kansen voor ecologie en recreatie.

Hongarije kent samen met de andere Centraal-Europese landen een lange traditie in aquacultuur. deze landen vinden het zeer belangrijk dat in het Gemeenschappelijk Visserijbeleid van de EU, nu meer dan ooit, aandacht wordt besteed aan de zoetwatervisserij. Men is zich ervan bewust dat met het leegvissen van de zeeën aquacultuur kan bijdragen aan een gezonde voedselvoorziening voor de Europese burger.

De Nederlandse beroepsbinnenvisserij en aalvisserij in de kustwateren omvatte anno 2010 circa 200 actieve visserijbedrijven. De totale productiewaarde van de gevangen vis bedroeg inclusief de bewerking op het eigen bedrijf circa 10 miljoen euro. Meer dan de helft van deze productiewaarde bestaat uit de opbrengst van paling, gevolgd door schubvis en een klein aandeel wolhandkrab. Daarnaast vervullen deze bedrijven andere belangrijke visstandbeheertaken die met name gericht zijn op waterkwaliteit en ecologisch beheer vanuit de Kader Richtlijn Water. De inkomsten uit visserij zijn in 2010 ten opzichte van 2004 ongeveer gehalveerd door teruglopende visstanden en wettelijke maatregelen om de aalstand te herstellen. In 2011 is aanvullend nog een volledig vangstverbod ingesteld in de met dioxine vervuilde gebieden, waardoor circa 45 bedrijven getroffen zijn. Naar verwachting is er in de toekomst economische ruimte voor de helft van het huidige aantal bedrijven. Veel ondernemers zullen een strategie uitzetten voor het zelf tot meerwaarde brengen van het eigen product. Daarnaast zullen andere visserijgerelateerde werkzaamheden worden uitgevoerd om het inkomen aan te vullen. De sector heeft veel kennis in huis die verloren dreigt te gaan. De Nederlandse wateren worden ook bevist door de recreatieve (sport)visserij. De Nederlandse beroepsbinnenvisserij voelt zich hier sterk door belemmerd. De sportvisserij wordt door circa 1,6 miljoen mensen in Nederland beoefend met een omzet van meer dan 330 miljoen euro per jaar.

De helft van alle Nederlandse binnenvisserijbedrijven mag – het streven van de overheid is vanaf april – niet meer op paling vissen en óók niet meer op wolhandkrab. Een mokerslag. Uit recent onderzoek van IMARES en RIKILT blijkt dat in grote delen van Nederland sprake is van een dusdanige verontreiniging dat een groot deel van de daar gevangen paling de geldende dioxinenorm overschrijdt en dus niet in de handel mag worden gebracht.

Het vangstverbod van wolhandkrabben dat sinds april geldt in veel Nederlandse wateren, is geen overbodige maatregel. De RIVM-RIKILT Frontoffice Voedselveiligheid heeft geconcludeerd dat door twee keer per jaar krabben uit deze gesloten wateren te eten, je al teveel giftige dioxines kunt binnenkrijgen.

In dit rapport worden de gegevens van de passieve monitoring van de visstand in de zoete rijkswateren, die in 2009 zijn verzameld, gepresenteerd. Voor de passieve monitoring wordt op 29 locaties, normaliter in de periode april tot en met november, door beroepsvissers hun vangst op twee manieren geregistreerd. Sinds 1993 wordt een vangstregistratie van de commerciële fuikenvisserij op aal bijgehouden. Naast de doelsoort aal worden ook van de bijgevangen vissoorten de aantallen en lengtes geregistreerd.

De Nederlandse binnenvisserij kent twee organisaties van vissers: de Producentenorganisatie IJsselmeer en de Combinatie van Beroepsvissers. Het aantal vissers loopt geleidelijk terug. In deze deskstudie zijn de voor- en nadelen van een producentenorganisatie in de binnenvisserij in beeld gebracht. Er blijkt enig draagvlak te zijn voor meer samenwerking tussen de twee organisaties, maar men ziet ook praktische knelpunten.

Om de visstand in de Nederlandse grote rivieren te kunnen beoordelen, worden ieder jaar routinematige bemonsteringen uitgevoerd. Deze gegevens worden verzameld ten behoeve van beleidsvorming en evaluatie van het Ministerie van Landbouw, Natuurbeheer en Voedselveiligheid (LNV, Directie Visserij) en het Ministerie van Verkeer en Waterstaat. Deze monitoring wordt uitgevoerd in het kader van het project Biologische Monitoring Zoete Rijkswateren, onderdeel van de Monitoring van de Waterstaatkundige Toestand des Lands (MWTL) van Rijkswaterstaat (RIZA). Deze monitoring heeft tot doel om inzicht te krijgen in de ruimtelijke ontwikkelingen in samenstelling en relatieve omvang van de visbestanden over langjarige perioden, met doel om de toestand van waterlichamen te beoordelen.

In Roemenië kampt de visserijsector met moeilijkheden op het gebied van het milieu en de economie. Informatie over de zee- en binnenvisserij en aquacultuur in Roemenië

Na het enkele jaren slecht te hebben gedaan, bevinden de activiteiten van de visserij en de aquacultuur in Bulgarije zich in een fase van overgang en heroriëntatie

De Europese binnen visserij advies comissie (EIFAC) organiseert in Antalya, Turkije, van 21 tot 24 mei 2008 een symposium onder de titel “Interacties tussen sociale, economische en ecologische doelen van commerciele en recreatieve binnenvisserij en visteelt”.

In de zoete rijkswateren wordt op 29 locaties van de commerciële fuikenvisserij op paling door beroepsvissers een vangstregistratie bijgehouden over het gehele seizoen (april-november). Naast de doelsoort paling worden ook van de andere bijgevangen vissoorten de aantallen en lengtes bepaald. Deze monitoring wordt vanaf 1993 uitgevoerd. Een ander onderdeel binnen de passieve monitoring is de zalmsteekregistratie. Hierbij worden op vier locaties in de Rijn en Maas met traditionele grofmazige fuiken (zalmsteken) in de zomer en de herfst gericht gevist op riviertrekvissen als zalm en zeeforel. Deze monitoring wordt vanaf 1994 uitgevoerd. Tezamen vormen deze de ‘passieve vismonitoring zoete rijkswateren’, die in opdracht van het Ministerie van Verkeer en Waterstaat, RIZA wordt uitgevoerd om trends en ontwikkelingen in de visstand te volgen ten behoeve van beheers- en beleidsontwikkeling en evaluatie van getroffen maatregelen. Daarbij speelt de EU-Kaderrichtlijn Water en de EU-Habitatrichtlijn een steeds belangrijkere rol. In dit rapport worden de in 2005 verzamelde gegevens gepresenteerd. Alle gegevens zijn ingevoerd, gecontroleerd en beschikbaar in de centrale RIVO database FRISBE en kan daarmee worden ingezet voor andere projecten en evaluaties.

The effects of fishing on life history traits and life history strategies of teleost fishes are analysed by a new comparative method that splits traits into an allometric part (size effect), an autoregressive phylogenetic component, and an environmental component (fishing effect). Both intra- and inter-specific variation of age and size at maturity, fecundity, adult size and egg size are analysed by comparing 84 populations of 49 species submitted to various fishing pressures. Two axes of life history diversification are found among teleosts. One is the well-known slow-fast continuum separating short-lived and early maturing species (like Clupeiformes) From longer-lived species that mature late relative to their size and spawn larger eggs (like salmonids or Scorpaeniformes). An additional strategy involves the schedule of resource allocation to growth and reproduction. Indeterminate growth allows higher teleosts (e.g. Gadiformes) to reach a large size while maturing early and laying small eggs. Increasing fishing pressure decreases age at maturity and egg size, and increases Fecundity at maturity, the slope of the fecundity-length relationship and relative size at maturity. These compensations for higher adult mortality differ among life history strategies. Indeterminate growth is associated with a greater flexibility in resource allocation to growth and reproduction that facilitates greater resilience to fishing mortality.

The effects of fishing on life history traits and life history strategies of teleost fishes are analysed by a new comparative method that splits traits into an allometric part (size effect), an autoregressive phylogenetic component, and an environmental component (fishing effect). Both intra- and inter-specific variation of age and size at maturity, fecundity, adult size and egg size are analysed by comparing 84 populations of 49 species submitted to various fishing pressures. Two axes of life history diversification are found among teleosts. One is the well-known slow-fast continuum separating short-lived and early maturing species (like Clupeiformes) From longer-lived species that mature late relative to their size and spawn larger eggs (like salmonids or Scorpaeniformes). An additional strategy involves the schedule of resource allocation to growth and reproduction. Indeterminate growth allows higher teleosts (e.g. Gadiformes) to reach a large size while maturing early and laying small eggs. Increasing fishing pressure decreases age at maturity and egg size, and increases Fecundity at maturity, the slope of the fecundity-length relationship and relative size at maturity. These compensations for higher adult mortality differ among life history strategies. Indeterminate growth is associated with a greater flexibility in resource allocation to growth and reproduction that facilitates greater resilience to fishing mortality.

The effects of fishing on life history traits and life history strategies of teleost fishes are analysed by a new comparative method that splits traits into an allometric part (size effect), an autoregressive phylogenetic component, and an environmental component (fishing effect). Both intra- and inter-specific variation of age and size at maturity, fecundity, adult size and egg size are analysed by comparing 84 populations of 49 species submitted to various fishing pressures. Two axes of life history diversification are found among teleosts. One is the well-known slow-fast continuum separating short-lived and early maturing species (like Clupeiformes) From longer-lived species that mature late relative to their size and spawn larger eggs (like salmonids or Scorpaeniformes). An additional strategy involves the schedule of resource allocation to growth and reproduction. Indeterminate growth allows higher teleosts (e.g. Gadiformes) to reach a large size while maturing early and laying small eggs. Increasing fishing pressure decreases age at maturity and egg size, and increases Fecundity at maturity, the slope of the fecundity-length relationship and relative size at maturity. These compensations for higher adult mortality differ among life history strategies. Indeterminate growth is associated with a greater flexibility in resource allocation to growth and reproduction that facilitates greater resilience to fishing mortality.

De beroepsvisserij in Friesland omvat ongeveer 50 vissers en had in 1970 een totale productiewaarde van ongeveer een miljoen gulden. De gemiddelde bruto-opbrengst per visser bedroep in 1966 11000 gulden en steeg tot 23000 gulden in 1970. Tot deze toeneming heeft vooral de gunstige prijsontwikkeling in 1970 bijgedragen, zowel van alle en paling als van snoekbaars.

Powerpointpresentatie. Welke marktperspectieven biedt de wolhandkrab voor de Nederlandse binnenvisserij en hoe kan hierop worden ingespeeld?