Search

Amaç: Işık ile aktive edilmeden, LED ışık kaynağı ile ve Er: YAG lazer ile aktive edilen %40 konsantrasyondaki hidrojen peroksit (HP) beyazlatma jeli ile beyazlatma işleminin renk değişikliğine, yüzeyin mikrosertlik ve pürüzlülük özelliklerine olan etkilerini incelemektir. Gereç ve Yöntem: Çalışmada çekilmiş sağlıklı üçüncü büyük azı dişleri kullanılmıştır. Akrilik bloklara gömülen dişler 2200 grit’e kadar zımpara ile zımparalanarak minede düz yüzeyler elde edilmiştir. Biri kontrol grubu (Grup K) olmak üzere toplam dört grup değerlendirilmiştir. Bunlar; aktivasyon yapılmaksızın beyazlatma jeli uygulanan grup (Grup J), 385-515 nm dalga boyunda ve 3200 mW/cm2 güçte ışık üreten LED ışık kaynağı ile beyazlatma yapılan grup (Grup LED) ve 50 mJ enerji ile10 Hz’de ve VLP modunda (1000 µs atım süresi) ile kullanılan Er:YAG lazer ile aktivasyon yapılan gruptur (Grup Er:YAG). Beyazlatma işleminin öncesinde ve sonrasında spektrofotometre ile renk ölçümü yapılmış ve renk değişimi (∆E00) CIEDE2000 formülü ile hesaplanmıştır. Bir hafta örnekler yapay tükürük içerisinde bekletildikten sonra 980 g yük 15 s boyunca uygulanarak mikrosertlik ölçümleri ve kontakt tipi bir profilometre ile pürüzlülük ölçümleri yapılmıştır. Veriler Oneway ANOVA testi ile değerlendirilmiştir. Bulgular: Beyazlatma yapılan tüm gruplarda renk değişikliği gözle fark edilebilme eşiğinin üzerinde saptanırken gruplar arası anlamlı farklılık bulunmamıştır. Kontrol grubu ile beyazlatma yapılan gruplarda mikrosertlik ve pürüzlülük değerleri anlamlı bir değişim göstermemiştir. Sonuç: Beyazlatma işleminden bir hafta sonra diş minesinin yüzey özellikleri beyazlatma yapılmamış mineden farklı değildir.

Objective: The aim of this study was to examine the effect of photodynamic therapy (PDT) using toluidine blue O (TBO), curcumin (CUR) and methylene blue (MB) photosensitizers on root canal dentin microhardness by comparing it with sodium hypochlorite (NaOCl) + ethylenediamine tetraacetic acid (EDTA). Materials and methods: The root canals of 100 human premolar teeth were shaped by the R25 file (Reciproc; VDW, Munich, Germany). The working length of the teeth was determined by using a #10 K-file, keeping it 1mm shorter than the tooth apex. The R25 file was used to prepare the root canals. After every three pecking motions, irrigation was performed and a total of 10 mm of distilled water was used. The specimens were randomly distributed according to the disinfection method; NaOCl+EDTA, PDT with TBO, PDT with CUR, PDT with MB and distilled water (DS) (n=20). Grooves were prepared on the buccal and lingual surfaces of the prepared teeth, parallel to the long axis of the tooth, without touching the root canals. The roots were divided into two parts by means of a cement spatula placed in these grooves. Root canal dentin microhardness was evaluated by the Vickers test method. Three measurements were made by applying 300 g of force for 15 seconds and the average was calculated. It was recorded as the Vickers hardness value. The data were analyzed by using the one-way ANOVA and Dunnett’s post hoc tests (α=0.05). Results: All photosensitizer groups showed significantly higher microhardness value than the groups of DS and NaOCl + EDTA (p0.05). Conclusions: PDT with CUR obtained the highest radicular dentin microhardness.

Bu çalışmada, AISI H11 sıcak iş takım çeliğinin tornalanmasında kriyojenik işlemin kesici takım performansı üzerine etkileri araştırılmıştır. Deneylerde TiAlN+TiN kaplı tungsten karbür takımlar kullanılmıştır. Kesici takımlar üzerine 6 saat süre ile -80 °C’de sığ kriyojenik işlem (SCT6), 6 saat süre ile -196 °C’de derin kriyojenik işlem (DCT6) ve 24 saat süre ile -196 °C’de derin kriyojenik işlem (DCT24) uygulanmıştır. Tornalama deneyleri 0,6 mm kesme derinliği, 0,18 mm/dev ilerleme hızı ve 320, 360, 400 ve 440 m/dak olmak üzere dört farklı kesme hızında gerçekleştirilmiştir. Deneysel sonuçlar kriyojenik işlemin kesici takımın aşınma direncini artırdığını göstermiştir. En düşük kesici takım aşınması ve yüzey pürüzlülüğü değerleri DCT24 takımla elde edilmiştir. Yanak aşınmasında %13-28 oranlarda, yüzey pürüzlülüğünde ise %7-14 oranlarda iyileşmeler gözlenmiştir. Diğer yandan kriyojenik işlemin kesici takımların sertliğinde %4,4-8,7 oranlarda artış sağladığı tespit edilmiştir. En yüksek sertlik artışı da DCT24 takımda meydana gelmiştir.

D2, D6 and Calmax cold work tool steels were heat treated in vacuum hardening, made grinding and plasma nitrided in 75% N2 + 25% H2 atmosphere at 450 °C for 12 h at 2 mbar. Characterization of samples has been carried out by means of surface roughness, microstructure, microhardness and wear-friction. Wear-friction characteristics of samples have been investigated using a ball-on-disc tribosystem with a WC-Co ball. Plasma nitriding increased the surface roughness of samples. However, this effect was decreased with higher surface roughness of base metal. Fe4N (γ'), Fe3N (ε) and CrN phases were obtained on the surfaces of samples. Higher surface hardness was obtained in the plasma nitrided D2 and D6 steels. No significant mass loss was observed in the ball on-disc tribosystem. So, the wear of samples was characterized with the worn surfaces using a scanning electron microscope (SEM). Plasma nitriding improved the wear resistance and decreased the friction coefficient of steels. Plasma nitrided D2 steel showed the highest wear resistance, whereas plasma nitrided Calmax steel exhibited the lowest wear resistance. However, plasma nitrided Calmax tool steel had relatively lower friction coefficient than the other plasma nitrided steels. In general, brittle layer fractures have determined the friction coefficient.

Bu çalışmada, XAR (eXtra Aşınma Dayanımı) çeliklerinin robotik MAG kaynağında kaynak akımının kaynaklı birleştirmelerin mikrosertliği üzerine etkisi incelenmiştir. Bu çalışmada, ağır hizmet makinelerinde kullanılan 4 mm kalınlıktaki XAR 500 çeliğinin MAG kaynak yöntemiyle birleştirilmesinde kaynak akımı yoğunluğunun mikrosertliğe etkisi incelenmiştir. Kaynaklanmış numunelerin hazırlanmasında hız, gerilim ve akım kontrollü MAG kynak robotu kullanılmıştır. 140A, 160A ve 180A olmak üzere üç farklı kaynak akım yoğunluğu seçilmiştir. Kaynak hızı 350mm/dak olarak sabit tutulmuştur. Kaynak hızının etkisini test etmek için 300mm/dak, 350mm/dak, 400mm/dak ve 450 mm/dak. olarak seçilmiş kaynak akım şiddeti 160A’ de sabit tutulmuştur. 1 mm kalınlığında MG-2 kaynak teli kullanılmıştır. %86 Ar, %12 CO2 ve %2 O2 içeren karışım gaz kullanılmıştır. Sonuç olarak, bu malzeme gruplarının kaynaklı bağlantılarında ısı tesiri altındaki bölge (ITAB) sertliğinin azaldığı gözlenmiştir. Bu nedenle ITAB sertliğinin azalması durumunda çatlak riskinin azaldığı gözlenmiştir. Elde edilen kaynaklı bağlantılarda optimum sertlik oranını sağlayan kaynak akımı ve kaynak hızı kullanıcılara sunulmuştur.

Amaç: Bu in vitro çalışmada kompozit restorasyonların şekillendirilmesinde kullanılan farklı tiplerdeki rezin içerikli modelasyonlikitlerinin mikrohibrit bir kompozitin yüzey mikrosertliğine, pürüzlülüğüne ve renk değişimine olan etkisini incelemek amaçlandı. Gereç ve Yöntemler: Çalışmada kullanılmak üzere 12 mm çapında ve 2 mm yüksekliğinde Teflon kalıp ile silindir şeklinde 64 adet mikrohibrit kompozit (Essentia Universal, GC, Tokyo, Japonya) örnek şu şekilde gruplara göre hazırlandı; Grup 1: Kontrol (modelasyon likidi kullanılmadan), Grup 2: Modeling Liquid (GC), Grup 3: G-Premio Bond (GC), Grup 4: OptiBond XTR Primer (KavoKerr). Şekillendirmede kullanılan modelasyon likitleri sadece mikrohibrit kompozit yerleştirilirken uygulandı ve örneklerin üst yüzeyine şeffaf bant yerleştirildi, sonra 20 sn polimerize edildi. Örneklere 2500-3000 gritlik SiC-kağıtlar ile polisaj yapıldı ve 37°C’deki inkübatörde saklanma ortamına göre (distile su vaya kahve) rastgele 2 gruba ayrıldı (n=8). Yüzey mikrosertliği (VHN), pürüzlülüğü (Ra) ve renk değişimi (ΔE) 24 saat, 1 hafta ve 6 hafta sonra ölçüldü. Veriler ANOVA ve Kruskall Wallis testleri ile analiz edildi (p=0.05). Bulgular: Saklama ortamı ve zaman mikrohibrit kompozitin yüzey mikrosertliğini hiçbir grupta etkilemedi (p>0.05). Modeling Liquid uygulanması örnekler kahvede saklandığında tüm saklama süreleri için örneklerin pürüzlüğünü olumlu yönde etkiledi (p

Background:To investigate the effects of final irrigation protocols with tannic acid (TA) on dentin microhardness and push-out bond strength of an epoxy resin based sealer to root canal dentin.Methods: The 50 root halves were embedded in an acrylic resin for the microhardness measurement. After the initial baseline microhardness measurement, the root halves were randomly divided into 5 groups according to the final irrigation protocol used (n=10): distilled water (control), 10% TA for 2 min, 10% TA for 5 min, 20% TA for 2 min, and 20% TA for 5 min. After surface treatment, dentin microhardness values were recorded at close proximity to the initial indentation areas. For push-out bond strength test the root canals of 75 single-rooted mandibular premolars were instrumented and the final irrigation protocols were applied as described above (n = 15). Following root canal obturation with single cone technique using matched-taper gutta percha cones and an AH Plus- epoxy resin based root canal sealer, 1 mm-thick slices were obtained from the middle third of the root canals. Push-out bond strength test was applied. The data were analyzed using One way ANOVA and Tukey HSD tests (p=0.05).Results:In TA-treated groups, there was a significant increase in the microhardness values compared with the control group (p0.05). The remaining groups presented higher bond strength values than the control group (p

Amaç: Bu in vitro çalışmanın amacı farklı posterior kompozitlerin su emilimi, çözünürlük ve mikrosertlik değerlerinin zaman içinde değişimlerini incelemektir.Gereç ve Yöntem: Çalışmada beş farklı kompozit (Ceram-X One Universal-Dentsply, G-aenial posterior-GC, Charisma Smart-Heraus Kulzer, X-tra fil-Voco ve Filtek Z550-3M ESPE) ve bir cam iyonomer siman (Ketac Molar Easymix-3M ESPE) kullanıldı. Materyallerin su emilimi ve suda çözünürlükleri ISO 4049 standartlarına göre incelendi. Materyallerin üç farklı zaman aralığında (başlangıç, 28 gün suda bekletme sonrası ve 90 gün desikatörde bekletme sonrası) mikrosertlik ölçümleri yapıldı. Verilerin istatistiksel analizi % 95 güven aralığında tek yönlü varyans analizi (ANOVA) ve Bonferroni testi ile gerçekleştirildi.Bulgular: Tüm kompozit materyaller ISO 4049 kriterlerine uygun olarak 40 µg/mm3’den daha az su emilimi gösterdi. Bu kriterlere uymayan ve en yüksek su emilimi değeri Ketac Molar Easymix’de (78.44±5.14 µg/mm3) saptandı (p

ÖzetAmaç: bu çalışma üç farklı bulk fill kompozit (Surefil SDR flow, Dentsply, Caulk, USA and Tetric, EvoCeram, Ivoclar Vivadent, Schaan, Liechtenstein, X-tra base, Voco, Cuxhaven, Germany) mikrosertliklerinin araştırılmasıdır.Gereç Yöntem: Çalışma için 4mm ve 2mm kalınlığında 4mm yarı çapında hazırlanan herbir bulk fill kompozit Plama ark ışık kayanağı kullanılarak polimerize edildi. Her bir örneğin alt ve üst mikrosertlik değerlendirmeleri Vickers mikrosertlik test cihazı kullanılarak yapıldıBulgular: çalışmada kullanılan tüm materyallerin polimerizasyonu ışık kaynağı ile yapıldıktan sonra alt yüzeylere ait sertlik değeri üst yüzeylerden daha düşük bulundu. Tüm komozitler arasında en yüksek Vickers sertlik değeri (40.02±4.06) olan grup üst Xtra base bulk fill kompozitine aitdir. En düşük Vickers sertlik değeri (5.80±0.83) alt ölçüm yapılan SDR bulk fill grubuna aittir.Sonuç: Tüm örnek gruplarına ait sertlik oranı 0.80 den daha düşük bulundu.örnek gruplarına ait sertlik oranı 0,19±0,3 ile 0,72±0,06 arasındadır.Anahtar kelimeler: mikrosertlik, akışkan kompositler, sertlik oranı

Purpose: The purpose of this study was to examine the effect of early exposure to water and the efficiency of nanofilled self-adhesive lightcured protective resin coating on the microhardness of highly viscous conventional glass ionomer cement. Material and methods: Twenty-four samples were prepared in 2 mm thickness and 5 mm diameter using highly viscous glass ionomer cement. Protective resin coating (G-Coat Plus, GC) was applied onto the entire surfaces of the half of the samples according to the manufacturer’s instructions. The samples then were stored in distilled water at 37ºC for 1 month. Microhardness measurements of the samples were carried out after 24 hours, 2 weeks and 1 month. The data were analyzed by repeated measures of ANOVA, Sheffe F and independent t-tests. Results: The microhardness values of uncoated group were observed to gradually increase throughout 24 hours, 2 weeks and 1 month measurement times (p