Search

A estreia da premiada dramaturga Manuela Dias na literatura é uma alegoria visceral, bruta e cirúrgica sobre o mundo que vivemos'A pior coisa que uma sociedade pode fazer é conseguir que você odeie ser como é.'Manuela Dias Tilikum tem uma força incomum. Tilikum pode nadar tão rápido quanto os peixes. Tilikum pode permanecer debaixo d'água por um tempo que os humanos comuns não conseguiriam suportar. Tilikum tem pai, mãe, irmãos... Tilikum tem uma família. Tilikum quer viver. Neste seu livro de estreia, a dramaturga Manuela Dias toma emprestada a cronologia da vida da baleia Tilikum para contar a história de Tilikum, agora um ser humano portador de uma mutação genética que o faz ser diferente, mas não menos humano que qualquer um de nós. Agora somos Tilikum. Arrancados de nossas famílias, vivemos, cada um de nós, num cubículo onde mal conseguimos nos mover. Aquilo que o faz diferente de outras pessoas já não é um detalhe senão o seu destino, a razão pela qual você estará condenado a servir de entretenimento a uma turba de outros homens e mulheres sorridentes. Oh, que maravilha! Vamos, Tilikum! Mais um pulo! Mais um rodopio! Mais um beijinho! O que você vai fazer, Tilikum?

Je li važnije ono što se gleda ili ono što se vidi, i kako se zapiše? Između 1. kolovoza 2014. i 15. siječnja 2016. Cees Nooteboom u svojoj je knjizi danâ, za početak, odlučio promatrati svoj vrt. No tajni život kaktusa i kornjača, cvijeća i raslinja oko njegove kuće na voljenom otoku Menorci za jednog od najznačajnijih suvremenih svjetskih autora tek je početak putovanja. Nooteboomovi nas pogled i misao naime – ono što iz dana u dan gleda, vidi i zapisuje – nepogrešivo vode do intimnih pejzaža rijetke ljepote, do dubljeg iskustva svijeta u kojemu se glazba susreće s botanikom, filozofija s geografijom, a književnost s poviješću. Potaknuta Voltaireovim pozivom da se obrađuje svoj vrt, 533 dana Ceesa Nootebooma veličanstvena je pohvala mudrosti, smirenosti i sporosti, knjiga kakvu danas trebamo više nego ikada. Vječno znatiželjan i zaigran, duh njezina autora još jednom potvrđuje da je za najveće među piscima vrt isto što i svijet, a svijet isto što i vrt.

În vârstă de nouăsprezece ani, Karl Ove se mută la Bergen și se dedică în întregime scrisului. Dar eforturile lui au efectul opus – își dorește asta atât de mult, încât este afectat de blocajul scriitorului. În același timp, își vede prietenii, unul câte unul, publicându-și volumele de debut și începe să aibă îndoieli că va fi publicat vreodată. Scrisă cu o forță și o sinceritate extraordinare, cartea vorbește, de asemenea, despre prietenii noi și puternice și despre o iubire cutremurătoare. Apoi, în viața lui Karl Ove au loc două evenimente cruciale: tatăl său moare și, la scurt timp după aceea, finalizează primul lui roman... Mai sunt și zile cu ploaie este cea de-a cincea carte a senzaționalei serii Lupta mea, care a fost numită de revista Guardian „poate cea mai semnificativă creație literară a vremurilor noastre“.„Intens și vital... Irezistibil de la început până la sfârșit... Superb.“New Yorker„Această carte dovedește că se poate atinge universalul și marea literatură pornind de la viața de zi cu zi. În spatele autobiografiei se află reflecția scriitorului asupra identității masculine. Șocant!“ L'Express„O reușită rară. Nici un scriitor din generația sa nu egalează combinația lui Karl Ove Knausgård de talent, stil, spirit de observație și originalitate...“Dagens Næringsliv

Predstavlja se kao Emilie, ali to joj nije pravo ime, posudila ga je od pjesnikinje. Knjiga sabranih pjesama i portret Emily Dickinson među onih su nekoliko stvari koje je u ovu staru seosku kuću u zabiti Walesa donijela bježeći iz svoga starog života. A stari je život Amsterdam, fakultet na kojemu je izgubila posao zbog afere sa studentom i muž koji će uskoro krenuti za njom. Iz staroga je života donijela i nešto prijeteće i strašno, nešto zbog čega je sada sama, a društvo joj pravi samo deset bijelih gusaka, koje jedna po jedna netragom ne­staju. Sve do Bradwenova dolaska. Smješten u škrt i hladan, no prelijep krajolik Walesa, Obilazak Gerbranda Bakkera osvaja svojom zavodlji­vom atmosferom osamljenosti i prijetnje te pričom punom iskrena suosjećanja i rijetko viđene ljepote. Kristalna preciznost i prividna jednostavnost Bakke­rova teksta, ispod koje sve pršti od snažnih emocija, i u ovome su djelu zaštitnim znakom sad već jednog od najznačajnijih europskih pisaca svoje generacije.

DOBITNIK NOBELOVE NAGRADE ZA KNJIŽEVNOST “Pamuk je najveći živući pisac.” —Le Point “Ima genijalnosti u ludilu Orhana Pamuka.” —Umberto Eco Novi naslov nobelovca i autora bestsellera Zovem se Crvena, pozamašan, panoramski roman – prvi nakon Muzeja nevinosti – pripovijeda nezaboravnu priču o istanbulskom uličnom prodavaču i ljubavi njegova života. Još od djetinjstva provedena u siromašnom selu u središnjoj Anatoliji, Mevlut Karataš maštao je o tome kakav će život živjeti. Ne dobivajući od škole onoliko koliko se nadao, u dobi od dvanaest godina stiže u Istanbul – “središte svijeta” – i odmah se oduševljava kako starim Istanbulom u nestajanju, tako i novim, u izgradnji. Mevlut nastavlja očev posao uličnog prodavača boze, nadajući se da će postati bogat baš poput drugih seljana koji su iz opustošenih brda doselili u metropolu. No, sreća kao da nikada nije na Mevlutovoj strani. Dok gleda kako se njegovi rođaci kuće i zgrču bogatstvo, on provodi tri godine pišući ljubavna pisma djevojci koju je jednom vidio na nekoj svadbi da bi na koncu, greškom, pobjegao s njezinom sestrom. I iako mu polazi za rukom cijeniti svoju ženu i obitelj koju su zasnovali, u srednjoj dobi zaglavljuje u niz besmislenih poslova. Osjećaj da mu nešto nedostaje ponekad ga usmjerava u politiku, a povremeno i na učenja karizmatičnog vjerskog vodiča. Svake večeri, bez iznimke, Mevlut nastavlja lutati ulicama Istanbula prodajući bozu i razmišljajući o čudnovatom osjećaju u svojoj glavi, senzaciji zbog koje se osjeća drugačijim od drugih, sve dok se sudbina ne pobrine da mu još jednom objasni što je ono za čim je oduvijek žudio. Ispričan iz različitih perspektiva, iz usta cijelog niza upečatljivih likova, Čudno je u mojoj glavi moderan je ep o starenju u velikom gradu, briljantna freska života došljaka koji su u proteklih pedeset godina promijenili lice Istanbula. Očaravajuća je to priča o ljudskoj čežnji i zasigurno jedno od Pamukovih najboljih postignuća. S turskoga preveo Ivan Ivanović Orhan Pamuk dobitnik je Nobelove nagrade za književnost 2006. Njegov roman Zovem se Crvena osvojio je književnu nagradu IMPAC Dublin 2003. Djela su mu prevedena na više od šezdeset jezika.

Što se događa kada se između bračnih drugova uvuku sumnja i nepovjerenje, kada se ljudi počnu udaljavati jedno od drugoga? Kako o svakodnevnim, naizgled običnim, a uistinu egzistencijalnim problemima razmišlja on, a kako ona? I dok on traži utjehu u društvu prijatelja i alkoholu, pokušavajući tako potisnuti ratna sjećanja te zaboraviti činjenicu da je samo pjevač u zboru, a ne umjetnik, i stvara stotine izlika, ona ostaje bez posla, nosi krivnju zbog pobačaja i pred djetetom pokušava održati privid idile, no duboko je nesretna jer se nije ostvarila onako kako je kao perspektivna djevojka iz fine obitelji mogla i trebala. Ivana Šojat-Kuči u Ničijim sinovima u dvoglasju iz muške i ženske perspektive pokazuje kako se brak u kojem je bilo ljubavi naočigled rasipa te kako krizne situacije, od smrti bližnjih do otkaza, razorno djeluju na ljubav. Ničiji sinovi roman su koji pogađa ravno u središte međuljudskih odnosa, a Ivana Šojat-Kuči napisala je nakon velikoga obiteljskog romana Unterstadt intimnu dramu dvoje ljudi koji se pod pritiskom okoline, ali i vlastitih neostvarenih želja međusobno udaljavaju do potpunog nerazumijevanja.

Kako već imam četrdeset četiri godine, dat ću nekoliko savjeta koji se tiču umijeća pisanja priča. 1. Nikada ne pišite jednu po jednu priču. Pišete li jednu po jednu priču, iskreno govoreći, može vam se dogoditi da ćete jednu te istu priču pisati sve do smrti. 2. Najbolje je pisati po tri priče odjednom, ili po pet priča odjednom. Mislite li da imate dovoljno energije, pišite devet priča odjednom ili petnaest priča odjednom. 3. Pazite: iskušenje da pišete dvije priče odjednom isto je tako opasno kao predavati se pisanju jedne po jedne priče, a osim toga nosi u sebi zaraznu igru ljubavnih zrcala: dvostruku sliku koja stvara melankoliju. [...] 6. Pisac priča mora biti hrabar. Žalosno je to priznati, ali tako je. 7. Pisci priča obično se hvale da su pročitali Petrusa Borela. Ali zapravo je vrlo očito da većina pisaca priča pokušava oponašati Petrusa Borela. Velika pogreška: trebali bi oponašati Petrusa Borela u odijevanju! Međutim, stvar je u tome da o Petrusu Borelu zapravo ništa ne znaju! Ni o Gautieru, ni o Nervalu! 8. Mogli bismo se nešto dogovoriti. Čitajte Petrusa Borela, odijevajte se kao Petrus Borel, ali čitajte i Julesa Renarda i Marcela Schwoba, pogotovo čitajte Marcela Schwoba, a nakon njega prijeđite na čitanje Alfonsa Reyesa, pa onda na čitanje Borgesa. 9. Prava je istina da s Edgarom Allanom Poeom imamo i više nego dovoljno. 10. Razmotrite točku broj devet. Razmotrite je i razmišljajte o njoj. Još uvijek imate vremena. Trebali biste razmišljati o točki broj devet. I to ako je moguće – na koljenima. [R.B.] Sa španjolskoga prevela: Tanja Tarbuk Roberto Bolaño (Santiago, Čile, 1953. – Blanes, Španjolska, 2003.), pjesnik i prozaik. Osim u rodnom Čileu, živio je u El Salvadoru, Meksiku i Francuskoj, a naposljetku se skrasio u Španjolskoj, gdje je napisao većinu svojih proznih djela. Za roman Divlji detektivi 1999. jednoglasno mu je dodijeljena nagrada Rómulo Gallegos, najveće hispanoameričko književno priznanje koje se daje za najbolji roman na španjolskom objavljen prethodne dvije godine, a 2008. postumno je dobio National Book Critics Circle Award for Fiction za roman 2666.

Roman Tamare Jecić „Stinky Onion“ epopeja je ekonomskog emigranta, ispričana u prvom, muškom licu, i čini se da u njemu nema ništa naročito drugačije od sličnih literarizovanih iskustava: suočavanje sa kulturnim razlikama, napor prilagođavanja apsurdnom i nemogućem, uživljavanje u lica Novog sveta sa naizmeničnim stanjima filije i fobije... Brzo, jako i intenzivno, s prividom raznovrsnosti, kao kafa u Starbaku, važna je mini-konstanta ovog romana. (Vladislava Gordić Petković)

Debitantski roman mladog kragujevačkog pisca. Epska priča o slovenskoj deci divljine, rokenrolu, ludilu, misticizmu, ljubavi koja poništava koncept vremena, potrazi za sobom i za snovima; seksu, alkoholu, drogama, ljudskosti, življenju, umiranju, ponovnom rađanju; mitološka post-postmoderna naracija o faustovskoj pogodbi i borbi između mita i istorije. Knjiga je objavljena na srpskom jeziku, a razumeju je oni kojima je maternji hrvatski ili bosanski.

In this shimmering work of fiction, Nicholas Christopher follows the remarkable life of Franklin Flyer–a restless young inventor named after the train on which he was born–through the tumultuous years of the Great Depression, into the Second World War. Raised by his suffragette aunt, at various times a vagabond and tycoon, Franklin travels across the U.S.A and around the globe, seeking adventure and enlightenment, charting his fate by pursuing the unexpected.He encounters a glittering cast of characters: among them Rita Hayworth, Josephine Baker, OSS founder “Wild Bill” Donovan, and a host of political zealots, opportunists, and dreamers thrown together in a world on the brink of collapse. With each new invention–devices that help to revolutionize everything from early television to the technology with which the Allies respond to the Axis powers–Franklin makes his mark. Gaining fame and fortune, he also suffers terrible heartbreak, and through numerous transformations discovers that a man's own life is truly his most difficult, and rewarding, invention. A brisk, vivid blend of history and imagination, Franklin Flyer brings to life an American hero as unforgettable as his times.